Πριν από 2-3 μέρες δημοσιεύτηκαν οι σχολές εισαγωγής των υποψηφίων της τριτοβάθμιας εκπάιδευσης για το έτος 2011-12. Κάπως έτσι τελείωσαν και τα βάσανα για τους περισσότερους μαθητές της Γ' Λυκείου που πέρασε και αρχίζει μια καινούρια πιο σημαντική μάλλον φάση στη ζωή τους. Για κάποιους άλλους που στάθηκαν άτυχοι -αν μπορούμε να το πούμε έτσι- τα βάσανα συνεχίζονται για ένα ακόμα χρόνο...
Πώς όμως φτάσαμε μέχρι αυτό το σημείο μέσα σε ένα χρόνο που μοιάζει να είχε κάτι διαφορετικό από τα προηγούμενα σχολικά έτη;
Η φετινή Γ Λυκείου γνώρισε μια από τις δυσκολότερες χρονιές πανελληνίων εξετάσεων. Τα θέματα ήταν τα δυσκολότερα ίσως της δεκαετίας. Η περίοδος προετοιμασίας για τις εξετάσεις ήταν πιο μικρή από παλιότερες χρονιές. Όσοι "τυχεροί" έζησαν ως υποψήφιοι αυτή τη χρονιά κατάλαβαν από πρώτο χέρι τι εστί βερύκοκο... Και μέσα σε αυτούς ήμουν και εγώ.
Το άριστα χρειαζόταν ιδιαίτερα γερά νεύρα, συστηματικό διάβασμα και βάσεις από τα προηγούμενα χρόνια. Προσωπικά, οι γερές βάσεις και η σωστή ψυχολογία ήταν τα ατού μου. Για να κάνω και την αυτοκριτική μου, δε διάβασα στην πραγματικότητα όσο μπορούσα να διαβάσω. Κάποιες φορές αντί να διαβάζω καθόμουν κυριολεκτικά και κοίταζα το ταβάνι... Και όμως με βοήθησε και αυτό στην επιτυχία μου! Κάποιες στιγμές απλά χρειαζόμουν να ξεφύγω για λίγο για να μπορέσω να αντέξω όλη αυτήν την πίεση. Λίγη χαλάρωση ήταν απαραίτητη και δυστυχώς ή ευτυχώς εγώ την έβρισκα σε εκείνο το σημείο.
Η χρονιά της Γ Λυκείου είναι όντως χρονιά με πολλή πίεση και είναι απαραίτητο ο μαθητής να ξεσκά που και που. Αλλιώς υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει κάπου μέσα στη χρονιά ή χειρότερα λίγο πριν τις εξετάσεις. Η πίεση αυτή έρχεται από πολλές μεριές. Πρώτα από τους γονείς, καθώς βλέποντας την πιθανότητα να πάνε "χαμένα" 12 χρόνια σχολείου πιέζουν το παιδί τους είτε λίγο είτε πολύ. Ακόμα και το σχόλιο "δε διαβάζεις αρκετά" ή "πάλι παίζεις" όσο και αν είναι λογικό ή καλοπροαίρετο, για το νέο είναι ερεθιστικό και απίστευτα δυσβάσταχτο λόγω της ιδιαίτερης αυτής σχέσης του με τους γονείς. Επίσης, το σχολείο και ακόμα περισσότερο το φροντιστήριο είναι πηγές πίεσης για το μαθητή. Kαι τα δύο είναι απαραίτητα σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε, αλλά και τα δύο κάποια στιγμή γίνονται απλά υπερβολικά για να τα αντέξει ο μαθητής.
Το σχολείο πια έχει αποδειχτεί ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ικανοποιητικά στο ρόλο του. Κάθε νέος είναι ένας ενδυνάμει Αϊνστάιν αν δεχθεί την κατάλληλη ανατροφή. Για να πάρει όμως από το σχολείο αυτά που του προσφέρονται πρέπει να υπάρχει πίσω του ένα ευνοϊκότατο περιβάλλον (όπως τουλάχιστον πιστεύω ότι ήταν το δικό μου). Πρέπει δηλαδή να υπάρχουν γονείς που να δώσουν στο παιδί τα κατάλληλα ερεθίσματα και το απαραίτητο σπρώξιμο χωρίς όμως να αποθαρρύνουν το παιδί, το ίδιο το παιδί να έχει το "γονίδιο" να κατανοεί ή τουλάχιστον να ενδιαφέρεται να κατανοήσει κάτι και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον να αποτελείται από ανθρώπους που μπορούν ανά πάσα στιγμή να το βοηθήσουν και να του φανούν χρήσιμοι. Δεν είναι όμως παντού έτσι και αναπόφευκτα κάποιοι μένουν απ'έξω από τα σχέδια της κοινωνίας...
Εκεί έρχεται ίσως να συμπληρώσει το κενό το φροντιστήριο, εννοείται όμως μόνο στον τομέα της μόρφωσης. Βοηθάει να δωθεί αυτό το ερέθισμα που χρειάζεται μέσω των ειδικών συνθηκών διδασκαλίας και παράλληλα μεταδίδει και γνώση αφού αυτό είναι το βασικό αντικείμενό του. Όταν όμως το φροντιστήριο είναι αναγκασμένο να δουλεύει παράλληλα με το σχολείο και άρα ο μαθητής να κάνει μάθημα σχεδόν τις διπλάσιες ώρες και συχνά μάλιστα να μπερδεύεται, τότε ότι καλό έχει γίνει αναιρείται. Απλά γιατί το παιδί δεν έχει χρόνο να μεγαλώσει ήρεμα και να ολοκληρώσει την προσωπικότητά του, αφού συνέχεια ασχολείται με το διάβασμα, με κάποιο άθλημα , με τη μουσική, με την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας και δε συμμαζεύεται...
Εδώ λοιπόν δημιουργείται πρόβλημα, πόσο μάλλον όταν ο μαθητής φτάνει να γίνει υποψήφιος της Γ Λυκείου. Εκεί και αν γίνεται σφαγή! Το σχολείο δίνει περισσότερες ασκήσεις για να πιάσει τα θέματα των εξετάσεων, το φροντιστήριο ακόμα περισσότερες, η θεωρία και το διάβασμα σχολικών-εξωσχολικών βιβλίων πάει σύννεφο και φυσικά όλη η ύλη τελειώνει σε 4-5 μήνες για να ξεκινήσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται οι επαναλήψεις. Και ο μαθητής ότι κατάλαβε κατάλαβε. Φυσικά δεν είναι πάντα έτσι, οι εξαιρέσεις όμως υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ο μαθητής σε αυτόν τον κανόνα πια δεν ξέρει αν είναι ο χαμένος ή ο νικητής. Και αν ύστερα εισαχθεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ψάχνει κάτι σαν εκδίκηση... που ίσως και να αποτελεί λογικό επακόλουθο στο κάτω κάτω.
Εγώ σε όλο αυτόν το χαμό ξέφυγα με τα ατού που προανέφερα: είχα τις βάσεις των γνώσεων από παλιότερες τάξεις, είχα την όρεξη να κάτσω και να διαβάσω (έστω και αν δε διάβασα όσο θα έπρεπε -παρ'όλα αυτά το διάβασμά μου φέτος δε μπορεί να συγκριθεί με αυτό των προηγούμενων χρονιών καθώς ήταν πολύ περισσότερο) και είχα και τον ευνοϊκό κοινωνικό περίγυρο που προανέφερα μερικές παραγράφους πιο πάνω. Ακόμα είχα και την ψυχραιμία που είναι απαραίτητη την ώρα της κρίσης, για να μπορώ να ανταπεξέλθω σε αυτό που ζητούν οι εξετάσεις: την ανάκληση των γνώσεων μου πάνω σε ένα χαρτί. Στην πραγματικότητα οι Πανελλήνιες είναι μόνο αυτό και δυστυχώς έχουν πάρει διαφορετικές διαστάσεις τώρα πια. Οι γνώσεις 12 ετών στο σχολείο φτάνουν και παραφτάνουν για να γράψει ο καθένας μας τουλάχιστον 18 στις Πανελλήνιες, αλλά τώρα πια οι πανελλήνιες εξετάζουν πιο πολύ την ψυχραιμία του μαθητή, την ταχύτητά του και τη μνήμη του` όχι την ευφυία και τις γνώσεις του. Για να πάρεις τις γνώσεις χρειάζεσαι λίγη ικανότητα, θέληση και τύχη. Για να γράψεις 20 στις πανελλήνιες θες ψυχραιμία, οργανωμένο τρόπο σκέψης, μνήμη και ίσως ένστικτο.
Κατά την άποψή μου ο ιδανικός μαθητής της Γ Λυκείου είναι αυτός που έχει οργάνωση στο διάβασμά του και μπορεί να κατανοεί ότι διαβάζει. Δε χρειάζεται δηλαδή μεγάλη ποσότητα στο διάβασμα αλλά ποιότητα και σύστημα. Σύστημα ώστε να μην υπάρχει υπερβολική κόπωση ή πολύ άγχος αλλά να εμπεδώνονται οι γνώσεις γρήγορα και σταθερά. Γιατί το άγχος και η πίεση μπορεί να έρθει ακόμα και από το υπερβολικό διάβασμα. Όλα θέλουν προσοχή στο στάδιο αυτό.
Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με βοήθησαν φέτος με τον τρόπο τους (και είναι πολλοί και τους ευχαριστώ από καρδιάς) και να δώσω τις καλύτερες ευχές μου στους επόμενους που ακολουθούν. Ελπίζω δε ότι οι αλλαγές που επίκεινται στο εκπαιδευτικό σύστημα θα είναι καίριες και προς το όφελος των νέων. Γιατί ο νέος εκτός από την υποχρέωσή του να είναι καλός μαθητής έχει και το δικαίωμα να είναι ακόμα παιδί...
Το άρθρο γράφτηκε για το Fokida Education News
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου