Itea net : Θέατρο στο Γαλαξίδι

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΑΛΑΞΕΙΔΙΟΥ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η θεατρική ομάδα "ΟΝ.ΤΑ" του Π.Σ. ΓΑΛΑΞΕΙΔΙΟΥ παρουσιάζει την Παρασκευή 10 Μαΐου στις 8:00 μ.μ. το θεατρικό έργο "Μάνα θα πάω Αυστραλία"

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, η θεατρική μας ομάδα "ΟΝ.ΤΑ" παρουσιάζει ένα καινούριο, πρωτόπαιχτο θεατρικό έργο με τίτλο "Μάνα θα πάω Αυστραλία". Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται, επίκαιρο. Απασχολεί σίγουρα, λόγο της οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας πολλές οικογένειες με παιδιά που σπουδάζουν. ...

Με λίγα λόγια, το έργο διαπραγματεύεται την ιστορία ενός νέου παιδιού, του Νίκου. Φοιτητής του Πολυτεχνείου, μόλις έχει περάσει με άριστα το τελευταίο του μάθημα, έτοιμος να ορκιστεί και να πάρει το πτυχίο στα χέρια του. Ο ίδιος όμως, πριν από έξι μήνες, έχει πάρει κρυφά απ’ όλους μια σημαντική απόφαση, απόφαση ζωής όπως υποστηρίζει. Αποφάσισε να φύγει από την Ελλάδα και να πάει σε μια άλλη χώρα την Αυστραλία για να συνεχίσει εκεί τη ζωή του. Όταν όμως έρχεται η ώρα και ανακοινώνει την απόφασή του , σπεύδουν όλοι: οι γονείς του, συγγενείς, φίλοι, η κοπέλα του καθώς και τρίτα πρόσωπα για να του αλλάξουν γνώμη. Στο έργο αυτό, το ήθος ενός νέου παιδιού και οι αξίες της ζωής δοκιμάζονται στην προσπάθεια που γίνεται, είτε με θεμιτά, είτε με αθέμιτα μέσα, για να αποτραπεί ο ξενιτεμός, ξεριζωμός του νέου αυτού από την πατρίδα του. Για να δούμε, θα καταφέρουν τελικά να του αλλάξουν γνώμη και να μη χρειαστεί να πάει ο Νίκος στην Αυστραλία;

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ:

ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ: στο ρόλο του Νίκου

ΗΛΙΑΝΑ ΓΡΙΒΑ: στο ρόλο της Πόπης

ΤΖΟΒΑΝΑ ΚΕΛΜΕΝΤΙ : στο ρόλο της Ρένας, της μάνας

ΘΑΝΟΣ ΜΑΜΑΡΕΛΗΣ : στο ρόλο του Γιώργου, του πατέρα

ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΠΡΟΚΑΛΑΜΟΥ: στο ρόλο της Τάνιας, της θείας

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΔΑΚΗΣ: στο ρόλο του Τέλη, του θείου

ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΟΣ : στο ρόλο του Κώστα Πάρτα, του Γ.Γ. Υπ. Εργασίας

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΟΥΡΜΕΤΗΣ: στο ρόλο του Ανδρέα, του φίλου

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ:

Συγγραφέας και σκηνοθέτης: Παρισούλης Νίκος.

Σκηνικά: Παρισούλης Νίκος

Μουσική επιμέλεια: Καρρά Μίνα

Κοστούμια: θεατρική ομάδα ΟΝ.ΤΑ

Επιμέλεια φωτισμού και ήχου: Κεχαγιάς Γιώργος

ΜΑΝΑ ΘΑ ΠΑΩ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Συγγραφέας : Παρισούλης Νίκος

Πρόσωπα:
Νίκος – γιος
Πόπη – κοπέλα του Νίκου
Ρένα –μάνα
Γιώργος – πατέρας
Τάνια – Θεία
Τέλης– θείος
Ανδρέας – φίλος του Νίκου
Κώστας Πάρτας – Γενικός Γραμματέας

Σκηνικό:

Το σαλόνι ενός μοντέρνου διαμερίσματος δημοσίων υπαλλήλων. Χρονολογικά το έργο προσδιορίζεται την άνοιξη του 2012 στην Αθήνα. Στη μέση του σαλονιού υπάρχει ένας διθέσιος καναπές και δυο καρέκλες αριστερά και δεξιά του. Διάφορα άλλα μικροέπιπλα συμπληρώνουν το σκηνικό. Στον τοίχο πίσω, υπάρχει κρεμασμένη μια μεγάλη κορνίζα με φωτογραφία της πόλης της Χαλκίδας.

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

( Μουσική 1- εισαγωγή) ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

(Ανοίγει η αυλαία. Από την πόρτα που υπάρχει στο κέντρο της σκηνής μπαίνει ανήσυχος στο καθιστικό ο Νίκος. Χτυπάει το κινητό του.

( Ήχος κινητού )Κοιτάζει ποιος καλεί. Δεν το σηκώνει. Συνεχίζει να κάνει βόλτες . ( Ήχος κουδουνιού )

Σε λίγο χτυπάει το κουδούνι. Τρομάζει, σκέφτεται τι να κάνει. Το κουδούνι χτυπάει συνέχεια. Αποφασίζει να πάει ν’ ανοίξει. Ανοίγει. Μέσα μπαίνει η Πόπη, η κοπέλα του. Τον βλέπει αναστατωμένο, ανησυχεί και η ίδια. Τον πλησιάζει)

Πόπη: Είσαι καλά Νίκο μου;
Νίκος: ( Μασάει τα λόγια του) Καλά είμαι…
Πόπη: Το κινητό σου γιατί δεν το σηκώνεις;
Νίκος: Δεν το πρόλαβα.
Πόπη: Σίγουρα; ( Τον κοιτάζει με ανησυχία)
Νίκος: Ναι, ήμουν στην τουαλέτα και δεν πρόλαβα.

Πόπη: Ok,.. ( Τον κοιτάζει ξανά ) Πώς είσαι έτσι όμως; Συμβαίνει κάτι;

Νίκος: Πώς είμαι δηλαδή;

Πόπη: Σε βλέπω κάπως… ( σκέφτεται ) Μήπως βγήκαν τ’ αποτελέσματα;… Για το τελευταίο μάθημα, πού έδωσες;

Νίκος: Βγήκαν.

Πόπη: Και τι έγινε; Πες μου;

Νίκος: Το πέρασα.

Πόπη: Πέρασες το μάθημα και είσαι έτσι;

Νίκος: Άντε πάλι,… πώς είμαι;

Πόπη: Ύφος είν’ αυτό που έχεις;

Νίκος: Τι έχει το ύφος μου;

Πόπη: Εσύ θα μου πεις!... Κανονικά θα ’πρεπε να πετάς από τη χαρά σου!

Νίκος: Θα ’πρεπε… αλλά!...

Πόπη: Αλλά, τι; Ήταν το τελευταίο σου μάθημα, το πήρες, πάει τέλειωσες!

Νίκος: Το πήρα λέει!... ( αναστενάζει ) Τέλειωσα!… μια κουβέντα είναι!

Πόπη: Έλα, τι είναι αυτά πού λες;

Νίκος: Εγώ τι λέω;

Πόπη: Με τρομάζεις, το ξέρεις; ( σκέφτεται )

Νίκος: Πόπη, ξέρεις κάτι;… ( σκέφτεται ) Τώρα αρχίζουν οι δυσκολίες.

Πόπη: Τόσο καιρό όμως,… αυτό δεν περιμέναμε;… να τελειώσεις με το καλό;

Νίκος: Ναι, αλλά όπως είναι τα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα, δεν έχει και τόση σημασία.

Πόπη: Ξέρεις πόσοι θα ήθελαν να είναι στη θέση σου;

Νίκος: Ναι πολλοί!... Αλλά σε άλλες εποχές.

Πόπη: Δεν μπορώ να σε καταλάβω σήμερα. Λες και δεν είσαι ο Νίκος που ξέρω, αυτός που ξεχείλιζε από πάθος και αισιοδοξία. Αυτός που με γέμιζε ενέργεια και δύναμη. Γιατί αγάπη μου, γιατί τόση απαισιοδοξία; Τα πράγματα ήρθαν όπως τα περίμενες. Σε λίγο θα ορκιστείς, θα πάρεις το πτυχίο στα χέρια σου.

Νίκος: Πόπη… ( την πλησιάζει, της πιάνει με τα χέρια του τα μπράτσα) Κοίτα με… εγώ είμαι… ο Νίκος, δεν άλλαξα. Τα πράγματα άλλαξαν! ( Την ταρακουνάει υψώνοντας τη φωνή).

Πόπη: Σε παρακαλώ!... ( δείχνει ότι πονάει, προσπαθεί να του ξεφύγει ) Με πονάς!

Νίκος: ( Την αφήνει ) Συγγνώμη, δεν το ’θελα.

Πόπη: ( Δείχνει τρομαγμένη, σκέφτεται ) Δεν ξέρω τι να πω!... Μήπως υπάρχει κανένα πρόβλημα με μας, με τη σχέση μας;

Νίκος: Όχι, για όνομα του Θεού, δεν έχει να κάνει αυτό με μας.
Πόπη: Ε, τότε, ποιο είναι το πρόβλημα;
Νίκος: Δε βλέπεις όλες αυτές τις αλλαγές που συμβαίνουν κάθε μέρα γύρω μας;
Πόπη: Τι εννοείς;
Νίκος: Τα πάντα είναι ρευστά, αλλάζουν, το μέλλον μας αβέβαιο!... Τίποτα δεν είναι σίγουρο πια!
Πόπη: Έλα, χαλάρωσε λίγο, ξέρω πώς νιώθεις, σε καταλαβαίνω, αλλά τουλάχιστον σήμερα, πρέπει να το χαρείς, το δικαιούσαι και με το παραπάνω.
Νίκος: Θα ’πρεπε, αλλά δε νιώθω καμιά χαρά μέσα μου. ( σκέφτεται ) Εξάλλου, υπάρχει και κάτι άλλο που θέλω να σου πω.
Πόπη: ( Τον κοιτάζει περίεργα ) Υπάρχει και κάτι άλλο;
Νίκος: Ναι.
Πόπη: Ε, πες το μου τέλος πάντων!
Νίκος: Να, είναι κάτι που με προβληματίζει πολύ έντονα τον τελευταίο καιρό.
Πόπη: Αυτό είναι!... Το κατάλαβα!... Το πας σιγά σιγά…( Τρομάζει, πιάνει το κεφάλι της, κάνει μερικές βόλτες ) Θέλεις να χωρίσουμε; Αυτό δεν είναι; Αυτό δε θες να μου πεις τόση ώρα και μου το γυροφέρνεις;
Νίκος: ( Την πλησιάζει, την αγκαλιάζει, της μιλάει τρυφερά ) Όχι γλυκό μου κοριτσάκι . Όχι καρδούλα μου. Πώς σου πέρασε κάτι τέτοιο απ’ το μυαλό;
Πόπη: Τότε, τι είναι αυτό που στριφογυρνάει τόσο καιρό στο μυαλό σου κι εμένα δε μου έχεις πει τίποτα;
Νίκος: Δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω.

3
Πόπη: Τώρα όμως, με κάνεις να νιώθω, σαν να είμαι κάτι ασήμαντο για σένα.
Νίκος: Δε θέλω με τίποτα να νιώθεις έτσι.
Πόπη: Κι όμως!... ( κατεβάζει το κεφάλι της εμφανώς στεναχωρημένη ).
Νίκος: ( Την πλησιάζει ξανά ) Έλα, δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω. ( Την αγκαλιάζει. Της χαϊδεύει τα μαλλιά ).
Πόπη: Κι όμως, τα κατάφερες!
Νίκος: ( Συνεχίζει να της χαϊδεύει τα μαλλιά. Της μιλάει τρυφερά ) Θα δεις, όλα θα πάνε καλά!...
Πόπη: Δεν το νομίζω ( Απομακρύνεται από κοντά του και τον ρωτάει επίμονα ) Πες μου αμέσως τι είναι αυτό το τόσο σοβαρό που θέλεις να μου πεις;
Νίκος: Από καιρό θέλω να στο πω… ( κομπιάζει ) αλλά…
Πόπη: Τι ήταν αυτό που σ’ εμπόδιζε και δε μου το ’λεγες τόσο καιρό;
Νίκος: Να… δεν ήξερα πώς θα το πάρεις.
Πόπη: Τι βλακείες μου λες ; Δυο χρόνια είμαστε μαζί, αγαπιόμαστε υποτίθεται.
Νίκος: Το τελευταίο μην το ξαναπείς, δεν υποτίθεται, αγαπιόμαστε πραγματικά.

Πόπη: Πες μου τότε, δε βλέπεις σε τι κατάσταση βρίσκομαι;

Νίκος: Πόπη… ( την πλησιάζει ) άκουσέ με προσεκτικά.

Πόπη: Είμαι όλη αφτιά, σ’ ακούω.

Νίκος: Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι αποφάσισα να φύγω απ’ την Ελλάδα.

Πόπη: Να φύγεις είπες;… απ’ την Ελλάδα;

Νίκος: Ναι ακριβώς αυτό είπα;

Πόπη: Και να πας πού;

Νίκος: Στην Αυστραλία!

Πόπη: Σιγά μην πας Χαλκίδα!... ( Η φράση αυτή της βγαίνει αυθόρμητα σαν από ανέκδοτο κοιτάζοντας για μια στιγμή τη φωτογραφία της Χαλκίδας, αλλά επανέρχεται στην πραγματικότητα ) Τι έκανε λέει;

Νίκος: Ναι Πόπη, θα πάω στην Αυστραλία, το αποφάσισα.

Πόπη: Στην Αυστραλία;… Με δουλεύεις… Δεν εξηγείται αλλιώς!

Νίκος: Δε σε δουλεύω καθόλου. Τα έχω σκεφτεί όλα.

Πόπη: Τα έχεις σκεφτεί όλα;… Άντε!... ( Κοιτάζει ψηλά και μονολογεί ) Πάει το ’χασε!… τρελάθηκε το παιδί!...

Νίκος: Σταμάτα σε παρακαλώ!

Πόπη: ( Υψώνει τη φωνή της ) Να σταματήσω λέει;… Μετά απ’ αυτά που άκουσα; Τι είναι και τούτο πάλι; Τι κεραυνός κι αστροπελέκι μαζί; Δεν πας καλά εσύ αγόρι μου!... δεν πας καθόλου καλά!

Νίκος: Έλα Πόπη μου ηρέμησε.

Πόπη: Να ηρεμήσω;… Πλάκα μου κάνεις;

Νίκος: Δε σου κάνω καθόλου πλάκα, και σταμάτα σε παρακαλώ όλους αυτούς τους θεατρινισμούς.

Πόπη: Θεατρινισμούς; (Αγανακτεί ) Τι λες; Επικοινωνείς με την πραγματικότητα;… Μου λες ότι θα φύγεις και θα πας στην Αυστραλία… και περιμένεις να φέρομαι σαν να μη συμβαίνει τίποτα;

Νίκος: ( Την πλησιάζει, την πιάνει μαλακά από τα μπράτσα )Μη βιάζεσαι!... Έλα να καθίσουμε λίγο στον καναπέ. Θέλω να σου τα εξηγήσω όλα.

Πόπη: ( Φυσάει, ξεφυσάει, σκουπίζει τον ιδρώτα από το μέτωπό της και τον ακολουθεί. Κάθονται στον καναπέ ) Μίλα μου, πες μου ότι είναι αστεία όλα αυτά που μου λες τόση ώρα. Πες μου ότι είναι όλα ψέματα!

Νίκος: Άκουσέ με, άκουσέ με πρώτα σε παρακαλώ.

Πόπη: Εντάξει, εντάξει, σ’ ακούω.

Νίκος: Πρώτα απ’ όλα θέλω να ξέρεις ότι είσαι ό,τι πιο πολύτιμο έχω στη ζωή μου, το άλλο μου μισό… Μαζί σου έχω ονειρευτεί την υπόλοιπη ζωή μου.

