Η Ελλάδα έχει γίνει μια μελέτη περίπτωσης για δρακόντειες επιθέσεις στο βιοτικό επίπεδο ευρέων τμημάτων του πληθυσμού σε όλη την Ευρώπη. Οι τεράστιες τρύπες που η οικονομική κρίση και τα προγράμματα διάσωσης των τραπεζών έχουν αφήσει στους προϋπολογισμούς των κρατών μελών της ΕΕ πρόκειται τώρα να κλείσουν σε βάρος της εργατικής τάξης. Στη συνεδρίαση της 16ης Φεβρουαρίου, οι υπουργοί οικονομικών της ΕΕ ουσιαστικά αποστέρησαν από την ελληνική κυβέρνηση το δικαίωμα ψήφου και έθεσαν τον προϋπολογισμό της χώρας κάτω από τον αυστηρό έλεγχο της ΕΕ. Τέτοια μεταχείριση ενός κράτους μέλους δεν έχει γίνει ποτέ πριν στην ιστορία της ΕΕ. Κάθε συναλλαγή της κυβέρνησης της Αθήνας τώρα θα εξετάζεται σχολαστικά στις Βρυξέλλες, κάθε ψηφοφορία στο εθνικό κοινοβούλιο θα επιτηρείται στενά. Οι μη-εκλεγμένοι ανώτεροι υπάλληλοι της Επιτροπής των Βρυξελλών και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) παίρνουν τον έλεγχο μιας ολόκληρης χώρας, υπαγορεύοντας τους όρους τους στην κυβέρνηση και το κοινοβούλιό της.
Σε μόλις τέσσερις εβδομάδες, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να παρουσιάσει μία πρώτη έκθεση σχετικά με την επιτυχία των μέτρων λιτότητας στην ΕΕ και την ΕΚΤ. Εάν κριθούν ανεπαρκή, τα ... άλλα 15 κράτη που ανήκουν στην ευρωζώνη μπορούν να προκαλέσουν μια ψηφοφορία ειδικής πλειοψηφίας για να υποχρεώσουν την Ελλάδα να υιοθετήσει περαιτέρω μέτρα λιτότητας. Υπό συζήτηση είναι μεταξύ άλλων, η αύξηση του οπισθοδρομικού φόρου προστιθέμενης αξίας (Φ.Π.Α) και πρόσθετες περικοπές δαπανών.
Οι περικοπές προωθούνται από τα συμφέροντα των πανίσχυρων οικονομικών θεσμών που καθορίζουν τις πολιτικές της ΕΕ, καθώς επίσης και της μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρώπης, της Γερμανία. Ενώ τα περισσότερα μέλη της ΕΕ θέλησαν να δώσουν στην ελληνική κυβέρνηση χρόνο να εφαρμόσει τα μέτρα λιτότητας που είχε ήδη υιοθετήσει, η Γερμανία, η Αυστρία και η Σουηδία επέμεναν στην άμεση σκλήρυνση των περικοπών στις δαπάνες. Ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών, Jörg Asmussen, επικαλέστηκε τα παραδείγματα της Λετονίας και της Ιρλανδίας, όπου οι μισθοί του δημοσίου τομέα έχουν μειωθεί κατά 20 και 15 τοις εκατό, αντίστοιχα.
Τα μέτρα στοχεύουν στη δραστική πτώση του βιοτικού επιπέδου μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού. Σύμφωνα με τον επικεφαλής του γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου Ifο (Γερμανικό ΙΟΒΕ), Hans-Werner Sinn, «οι Έλληνες έχουν εξοικειωθεί με την καλή ζωή». Τώρα πρέπει «να τους καθοριστεί μια πορεία λιτότητας: όσο δύσκολο κι αν είναι για τους Έλληνες, πρέπει να χαμηλώσουν τις πραγματικές αμοιβές». Και αυτό παρά το γεγονός ότι ο μέσος εθνικός μισθός είναι ο μισός από αυτόν της Γερμανίας, ενώ οι τιμές είναι σχεδόν οι ίδιες.
Τα μέτρα λιτότητας που υπαγορεύονται στην Αθήνα εκφράζουν τις θεμελιώδεις αλλαγές στις σχέσεις μεταξύ των κρατών στην ΕΈ. Για πολύ καιρό, η Γερμανία θεωρήθηκε ως ο «ταμίας» της Ευρώπης, επειδή συνεισέφερε σχετικά μεγάλα ποσά στον προϋπολογισμό της ΕΕ ως αντιστάθμισμα των περιφερειακών διαφοροποιήσεων. Αυτά εξυπηρέτησαν στην επέκταση και ενδυνάμωση της ΕΕ, και η γερμανική οικονομία, με τη σειρά της, επωφελήθηκε τα μέγιστα. Τη διαφθορά της ελληνικής ελίτ, που χρησιμεύει τώρα ως μια πρόφαση για την επιβολή βάναυσων επιθέσεων στην εργατική τάξη, την ανέχθηκαν σιωπηλά οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο επειδή επέτρεψε στις μεγάλες εταιρίες και τράπεζες να ελέγξουν την ελληνική αγορά.
Αλλά πλέον το Βερολίνο δεν είναι πρόθυμο να διαδραματίσει άλλο το ρόλο του «ταμία». Η κυβέρνηση της Merkel έχει αντιταχθεί σε οποιαδήποτε πρόταση να βοηθηθεί η ελληνική κυβέρνηση οικονομικά. Τα γερμανικά μέσα είναι γεμάτα από προπαγάνδα πως η κρίση είναι εσωτερικό δημιούργημα της Ελλάδας, επειδή οι Έλληνες «ζούσαν πέρα από τις δυνατότητές τους». Για τη γερμανική αστική τάξη, το ζήτημα δεν είναι τόσο το ελληνικό χρέος, αλλά η αρχή ότι η κρίση πρέπει να πληρωθεί από την εργατική τάξη. Αυτό ισχύει όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για τους εργαζομένους σε όλη την Ευρώπη και στην ίδια τη Γερμανία, όπου η κυβέρνηση της Merkel προετοιμάζει ένα ανελέητο πρόγραμμα λιτότητας.
