«Η τόλμη, η ειλικρίνεια και το νοιάξιμο για τον
αδιάκριτα πλησίον, μας καθιστούν αυθεντικούς ανθρώπους, φορείς ελπίδας
και πολιτισμού για ένα ξάστερο αύριο»
του π.Δημητρίου Θεοφίλου*(εφημέριος στη Φωκίδα)
Θα περίμενε κανείς η «καθεύδουσα
και αυτοαπασχολούενη» ελλαδική εκκλησία, να τολμήσει, να ρισκάρει, να
διακινδυνεύσει να βρεθεί απέναντι από το σκοτάδι, το νεοφασισμό και το
νεοναζισμό που εκκολάπτεται ξανά σαν το αυγό του φιδιού, και μας απειλεί
σαν κοινωνία, σαν πολιτισμό, σαν δημοκρατία. Σιωπά όμως ενοχικά, όπως
έκανε το 1936-1940 με τη φασιστική-ναζιστική μεταξική δικτατορία, αλλά
και πολύ πιο πρόσφατα με την αμερικανοκίνητη δικτατορία 1967-1974 των
συνταγματαρχών. Η ιστορία πώς να ξεπλύνει τόση αδιάντροπη ενοχή και
συνεργασία. Ακόμη μέχρι σήμερα βγαίνουν νοσταλγοί .«δεσποτάδες» (θα ήταν
προσβολή για τον επισκοπικό θεσμό να τους ονοματίσουμε αλλιώτικα) και
λιβανίζουν ξεδιάντροπα τους βρικόλακες και εμπόρους εθνικοφροσύνης του
λαού και των ιερών και οσίων της ιστορίας μας.
Χείλη λοιπόν ερμητικά κλειστά, βρισκόμενα σε ουδέτερη σιωπή, αλλά ουδέτερη σιωπή δεν υπάρχει, ...