Πόπη: Όπα!... Περίμενε!… Αυτό που λες τώρα, πού κολλάει στα προηγούμενα περί Αυστραλίας;

Νίκος: Κολλάει… και θα το καταλάβεις μόλις σου τα εξηγήσω όλα.

Πόπη: Παράξενα μου ακούγονται όλα μέχρι στιγμής, πολύ παράξενα!

Νίκος: Κοίτα! ( Σκέφτεται ) Πριν από έξι μήνες, διάβασα ένα άρθρο για ένα πρόγραμμα, σ’ ένα blocs στο internet. Κόλλησα, μου καρφώθηκε στο μυαλό. Το σκεφτόμουν συνέχεια.

Πόπη: Για την Αυστραλία ήταν το άρθρο;

Νίκος: Ναι, για την Αυστραλία. Τότε μου μπήκε και η ιδέα.

Πόπη: Και τι έλεγε ακριβώς το άρθρο;

Νίκος: Έλεγε ότι το Υπουργείου Παιδείας της Αυστραλίας εφαρμόζει λόγο της κρίσης στην Ελλάδα ένα καινούριο πρόγραμμα, όπου μπορούν να πάνε Έλληνες έως 30 χρονών για δουλειά.

Πόπη: Αυτό έγραφε μόνο;

Νίκος: Όχι μόνο αυτό, απαραίτητη προϋπόθεση ότι θα πρέπει πρώτα να τους δεχτεί κάποιο πανεπιστήμιο της Αυστραλίας για να φοιτούν ταυτοχρόνως. Έγραφε κι άλλα, αλλά αυτό ήταν όμως που μου κίνησε το ενδιαφέρον. Από εκείνη τη μέρα έψαξα κι έμαθα τα πάντα για το πώς μπορώ να πάω κι εγώ.

Πόπη: Μα εσύ, πριν από λίγο είπες ότι το πρόγραμμα αφορά μόνο φοιτητές.

Νίκος: Ναι έτσι είπα.

Πόπη: Εσύ όμως, με το τελευταίο μάθημα που πήρες, τέλειωσες τις σπουδές σου. Δεν είσαι πια φοιτητής.

Νίκος: Ναι, αλλά ρώτησα και μου είπαν ότι έχω δικαίωμα να κάνω μεταπτυχιακό.

Πόπη: Θα κάνεις μεταπτυχιακό;

Νίκος: Κακά τα ψέματα, το πτυχίο μου σε άλλες εποχές είχε μεγάλη αξία, ήταν απ΄ τα πιο σπουδαία, πρώτης γραμμής, τώρα όμως, δεν είναι παρά ένα κουρελόχαρτο.

Πόπη: Κουρελόχαρτο;… το πτυχίο του ηλεκτρολόγου μηχανικού του Μετσόβιου Πολυτεχνείου της Αθήνας;

Νίκος: Ναι Πόπη, καταβάθος το ξέρεις κι εσύ η ίδια, ανεξαρτήτως αν δε θέλεις να το παραδεχτείς.

Πόπη: Εσύ βλέπω δεν παίρνεις από λόγια, τα έχεις αποφασίσει όλα μια χαρά!

Νίκος: Ναι, όλον αυτόν τον καιρό έψαξα και βρήκα τα πάντα. Ήρθα σε επαφή με πολλούς ομογενείς της Αυστραλίας που μπορούν να βοηθήσουν.

Πόπη: Μπράβο σου! ( Μιλάει ειρωνικά ) Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Τα κανόνισες όλα βλέπω, μια χαρά!

Νίκος: Τι λες; Περίμενε να τελειώσω πρώτα.

Πόπη: Α!… δεν τέλειωσες ακόμα; ( Μιλάει ειρωνικά )

Νίκος: Δε σου πάει καθόλου αυτό το ύφος.

Πόπη: Είμαι περίεργη να δω που θες να καταλήξεις.

Νίκος: Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι ήρθα σε επαφή με το πανεπιστήμιο της Μελβούρνης… Με το Πολυτεχνικό Τμήμα.

Πόπη: Στη Μελβούρνη τελικά θα κάνεις το μεταπτυχιακό σου;

Νίκος: Ναι… βρήκα μάλιστα και δουλειά σε μια εταιρία ταξί που την έχει ένας Έλληνας ομογενής.

Πόπη: Α,.. τώρα κατάλαβα… ( σκέφτεται ) Γι’ αυτό έκανες τον τελευταίο καιρό, τ’ αδύνατα δυνατά να πάρεις επαγγελματικό δίπλωμα;

Νίκος: Γι’ αυτό.

Πόπη: Μάλιστα! ( Μιλάει ειρωνικά ) Και οδηγός ταξί ο κύριος Νίκος!...

Νίκος: Σε παρακαλώ, μη μιλάς έτσι. Αυτή η δουλειά είναι μόνο για αρχή.

Πόπη: Α!… για αρχή!… δηλαδή αυτό που ονειρευόσουν να κάνεις πάντα! ( Μιλάει ειρωνικά )

Νίκος: Πόπη σταμάτα τις ειρωνείες. Αν θυμάσαι καλά, πριν από δύο χρόνια που γνωριστήκαμε και γίναμε ζευγάρι… ( τον διακόπτει )

Πόπη: Επιτέλους, θυμήθηκες ότι είμαστε και ζευγάρι!

Νίκος: Είμαστε ζευγάρι! Και θέλω να σου θυμίσω πόσο πολύ ήθελα τότε να τελειώσω, να πάρω το πτυχίο και να κάνω αυτό που τόσο πολύ αγαπάω.

Πόπη: Δε χρειάζεται να μου το υπενθυμίζεις, το θυμάμαι πολύ καλά. Εσύ όμως τώρα, πας να κάνεις κάτι εντελώς αντίθετο απ’ αυτό που με τόσο πάθος υποστήριζες!

Νίκος: Ας μη γελιόμαστε, τα επόμενα δέκα χρόνια το επάγγελμά μου θα είναι σε πλήρης απαξία. Στα αζήτητα, με πολύ απλά λόγια.

Πόπη: Κι αυτός είναι ο λόγος;… χωρίς να είναι τίποτα σίγουρο!… να θέλεις να εγκαταλείψεις τους πάντες και τα πάντα;

Νίκος: Δεν εγκαταλείπω τίποτα.

Πόπη: Πώς;… Δεν εγκαταλείπεις τους γονείς σου;… Τους φίλους σου;… Άσε με εμένα, εγώ δε μετράω!

Νίκος: Μη λες βλακείες! Δεν πρόκειται να εγκαταλείψω κανέναν. Θα είναι όλα προσωρινά.

Πόπη: Ανάλογα πως το παίρνει κανείς το προσωρινά!

Νίκος: Σου είπα και πριν, όλα τα σχέδια που κάνω για το μέλλον είναι με σένα μέσα.

Πόπη: Δηλαδή, αυτό είναι το μέλλον που σχεδιάζεις κι έχει και εμένα μέσα;… Να δραπετεύεις απ’ τη χώρα σου και να τ’ αφήνεις όλα πίσω σου ρημάδια;

Νίκος: Μη λες τόσο βαριές κουβέντες που μπορεί να σε κάνουν να το μετανιώσεις αργότερα.

Πόπη: Γιατί, μήπως είναι ψέματα; ( Μιλάει νευρικά, με δάκρυα ) Εμένα με σκέφτεσαι καθόλου;… ( σκέφτεται και συνεχίζει ) Εγώ που λιώνω και μόνο στη σκέψη σου;... Που κοιμάμαι και ξυπνάω με το μυαλό μου μονάχα σε σένα;…Γιατί μου το κάνεις αυτό;

Νίκος: ( Την αγκαλιάζει, της χαϊδεύει τα μαλλιά, την παρηγορεί ) Δυο χρόνια θα ’ναι μόνο… Θα περάσουν.

Πόπη: ( Φεύγει από την αγκαλιά του, τον κοιτάζει στα μάτια ) Δυο χρόνια είπες;… Τι θες να πεις, δε σε καταλαβαίνω;

Νίκος: Να, μέχρι να τελειώσεις κι εσύ το Πολυτεχνείο.

Πόπη: Μήπως Νίκο μου, λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο;

Νίκος: Αν μ’ αγαπάς όπως λες και λιώνεις για μένα θα κάνεις υπομονή.

Πόπη: Υπομονή για ποιο πράγμα;

Νίκος: Να περάσει ο χρόνος για να μπορέσεις να έρθεις κι εσύ στην Αυστραλία.

Πόπη: Α!... αυτό εννοούσες, όταν έλεγες να περάσουν τα δυο χρόνια; Να έρθω εγώ στην Αυστραλία… κι όχι εσύ να επιστρέψεις στην Ελλάδα;

Νίκος: Ναι Πόπη μου αυτό εννοούσα, γιατί νομίζω ότι αυτό είναι το καλύτερο για μας αυτή τη στιγμή.

Πόπη: Πως δηλαδή εννοείς εσύ ότι αυτό είναι το καλύτερο για μας;

Νίκος: Αφού τακτοποιηθώ εγώ πρώτα, όταν θα έρθεις εσύ, θα δεις,… τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα, πολύ πιο εύκολα.

Πόπη: Εσύ δηλαδή, δεν αλλάζεις γνώμη με τίποτα, το ’χ εις πάρει απόφαση;

Νίκος: Δεν αλλάζω γνώμη, γιατί πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι κάνω το σωστό.

Πόπη: Με προβληματίζεις πολύ… ( Σκέφτεται ) Οι γονείς σου το ξέρουν; Τους έχεις πει τίποτα;

Νίκος: Ναι, τους το είπα πριν από μια βδομάδα.

Πόπη: Και πώς αντέδρασαν; ( Μιλάει ειρωνικά ) Θα το δέχτηκαν με μεγάλη χαρά, υποθέτω!

Νίκος: Αντέδρασαν όπως κι εσύ. Δεν το περίμεναν. Τους ήρθε πολύ απότομο.

Πόπη: Λογικό δεν είναι;… Ποιος πατέρας και ποια μάνα θέλουν τα παιδιά τους μακριά, και μάλιστα στην άλλη άκρη του κόσμου.

Νίκος: Στεναχωρήθηκαν πολύ, δε λέω, αλλά όταν τα πράγματα ηρέμησαν λίγο και καθίσαμε και τους εξήγησα τα πάντα, άρχισαν να το παίρνουν λίγο καλύτερα.

Πόπη: Α! ρε! Ελλαδάρα τι τραβάς… Τι μας αναγκάζεις να κάνουμε μ’ όλα αυτά τα ρέμπελα της αρπαχτής που έχεις μπλέξει!

Νίκος: Έτσι είναι αγάπη μου, καλά το είπες. ( Σηκώνεται από τον καναπέ ) Μ’ όλα αυτά τα ρέμπελα της αρπαχτής τριγύρω μας , την πληρώνουμε σήμερα εμείς οι νέοι, χωρίς να φταίμε σε τίποτα!

Πόπη: Νίκο μου… είναι πολύ δύσκολο να το χωνέψω!... ( Μιλάει με τρεμάμενη φωνή, γεμάτη συγκίνηση ) Πώς θ’ αντέξω δυο ολόκληρα χρόνια μακριά σου; Είσαι το άλλο μου μισό… μου είναι πολύ δύσκολο…

Νίκος: ( Την Πλησιάζει ) Δυο χρόνια μόνο είναι, θα περάσουν γρήγορα.

Πόπη: Μια κουβέντα είναι ότι θα περάσουν γρήγορα.

Νίκος: Θα περάσουν… Θα δεις, πρέπει όμως να πάρεις κι εσύ το πτυχίο σου όσο το δυνατόν πιο γρήγορα… και μόλις το πάρεις, θα ’ρθεις αμέσως κοντά μου.

Πόπη: ( Αντιδρά αρνητικά, υψώνει τη φωνή της ) Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ! Αν δε με πάρεις κι εμένα μαζί σου, τώρα, δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναπατήσω το πόδι μου στο Πολυτεχνείο.

Νίκος: Αυτό που μου ζητάς αυτή τη στιγμή, ξέρεις ότι είναι αδύνατον να το κάνω. Δεν έχω το δικαίωμα.

Πόπη: Εγώ όμως δε θα τα καταφέρω εδώ μόνη μου.

Νίκος: Αυτό το λες πάνω στη στεναχώρια σου! Θα τα καταφέρεις!... θα τα καταφέρεις, γιατί είσαι ο πιο δυνατή γυναίκα που έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου!

Πόπη: Μια κουβέντα είναι να το λες αυτό!

Νίκος: Θ’ αφοσιωθείς στα μαθήματά σου, στο πτυχίο σου και όλα θα πάνε καλά!

Πόπη: Απ’ τη μεριά σου, τα βλέπεις εύκολα. Εσύ όμως θα φύγεις με το καλό, ενώ εγώ εδώ θα λιώνω απ’ τη στεναχώρια μου!

Νίκος: Πόπη, ηρέμησε σε παρακαλώ, δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που φεύγει από τη χώρα.

Πόπη: Θα μπορούσες όμως να καθίσεις ένα διάστημα στην Ελλάδα, ν’ αγωνιστείς, να παλέψεις, να κάνεις ό,τι είναι δυνατόν για να βρεις κάτι, έστω και διαφορετικό από αυτό που τέλειωσες και να μη χρειαστεί να πας στην Αυστραλία. Ουά!... Νιώθω αηδία και μόνο που λέω αυτή τη λέξη!

Νίκος: Αφού ξέρεις, και να το κάνω αυτό που λες θα είναι χάσιμο χρόνου. Θα είναι σαν να τρώω κάθε μέρα τις σάρκες απ’ το ίδιο μου το κορμί.

Πόπη: Αυτά που λες είναι τόσο μακάβρια που με κάνουν να νιώθω ότι έρχεται το τέλος του κόσμου!

Νίκος: Αν μείνω όμως, να ’σαι σίγουρη, ότι θα έρθει πρώτα το δικό μας τέλος.

Πόπη: Σε παρακαλώ αγάπη μου, μη λες τέτοια λόγια, ξανασκέψου το!

Νίκος: Πόπη, όλ’ αυτά που σου λέω σήμερα τα ’χω σκεφτεί πολύ σοβαρά, είναι απόφαση ζωής!

Πόπη: Πάρε όμως κι εμένα μαζί σου, σε παρακαλώ, στο ζητάω για τελευταία φορά!

Νίκος: Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, ούτε καν θα το σκεφτόμουν… θα σ’ έπαιρνα δίχως άλλη κουβέντα.

Πόπη: Μου είναι πολύ δύσκολο να χωνέψω αυτό που πας να κάνεις!

Νίκος: Η αγάπη μας είναι πιο δυνατή απ’ όλα! Μ’ αυτή θα κοιμάμαι, μ’ αυτή θα ξυπνάω. Αυτή θα με βοηθήσει να τα ξεπεράσω όλα!

Πόπη: Ουφ!... Τι να γίνει;… θα το συνηθίσω… ( σκουπίζει τα δάκρυά της ) αφού το ’χεις πάρει απόφαση, θα κάνω τελικά υπομονή… ( Τον κοιτάζει τρυφερά ) Δυο χρόνια μόνο!... ούτε μια μέρα παραπάνω! Ακούς κύριε Νίκο; ( Τονίζει την τελευταία φράση )

Νίκος: ( Την αγκαλιάζει ) Σ’ ευχαριστώ καλή μου… σ’ ευχαριστώ που το κάνεις λίγο πιο εύκολο για μένα.

Πόπη: Ούτε μια μέρα παραπάνω!... Άντε, το καλό που σου θέλω!

Νίκος: Ούτε μια μέρα, στο υπόσχομαι.

Πόπη: ( Τραβιέται από την αγκαλιά του και βγάζει από το λαιμό της ένα μενταγιόν με ένα μικρό αστερία ) Να, πάρε αυτό το μενταγιόν με το μικρό αστερία, τον έχω από μικρή, είναι το γούρι μου.

Νίκος: ( Το παίρνει , το κοιτάζει για λίγο και το φοράει ) Από σήμερα, στο υπόσχομαι, θα ’ναι και το δικό μου γούρι. Δε θα το βγάλω ποτέ από το λαιμό μου.

Πόπη: Πάντως, θα ’θελα, εγώ να ’μουν το γούρι που θα ’παιρνες μαζί σου!... αλλά τι να κάνουμε!

Νίκος: Πόπη μου, εσύ θα ’σαι πάντα μαζί μου! Μέσα στο μυαλού μου, μέσα στην καρδιά μου, παντού, όπου κι αν βρίσκεσαι!...

Πόπη: Με συγκινείς μ’ αυτά που λες!... Αρχίζει και μαλακώνει λίγο η καρδούλα μου!

Νίκος: Το ίδιο και η δικιά μου. Θα δεις που όλα θα πάνε καλά στο τέλος.

Πόπη: Μακάρι … Γιατί αλλιώς θα σε πάρει και θα σε σηκώσει κύριε Νίκο! ( Λέει με δυνατή και ταυτόχρονα ναζιάρικη φωνή )

Νίκος: Στο υπόσχομαι, και θέλω να σου πω ακόμα αυτό που εδώ και πολύ καιρό νοιώθω τόσο βαθιά μέσα μου!...

Πόπη: Τι είναι αυτό που νοιώθεις;… πες το μου;

Νίκος: ( Πάει στο κέντρο της σκηνής και με απλανές βλέμμα προς το κοινό, λέει: ) Τη μέρα που θα φύγω Πόπη μου από τη Χώρα, θα πάρω μαζί μου λίγο χώμα Ελληνικό… κι εκεί που θα πάω, θα το τυλίγω σε μικρά πουγκιά και θα το δίνω… θα το χαρίζω απλόχερα!... Θα πάρω επίσης μαζί μου τα άνθη της νεραντζιάς, της βουκαμβίλιας, του πεύκου… κι αυτά θα τα χαρίζω!... Να ξέρουν μόνο, εκεί, στον ξένο τόπο που θα πάω, ότι είναι απ’ τη χώρα, που φώτισε απ’ άκρη σ’ άκρη όλη τη γη!... Για μένα… θα κρατήσω μόνο τον ήχο των κυμάτων και του ανέμου!... Το φως του ήλιου και την εικόνα απ’ τα ξερά κλαδιά της καστανιάς και του πλατάνου!... Τη μυρωδιά του γιασεμιού, του νυχτολούλουδου και του βασιλικού!... Γιατί αγάπη μου γλυκιά, αυτοί που ήρθαν ως βάρβαροι γραβατωμένοι στην πατρίδα μας, τίποτα δε θα μας αφήσουν!... Τέλος, πιο πολύ απ’ όλα, εσένα θα ’θελα να πάρω μαζί μου… μα θα ’ταν άδικο και άνανδρο… να κάνω πλιάτσικο, στα πιο γλυκά κι αθώα όνειρά σου!

Πόπη: ( Χαμογελάει ικανοποιημένη ) Ποιητή μου,… μεγάλη μου αγάπη,… μου σπαράζεις την καρδιά!

Νίκος: Την ποιητική μου διάθεση, κι όλα αυτά τα όμορφα λόγια, , εσύ μου τα βγάζεις!

Πόπη: Εντάξει, αλλά όταν θα πας στην Αυστραλία θέλω να μου υποσχεθείς κάτι πρώτα…

Νίκος: Ό,τι θέλεις.

Πόπη: Να, δεν ξέρω πως θα ακουστεί, αλλά δε θέλω να μιλάμε μόνο απ’ το τηλέφωνο, θέλω να γράφουμε και γράμματα ο ένας στον άλλο, ν’ αλληλογραφούμε!

Νίκος: Αυτό είναι; Το μόνο εύκολο. Άσε που το είχα στο μυαλό μου!

Πόπη: Θέλω τα γράμματά που θα μου στέλνεις να τα διαβάζω και να τα ξαναδιαβάζω κι ύστερα να τα φυλάω κάτω απ’ το μαξιλάρι μου. Να μου κάνουν παρέα στα δύσκολα βράδια της μοναξιάς μου!

Νίκος: Το λιγότερο που μπορώ να κάνω, στο υπόσχομαι.

Πόπη: Θα τα περιμένω πώς και πώς!... Θα ’ναι Θεόσταλτα για μένα!

Νίκος: Και για να ξεφύγουμε απ’ το θέμα και να χαλαρώσουμε λίγο … ( Την κοιτάζει

πονηρά ) Εσύ δεν είχες μάθημα κανονικά αυτήν την ώρα;

Πόπη: Είχα.

Νίκος: Και τι έγινε;

Πόπη: Δεν πήγα.

Νίκος: Γιατί δεν πήγες;

Πόπη: Θέλεις να σου πω την αλήθεια;

Νίκος: Ναι, θέλω.

Πόπη: Το πρωί που ξύπνησα, αισθάνθηκα κάπως, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αισθάνθηκα κάτι να βαραίνει την καρδιά μου… Το μυαλό μου αμέσως πήγε στο κακό.

Νίκος: Αλήθεια λες;

Πόπη: Ναι αλήθεια. Και αμέσως ένιωσα την ανάγκη να έρθω κοντά σου… ( σκύβει το κεφάλι της ) Κι όπως αποδείχθηκε, η διαίσθησή μου δεν έπεσε έξω.

Νίκος: ( Την αγκαλιάζει τρυφερά ) Καημενούλα μου! Ενώ κανονικά θα ’πρεπε να είναι όλα όμορφα και τακτοποιημένα, η ζωή σήμερα τα θέλει αλλιώς.

Πόπη: Ας είναι τουλάχιστον μια δοκιμασία, ένα εμπόδιο που θα μας βγει σε καλό στο τέλος.

Νίκος: Έτσι θα ’ναι όπως το είπες, ένα εμπόδιο που στο τέλος θα μας βγει σε καλό. Θα το ξεπεράσουμε και θα βγούμε πιο δυνατοί μέσα απ’ αυτό!

Πόπη: Μακάρι, το εύχομαι μέσα από τα βάθη της πονεμένης μου καρδούλας! (Το λέει με νάζι, χαμογελάει )

Νίκος: Επειδή θέλω να σε κάνω να νιώσεις λίγο καλύτερα, θέλω σήμερα το βράδυ να σε βγάλω έξω και να σου κάνω το τραπέζι.

Πόπη: Μη νομίζεις ότι με κάτι τέτοια τερτίπια πας να μου ξεφύγεις τόσο εύκολα!

Νίκος: Θέλω σήμερα το βράδυ να γίνεις για μένα πιο όμορφη από ποτέ και να ’ρθεις νωρίς από εδώ.

Πόπη: Ετοιμάζεις και τίποτε άλλο;

Νίκος: Θα δεις, όταν θα ’ρθεις το βράδυ.

Πόπη: Καλά!... Επίσημο ένδυμα;

Νίκος: Επίσημο.

Πόπη: Να φορέσω τουαλέτα δηλαδή;

Νίκος: Φόρα ό,τι θέλεις, αρκεί να είσαι πιο όμορφη από ποτέ.

Πόπη: Με προβληματίζεις,… κάτι ετοιμάζεις εσύ! ( Τον κοιτάζει λοξά )

Νίκος: Να ’σαι σίγουρη!

Πόπη: Ελπίζω να ’ναι κάτι ρομαντικό!

Νίκος: Στο υπόσχομαι.

Πόπη: Αν είναι έτσι, να φεύγω σιγά σιγά.

Νίκος: ( Την αγκαλιάζει τρυφερά ) Σ’ ευχαριστώ Πόπη, σ’ ευχαριστώ για την κατανόηση που δείχνεις.

Πόπη: Έλα, μη μου λες τέτοια και με κάνεις ν’ αλλάξω γνώμη! ( Λέει πειραχτικά και ναζιάρικα )

Νίκος: Καλά, καλά, το σταματάω εδώ.

Πόπη: Α… ξέχασα να σε ρωτήσω. Οι δικοί σου δεν είναι εδώ; Πολύ ησυχία επικρατεί.

Νίκος: Όχι. Βγήκαν απ’ το πρωί με τη θεία Τάνια και το θείο Τέλη. Νομίζω είπαν ότι θα πήγαιναν για ψώνια στην Ερμού και μετά για καφέ στην Πλάκα.

Πόπη: ( Πάει να φύγει )Ωραία! Να φεύγω κι εγώ τώρα… άντε, έλα,… δε θα με ξεπροβοδίσεις;

Νίκος: Εντάξει αγάπη μου, πάμε. Και το βράδυ όπως είπαμε;

Πόπη: Θα είμαι συνεπής στο ραντεβού μας! ( Του χαμογελάει )

Νίκος: ( Την πιάνει απ’ τον ώμο και την πηγαίνει στην έξοδο. Επιστρέφει στο κέντρο της σκηνής και στρέφει το βλέμμα του προς τα’ πάνω ) Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ! ( Ανοίγει την πόρτα και φεύγει από το δωμάτιο).

( Μουσική 2 )

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

( Μπαίνουν στη σκηνή τα δυο ζευγάρια, η Ρένα με το Γιώργο και η Τάνια με τον Τέλη. Οι γυναίκες κουβαλάνε τσάντες με ψώνια. Τις αφήνουν κάτω, πίσω από τον καναπέ ).

Ρένα: Ελάτε, περάστε, Τάνια , Τέλη… καθίστε στον καναπέ.

Τάνια: ( Πέφτει ξερή στον καναπέ ) Δε λέω, ωραία ήταν η βόλτα στα μαγαζιά, αλλά ξεπατώθηκα… Δεν αντέχουν άλλο τα πόδια μου.

Ρένα: Κάθισε κι εσύ Τέλη μου. Γιώργο κάνε λίγη παρέα στα παιδιά μέχρι να ετοιμάσω εγώ τα καφεδάκια μας.

Τάνια: Ρένα μου, φτιάξε καλύτερα γαλλικό που είναι εύκολος, και κάν’ τον ελαφρύ.

Ρένα: Αυτό είχα κι εγώ στο μυαλό μου… μάλιστα, έχω πάρει έναν πολύ ωραίο γαλλικό καφέ με γεύση φουντούκι. ( Φεύγει η Ρένα από τη σκηνή )

Γιώργος: Ωραία! Κάθισε κι εσύ Τέλη στον καναπέ. ( Κάθεται ο Τέλης στον καναπέ ). Ας καθίσω κι εγώ στην καρέκλα περιμένοντας τα καφεδάκια.

Τέλης: Ο Νίκος πού είναι, δεν είναι στο σπίτι;

Γιώργος: Εδώ πρέπει να είναι, είδα το ποδήλατό του κλειδωμένο στο ισόγειο της πολυκατοικίας. Μάλλον πρέπει είναι στο δωμάτιό του.

Τάνια: Τι κάνει ο ανιψιός μου, καιρό έχω να τον δω; Τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο, μου είχε πει ότι περίμενε τα αποτελέσματα από το τελευταίο του μάθημα. Τι έγινε, το πήρε;

Γιώργος: Το πήρε και με καλό βαθμό, χθες βγήκαν τα αποτελέσματα.

Τάνια: Άντε με το καλό, συγχαρητήρια!... Γιώργο, να ξέρεις ότι πήραμε μεγάλη χαρά!

Γιώργος: Δεν μπορώ να πω το ίδιο για μένα και τη Ρένα πάντως!

Τάνια: ( Γουρλώνει τα μάτια από την έκπληξη ) Γιατί το λες αυτό; Δε σε καταλαβαίνω, υπάρχει κάτι που δεν ξέρουμε;

Τέλης: Κι εγώ Γιώργο, μένω άφωνος μ’ αυτό που μόλις μας είπες!

Γιώργος: Θα καταλάβετε πολύ καλά, μόλις σας τα εξηγήσουμε όλα. Κάντε λίγη υπομονή μέχρι να έρθει και η Ρένα. ( Τον κοιτάζουν πολύ παράξενα )

Τάνια: Ακούστηκε πολύ σοβαρό αυτό που μας είπες. Με κάνεις και ανησυχώ πολύ. Κάτι άσχημο πρέπει να σας συνέβη, δεν εξηγείται διαφορετικά.

Τέλης: Κάνε υπομονή Τάνια μου. Περίμενε να έρθει και η Ρένα. Για να λέει ο Γιώργος, καλύτερα να είναι και οι δυο μαζί όταν μας το πουν.

Γιώργος: Ναι, γιατί η Ρένα ήταν η πρώτη που το έμαθε!... Αυτή ήταν η αποδέκτης των κακών μαντάτων που μας αναστάτωσαν.

Τάνια: Κακών μαντάτων;

Τέλης: Κάνε υπομονή Τάνια μου, όπου να ’ναι θα έρθει η Ρένα.

Τάνια: Τι υπομονή να κάνω, μετά από αυτό που είπε ο Γιώργος; Δε βλέπεις;… μ’ έπιασε ταραχή… κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει εδώ.

Τέλης: Υπομονή όμως!

Τάνια: Καλά, καλά, θα κάνω.

Ρένα: ( Εκείνη τη στιγμή μπαίνει μέσα η Ρένα κουβαλώντας το δίσκο με τους καφέδες. Τον ακουμπάει στο τραπεζάκι μπροστά από τον καναπέ. Διαπιστώνει όμως ότι κάτι έχει συμβεί ) Καλά, τι πάθατε εσείς, έγινε κάτι;

Γιώργος: Εγώ φταίω Ρένα μου.

Ρένα: Εσύ φταις;… Για ποιο λόγο;

Γιώργος: Να, με ρώτησαν τα παιδιά κάτι για το Νίκο μας. Για το μάθημα που έδωσε τελευταία… και εμένα μου ξέφυγε ένα υπονοούμενο.

Ρένα: Ά, ρε Γιώργο… διάλεξες την ώρα και τη στιγμή;… Και εκεί που πήγαινα λίγο να συνέλθω;

Γιώργος: Συγνώμη, μου ξέφυγε. Δεν το ’κανα επίτηδες.

Τάνια: ( Σηκώνεται, πλησιάζει με τρυφερότητα την αδερφή της ) Έλα να καθίσεις δίπλα μου. ( Κάθονται μαζί στον καναπέ ) Πες μου τώρα. Αδερφές είμαστε. Τι συμβαίνει με το Νίκο;

Ρένα: Αντί να χαιρόμαστε Τάνια μου που πήρε το τελευταίο του μάθημα και σε λίγο θα ορκιστεί και θα πάρει το πτυχίο στα χέρια του,… δυστυχώς, συνέβη κάτι, που ποτέ δεν περνούσε από το μυαλό μας ότι θα συμβεί!

Τάνια: Τι έγινε; Πολύ παράξενα και τρελά μου ακούγονται όλα μέχρι στιγμής!

Ρένα: Κι εγώ παραλίγο να τρελαθώ, μόλις άκουσα αυτά που μου είπε ο Νίκος.

Τάνια: Τι σου είπε ο Νίκος; Πες μας.

Ρένα: Αυτό που μου είπε αδερφή, καλύτερα να μη μου το ’λεγε ποτέ.

Τάνια: Έλα!... ( Της χαϊδεύει λίγο την πλάτη ) Πάρε βαθιές ανάσες, ηρέμησε σε παρακαλώ.

Ρένα: Έτσι όπως είμαι εγώ τώρα, τίποτα δεν μπορεί να με ηρεμήσει!

Τάνια: Καλά! ( Σηκώνεται από τον καναπέ και πηγαίνει στο δίσκο με τους καφέδες ) Θα σερβίρω εγώ τους καφέδες και μόλις συνέλθεις θα μας τα πεις με την ησυχία σου. ( Σερβίρει τους καφέδες και ξανακάθεται δίπλα στην αδερφή της ).

Τέλης: ( Παρατηρεί γύρω του και το βλέμμα του εστιάζεται στο κάδρο με τη φωτογραφία της Χαλκίδας ) Καινούργιο είναι το κάδρο με τη φωτογραφία που βάλατε στον τοίχο;

Γιώργος: Ναι, προχτές το έβαλε η Ρένα.

Τέλης: Γνωστή μου φαίνεται η πόλη στη φωτογραφία.

Γιώργος: Στη φωτογραφία είναι η Χαλκίδα.

Τέλης: Η Χαλκίδα; Πώς κι έτσι;

Γιώργος: Μεγάλη ιστορία.

Τέλης: Δηλαδή;

Γιώργος: Το μόνο που μπορώ να σου πω τώρα είναι ότι έχει σχέση με το δυσάρεστο που μας συνέβη.

Τέλης: Η Χαλκίδα;

Γιώργος: Ναι η Χαλκίδα.

Τέλης: Δε μου πάει το μυαλό μου πουθενά!

Γιώργος: Θα σας τα πει σε λίγο οι Ρένα και θα καταλάβετε.

Τάνια: ( Μιλάει κοφτά ) Αφού το λέει ο Γιώργος, είναι η σειρά σου να κάνεις υπομονή.

Τέλης: Καλά ντε, δεν είπα και τίποτα!

Ρένα: Μην τον μαλώνεις Τάνια, λογικό είναι να αναρωτιέται. Από πού κι ως που βάλαμε στο σαλόνι μας ένα κάδρο με την πόλη της Χαλκίδας;

Τάνια: Για να σου πω την αλήθεια, αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ.

Ρένα: Και δίκιο έχεις…( Σκέφτεται ) Είμαι καλύτερα τώρα, συνήλθα λίγο. Μπορώ να σας τα πω όλα για το τι συνέβη με το Νίκο.

Τάνια: Με την ησυχία σου.

Ρένα: Εντάξει είμαι.

Τάνια: Σίγουρα;

Ρένα: Ναι, αφού σου λέω. Ακούστε με λοιπόν, γιατί τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.

Τέλης: Ακούμε Ρένα μου, πες μας.

Ρένα: Πριν από μια βδομάδα, την περασμένη Κυριακή, γύρισα από την εκκλησία στο σπίτι γύρω στις έντεκα το πρωί. Στο σαλόνι με περίμενε ο Νίκος.

Τέλης: Ο Νίκος;

Ρένα: Ναι ο Νίκος. Όταν τον είδα, απ’ το ύφος του κατάλαβα ότι κάτι σοβαρό ήθελε να μου πει.

Τάνια: Το ένστικτο της μάνας Ρένα μου!

Ρένα: Ακριβώς! Ένιωσα ένα βάρος,… η καρδιά μου σφίχτηκε.

Τάνια: Τι έγινε; Μη μας κρατάς σε αγωνία.

Ρένα: Τον πλησίασα, τον κοίταξα στα μάτια και του ζήτησα να μου πει αμέσως τι είχε, τι πρόβλημα υπήρχε.

Τάνια: Και τι σου είπε Ρένα μου;

Ρένα: Ακούστε τι μου είπε… τα πρώτα του λόγια ήταν… « Μάνα, θέλω να σου πω κάτι που αποφάσισα εδώ και πολύ καιρό να κάνω»…

Τάνια: Πολύ σοβαρό μου ακούγεται.

Τέλης: Μην τη διακόπτης Τάνια, άφησέ την να μας τα πει όλα με τη ησυχία της.

Τάνια: Καλά, καλά, συνέχισε αδερφή.

Ρένα: Το πρώτο που είπε στη συνέχεια ήταν: «Μάνα αποφάσισα να φύγω από την Ελλάδα»

Τέλης: Να φύγει από την Ελλάδα;

Ρένα: Αυτό που με πόνεσε όμως περισσότερο απ’ όλα ήταν όταν μου είπε: « Μάνα θα πάω Αυστραλία»

Τάνια: Πού θα πάει, λέει;

Ρένα: Στην Αυστραλία, γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει πια, κανένα μέλλον γι’ αυτόν.

Τάνια: Γι’ αστείο θα το λες;

Ρένα: Τι λες τώρα Τάνια μου, είναι ν’ αστειευόμαστε με τόσο σοβαρά ζητήματα;

Τάνια: Έχεις δίκιο, συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ με τίποτα να το χωνέψω,… απίστευτο μου ακούγεται.

Ρένα: Εμείς νομίζεις ότι το χωνέψαμε εύκολα; Μόλις ήρθε και ο Γιώργος στο σπίτι και τα είπε και σ’ αυτόν, κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό.

Γιώργος: Μου ήρθε ταμπλάς!... Ειδικά αυτό δεν το περίμενα ποτέ να μας συμβεί!

Τέλης: Τι άλλο σας είπε;

Γιώργος: Ο Νίκος, όχι επειδή είναι γιος μας, αλλά είναι εξαιρετικό παιδί. Με ήρεμο τρόπο μας εξήγησε τα πάντα… Γιατί πήρε αυτήν την απόφαση… Απόφαση ζωής όπως τη χαρακτήρισε.

Τέλης: Τι σας είπε;

Γιώργος: Τέλη μου κακά τα ψέματα, με το πτυχίο που θα πάρει ο Νίκος, ειδικά τώρα με την κρίση, δεν έχει καμιά προοπτική να βρει δουλειά στην Ελλάδα, κανένα επαγγελματικό μέλλον.

Τέλης: Και είναι αυτός λόγος για να πάει στην Αυστραλία;

Γιώργος: Για να μην τα πολυλογούμε, είδη τα ’χει κανονίσει όλα.

Τάνια: Τι έχει κανονίσει δηλαδή;

Γιώργος: Τα πάντα.

Τάνια: Το ’χε σχεδιάσει από καιρό;

Ρένα: Όπως ακριβώς το λες. Το σχεδίαζε εδώ κι ένα εξάμηνο.

Τάνια: Πολύ καιρό!… και να μην καταλάβει κανείς τίποτα;

Ρένα: Δεν καταλάβαμε απολύτως τίποτα, ούτε εγώ, ούτε ο Γιώργος.

Τάνια: Σας εξήγησε όμως τι θα κάνει στην Αυστραλία, πού θα πάει, πού θα μείνει;

Ρένα: Ναι μας εξήγησε… Θα πάει στη Μελβούρνη, εκεί θα γραφτεί στο Πολυτεχνικό τμήμα του πανεπιστήμιου και θα κάνει μεταπτυχιακό.

Τάνια: Αν πάει για σπουδές, τότε αλλάζει το πράγμα.

Ρένα: Μακάρι να ήταν μόνο αυτό, δε θα μας πείραζε καθόλου.

Τάνια: Υπάρχει και κάτι άλλο; Έτσι δεν είναι;

Ρένα: Ακριβώς έτσι είναι. Μας ξεκαθάρισε πως μόλις τελειώσει το μεταπτυχιακό του θα εργαστεί εκεί, γιατί η ειδικότητά του έχει μεγάλη ζήτηση στην Αυστραλία. Έχει προοπτική και θα δουλέψει πάνω σ’ αυτό που σπούδασε και που τόσο πολύ αγαπάει.

Τάνια: Ξεκάθαρα λόγια!... Σας είπε και για πόσα χρόνια;

Ρένα: Το μόνο που είπε πάνω σ’ αυτό, έχει να κάνει με το αν θα καλυτερέψουν τα πράγματα στην Ελλάδα.

Τάνια: Δύσκολή απόφαση, πολύ δύσκολη.

Ρένα: Δύσκολή για όλους μας. Για τον πρώτο καιρό και για τα έξοδά του, βρήκε δουλειά σε μια εταιρία ταξί που την έχει ένας Έλληνας ομογενής.

Τάνια: Φεύγει κανονικά δηλαδή;

Ρένα: Αυτό δε λέω τόση ώρα;

Τάνια: Μπράβο!... Και ταξιτζής ο Νικολάκης μας!

Ρένα: Η δουλειά αυτή, θα είναι μόνο για αρχή. Δε θέλει να μας επιβαρύνει οικονομικά όπως μας είπε.

Τάνια: Από τη μια του βγάζεις το καπέλο, αλλά από την άλλη, δύσκολη η απόφασή του Ρένα μου.

Ρένα: Και όπως μας είπε στο τέλος, η απόφασή του είναι οριστική και δεν την αλλάζει με τίποτα.

Τάνια: Αν είναι έτσι, τότε θα πρέπει κι εσείς ν’ αρχίσετε να το συνηθίζετε σιγά σιγά. Ο Νίκος πάνω απ’ όλα είναι ένα πολύ σοβαρό και μετρημένο παιδί.

Τέλης: Για να σας ανακοινώσει κάτι τόσο σοβαρό, σίγουρα το έχει σκεφτεί και το έχει ψάξει απ’ όλες τις μεριές.

Γιώργος: Αυτό είπε και σε μας. Το έχει ψάξει πολύ σοβαρά το θέμα, μέχρι και την παραμικρή του λεπτομέρεια. Είναι απόφαση ζωής, όπως συνέχεια μας έλεγε.

Τέλης: Η Αυστραλία είναι πολύ μακριά, θα είναι δύσκολα, αλλά αν είναι για το καλό του, συμφωνώ με την απόφασή που πήρε.

Τάνια: Αφού το ’χει πάρει απόφαση, θα πρέπει να τον στηρίξετε με όλες σας τις δυνάμεις από εδώ και πέρα.

Ρένα: Να είχα κι άλλο παιδί, δε θα μ’ ένοιαζε και τόσο.

Τάνια: Ρένα μου, δεν είσαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που το παιδί της φεύγει για κάποιον λόγο στο εξωτερικό.

Ρένα: Άλλο να το λες και άλλο να το ζεις.

Τάνια: Ο χρόνος όμως είναι αυτός που γιατρεύει τις περισσότερες φορές τον πόνο και τη λησμονιά που αισθανόμαστε.

Ρένα: Μακάρι να είναι έτσι, όπως τα λες.

Τέλης: Θα δεις Ρένα μου, έτσι θα γίνει, ο χρόνος θα ’ναι αυτός που θα μαλακώσει λίγο τη στεναχώρια σας.

Ρένα: Μπορεί να έχετε δίκιο… Ήδη με τον Γιώργο αρχίζουμε να το συνηθίζουμε σιγά σιγά, και αποφασίσαμε να τον στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Τέλης: Μπράβο σας! Αυτό είναι και το πιο σωστό.

Γιώργος: Αποφασίσαμε, αν τελικά φύγει για την Αυστραλία, να μην του φέρουμε κανένα εμπόδιο και να του σταθούμε τόσο ψυχολογικά όσο και οικονομικά στα πρώτα του βήματα.

Τάνια: Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε.

Γιώργος: Πιστεύουμε ότι είναι η καλύτερη λύση.

Τάνια: Σ’ αυτό το καλό κορίτσι που είναι μαζί, την Πόπη, της το είπε;

Ρένα: Αυτές τις μέρες είπε ότι θα της το έλεγε.

Τάνια: Φαντάζομαι, τι καημό και στεναχώρια θα περάσει κι αυτήν!

Ρένα: Έχω κι εγώ μεγάλη αγωνία πώς θα το πάρει!

Τάνια: Α, για να μην το ξεχάσω και να ξεφύγουμε λίγο, τι σχέση έχει η φωτογραφία της Χαλκίδας με όλα αυτά που μας είπατε;

Ρένα: Δε θα το πιστέψεις αυτό που θα σου πω!

Τάνια: Για πες, για πες.

Ρένα: Άκουσε προσεκτικά … Το απόγευμα της ίδιας μέρας που μας τα είπε αυτά ο Νίκος, τηλεφώνησε η γιαγιά μας η Φρόσω από το χωριό.

Τάνια: Την πεθύμησα τη γιαγιούλα μας με τις πλάκες και τ’ αστεία της. Πώς είναι;

Ρένα: Μια χαρά, της κάνει πολύ καλό το κλίμα στο χωριό. Και από αστεία, άλλο τίποτα.

Τάνια: Για συνέχισε.

Ρένα: Εκεί που μιλούσαμε και λέγαμε διάφορα, κατάλαβε ότι κάτι έχω.

Τάνια: Όλα τα καταλαβαίνει η γιαγιά η Φρόσω.

Ρένα: Ναι, δεν της ξεφεύγει τίποτα. Επέμενε να της πω τι έχω.

Τάνια: Και της το είπες;

Ρένα: Της είπα ότι ο δισέγγονός της ο Νίκος θα πάει στην Αυστραλία. Και ακούστε τι μου είπε!

Τάνια: Τι σου είπε;

Ρένα: Μου είπε, σιγά μην πάει Χαλκίδα.

Τέλης: Χαλκίδα; Από πού κι ως πού;

Ρένα: Αυτό τη ρώτησα κι εγώ.

Τέλης: Και τι σου απάντησε.

Ρένα: Η γιαγιά νομίζει ότι η Χαλκίδα είναι πιο μακριά από την Αυστραλία και γι’ αυτό μου είπε ότι δεν πρέπει να στεναχωριέμαι.

Τέλης: ( Γελάνε όλοι ) Πλάκα έχει η γιαγιά! Ακούς εκεί, η Χαλκίδα πιο μακριά από την Αυστραλία!

Ρένα: Κι εγώ μόλις το είπε αυτό, παρόλη τη στεναχώρια μου γέλασα με την ψυχή μου.

Τέλης: Τώρα αρχίζω να μπαίνω στο νόημα για τη φωτογραφία της Χαλκίδας.

Ρένα: Ναι και χωρίς να το θέλει μου άλλαξε λίγο τη διάθεση. Αϊ, στα κομμάτια είπα… θα πάω την άλλη μέρα κιόλας να αγοράσω ένα κάδρο με τη φωτογραφία της Χαλκίδας. Να το κοιτάζω όταν ο Νίκος θα είναι στην Αυστραλία και να τον νιώθω δίπλα μου.

Τέλης: Μπράβο η γιαγιά! Το έκανε πάλι το θαύμα της.

Γιώργος: Ακριβώς, κι εγώ, μόλις μου το είπε η Ρένα, γέλασα με την ψυχή μου.

Τάνια: Από εδώ και πέρα υπομονή. Ο Νίκος είναι παιδί άξιο εμπιστοσύνης! Ξέρουμε όλοι ότι θα τα καταφέρει όπου κι αν πάει.

Γιώργος: Γι’ αυτό ήμαστε σίγουροι, η απόσταση είναι που κάνει τα πράγματα τόσο δύσκολα.

Τάνια: Να δείτε που μόλις καλυτερέψουν τα πράγματα στην Ελλάδα, θα γυρίσει αμέσως πίσω.

Γιώργος: Μακάρι Τάνια μου, μακάρι να γίνει έτσι… Από το στόμα σου και στο Θεού τ’ αφτί.

Ρένα: Πρέπει όμως να σας πούμε και κάτι τελευταίο.

Τάνια: Ελπίζω αυτό να είναι κάτι ευχάριστο.

Ρένα: Μπορείς να το πεις κι έτσι.

Τάνια: Δηλαδή;

Ρένα: Έχει να κάνει με κάτι απρόοπτο!... Κάτι που δεν το περιμέναμε.

Τέλης: Πες μας Ρένα, και μας κρατάς σε αγωνία.

Ρένα: Ελπίζουμε πάντως να μας βγει σε καλό.

Τάνια: Άντε αδερφή, πες μας.

Ρένα: Τον θυμάσαι τον ξάδερφό μας τον Κώστα τον Πάρτα;

Τάνια: Πώς δεν τον θυμάμαι, τρίτος ξάδερφος αν δεν κάνω λάθος. Πηγαίναμε και στο ίδιο γυμνάσιο κάποτε.

Ρένα: Δεν κάνεις λάθος, είμαστε τρίτα ξαδέρφια.

Τάνια: Τι έγινε με τον ξάδερφο;

Ρένα: Τον συναντήσαμε με το Γιώργο τυχαία, στο Σύνταγμα, πριν από τρεις μέρες.

Τέλης: Ο ξάδερφος, τι σχέση έχει όμως μ’ αυτό που κουβεντιάζουμε;

Γιώργος: Έχει και παραέχει.

Τάνια: Δεν μου πάει το μυαλό!

Γιώργος: Ξέρεται πια είναι η θέση που κατέχει αυτή τη στιγμή ο Κώστας;

Τάνια: Ιδέα δεν έχω!… Έχω να τον συναντήσω πάνω από δεκαπέντε χρόνια.

Ρένα: Κι όμως αγαπητή μου αδερφή!... Ο Κώστας αυτή τη στιγμή είναι ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εργασίας.

Τάνια: Μπράβο μεγαλεία ο Κώστας!... ¨Ώστε και Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εργασίας;

Γιώργος: Μεγάλο κομματόσκυλο, λύνει και δένει στο υπουργείο.

Ρένα: Το δεξί χέρι του υπουργού!

Γιώργος: Τη μέρα που τον συναντήσαμε, μόλις είδε τη Ρένα τρελάθηκε από τη χαρά του.

Τάνια: Αν δεν κάνω λάθος πρέπει στο γυμνάσιο να ήταν λίγο τσιμπημένος μαζί σου!

Ρένα: Δεν κάνεις λάθος, ήταν και πολύ μάλιστα.

Τέλης: Συνέχισε Γιώργο, τι έγινε μετά;

Γιώργος: Μας πρότεινε αμέσως να πάμε για έναν καφέ και να τα πούμε.

Τέλης: Και πήγατε;

Γιώργος: Ναι, και κουβέντα στην κουβέντα μας τα είπε όλα για τη θέση του στο υπουργείο.

Τάνια: Δε μας το έλεγες τόση ώρα; Αυτήν είναι μια πολύ ευχάριστη εξέλιξη.

Τέλης: Ολόκληρος γραμματέας στο υπουργείο είναι, αν δεν μπορεί αυτός να κάνει κάτι, τότε ποιος;

Τάνια: Κάτι αρχίζει και ξεκαθαρίζει εδώ.

Ρένα: Εγώ δεν άντεξα και του είπα για το πρόβλημα που προέκυψε με το Νίκο.

Τάνια: Και τι σας είπε.

Ρένα: Δε θα το πιστέψετε, προσφέρθηκε αμέσως να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μας βοηθήσει.

Τέλης: Με ποιο τρόπο ακριβώς;

Γιώργος: Μας είπε ότι είναι εξέχον κομματικό στέλεχος της κυβέρνησης και ότι κάτι θα βρει για να βολέψει το Νίκο.

Τέλης: Α, το κομματόσκυλο! Για συνέχισε, τι άλλο σας είπε.

Γιώργος: Τέλος, μας είπε ότι θέλει να γνωρίσει το Νίκο από κοντά.

Τέλης: Ώστε δεν τον γνωρίζει;

Ρένα: Όχι δεν τον έχει δει ποτέ.

Τέλης: Άρα θα πάτε απ’ το υπουργείο για να τον γνωρίσει;

Γιώργος: Συνέβη, εντωμεταξύ, κάτι καλύτερο.

Τέλης: Τι συνέβη;

Ρένα: Το πρότεινε…δηλαδή, ο ίδιος αυτό.

Τάνια: Τι πρότεινε;

Ρένα: Να έρθει αυτός από το σπίτι μας για να τον γνωρίσει. Θα ήταν καλύτερα είπε, πιο οικείο για όλους μας.

Τάνια: Και θα έρθει μία από αυτές τις μέρες;

Ρένα: Για την ακρίβεια τον περιμένουμε σήμερα το απόγευμα.

Τάνια: Ωραία ακούγεται, δε λέω,… Ο Νίκος όμως το ξέρει, του το ’χετε πει ;

Ρένα: Όχι, του το κρατάμε για έκπληξη.

Τάνια: Του Νίκου όμως δεν του αρέσουν κάτι τέτοια βολέματα από την πίσω πόρτα, είναι παιδί με αρχές!... Προσέξτε μην κάνετε καμιά γκάφα.

Ρένα: Τι γκάφα να κάνουμε Τάνια μου; Αν υπάρχει έστω και ένας τρόπος για να μην πάει ο Νίκος στην Αυστραλία και να μείνει εδώ, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας.

Τάνια: Εσείς ξέρετε καλύτερα, αλλά ο Νίκος δεν είναι ένα παιδί που θα γλύψει κάποιον για να τον βολέψει έτσι απλά. Είναι ίδιος ο πατέρας μας, περήφανος και μαχητής στη ζωή.

Ρένα: Λες να μην το ξέρω;… Μάνα του είμαι, εγώ τον γέννησα, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να το δοκιμάσουμε κι αυτό. Ο ξάδερφος, είναι το τελευταίο μας χαρτί.

Τέλης: Ναι Ρένα μου, μην το σκέφτεσαι καθόλου.

Τάνια: Μακάρι… Μια τελευταία προσπάθεια δε βλάπτει… Ίσως βγει κάτι καλό στο τέλος και τον κάνει ν’ αλλάξει γνώμη. ( Κοιτάζει το ρολόι της ) Πήγε μία η ώρα; Τέλη να φεύγουμε σιγά σιγά. Θα έχουν γυρίσει τα παιδιά και θα μας περιμένουν για φαγητό.

Ρένα: Καλά, καλά, μην κάνεις έτσι, θα προλάβετε.

Τάνια: Είναι ώρα να φεύγουμε, αργήσαμε.

Ρένα: Σας ευχαριστούμε που τα είπαμε. Να ξέρατε ένα βάρος που μας έφυγε; (Πηγαίνει η Τάνια και αγκαλιάζει τη Ρένα ).

Τάνια: Θα είμαστε πάντα δίπλα σας, ό,τι κι αν χρειαστείτε.

Τέλης: Όποια βοήθεια κι αν χρειαστείτε, μην το σκεφτείτε καθόλου.

Γιώργος: Σας ευχαριστούμε.

Τέλης: Κι ελπίζω να πάνε όλα καλά το απόγευμα.

Γιώργος: Κι εμείς το ελπίζουμε, όσο τίποτ’ άλλο.

Τάνια: Άντε Τέλη μου, πάμε σιγά σιγά.

Τέλης: Πάμε Τάνια. ( Κατευθύνονται μπροστά η Ρένα με τον Τέλη και πίσω τους ξεπροβοδούν ο Γιώργος με τη Ρένα. Χαιρετιούνται και ο Γιώργος με τη Ρένα επιστρέφουν στο κέντρο της σκηνής )

Γιώργος: Η αδερφή σου με τον Τέλη είναι καταπληκτικοί άνθρωποι, πραγματικοί συγγενείς.

Ρένα: Έχεις δίκαιο, μετά την κουβέντα που κάναμε μαζί τους, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση.

Γιώργος: Δε χαϊδεύουν αφτιά, λένε ακριβώς αυτό που αισθάνονται και αυτό είναι που τους ανεβάζει στην εκτίμησή μου.

Ρένα: Δεν πάμε τώρα κι εμείς να ξεκουραστούμε για καμιά ωρίτσα;

Γιώργος: Πάμε γιατί σε λίγο θα πρέπει να αρχίσεις τις ετοιμασίες για τον ξάδερφο.

Ρένα: Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά θα πρέπει να βάλω τα δυνατά μου για να τον ευχαριστήσω.

Γιώργος: Είμαι σίγουρος αγάπη μου ότι θα μείνει κατενθουσιασμένος.

Ρένα: Αχ!... Γιώργο μου! Γιώργο μου!... Τι θα έκανα χωρίς εσένα; ( Αποχωρούν από τη σκηνή από την κεντρική πόρτα).

( Μουσική 3 )

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ

(Ακούγεται ήχος κινητού. Στη σκηνή μπαίνει από την κεντρική πόρτα ο Νίκος. Ανοίγει το κινητό του και μιλάει).

Νίκος: Ανδρέα… εσύ είσαι;… ( ακούει ) Είσαι έξω από την πόρτα;… ( ακούει ) Περίμενε, έρχομαι να σου ανοίξω. ( κλείνει το κινητό και πηγαίνει ν’ ανοίξει την πόρτα. Στη σκηνή μπαίνει με φούρια ο Ανδρέας ) Τι έπαθες;… ( Τον κοιτάζει περίεργα) Τι φούρια σ’ έπιασε;

Ανδρέας: ( Κοντανασαίνει ) Τι έμαθα;… Είναι αλήθεια;

Νίκος: Πες ένα γεια πρώτα.

Ανδρέας: Πες μου, είναι αλήθεια;

Νίκος: Τι πράγμα;

Ανδρέας: Αυτό που είπες στην Πόπη .

Νίκος: Τι είπα στην Πόπη;

Ανδρέας: Ξέρεις πολύ καλά τι είπες.

Νίκος: Αυτή σου το είπε;

Ανδρέας: Όχι.

Νίκος: Τότε ποιος;

Ανδρέας: Η Ελένη, η κοπέλα μου.

Νίκος: Και η Ελένη από πού το ’μαθε;

Ανδρέας: Από την Πόπη, μίλησε μαζί της πριν από καμιά ώρα.

Νίκος: Ε, και;

Ανδρέας: Τι ε, και; Της τα είπε όλα.

Νίκος: Ποια όλα;

Ανδρέας: Αυτά που της είπες εσύ το πρωί.

Νίκος: Μη χάσει κι αυτή!... Δεν μπορούσε να περιμένει λίγο!

Ανδρέας: Τι λες Νίκο; Με την Ελένη η Πόπη είναι οι καλύτερες φίλες.

Νίκος: Αυτό δε δικαιολογεί τίποτα.

Ανδρέας: Πώς δε δικαιολογεί;

Νίκος: Ώστε έτσι;… ( σκέφτεται ) Της τα είπε όλα;

Ανδρέας: Ναι, αλλά εγώ… όπως πάντα… τελευταίος τα μαθαίνω όλα!

Νίκος: Δεν είναι έτσι;

Ανδρέας: Πώς είναι τότε;

Νίκος: Έπρεπε να περιμένει να το μάθεις από μένα.

Ανδρέας: Την έτρωγε, δεν μπορούσε να το χωνέψει… Εξάλλου στην καλύτερή της φίλη τα είπε.

Νίκος: Καλά… Τέλος πάντων!

Ανδρέας: Τι καλά; Επιτρέπεται να μαθαίνω κάτι τόσο σοβαρό από την κοπέλα μου κι όχι από σένα;

Νίκος: Θα σου το ’λεγα.

Ανδρέας: Πότε;… Όταν θα είχες φύγει;

Νίκος: Θα σου το ’λεγα, σήμερα, αύριο, μια από αυτές τις μέρες.

Ανδρέας: Στον καλύτερό σου φίλο το λες αυτό;… Έτσι απλά;… μια απ’ αυτές τις μέρες;

Νίκος: Έλα, μην το κάνεις τόσο τραγικό!

Ανδρέας: Εσύ σκοπεύεις… η μάλλον είναι σίγουρο ότι θα πας στην Αυστραλία, κι εγώ το κάνω τραγικό;

Νίκος: Ανδρέα, ηρέμησε.

Ανδρέας: Να ηρεμήσω;… πώς;… μου λες σε παρακαλώ;

Νίκος: Αρκετή φόρτιση έχω από το πρωί, μη συνεχίζεις κι εσύ!

Ανδρέας: ( Πιάνει το κεφάλι του, πηγαίνει και κάθεται στον καναπέ ) Εντάξει, σε καταλαβαίνω, είχες δύσκολη μέρα… ( αρχίζει να μιλάει ήρεμα ) Αλλά εμείς, είμαστε σαν αδέρφια, γιατί δε μου το ’λεγες;

Νίκος: Για τον ίδιο λόγο που δεν το είχα πει σε κανέναν μέχρι τώρα.

Ανδρέας: Πώς μπορούσες και το κρατούσες μέσα σου τόσο καιρό;… Απορώ με τη δύναμή σου!

Νίκος: Αδερφέ!... Η ψυχή μου το ξέρει!

Ανδρέας: Μεγάλο βάρος, φίλε μου, μεγάλο.

Νίκος: Μεγάλο; Δε λες τίποτα!

Ανδρέας: Μόλις μου το ’πε η Ελένη κόντεψα να τρελαθώ. Αποκλείεται είπα, δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Νίκος: Επιμένω, κακώς έγινε έτσι, ήθελα να σου το πω ο ίδιος.

Ανδρέας: Έπρεπε να μου το έλεγες τότε.

Νίκος: Ναι, αλλά με τον τρόπο μου… Δεν ήθελα να σου το πω απότομα, ήθελα να συζητήσουμε ήρεμα και να σου εξηγήσω τον πραγματικό λόγο που πήρα αυτή την απόφαση.

Ανδρέας: Η Πόπη πάντως είναι πολύ στεναχωρημένη!

Νίκος: Το ξέρω, αλλά δε γίνεται αλλιώς, με τον καιρό θα το συνηθίσει.

Ανδρέας: Δύσκολα, πολύ δύσκολα… Σ’ αγαπάει τόσο πολύ!

Νίκος: Κι εγώ την αγαπάω. Είναι η γυναίκα της ζωής μου.

Ανδρέας: Αλήθεια λες;… ( Τον κοιτάζει πονηρά ) Γιατί αρχίζω να έχω τις αμφιβολίες μου.

Νίκος: Τι εννοείς;

Ανδρέας: Δεν πιστεύω στην απόφαση που πήρες, να έπαιξε ρόλο και κάποιο άλλο πρόσωπο;

Νίκος: ( Τον κοιτάζει παράξενα ) Αληθινά, δε σε καταλαβαίνω.

Ανδρέας: Στην Αυστραλία δεν είπες ότι θα πας;

Νίκος: Ναι, στην Αυστραλία.

Ανδρέας: Εμένα το μυαλό μου αυτή τη στιγμή πάει κάπου αλλού.

Νίκος: ( Τον ξανακοιτάει περίεργα ) Πού πάει δηλαδή;

Ανδρέας: Στο Γαλαξίδι.

Νίκος: Στο Γαλαξίδι;

Ανδρέας: Ναι.

Νίκος: Τι σχέση μπορεί να έχει το Γαλαξίδι.

Ανδρέας: Μπορεί και να έχει.

Νίκος: Πώς;… Για εξήγησέ μου πού το πας.

Ανδρέας: Μήπως η απόφαση που πήρες έχει σχέση με κείνη την Ελληνοαυστραλέζα που γνώρισες πέρσι το καλοκαίρι στο Γαλαξίδι;

Νίκος: ( Γελάει ) Κοίταξε να δεις που πάει το μυαλό του ανθρώπου!

Ανδρέας: Υπεκφεύγεις.

Νίκος: Εγώ υπεκφεύγω;

Ανδρέας: Δεν μου απάντησες όμως.

Νίκος: Πας καλά;

Ανδρέας: Πολύ καλά.

Νίκος: Τι να σου απαντήσω;

Ανδρέας: Αυτό που σε ρώτησα.

Νίκος: Δηλαδή;

Ανδρέας: Αν στην απόφασή που πήρες, έχει σχέση εκείνη η Ελληνοαυστραλέζα… Κατρίν την έλεγαν αν δεν κάνω λάθος.

Νίκος: Είναι δυνατόν να πάει εκεί το μυαλό σου;

Ανδρέας: Κι όμως είναι.

Νίκος: Μια βραδιά ήταν, κι αν δεν κάνω λάθος, δεν ήταν μόνο μία που γνωρίσαμε εκείνο το βράδυ, αλλά δύο, και μάλιστα αδερφές. Την Κατρίν και τη Λάουρα.

Ανδρέας: Ναι, μπορεί να ήταν μια βραδιά, αλλά εγώ άλλα θυμάμαι.

Νίκος: Τι θυμάσαι περισσότερο από μένα;… Τις γνωρίσαμε, τα ήπιαμε λίγο παραπάνω, χορέψαμε, διασκεδάσαμε, αυτό ήταν όλο.

Ανδρέας: Σίγουρα αυτό ήταν όλο;

Νίκος: Ναι αυτό ήταν. Δεν κατάλαβα!!!

Ανδρέας: Αν θυμάμαι καλά με την Κατρίν ανταλλάξατε κινητά.

Νίκος: Εντάξει, ανταλλάξαμε. Και τι μ’ αυτό;

Ανδρέας: Εσύ θα μου πεις.

Νίκος: Κοίτα να δεις πού το πάει! ( Χαμογελάει)

Ανδρέας: Εγώ πού το πάω;

Νίκος: Ναι εσύ, γιατί αρχίζει και μου τη δίνει όλο αυτό.

Ανδρέας: Δεν μου απάντησες ακόμα.

Νίκος: Επιμένεις!... Θες να σου πω την αλήθεια!

Ανδρέας: Αυτό περιμένω.

Νίκος: Αν θυμάσαι, στο Γαλαξίδι πήγαμε για ένα τριήμερο το περασμένο καλοκαίρι, προσκαλεσμένοι από το φίλο μας τον Ηλία.

Ανδρέας: Πώς δεν το θυμάμαι.

Νίκος: Ωραία! Κι αν θυμάσαι ακόμα, οι Ελληνοαυσρταλέζες ήταν ξαδέρφες του.

Ανδρέας: Κι αυτό το θυμάμαι.

Νίκος: Τότε σε πληροφορώ, ότι από τη μέρα που φύγαμε από το Γαλαξίδι… και παρόλο που ανταλλάξαμε τηλέφωνα με την Κατρίν, δεν είχα καμία επαφή μαζί της.

Ανδρέας: Να σε πιστέψω;

Νίκος: Ναι ρε συ, στο λόγο μου! Έχω εγώ μάτια για άλλη γυναίκα; Αφού ξέρεις πόσο κολλημένος είμαι με την Πόπη.

Ανδρέας: Καλά, μη συνεχίζεις, σε πιστεύω.

Νίκος: Εξάλλου, αν γινόταν κάτι, εσύ θα ήσουν ο πρώτος που θα το μάθαινε.

Ανδρέας: Ναι σίγουρα, όπως το σημερινό!... Πρώτος το έμαθα!... ( Μιλάει με παράπονο αφήνοντας υπονοούμενο ).

Νίκος: Μη μου το ξαναχτυπάς, μην ξύνεις πάλι την πληγή!

Ανδρέας: Εγώ φταίω;

Νίκος: Ήθελα πρώτα να το πω στους γονείς και στην κοπέλα μου. Είναι κακό;

Ανδρέας: Εντάξει, αν και με πονάει ακόμα που το έμαθα από την Ελένη.

Νίκος: Κι εγώ τι να κάνω τώρα; Μπορώ ν’ αλλάξω τίποτα;

Ανδρέας: Δίκιο έχεις, δεν μπορείς.

Νίκος: Ξέρω, είναι δύσκολο να το χωνέψουμε όλοι μας, αλλά όπως δήλωσα, είναι απόφαση ζωής.

Ανδρέας: Είναι οριστικό δηλαδή;

Νίκος: Ναι Ανδρέα, κι εσύ πρέπει να με καταλαβαίνεις καλύτερα απ’ όλους. Οι ανησυχίες και τα προβλήματά μας είναι κοινά. Οι Σκέψεις μας και οι προβληματισμοί μας το ίδιο.

Ανδρέας: ( Το γυρίζει λίγο στην πλάκα για να αποφορτίσει το κλίμα) Και το φιλαράκι σου, δεν το σκέφτεσαι καθόλου που θα το αφήσεις εδώ μόνο του, σαν την καλαμιά στον κάμπο;

Νίκος: Δεν έχεις ανάγκη εσύ.

Ανδρέας: Πώς δεν έχω ανάγκη, μαζί στο δημοτικό, μαζί στο γυμνάσιο, μαζί στο λύκειο, μαζί στο πανεπιστήμιο, δε χωρίσαμε ποτέ.

Νίκος: ( Γελάει ) Ούτε σχέση να είχαμε!

Ανδρέας: Ά ρε φιλαράκι! Θα μου λείψεις! ( Τον χτυπάει φιλικά στην πλάτη)

Νίκος: Δε θα χαθούμε κιόλας.

Ανδρέας: Πώς δε θα χαθούμε; Στην Αυστραλία πας ( Εκείνη τη στιγμή κοιτάζει την φωτογραφία στο τοίχο ) και όχι στη Χαλκίδα.

Νίκος: ( Γελάει ) Την πρόσεξες κι εσύ βλέπω τη φωτογραφία;

Ανδρέας: Ναι την πρόσεξα και ήθελα να σε ρωτήσω.

Νίκος: Η μάνα μου την έβαλε προχτές.

Ανδρέας: Πώς κι έτσι;

Νίκος: Μεγάλη ιστορία;

Ανδρέας: Έχετε εσείς καμιά σχέση με τη Χαλκίδα;

Νίκος: Καμιά, αλλά θα σου πω άλλη φορά την ιστορία με τη Χαλκίδα.

Ανδρέας: Καλά, εσύ ξέρεις. ( Το κοιτάζει με ύφος) Νίκο.

Νίκος: Τι είναι;

Ανδρέας: Με την ευκαιρία που ήρθα εδώ σήμερα, θέλω να σου πω κάτι σοβαρό. Κάτι που προέκυψε τελευταία και δε στο έχω πει .

Νίκος: Ε, πες το τότε.

Ανδρέας: Τον θυμάσαι τον Γιάννη τον Πανταζή από το Λύκειο;

Νίκος: Τον Γιάννη δε θυμάμαι; Ήταν πρόεδρος στο δεκαπενταμελές, για ένα διάστημα κάναμε και παρέα μαζί του. Μεγάλη μαφία! ( Λέει κοροϊδευτικά ).

Ανδρέας: Τον τελευταίο καιρό συναντιόμαστε αρκετά συχνά.

Νίκος: Δε μου είπες τίποτα. Τι κάνει αυτή η ψυχή; Χρόνια έχω να τον δω.

Ανδρέας: Καλά είναι. Μου ’πε να σου δώσω χαιρετίσματα και να βρεθούμε καμιά μέρα να θυμηθούμε τα παλιά.

Νίκος: Εντάξει, κανόνισέ το και είμαι μέσα.

Ανδρέας: Θα το κανονίσω…

Νίκος: Πες μου τώρα γι’ αυτό το σοβαρό που ήθελες να μου πεις.

Ανδρέας: Έχει σχέση με τον Γιάννη.

Νίκος: Με τον Γιάννη;… ( Σκέφτεται) Συνέχισε.

Ανδρέας: Θέλω να σου προτείνω κάτι που μπορεί να σε κάνει ν’ αλλάξεις την απόφασή σου για την Αυστραλία.

Νίκος: Αποκλείεται!

Ανδρέας: Άκουσέ με πρώτα.

Νίκος: Σ’ ακούω.

Ανδρέας: Ο Γιάννης ξέρεις με τι ασχολείται, τι δουλειά κάνει;

Νίκος: Πού να ξέρω, αφού σου είπα, έχω κάποια χρόνια να τον δω.

Ανδρέας: Ο Γιάννης σε πληροφορώ, έχει τακτοποιηθεί μια χαρά.

Νίκος: Τώρα που το λες,… θυμάμαι ότι ήθελε να γίνει μεσίτης κατοικιών… κάτι τέτοιο αν δεν κάνω λάθος…

Ανδρέας: Κάνει κάτι παρόμοιο που του αποφέρει πολλά χρήματα.

Νίκος: Κάτι νόμιμο υποθέτω.

Ανδρέας: Νόμιμο, πέρα για πέρα!

Νίκος: Κι εγώ τι σχέση έχω;

Ανδρέας: Άκουσε καλά!... Αυτό που κάνει ο Γιάννης είναι να εντοπίζει γριούλες με μεγάλη περιουσία και να τις φροντίζει.

Νίκος: ( Τον κοιτάζει λοξά ) Α, τώρα αρχίζω και μπαίνω στο νόημα… Γριούλες ε;

Ανδρέας: Δουλεύει στα Βόρεια Προάστια. Εκεί τις εντοπίζει. Οι περισσότερες έχουν μεγάλη περιουσία και είναι μόνες, χωρίς κανένα συγγενή.

Νίκος: Οι περισσότερες;… ή όλες θες να πεις; ( Ειρωνικά )

Ανδρέας: Έλα Νίκο, τι ρωτάς;… αυτό είναι το πρόβλημα;

Νίκος: Μη μου πεις ότι έχει και γραφείο;

Ανδρέας: Κόψε τις βλακείες. Τι γραφείο να έχει; Στα σπίτια τους μόνο πάει και τις φροντίζει μέχρι το τέλος.

Νίκος: Μέχρι το τέλος της ζωής τους!... Μέχρι να πεθάνουν δηλαδή!

Ανδρέας: Ακριβώς, και μετά τις κληρονομεί.

Νίκος: Όπα, πολύ απότομα μου το πας! ( Μιλάει ειρωνικά)

Ανδρέας: Τι απότομα; Είναι ακριβώς έτσι όπως τα λέω.

Νίκος: Με λίγα λόγια μου λες, ότι το επάγγελμα που κάνει ο φίλος μας ο Γιάννης είναι… «κληρονομώ γέρους και γριές» ( Το τονίζει, σηκώνοντας το δεξί του χέρι σαν να το γράφει στον αέρα)

Ανδρέας: Όχι γέρους, μόνο γριές, είναι πιο βολικές όπως λέει.

Νίκος: Μπράβο το Γιάννη, κάνει ακριβώς αυτό που ήθελε να κάνει μια ζωή, μεσιτείες! ( Τη λέξη μεσιτείες τη λέει με έντονο τρόπο )

Ανδρέας: Δεν είναι όπως τα λες.

Νίκος: Εγώ πολύ καλά τα λέω… μεσιτείες με το θάνατο… κάνει ο φιλαράκος μας, ο Γιάννης (μιλάει πολύ ειρωνικά ).

Ανδρέας: Έλα τώρα, υπερβολές. Περίμενε ν’ ακούσεις και τα υπόλοιπα.

Νίκος: Τι, δε φτάνουν αυτά που μου είπες;… Υπάρχουν κι άλλα;

Ανδρέας: Ναι, γιατί εντωμεταξύ, του προέκυψε μια ευκαιρία.

Νίκος: Ευκαιρία;

Ανδρέας: Άκουσε. Ο Γιάννης μου πρότεινε, επειδή του έχουν προκύψει δυο καλές περιπτώσεις και δεν τις προλαβαίνει μόνος του, να τις αναλάβουμε εμείς.

Νίκος: ( Αγριεύει ) Φιλαράκι, αν από εδώ και πέρα θες να τα πάμε καλά και να βγεις αλώβητος από αυτή την πόρτα!... ( Του δείχνει την έξοδο) Πρόσεχε πολύ καλά τι λες.

Ανδρέας: ( Σηκώνεται από τον καναπέ ) Περίμενε πρώτα να σου εξηγήσω,… πρόκειται για μεγάλη ευκαιρία.

Νίκος: Αηδιάζω!… μόνο και μόνο που το σκέφτομαι.

Ανδρέας: Μιλάμε για πολύ ευκατάστατες γριούλες, με πολύ μεγάλες περιουσίες.

Νίκος: Φύγε τώρα αμέσως από το σπίτι μου. ( Κινείτε απειλητικά καταπάνω του ) Φύγε αυτή τη στιγμή.

Ανδρέας: Είναι πολλά τα λεφτά Νίκο μου, ξανασκέψου το.

Νίκος: Τι να σκεφτώ βρε τούρμπο; Εσύ και το αρρωστημένο σου μυαλό!... Δε βλέπεις σε τι κατάσταση με ’χεις φέρει; Μπορώ εγώ να κάνω κάτι τέτοιο; Να φροντίζω και να κληρονομώ γριούλες;

Ανδρέας: Γιατί δεν μπορείς;

Νίκος: Ξέρεις τι μου ζητάς τώρα; Μου ζητάς να κάνω επάγγελμα την ανάγκη και τον πόνο ηλικιωμένων ανθρώπων!... Να κάνω δηλαδή, μεσιτείες με το θάνατο!...

Ανδρέας: Ξανασκέψου το. Μεγάλη ευκαιρία. Δε θα χρειαστεί ούτε καν να πας στην Αυστραλία.

Νίκος: Χίλιες φορές στην Αυστραλία, παρά να κάνω κάτι τέτοιο. Κάτι τόσο μακάβριο!

Ανδρέας: Νίκο, δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Νίκος: Εξαφανίσου, από μπροστά μου άθλιε, υποκριτή, φίδι κολοβό!... Σήμερα έχασες ένα φίλο, δε θέλω να σε ξαναδώ στα μάτια μου.

Ανδρέας: Σε παρακαλώ, μη μου μιλάς έτσι, για το καλό σου το ’πα.

Νίκος: Φύγε, γιατί είμαι έτοιμος να σ’ αρπάξω!

Ανδρέας: ( Καταλαβαίνει ότι κινείται απειλητικά εναντίον του και φεύγει ) Καλά, καλά φεύγω, αλλά εσύ θα μετανιώσεις…

Νίκος: ( Τον διακόπτει εξοργισμένος ) Φύγε το καλό που σου θέλω… Φύγε… εξαφανίσου από μπροστά μου. ( Φεύγει τρέχοντας από τη σκηνή ο Ανδρέας. Ο Νίκος πάει στο κέντρο της σκηνής, σηκώνει το πρόσωπό του ψηλά και λέει:)

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος;… Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ακόμα;… Μέχρι πού μπορεί να μας οδηγήσει το νοσηρό μας το μυαλό;… Μεσιτεία με τον πόνο και το θάνατο;… Ευχαριστώ Θεέ μου, αλλά δε θα είμαι παρών…

( Μουσική 4 – Τέλος πρώτης σκηνής)

ΑΥΛΑΙΑ ΠΡΩΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

Η δεύτερη σκηνή διαδραματίζεται το απόγευμα της ίδιας μέρας, στον ίδιο ακριβώς χώρο. Δεν αλλάζει τίποτα στο σκηνικό.

( Μουσική 5 – Αρχή δεύτερης σκηνής)

( Ανοίγει η αυλαία. Στη σκηνή βρίσκονται ο Γιώργος με τη Ρένα. Ο Γιώργος κάθεται στον καναπέ και η Ρένα φροντίζει τις τελευταίες λεπτομέρειες για τον ερχομό του Κώστα. Κάνει ότι κοιτάζει για σκόνες και βρομιές, ισιώνει το σιμέ στο τραπεζάκι, κ. ά. )

Γιώργος: Πολύ άγχος έχεις Ρένα μου, θα μου πάθεις τίποτα!

Ρένα: Άσε με κι εσύ τώρα!... ( Συνεχίζει ν’ ασχολείται με διάφορα ) Τα γλυκά τα πήρες;

Γιώργος: Τα πήρα και τα έχω βάλει στο ψυγείο της κουζίνας.

Ρένα: Πήγες στο ζαχαροπλαστείο που κάνει εκείνα τα υπέροχα κοκάκια;

Γιώργος: Ναι στου Κυρ-Αποστόλη στη γωνία. Κάνει ο άτιμος… τα πιο νόστιμα κοκάκια σε όλη την Αθήνα!

Ρένα: Όντως, πιο νόστιμα δεν έχω ξαναφάει.

Γιώργος: Εσύ ετοίμασες εκείνα τα μεζεδάκια που έλεγες;

Ρένα: Τα ετοίμασα. Πιστεύω να μην έχω ξεχάσει κανένα… Α, τώρα που το θυμήθηκα… το τσίπουρο, σου το ’φερε ο Μπάμπης;

Γιώργος: Μου το ’φερε πριν από καμιά ώρα. Αλλά, δε θέλω άλλο να μου αγχώνεσαι!

Ρένα: Αφού ξέρεις, όταν περιμένω επισκέψεις αγχώνομαι.

Γιώργος: Όλα θα πάνε καλά. Έλα να καθίσεις κι εσύ λίγο στον καναπέ.

Ρένα: Για να καθίσω είμαι εγώ τώρα, όπου να ’ναι θα έρθει.

Γιώργος: Έλα που σου λέω… Όλα στην εντέλεια τα έχεις!

Ρένα: Να ελέγξω για τελευταία φορά αν όλα είναι καθαρά. ( παίρνει ένα φτερό και τα ξεσκονίζει για τελευταία φορά. Είναι εμφανώς αγχωμένη ).

Γιώργος: Δέκα φορές καθάρισες από το πρωί!

Ρένα: Τι να κάνω Γιώργο μου; Πρώτη φορά έρχεται ο ξάδερφος στο σπίτι μας.

Γιώργος: Εντάξει, πρώτη φορά έρχεται, δε λέω, αλλά εσύ τώρα γίνεσαι υπερβολική.

Ρένα: Καλύτερα υπερβολική, παρά να πέσει κάτι άσχημο στην αντίληψή του και μας κακοχαρακτηρίσει.

Γιώργος: Τι άσχημο να πέσει Ρένα μου;

Ρένα: Ξέρω εγώ;… Να υπάρχει καμιά σκόνη στον καναπέ … κάποια βρομιά στο πάτωμα… να έχει κανένα λεκέ το σιμέ στο τραπεζάκι… Τέλος πάντων μη μου μιλάς άλλο.

Γιώργος: Καλά, καλά, αλλά ηρέμησε σε παρακαλώ.

Ρένα: Πώς να ηρεμήσω;… Ολόκληρο Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Εργασίας περιμένουμε.

Γιώργος: Ναι, αλλά ο Κώστας δεν παύει να είναι και ξάδερφός σου.

Ρένα: Μπορεί να είναι ξάδερφός μου, αλλά αυτή τη στιγμή τον χρειαζόμαστε όσο κανέναν άλλο. Πρέπει να του κάνουμε την καλύτερη εντύπωση!

Γιώργος: Ήδη του έχεις κάνει την καλύτερη! ( Μιλάει με υπονοούμενο )

Ρένα: ( Τον κοιτάζει περίεργα ) Τι υπονοείς;

Γιώργος: Έλα τώρα, δε θυμάσαι όταν πήγαμε για καφέ;

Ρένα: Τι να θυμάμαι;

Γιώργος: Δε θυμάσαι πώς σε γλυκοκοιτούσε όλη την ώρα;

Ρένα: Τώρα γίνεσαι εσύ υπερβολικός.

Γιώργος: Ε, όχι και υπερβολικός.

Ρένα: Δεν καταλαβαίνω, που το πας;

Γιώργος: Πώς δεν καταλαβαίνεις; Έλα τώρα!... Του ξύπνησες τον παλιό του έρωτα! (Χαμογελάει )

Ρένα: Αυτό μην το ξαναπείς!

Γιώργος: Έτοιμος να σου ορμήξει ήταν!

Ρένα: Σταμάτα σε παρακαλώ.

Γιώργος: Γιατί, ψέματα είναι;

Ρένα: Πάψε να με πειράζεις, όπου να ’ναι θα έρθει!

Γιώργος: Αν δεν ήμουν μπροστά, δεν ξέρω κι εγώ τι θα έκανε!

Ρένα: ( Τον κοιτάζει άγρια ) Γιώργο!... Τέλος!

Γιώργος: Ωραία το σταματάω εδώ.

Ρένα: Μπράβο!

Γιώργος: ( Κοιτάζονται στα μάτια ) Θέλεις να σου πω όμως, τι γνώμη έχω σχηματίσει για τον ξάδερφο;

Ρένα: Και να μη θέλω ν’ ακούσω, ξέρω ότι δεν μπορείς να κρατηθείς.

Γιώργος: Όταν σκέφτομαι τη συνάντηση μας με τον ξάδερφο και την ώρα που πίναμε τον καφέ, ξέρεις τι μου έρχεται στο μυαλό;

Ρένα: Τι σου έρχεται;

Γιώργος: Εγώ θα σου το πω κι ας σε στεναχωρήσω λίγο!

Ρένα: ( Τον κοιτάζει με περιέργεια ) Πες το και δεν στεναχωριέμαι!

Γιώργος: Ξέρεις τι μου θυμίζει Ρένα μου ο ξάδερφος;

Ρένα: Τι σου θυμίζει;

Γιώργος: Μου θυμίζει εκείνα τα αρπακτικά που σε περιμένουν στη γωνία, και με την πρώτη ευκαιρία, είναι έτοιμα να σε κατασπαράξουν.

Ρένα: Βαριές κουβέντες Γιώργο μου. Μη λες άλλα, όπου να ’ναι έρχεται.

Γιώργος: Βαριές ξεβαριές, σου λέω καθαρά την πρώτη εντύπωση που μου έκανε.

Ρένα: Τέλος πάντων, μη νομίζεις ότι και σε μένα έκανε καλύτερη εντύπωση!

Γιώργος: Είδες που έρχεσαι στα λόγια μου;

Ρένα: Ναι, αλλά αυτή τη στιγμή τον έχουμε ανάγκη.

Γιώργος: Ας μην ήταν ο γιος μας στη μέση και θα σου ’λεγα! ( Δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει και χτυπάει το κουδούνι ). ( Ήχος κουδουνιού )

Ρένα: Αυτός θα ’ναι… πάω ν’ ανοίξω. ( Πηγαίνει προς την είσοδο).

Γιώργος: Πήγαινε γλυκιά μου! ( Σηκώνεται από τον καναπέ για την υποδοχή ).

Ρένα: ( Ανοίγει, τον υποδέχεται, αγκαλιάζονται, φιλιούνται). Πέρασε ξάδερφε στο φτωχικό μας!

Κώστας: Ε, όχι και φτωχικό!... ( κοιτάζει δεξιά, αριστερά) Το σπίτι σας είναι αρκετά μεγάλο, και πολύ όμορφο απ’ ό,τι βλέπω. ( Πηγαίνει προς τη μεριά του Γιώργου και του δίνει το χέρι) Γεια σου Γιώργο, χαίρομαι που σε ξαναβλέπω.

Γιώργος: Παρομοίως Κώστα μου, καλώς ήρθες στο σπιτικό μας.

Ρένα: Έλα ξάδερφε, κάθισε στον καναπέ ( Τον οδηγεί στον καναπέ) Αλλά πρώτα δώσε μου το παλτό σου για να είσαι πιο άνετα.

Κώστας: Να το βγάλω μια στιγμή. ( Το βγάζει )

Ρένα: Δώσ’ το να το κρεμάσω. ( Το δίνει στη Ρένα. Η Ρένα το κρεμάει στον καλόγερο και ο Κώστας κάθεται στον καναπέ).

Κώστας: Το σπίτι σας είναι πολύ ζεστό.

Γιώργος: Ναι, του έχουμε βάλει πολύ καλή μόνωση.

Ρένα: Πείτε τα τώρα εσείς οι δύο, μέχρι να σερβίρω το τσάι. ( Φεύγει από τη σκηνή για να φέρει το τσάι )

Κώστας: Ωραίο σπίτι έχετε Γιώργο.

Γιώργος: Οι κόποι μιας ζωής. Να ’ξερες τι θυσίες κάναμε για να το τελειώσουμε!

Κώστας: Όπως όλοι μας!

Γιώργος: ( Τον κοιτάζει λοξά, αφήνοντας υπονοούμενο) Και εσύ φαντάζομαι θα έχεις το ίδιο και καλύτερο.

Κώστας: Ναι, δεν μπορώ να το αρνηθώ! Η ζωή βλέπεις, μου τα ’φερε αρκετά βολικά μπορώ να πω!

Γιώργος: Αυτό είναι φως φανάρι! Και μόνο από τη θέση του Γενικού Γραμματέα στο Υπουργείο Εργασίας που κατέχεις!

Κώστας: Έτσι είναι… Αν και υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να ήμουν εγώ ο Υπουργός… Αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι αυτά!

Γιώργος: Στην περίπτωσή σου δεν ταιριάζει το ρητό που λέει, ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.

Κώστας: Δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά ας το αφήσουμε προς το παρόν… Για πες μου για σένα, πώς πάνε τα πράγματα με τη δουλειά σου;

Γιώργος: Πώς να πάνε;… Απ’ το κακό στο χειρότερο . Αλλά, εσύ λόγο και της θέσης σου, θα τα ξέρεις καλύτερα.

Κώστας: Πολιτικός μηχανικός δεν είπες ότι είσαι;

Γιώργος: Ναι, πολιτικός μηχανικός, το θυμήθηκες βλέπω.

Κώστας: Δύσκολα τα πράγματα, Ο κλάδος σας έχει υποστεί τα χειρότερα.

Γιώργος: Τα χειρότερα δε λες τίποτα.

Κώστας: Όπως γίνεται παντού, σε όλους τους κλάδους εργασίας.

Γιώργος: Το μόνο ευχάριστο είναι ότι σ’ ένα χρόνο βγαίνω στη σύνταξη.

Κώστας: Αυτό είναι και το καλύτερο για σένα αυτή τη στιγμή… Από την ανασφάλεια θέλω να πω, που έχουν οι περισσότεροι αυτό τον καιρό.

Γιώργος: Κι εσείς όμως ξάδερφε, από τη μεριά του υπουργείου, δεν κάνετε καμιά κίνηση που να αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ανεργίας που μαστίζει τόσο κόσμο.

Κώστας: Γιώργο, θες να σου πω την αλήθεια; ( Μιλάει πονηρά )

Γιώργος: Πώς δε θέλω; Είσαι ο πιο κατάλληλος!

Κώστας: Στο Υπουργείο δε δουλεύει κανένας. Ο υπουργός σπάνια πατάει το πόδι του στο γραφείο.

Γιώργος: Μπράβο συνέπεια ο υπουργός!

Κώστας: Τα ’χει αφήσει όλα πάνω μου. Ό,τι κάνω εγώ.

Γιώργος: Εμ, καλά λένε τότε, άν απουσιάζει η κεφαλή, με τι όρεξη να δουλέψουν οι από κάτω;

Κώστας: Όπως το λες. Ο υπουργός, κάθε λίγο και λιγάκι, όλο ταξιδάκια στο εξωτερικό πάει.

Γιώργος: Για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πατρίδα υποθέτω; ( Μιλάει ειρωνικά )

Κώστας: Και το άλλο που το βάζεις;

Γιώργος: Ποιο άλλο;

Κώστας: Αυτό με τη γυναίκα του.

Γιώργος: Με τη γυναίκα του;

Κώστας: Ναι, η γυναίκα του είναι πολύ σπάταλη. Μια στο Παρίσι για έπιπλα, κουρτίνες και αρώματα… Μια στο Μιλάνο για συνολάκια… Μια στη Νέα Υόρκη για γκαλερί, θέατρα και παραστάσεις.

Γιώργος: Υπερδραστήρια και η γυναίκα του υπουργού! ( Μιλάει ειρωνικά )

Κώστας: Υπερδραστήρια λέει;… Έχουν φρίξει όλοι στο κόμμα.

Γιώργος: Ανησυχεί βλέπω και το κόμμα! ( Μιλάει ειρωνικά )

Κώστας: Είναι να μην ανησυχεί; Ξέρεις τι θα γίνει αν μας πάρουν πρέφα οι δημοσιογράφοι; Δε μας σώζει ούτε ο Αβραάμ Πάπας!

Γιώργος: Ποιοι δημοσιογράφοι ξάδερφε; Οι περισσότεροι είναι του χεριού σας.

Κώστας: Ναι… αλλά… να ξέρεις… ( Τα μασάει λίγο ) Και ένας μπορεί να σου κάνει τη στραβή.

Γιώργος: Κοίταξε να δεις πώς τα φέρνει η ζωή!... Άλλοι να ψάχνουν για λίγο φαγητό στα σκουπίδια και άλλοι να ζουν σαν βασιλιάδες, πλουσιοπάροχα! ( Εκείνη τη στιγμή μπαίνει η Ρένα στη σκηνή κουβαλώντας το δίσκο με το σερβίτσιο του τσαγιού).

Ρένα: Για ποιους βασιλιάδες λέτε εσείς;

Γιώργος: Κάτι δικά μας Ρένα μου. Περιποιήσου τώρα εσύ τον ξάδερφο.

Ρένα: Πιστεύω ξάδερφε να σου αρέσει το τσάι.

Κώστας: Είμαι φαν. Τέτοια ώρα κάθε μέρα, το απολαμβάνω στη βεράντα μας.

Ρένα: Ωραία! Αυτό το τσάι είναι από τα καλύτερα που υπάρχουν. Μας το έστειλαν κατευθείαν από τη Βομβάη.

Κώστας: Από τη Βομβάη είπες ότι σας το έστειλαν;

Ρένα: Ακριβώς. Ο Γιώργος έχει έναν ξάδερφο χρηματιστή που δουλεύει εκεί.

Κώστας: Ε, τότε θα το τιμήσω δεόντως!

Ρένα: Ορίστε , να σου βάλω λίγο στο φλιτζάνι σου; ( Η Ρένα παίρνει την τσαγιέρα και βάζει πρώτα τσάι στον Κώστα και μετά στο Γιώργο και στον εαυτό της )

Κώστας: Σ’ ευχαριστώ Ρένα μου. ( Κάθεται και η Ρένα στην καρέκλα αφού έχει σερβίρει το τσάι. Ο Κώστας παίρνει το φλιτζάνι του και πίνει λίγο τσάι).

Ρένα: Πώς σου φαίνεται ξάδερφε;

Κώστας: Είχες δίκιο, το τσάι είναι εξαιρετικό!

Ρένα: Ήμουν σίγουρη ότι θα το ’λεγες.

Κώστας: Η αλήθεια πρέπει να λέγεται… ( Κοιτάζει δεξιά αριστερά ) Ο Νίκος δεν είναι στο σπίτι;

Ρένα: Στο σπίτι είναι, στο δωμάτιό του.

Κώστας: Άντε, δεν τον φωνάζεις να τον γνωρίσω κι από κοντά;

Ρένα: Καλύτερα να τα πούμε εμείς πρώτα ξάδερφε και μετά τον φωνάζουμε.

Κώστας: Καλά, όπως θέλετε.

Ρένα: Για να σου πω την αλήθεια, δεν του έχουμε πει τίποτα ακόμα.

Κώστας: Και γιατί αυτό;

Γιώργος: Του το κρατάμε για έκπληξη.

Κώστας: Α, μάλιστα!... Καλώς!

Γιώργος: Ο Νίκος είναι λίγο παράξενο παιδί. Να τα πούμε εμείς πρώτα και μετά τον φωνάζουμε για να του ανακοινώσουμε τα ευχάριστα… ελπίζω.

Κώστας: Όπως νομίζετε… Εσείς τον ξέρετε καλύτερα…

Ρένα: Πάντως ξάδερφε τα τελευταία χρόνια χαθήκαμε εντελώς.

Κώστας: Έχεις δίκιο ξαδέρφη, χαθήκαμε, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να αναπληρώσουμε το κενό.

Ρένα: Αυτό ξαναπές το. Θυμάμαι Κώστα μου πολύ έντονα το γάμο σου σ’ εκείνο το ορεινό χωριό των Γρεβενών, να δεις πώς το έλεγαν;…

Κώστας: Τη Σαμαρίνα εννοείς.

Ρένα: Αχ, ναι, τη Σαμαρίνα. Τι ωραία που είχαμε περάσει! Το γλέντι που κάναμε στη πλατεία του χωριού με τα νταούλια και τα κλαρίνα, ήταν το κάτι άλλο, αξέχαστο!

Κώστας: Τι μου θύμισες Ρένα μου! Η πρώτη μου γυναίκα, η Μαρία, ήταν βλάχικης καταγωγής, παρόλο που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρισα.