Οι επιθετικές ενέργειες της Γερμανίας επιδεινώνουν επίσης τις συγκρούσεις εντός της ΕΕ και απειλούν να τινάξουν στον αέρα τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Στις επιθέσεις της στο βιοτικό επίπεδο ευρέων τμημάτων του πληθυσμού, η ΕΕ μπορεί να στηρίζεται στους Σοσιαλδημοκράτες. Στην Ισπανία και την Πορτογαλία, σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις προωθούν μαζικές περικοπές. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου όφειλε την εκλογική της νίκη πέρυσι, στην μαζική δυσαρέσκεια προς τη συντηρητική κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και σε πολυάριθμες λαϊκίστικες υποσχέσεις. Μόλις ανέλαβε, ο Παπανδρέου αθέτησε τις προεκλογικές υποσχέσεις του και παρουσίασε ένα πρόγραμμα λιτότητας που περιλαμβάνει δραματική μείωση στα επίπεδα διαβίωσης της εργατικής τάξης - συμπεριλαμβανομένων περικοπών προσωπικού, περικοπών αμοιβών, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και πολλά παρόμοια μέτρα.
Ο Παπανδρέου και ο υπουργός του επί των οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, έχουν ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη για να πείσουν τους εκπροσώπους κυβερνήσεων και τραπεζών ότι θα επιβάλουν το πρόγραμμα τους ενάντια σε κάθε αντίθεση. Εντούτοις, αυτό δεν είναι αρκετό για τον Ευρωπαίο Επίτροπο Όλι Ρεν. «Στα μέσα Μαρτίου, η Ελλάδα θα πρέπει να προτείνει επιπρόσθετα μέτρα προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι μείωσης του ελλείμματος φέτος», είπε.
Ενώ η ΕΕ στηρίζεται στον Παπανδρέου, αυτός στηρίζεται στα συνδικάτα για να ενισχύσει τις επιθέσεις του ενάντια στην εργατική τάξη. Η αντίσταση αυξάνεται απέναντι στα μέτρα λιτότητας. Στις 9 και 10 Φεβρουαρίου, οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα απήργησαν, και μια 24ωρη γενική απεργία προγραμματίζεται για τις 24 Φεβρουαρίου. Εντούτοις, τα συνδικάτα περιορίζουν τις διαμαρτυρίες σε μεμονωμένες ενέργειες. Βλέπουν το ρόλο τους σαν βαλβίδα ασφαλείας προκειμένου να κρατηθεί η αντίδραση υπό έλεγχο και να διασφαλίσουν ότι η κυβέρνηση δεν θα έχει σοβαρά προβλήματα.
Υποστηρίζονται από πολλές υποθετικά «αριστερές» οργανώσεις – από το KKE και τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις πολυάριθμες μικρότερες ομάδες. Αυτό που ενώνει όλα αυτά τα κόμματα είναι ο καθαρός καιροσκοπικός και εθνικιστικός προσανατολισμός τους. Είτε περιφέρονται γύρω από το ΠΑΣΟΚ, είτε επιδιώκουν να το πιέσουν.
Αλλά δεν υπάρχει εθνική λύση στην ελληνική κρίση. Η ΕΕ έχει θέσει τη χώρα προ ενός τρομερού τελεσιγράφου: είτε κρατά το ευρώ και δέχεται τα μέτρα λιτότητας που υπαγορεύονται από τις Βρυξέλλες ή αφήνει την ευρωζώνη, κάτι που πιθανότατα θα οδηγούσε στην κατάρρευση του ελληνικού νομίσματος.
Τα μέτρα λιτότητας που υπαγορεύονται από την ΕΕ βάζουν στην ατζέντα την άγρια ταξική σύγκρουση σε όλη την Ευρώπη. Όλο και λιγότεροι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να δεχτούν δραστικές περικοπές, ενώ η οικονομική ελίτ πλουτίζει ανεξέλεγκτα.
Η εργατική τάξη χρειάζεται μια διεθνή πολιτική στρατηγική. Οι Έλληνες εργαζόμενοι πρέπει να προστρέξουν στην ευρωπαϊκή εργατική τάξη, η οποία με τη σειρά της πρέπει να υποστηρίξει τους Έλληνες εργαζομένους στην πάλη τους ενάντια στα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται από την Αθήνα και τις Βρυξέλλες.
Οι επιθέσεις της ΕΕ δεν μπορούν να σταματήσουν με εθνικές διαμαρτυρίες και πίεση στις εθνικές κυβερνήσεις. Απαιτούν μια πολιτική επίθεση από την ευρωπαϊκή εργατική τάξη, που να στοχεύει στη σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της κοινωνίας. Δεν είναι τα κέρδη των χρηματοπιστωτικών και βιομηχανικών εταιριών – οι οποίες καθορίζουν τις πολιτικές των Βρυξελλών - αλλά οι ανάγκες της κοινωνίας που πρέπει να αποτελέσουν τη βάση της οικονομικής ζωής. Η Ευρωπαϊκή Ένωση των τραπεζών και των εταιριών πρέπει να αντικατασταθεί από τα Ενωμένα Σοσιαλιστικά Κράτη της Ευρώπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου