Νύχτες Οργής την Κυριακή στην Άμφισσα

ΝΥΧΤΕΣ ΟΡΓΗΣ SANGUEPAZZO / UNE HISTOIRE ITALIENNE
του Μάρκο Τζούλιο Τζιορντάνα
με τους Μόνικα Μπελούτσι, Αλέζιο Μπόνι, Λούκα Ζινγκαρέτι, Μαουρίτσιο Ντοναντόνι

Την Κυριακή 29 Νοεμβρίου στις 21:00 στο Πνευματικό Κέντρο της Άμφισσας

Υπόθεση: Μιλάνο 30 Απριλίου 1945.Ο Οσβάλντο Βαλέντι και η Λουίζα Φερίντα εκτελέστηκαν από τους Παρτιζάνους. Ποιοι ήταν όμως ο Οσβάλντο Βαλέντι και η Λουίζα Φερίντα; Σταρ-είδωλα του Ιταλικού σινεμά της εποχής, εθισμένοι σε ναρκωτικές ουσίες και με πλούσια κοινωνική ζωή , ο Οσβάλντο και η Λουίζα υπήρξαν μέλη του φασιστικού κόμματος και θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για βασανισμούς ......ανθρώπων. Μια ιστορία για το πάθος , την διαφθορά και την τέχνη κάτω από την σκιά του φασισμού.
Χωρίς ιδιαίτερη σκηνοθετική οπτική και με το βάρος στην βιογραφική ιστορία του καλλιτεχνικού ζευγαριού Βαλέντι - Φερίντα, η ταινία εξαντλεί το όποιο ενδιαφέρον της στην ακαδημαϊκή γραφή και την mainstream ανάγνωση χωρίς εκπλήξεις κι απρόβλεπτες καταστάσεις. Η ατμόσφαιρα, τα σκηνικά και τα κοστούμια και γενικά η αναπαράσταση της εποχής είναι αρκετά καλή και πειστική. Περιέργως αρκετά καλές και οι ερμηνείες (ακόμα και της Μπελούτσι, που δε χάνει ευκαιρία να μας αποκαλύψει λίγα εκατοστά από το γυμνό καλοσιτεμένο σώμα της). Σε απαιτητικούς θεατές η ιστορία μπορεί να φανεί βαρετή και ίσως κουράσει με την μεγάλη διάρκεια, χωρίς ουσιαστικό σκοπό. Μην περιμένετε βαθυστόχαστες αναλύσεις στον τρόπο δράσης της αντίστασης στην Φασιστική Ιταλία. Η Ιστορία έχει γραφτεί με ντοκουμέντα. Όμως, η τόλμη των δημιουργών της ταινίας να αγγίξουν μια "καταραμένη" περίοδο της Ιστορίας, που σημάδεψε τον πολιτισμό και την Τέχνη της Προπαγάνδας προπολεμικά και μεταπολεμικά αποτελεί αξιοσέβαστη προσπάθεια. Χωρίς κοινωνικοπολιτικά συμπλέγματα, αποστασιοποιημένα πλέον και μάλλον ουδέτερα, ο σκηνοθέτης επιβάλλει την αισθητική μιας ταινίας εποχής με ίντριγκες και πάθη. Ο εθισμός στα ναρκωτικά του Βαλέντι είναι το μόνο χαρακτηριστικό γνώρισμα που γίνεται αντιληπτό και αναλύεται διεξοδικά σε βάθος παρά οι πολιτικές του πεποιθήσεις για τις οποίες δεν καταλαβαίνουμε ποτέ σε ποιό βαθμό επηρέασαν την σταδιοδρομία του. Το σίγουρο είναι πως χρησιμοποίησε και χρησιμοποιήθηκε από το καθεστώς. Συνεργάστηκε. Όχι μόνο δε ταυτιζόμαστε με τους κύριους χαρακτήρες της ταινίας στο τέλος αλλά ούτε καν λυπόμαστε για το "άδοξο τέλος" τους από την δικαιοσύνη που είθισται να επιβάλλεται σε τέτοιες χρονικές περιόδους μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Μουσολίνι. Η εκδίκηση ξεκινάει εγκεφαλικά από τις ιδεολογικές διαφορές και καταλήγει σε λουτρό αίματος, πάντα. Προβλήματα υπάρχουν στην ανάπτυξη του Βαλέντι, καθώς φαίνεται από την αρχή πως είναι αρκετά εύθραυστος και παγιδευμένος σε μια τεχνητή αίσθηση της πραγματικότητας. Ένας μυστήριος άνθρωπος από την αρχή ως το τέλος. Αντίθετα ο χαρακτήρας του σκηνοθέτη μεγαλοαστού και υποστηρικτή της αντίστασης Γκοφρέντι, εξαντλείται επαρκώς, όπως ικανοποιητικά αποδίδεται και ο ρόλος της Φερίντα στα γεγονότα της εποχής.

Γενικά η ταινία αποφεύγει να πάρει κάποια συγκεκριμένη πολιτική θέση, δεν αναθεματίζει με λαϊκίστικες κορώνες και ξύλινη γλώσσα, ούτε κομματικοποιεί τον αγώνα της Αντίστασης. Βλέπουμε με αρκετούς υπαινιγμούς την δράση και από τις δύο πλευρές και από την άποψη αυτή δίνεται στον θεατή η δυνατότητα να βγάλει τα συνμπεράσματά του. Τέλος μας δίνεται η ευκαιρία να μάθουμε λίγα πράγματα για το πως λειτουργούσαν τα πράγματα στην 7η Τέχνη κατά τη διάρκεια του Φασιστικού καθεστώτος και του Β' Π.Π. στην γείτονα χώρα. Στούντιο Cinecitta και νεορεαλισμός έγιναν ταυτόσημα άλλωστε μετά το '45. Βλέπουμε τις συνθήκες καλλιέργειας του σπόρου του. Συνοπτικά μία ενδιαφέρουσα ταινία που θα την συνιστούσα κυρίως σε όσους τους αρέσουν οι ιστορίες τεκμηρίωσης σχετικά με τον Β' Π.Π. (προσωπικά είναι από τα αγαπημένα μου θέματα) και ανήκουν ηλικιακά στην κατηγορία άνω των 30.

Jim Papamichos
του Δημήτρη Παπαμίχου me@myfilm.gr από myfilm.gr