Ενημερωτική σελίδα για την Ιτέα και την Φωκίδα
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009
Αφιερωμένο στους αγωνιστές της ελευθερίας του 1973.
Τραγούδι: Το Μεγάλο Μας Τσίρκο
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης, Τζένη Καρέζη
Μεγάλα νέα φέρνω από 'κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω
Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε...
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό
Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από 'ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες
Και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί
Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανογράφοι
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες
Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
Κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί
Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι
Οι αγώνες που' χεις κάνει δεν 'φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε
Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Ένα ενδιαφέρον κείμενο για την ημέρα από σχολιαστή του tvxs:
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, ήμουνα εκεί και το τι έκανα ή έζησα δεν νομίζω ότι προσφέρει τίποτα, ακόμα και σε νεώτερους γενημένους μετά το 80'. Το να δίνεις εικόνες, περιστατικά, εμπειρίες και βιώματα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν πιστέυω ότι βοηθάει σε τίποτε άλλο πέραν μιας μυθοπλασίας που στρεβλώνεται έντεχνα και σκόπιμα γιατί στηρίζεται το θυμικό και μόνο. Σαν παραμύθι μπορείς να το πεις σήμερα, στα εγγόνια ή τα παιδιά σου. Σε μία όμως συζήτηση -κατά κάποιο τρόπο ανασκόπησης ιστορικών γεγονότων, είναι αλλοιώς.
Κείνο που πιστεύω μπορεί να έχει ενδιαφέρον για σήμερα είναι το ΓΙΑΤΙ - ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΑΙ ΩΣ ΠΟΥ, βρεθήκαμε στο Πολυτεχνείο όσοι βρεθήκαμε -εκφάζοντας τη γενιά μας. Και αυτό έχει να κάνει με την ώθηση που έδινε η συνείδηση μας σε κείνες τις ιστορικές συνθήκες.
το Πολυτεχνείο...
Δεν έχει λοιπόν νόημα να γράψω προσωπικά ιστορικά βιώματα, -καμμία περιγραφή γεγονότων. Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολύ περισσότερα από όσα έγιναν, το πώς έγιναν, γιατί έγιναν. Μπορώ να αφήσω ένα μικρό ίχνος για όσους ψάχνουν να καταλάβουν καλύτερα: 2-3.000 νεολαίοι ήταν όλη κι’ όλη η δύναμη κρούσης του φοιτητικού κινήματος μέσα στο Πολυτεχνείο και το καθηγητικό κατεστημένο της εποχής δεν είχε καμμία συμμετοχή. 3-5000 ήταν συνεχώς οι απέξω και ναι, το Πολυτεχνείο είχε συζητηθεί ακόμα και πριν την Νομική στις βασικές γραμμές του (κατάληψη, ραδιοφωνικός σταθμός, συντονιστικό για να δοκιμαζόμαστε). Μαζί με τις κατά πολύ μικρότερες ανάλογες εκδηλώσεις σε άλλες πόλεις, -ήταν τόσο μικρό το τμήμα του λαού που ανταποκρίθηκε ενεργητικά. Αποδοχή της εξέγερσης -ναι υπήρξε, γιατί ξύπνησαν μνήμες. Τα περί «δημοκρατικού φρονήματος του λαού κλπ» όμως, να τα ακούμε λίγο βερεσέ..., όπως και τις αναλογίες με τον Μάη στην Γαλλία. Μικροαστοί ψευτοδιανοούμενοι και βαποράκια του δικού τους συστήματος κάνουν τέτοιες αναλογίες για να βολέψουν τον σαρκίο τους και το σύστημα...
