Ληστεία μετά φθόνου

Ληστεία μετά φθόνου ήταν το πόρισμα της όλης ιστορίας. Και παρόλα αυτά, όπως πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περι(π)τώσεις, εξακολουθείς και περπατάς εκεί έξω. Καμιά δικαιοσύνη δεν πρόκειται να αποφανθεί για ζητήματα της καρδιάς, και σε τέτοιες εποχές νιώθω μια ανακούφιση που δεν το κάνει.
Ήμασταν διαφορετικοί. Ας πούμε αν γνωριζόμασταν σε άλλες εποχές εγώ θα ήμουν κυνηγητό (ο κυνηγημένος), εσύ κρυφτό, εγώ θα ήμουν σφηνοτουβλάκια, εσύ λέγκο, εγώ playmobil , εσύ Μπάρμπι, εγώ καρέλια και κονιάκ, εσύ κάποιο κοκτέηλ και λάκι στράηκ.

 Και διάολε αυτή σου η τύχη. Πάντα σ' ακολουθούσε σε οποιαδήποτε κίνηση. Είναι ωραίο να μην χρειάζεται να ...
προσπαθήσεις. Αν κάτι ζήλευα σε σένα-για να μιλήσουμε και για τα δικά μου ποινικά, ήταν ότι είχες συμβιβαστεί και σε ικανοποιούσε η ιδέα του να μην προσπαθείς-η ίδια σου η φύση δηλαδή. Σου έρχονταν τα πάντα όπως έπρεπε. Δεν πάλεψες ποτέ για κάτι, ή μάλλον αν πάλεψες, η μόνη σου προσπάθεια ήταν να είσαι κοντά σε ανθρώπους που παλεύουν και κάπως, πάντα μα πάντα, να καταφέρνεις να παίρνεις τους κόπους της προσπάθειάς τους. Ένα συναισθηματικό βαμπίρ. Ναι, αυτό είναι η σωστή περιγραφή σου.

Κι ο φθόνος; Ε, δεν είναι προφανές; Ζήλευες που πάντα είχες την ανάγκη να σε κουβαλάει κάποιος, να πίνεις από πάνω του. Από  τους οργανισμούς που χρειάζονται ξενιστή. Κόντρα σε οποιαδήποτε Ιστορία που μιλούσε για χειραφέτηση. Μια εύθραυστη, γοητευτική και θανατηφόρα Μπλανς. Θανατηφόρα; Πως αλλιώς να ονομάσω το μαράζι που νιώθει κάποιος όταν αποχωρίζεστε; Αφήνεις πίσω ένα ζωντανό κουφάρι και προχωράς. Κι  αυτό περιφέρεται σαν ανορεξικό Ζόμπι μέχρι.

Μέχρι;
 από http://beingparanoidandroid.blogspot.gr/