Ο Μάης του 68, ή καλύτερα -το «κίνημα της 22ας Μαρτίου» που ξεκίνησε στη Σορβώνη –φοιτητές καθηγητές μαζί, δεν είχε καμμία σχέση με το δικό μας Πολυτεχνείο. Ήταν άλλες οι συνθήκες στη Γαλλία τότε –αστικό κράτος, με ισχυρό αλλά αρτηριοσκληρυμμένο νόμιμο ΚΚΓ που είχε υποστηρίξει και την επέμβαση στην Ουγγαρία και την επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία μετά, στις οποίες αντιδράσαν οι φοιτητές, με πανίσχυρη την CGT και με ένα φασιστικό κίνημα στην Αλγερία πρόσφατο. Η Γαλλική αποικιοκρατία έχανε παντού μετά τον πόλεμο από τους Αμερικάνους και οι Γάλλοι δοσίλογοι με τον στρατό μαζί ήταν το θεμέλιο του πολιτικού συστήματος, υπήρχε και πείνα. Στον ξεσηκωμό των Γάλλων, πήραν μέρος τα συνδικάτα, οι εργάτες, οι αγρότες. Συνταγμένα διεκδικούσαν πολιτικά αιτήματα, -από λαϊκή εξουσία μέχρι να φύγει ο ΝτεΓκώλ. Και όταν κατέβηκαν 500 χιλιάδες εργάτες και φοιτητές σε διαδηλώσεις, η δεξιά αφύπνισε τους μεσαίους, τους φόβισε και κατέβηκαν ένα εκατομμύριο σε αντιδιαδήλωση την άλλη μέρα να υποστηρίξουν το σύστημα. Και ο ΝτεΓκώλ ξαναβγήκε στις εκλογές με 64%... Το κίνημα των φοιτητών στη Γαλλία ήταν βαθειά πολιτικοποιημένο. Είχε τις δικές του ριζοσπαστικές παραδόσεις και οι νεολαίοι διαπαιδαγωγούνταν ανοιχτά στο σχολείο και στο Πανεπιστήμιο από την ιντελιγκέντσια, στον ρασιοναλισμό των Γάλλων κλασσικών διανοητών. Η νέα γενιά αντέδρασε στο αραχνιασμένο κράτος της μπουρζουαζίας με βίαιο τρόπο, η δεξιά ανασυντάχθηκε και μανιπουλάρισε την εξέγερση σχετικά εύκολα. Δέστε που βρέθηκε ο Περέν και ο Κον Μπεντίτ σήμερα. Και ο Μάης «γέννησε» τον Αλτούσερ.... Όσοι επιχειρούν ιστορικές, πολιτικές ή κοινωνικές αναλογίες με το Πολυτεχνείο, είναι επιεικώς βλάκες και αμόρφωτοι.
Συνεχίζεται...
Συνέχεια προηγουμένου
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μας ήταν αλλιώς –τελείως αλλιώς. Ανοιχτή δικτατορία, εξορίες, εκτελέσεις –15 χρόνια από την εκτέλεση του Μπελογιάννη, φασισμός, οι νικητές του εμφύλιου είχαν το κράτος τους, η υπανάπτυξη ήταν απίστευτη, το παλάτι πανίσχυρο ακόμα, ο Αμερικάνος παρών. Ο μέγας δοσίλογος της κατοχικής περιόδου είχε ντυθεί τον μανδύα του δημοκράτη –κεντρώου και ενέπαιζε τις αμόρφωτες μάζες που τον ακολουθούσαν με προσμονή, τα εκκολαπτόμενα μεσαία στρώματα της πόλης έψαχναν την ανέλιξή τους.
Μετά το Πολυτεχνείο υπήρχε πλέον στον αέρα μία γενική απείθεια προς την δικτατορία –την οσμιζόσουν παντού. Όχι, δεν υπήρξε καθοδήγηση από το ΚΚΕ για κείνο το εγχείρημα –αυτό το βίωσα, και από την δεύτερη μέρα το απόγευμα άρχισαν οι πιέσεις «να τελειώνουμε, και ετοιμαστείτε να βγείτε από μέσα-που το πάτε;». Ήταν τόσο μικρές οι οργανωμένες δυνάμεις του ΚΚΕ τότε στην Αθήνα και τόσο μακρυά και απομονωμένη από τις διαθέσεις και την δυναμική του φοιτητικού κινήματος η καθοδήγηση η εκτός Ελλάδας, που δεν είχε καμμία προετοιμασία ή ετοιμότητα να διαχειριστεί πολιτικά το ξέσπασμα αυτό. Δεν υπήρχε κοινωνικός ιστός με συνδικάτα και φορείς ή ερίσματα στον Στρατό που θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν να στηρίξουν και να συνεχίσουν την πρώτη κίνηση των φοιτητών και να πάμε σε μία μεγάλη εξέγερση όπως έγινε στην Πορτογαλία, και δεν υπήρχε πολιτικό σκηνικό στημένο. Οι παλαιοκομματικοί ετοιμάζονταν για το «πείραμα Μαρκεζίνη» -βουλιμικοί για κάθε ψίχουλο εξουσίας. Οι εμιγκρέδες της διανόησης, του Ρήγα και του ΠΑΚ, οι έλληνες νεολαίοι στις πόλεις της Ευρώπης και τα αντιδικτατορικά κινήματα τους, δεν είχαν καμμία σύνδεση με την κοινωνία στην Ελλάδα –και μην ακούτε διάφορα... Ήταν νωπές και οι συνέπειες από το ξέσπασμα του 68’ στην Ευρώπη, που το σύστημα είχε καταφέρει να χειραγωγήσει πολύ γρήγορα και ήταν τόσο σκληρές οι συνθήκες του «εσωτερικού» ιδεολογικού μετώπου στην αριστερά, ώστε να μην υπάρχουν ακόμη προϋποθέσεις μεγάλων κινητοποιήσεων και οργανωμένης αντίδρασης. Με λίγα λόγια το μεν πνεύμα πρόθυμο, αλλά ο υποκειμενικός παράγοντας ανέτοιμος, ανώριμος.
Ο στρατηγικός στόχος του 12ου συνεδρίου του ΚΚΕ στα τέλη του 72’ για τη «Νέα Δημοκρατία» μετά την πτώση της χούντας, ήταν ένα πουκάμισο χωρίς περιεχόμενο ακόμη. Πήρε την εξειδίκευση του αργότερα το 75’ με την πολιτική της «αντιμονοπωλιακής – αντιιμπεριαλιστικής ενότητας» και της «δημοκρατικής συνεργασίας» μετά από την Γ’ ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, θέση που είναι επίκαιρη μέχρι σήμερα -ίσως ακόμα πιό πολύ...
Από κεί και μετά, τα μηνύματα του Πολυτεχνείου έγιναν μύθος- αναπτύχθηκε μία ηθοπλασία. Χρησιμοποιήθηκαν με πολλούς τρόπους-κατά πως βόλευε την κάθε πολιτική δύναμη που συγκροτήθηκε μετά την πτώση της χούντας. Όμως το κεντρικό σύνθημα «Ψωμί- παιδεία – ελευθερία» και διαχρονικό είναι και συμπυκνώνει τεράστιο περιεχόμενο λαϊκών προσδοκιών.
Η Γενιά του Πολυτεχνείου -20 μέχρι 25 χρόνων τότε, είναι η γενιά που ξεκινάει μετά το Μεγάλο Πόλεμο και τον εμφύλιο, είμασταν εμείς που θέλαμε μία σπίθα μόνο γιατί δεν ήταν η σειρά μας στη δεκαετία 57-67. Ούτε η «Φωνή», ούτε οι «Γερμανοί», ούτε οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, ούτε τα παλαιοκομματικά τζάκια, ούτε οι Εδαϊτες έβαλαν το προσάναμα και δεν μας γαλούχισαν στον αγώνα -οι αντιστασιακοί δεν πρόκαμαν. Ο Αλιέντε από τη Χιλή μας το έδωσε. Το Βιετνάμ μας τροφοδότησε. Ο δολοφονημένος Τσε το ενέπνευσε. Η τέχνη με χίλιους τρόπους το πυροδοτούσε. Η στερημένη από εμάς εξέλιξη της επιστήμης το στέριωνε σαν απαίτηση. Οι αγωνιστικές παραδόσεις μιλούσαν μέσα μας με χίλιους τρόπους. Η αναχρονιστική ατμόσφαιρα στα πάντα, η εκμετάλλευση και η καταπίεση από παντού το φούντωσε. Η νιότη που ήταν γεμάτη λαχτάρα και αισιοδοξία το ξεπέταγε.
Συνέχεια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέχρι το τέλος του αιώνα, αυτή η γενιά θα γινόταν παραγωγική δύναμη με νέες ιδέες μέσα της, θα έπαιρνε τα ηνία, θα βρισκόταν στην εξουσία ή απέναντί της, θα αγωνιζόταν ή θα έκανε καριέρα, θα αφομοιωνόταν και θα τροφοδοτούσε το σύστημα ή θα δούλευε στην κοινωνία για να το ανατρέψει. «Άλλος για Χίο τράβαγε, άλλος για Μυτιλίνη», ο στίχος αυτός έχει νόημα βαθύ. Η «έξοδος» της νέας γενιάς. Αυτό και έγινε!
Έτσι βλέπω εγώ την «γενιά του Πολυτεχνείου».
Εκείνες τις στιγμές διάλεγες που θα βρεθείς. Αλλά εγώ πιά τότε, ήμουνα οργανωμένος στο αριστερό κίνημα.
Εδώ, δεν μπορώ να αποφύγω να γίνω συμβουλευτικός προς τη νέα γενιά για το σήμερα–στο κάτω κάτω τώρα δικαιούμαι να γράψω τις συμβουλές μου, όχι όμως στο «τι» των οραμάτων για τον «θαυμαστό καινούριο κόσμο τους» –αυτά είναι δικαίωμα της νέας γενιάς να τα σκαρώσει, -όσο στο «πώς» και στο «γιατί» να τα κρατήσει. Μόνο σε αυτά μπορεί να είναι χρήσιμη η πείρα της γενιάς μου. Όσο για τα δικά μας οράματα, ότι θέλουν ας κρατήσουν, ότι θέλουν ας πετάξουν.