Ρένα: ( Κοιτάζει το Γιώργο έκπληκτη) Η πρώτη σου γυναίκα είπες;

Κώστας: Ναι η πρώτη μου.

Ρένα: Γιατί, τι έγινε με τη Μαρία; Συγγνώμη δηλαδή που γίνομαι αδιάκριτη.

Κώστας: Δεν πειράζει… Με τη Μαρία χωρίσαμε κι εγώ ξαναπαντρεύτηκα.

Ρένα: Παντρεύτηκες πάλι;

Κώστας: Άλλες δυο φορές.

Ρένα: Μπράβο ξάδερφε!... Χαράς στο κουράγιο σου!

Κώστας: Τώρα που το σκέφτομαι… Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε;

Ρένα: Μπορεί να έχουν περάσει πολλά, αλλά το γάμο σου στη Σαμαρίνα τον θυμάμαι σαν να ήταν χθες.

Κώστας: Και όταν χωρίσαμε με τη Μαρία, έφυγα για το εξωτερικό.

Ρένα: Είχατε και παιδιά μαζί;

Κώστας: Δεν προλάβαμε να κάνουμε παιδιά. Ο γάμος μας ήταν πολύ σύντομος. Κράτησε δεν κράτησε ένα χρόνο!

Γιώργος: Είπες ότι μετά έφυγες από την Ελλάδα.

Κώστας: Για να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Εγώ τότε δούλευα στο υπουργείο Εξωτερικών.

Γιώργος: Από μικρός βλέπω, στα υπουργεία Κώστα μου!

Κώστας: Ας είναι καλά το κόμμα, που με βοήθησε να πάρω αυτή τη θέση στο υπουργείο.

Γιώργος: Είδες τι κάνουν τα κόμματα Ρένα μου!

Ρένα: Συνέχισε Κώστα μου, μην τον ακούς!

Κώστας: Μόλις είχα χωρίσει, όταν προέκυψε μια θέση στις Βρυξέλες, στο ευρωκοινοβούλιο… Άλλο που δεν ήθελα.

Γιώργος: Και την πήρες αυτή τη θέση;

Κώστας: Εξυπακούεται... Ήταν θέση πολύ σημαντική, απ’ όλες τις απόψεις!

Ρένα: Από πια άποψη εννοείς πολύ σημαντική;

Κώστας: Εννοώ, ότι ήταν σημαντική και από οικονομικής άποψης, αλλά και για την μετέπειτα επαγγελματική μου εξέλιξη.

Γιώργος: Και όλα αυτά χάρη στο κόμμα;

Ρένα: Ποιο κόμμα Γιώργο μου, ο Κώστας έχει κάνει λαμπρές σπουδές, έχει εξαιρετικά προσόντα.

Κώστας: Για να πω και του στραβού το δίκιο, έτσι είναι, όπως τα λέει ο Γιώργος!

Ρένα: Δηλαδή;

Κώστας: Α, ρε ξαδέρφη, πόσο αθώα είσαι! Ξέρεις πόσοι υπάρχουν με λαμπρές σπουδές και εξαιρετικά προσόντα; Αν δεν ήταν το κόμμα, να βάλει λίγο το χεράκι του, σιγά μην έπαιρνα τη θέση στις Βρυξέλες!

Ρένα: Τώρα κατάλαβα… Έτσι εξηγούνται όλα!

Κώστας: Για να μην τα πολυλογώ, εκεί γνώρισα και τη δεύτερη γυναίκα μου.

Γιώργος: Ελληνίδα πάλι;

Κώστας: Όχι, η δεύτερη γυναίκα μου ήταν Γερμανίδα.

Γιώργος: Στο ευρωκοινοβούλιο γνωριστήκατε;

Κώστας: Ναι, τα γραφεία μας ήταν δίπλα, δίπλα.

Ρένα: Πώς την έλεγαν τη δεύτερη σύζυγο;

Κώστας: Την έλεγαν Καταρίνα και ήταν πανέμορφη!

Ρένα: Ήσασταν καιρό παντρεμένοι;

Κώστας: Αρκετό καιρό θα έλεγα, γύρω στα οχτώ χρόνια.

Ρένα: Παιδιά κάνατε;

Κώστας: Κάναμε τρία παιδιά μαζί. Δυο αγοράκια δίδυμα και ένα κοριτσάκι.

Ρένα: Τα παιδιά τώρα Κώστα μου, πού βρίσκονται;

Κώστας: Μετά το χωρισμό μας τα πήρε η Καταρίνα στη Γερμανία. Αυτή τη στιγμή ζουν στο Μόναχο, στον τόπο καταγωγής της.

Ρένα: Τα βλέπεις καθόλου τα παιδιά σου.

Κώστας: Τα βλέπω στις γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα, καθώς και ένα μήνα στις διακοπές του καλοκαιριού.

Ρένα: Πρέπει να σου είναι πολύ δύσκολο ξάδερφε;

Κώστας: Πολύ δύσκολο ξαδέρφη. Βλέπεις όταν τα παιδιά είναι τόσο μακριά από τους γονείς!

Ρένα: Αχ, κάτι παρόμοιο πάει να γίνει και με μας τώρα! Πώς θα το αντέξω;

Γιώργος: Αυτή τη στιγμή, απ’ ότι κατάλαβα, πρέπει να είσαι με την Τρίτη γυναίκα σου;

Κώστας: Σωστά το έθεσες. Αυτή τη στιγμή είμαι με την τρίτη γυναίκα μου, τη Δανάη.

Γιώργος: Ελληνίδα φαντάζομαι;

Κώστας: Ναι Ελληνίδα, από την Εκάλη. Εκεί άλλωστε μένουμε, στο πατρικό της.

Γιώργος: Πώς και δεν την έφερες κι αυτή να τη γνωρίσουμε από κοντά;

Κώστας: Ας το καλύτερα Γιώργο μου.

Γιώργος: Γιατί Κώστα, τι συμβαίνει;

Κώστας: Γιατί, και με τη Δανάη έχουμε ένα χρόνο τώρα, που δεν τα πάμε και τόσο καλά.

Ρένα: Τι θες να πεις Κώστα μου;

Κώστας: Θέλω να πω ότι είμαστε λίγο πριν το χωρισμό.

Ρένα: Είσαι άτυχος ξάδερφε, πολύ άτυχος.

Κώστας: Ας τα να πάνε ξαδέρφη. Η ζωή σ’ αυτόν τον τομέα, δε φάνηκε και τόσο καλή μαζί μου.

Ρένα: Παιδιά κάνατε με τη Δανάη;

Κώστας: Όχι, ευτυχώς, αν και το θέλαμε πολύ στην αρχή.

Ρένα: Πάλι καλά.

Κώστας: Τέλος πάντων, ας τα αφήσουμε τώρα αυτά με τα δικά μου. Εδώ ήρθα γι’ άλλο λόγο.

Γιώργος: Δεν πειράζει Κώστα, συγγενείς είμαστε. Καλά έκανες και μας τα είπες.

Κώστας: Κι εγώ έτσι αισθάνομαι. Μου έφυγε ένα βάρος… Για πείτε μου τώρα, ο Νίκος πού είπε ότι θέλει να πάει;

Γιώργος: Στην Αυστραλία.

Κώστας: Μακριά βρε παιδάκι μου!… ( μονολογεί ) πολύ μακριά!

Ρένα: Γι’ αυτό έχουμε γίνει ράκος από τότε που μας το είπε. Δεν μπορούμε να το χωνέψουμε με τίποτα.

Κώστας: Έλα ξαδέρφη, μην κάνεις έτσι, γι’ αυτό ήρθα άλλωστε εδώ σήμερα.

Ρένα: Κι εμείς σε σένα βασιζόμαστε ξάδερφε, είσαι η τελευταία μας ελπίδα.

Κώστας: Μη στεναχωριέσαι άλλο. Εγώ ήρθα σήμερα εδώ για να σας βοηθήσω. Να δώσω μια λύση στο πρόβλημά σας.

Γιώργος: Επιτέλους, ν’ ακούσουμε και μια καλή είδηση!

Κώστας: Και πιστεύω ότι σήμερα τελειώνουν τα βάσανά σας, μια και καλή.!

Ρένα: Μη μας κρατάς σε αγωνία, πες μας ξάδερφε.

Κώστας: Η θέση που κατέχω αυτή τη στιγμή στο υπουργείο είναι καίριας σημασίας, λύνω και δένω με λίγα λόγια.

Ρένα: Πες μας σε παρακαλώ Κώστα μου τι είναι αυτό που μας προτείνεις.

Κώστας: Ακούστε με τώρα με προσοχή, γιατί η λύση που προτείνω εν μέρη, εξαρτάται κι από εσάς. Θα χρειαστεί σήμερα κι εσείς, να πάρετε πολύ σημαντικές αποφάσεις.

Ρένα: Αν είναι για το καλό του παιδιού μας να τις πάρουμε και με το παραπάνω.

Γιώργος: Για συνέχισε Κώστα.

Κώστας: Λόγο της θέσης μου, απ’ το νόμο έχω το δικαίωμα να διορίσω στο γραφείο μου δεκαοχτώ άτομα προσωπικό.

Γιώργος: Σε μόνιμες θέσεις υποθέτω;

Κώστας: Ναι, σε μόνιμες θέσεις. Μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έχω τοποθετήσει δεκαπέντε άτομα και άλλα τρία περιμένουν.

Γιώργος: Αυτά τα τρία άτομα που περιμένουν, είναι κανονισμένα ποια θα είναι;

Κώστας: Είναι βλέπεις, γιατί μη νομίζεις ότι βάζω μόνο δικά μου άτομα. Ξέρεις τι πιέσεις δέχομαι καθημερινά από υπουργούς και βουλευτές;

Γιώργος: Κατάλαβα!... Δέχεσαι πιέσεις από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα!

Κώστας: Ακριβώς. Αλλά αυτή τη φορά θα κάνω μια εξαίρεση και στη θέση ενός από τους τρεις, θα βάλω το Νίκο.

Γιώργος: Και δε θα το μετανιώσεις ξάδερφε. Ο Νίκος είναι λαμπρός νέος, με υποτροφία τέλειωσε το Πολυτεχνείο.

Κώστας: Θες ν’ ακούσεις την πραγματική αλήθεια; Δεν μετράνε αυτά Γιώργο μου! Ούτε λαμπρές σπουδές, ούτε υποτροφίες. Τα κόμματα να είναι καλά, το κομματικό μέσον πάνω απ’ όλα!

Γιώργος: ( Το κοιτάζει λίγο λοξά, εμφανώς ότι τον πείραξαν τα τελευταία λόγια του Κώστα. Το αντιλαμβάνεται η Ρένα και του κάνει νόημα να κρατηθεί). Για να το λες εσύ, έτσι θα είναι.

Κώστας: Έτσι ακριβώς είναι. Και μάλιστα, το Νίκο σκέφτομαι να τον βάλλω επικεφαλή αυτών που διόρισα τελευταία, να τον κάνω προσωπάρχη τους.

Ρένα: Δεν έχω λόγια ξάδερφε να σ’ ευχαριστήσω!

Γιώργος: Σ’ ευχαριστούμε. Δεν ξέρεις από τη βάσανο μας γλιτώνεις!

Κώστας: ( Τους κοιτάζει λίγο πονηρά) Ναι, αλλά στο σημείο αυτό υπάρχει ένα μικρό κόλλημα.

Ρένα: Κόλλημα, τι κόλλημα;

Κώστας: Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να πάρετε εκείνες τις σημαντικές αποφάσεις που σας έλεγα πριν.

Ρένα: Για εξήγησέ μας, τι θες να πεις;

Κώστας: Εγώ θα πρέπει τώρα να βρω ένα λόγο για να δικαιολογήσω στο κόμμα το διορισμό του Νίκου στο υπουργείο.

Γιώργος: Τι λόγους επικαλείσαι συνήθως στο κόμμα, που να μπορεί να δικαιολογηθεί ένας διορισμός;

Κώστας: Συνήθως οι λόγοι είναι οικονομικοί.

Γιώργος: Δηλαδή Κώστα μου;

Κώστας: Να, θα πρέπει να κάνετε μια δωρεά στο κόμμα.

Γιώργος: Δωρεά, τι δωρεά; Να δώσουμε κάποια χρήματα; Αυτό εννοείς;

Κώστας: Όχι, γιατί απαγορεύεται να δώσετε ως δωρεά στο κόμμα κάποιο μεγάλο χρηματικό ποσό.

Γιώργος: Δηλαδή απ’ ό,τι κατάλαβα το αντίτιμο για το διορισμό του Νίκου θα πρέπει να είναι υψηλό;

Κώστας: Όπως το πάρει κανείς! Αν το δεις σαν πραγματικό κόστος τότε ναι είναι υψηλό, εάν όμως το συγκρίνεις με το μέλλον και την εξασφάλιση του παιδιού σου τότε είναι πολύ χαμηλό.

Ρένα: Για πες μας τι είδους δωρεά πρέπει να κάνουμε για να τη δεχτεί το κόμμα;

Κώστας: Πρέπει να κάνετε δωρεά κάποιο ακίνητο, κάποιο σπίτι… κάποιο οικόπεδο!...

Ρένα: Μα εμείς Κώστα μου, τα μόνα ακίνητα που έχουμε είναι αυτό το σπίτι που μένουμε και το πατρικό στο χωριό που μένει η γιαγιά.

Κώστας: Ξαδέρφη… Εγώ την έκανα την κίνηση από τη μεριά μου… Τώρα είναι η σειρά σας.

Ρένα: Αυτό που μας ζητάς πάντως, είναι αδύνατον να το κάνουμε.

Κώστας: Δεν το ζητάω εγώ, αλλά βλέπεις, είναι το κόμμα στη μέση. Μακάρι να ήταν στο χέρι μου!

Ρένα: Ναι αλλά, ούτε εμείς μπορούμε να ξεσπιτωθούμε, αλλά ούτε και η καημένη η γιαγιά.

Κώστας: Τότε ξαδέρφη λυπάμαι, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Το κόμμα είναι πάνω απ’ όλα. Είμαι υπόλογος απέναντί του.

Γιώργος: ( Πετάγεται ο Γιώργος) Εντάξει ξάδερφε, θα κάνουμε αυτό που πρέπει.

Ρένα: Τι είπες Γιώργο; Τι θα κάνουμε δηλαδή;

Γιώργος: Θα κάνουμε δωρεά στο κόμμα το πατρικό σου σπίτι στο χωριό.

Ρένα: Είσαι με τα καλά σου; Και η γιαγιά τι θα γίνει;

Γιώργος: Θα την φέρουμε εδώ στην Αθήνα, να μείνει μαζί μας.

Ρένα: Αυτό είναι αδύνατον. Τι θα της πούμε της γιαγιάς;

Γιώργος: Θα της πούμε την αλήθεια. Θα της εξηγήσουμε πώς έχουν ακριβώς τα πράγματα, και θα δεις που στο τέλος θα το δεχτεί , και με μεγάλη χαρά μάλιστα.

Ρένα: ( Κοιτάζει με πίκρα τον Κώστα) Μεγάλο το τίμημα ξάδερφε, πολύ μεγάλο.

Κώστας: Μπορεί να είναι μεγάλο, μα σκέψου όμως και τα θετικά. Πρώτον, ο Νίκος δε θα πάει στην Αυστραλία, και δεύτερον θα έχει μια σπουδαία θέση στο υπουργείο, με ένα διόλου ευκαταφρόνητο μισθό.

Γιώργος: Έτσι είναι Ρένα. Τα σπίτια και τα οικόπεδα δεν έχουν καμιά αξία μπρος στην ευτυχία του παιδιού μας.

Ρένα: Ας είναι, αφού δε γίνεται αλλιώς!

Κώστας: Ωραία!... και αφού είμαστε σύμφωνοι, φωνάξτε τον ανιψιό μου να τον γνωρίσω και να του ανακοινώσουμε τα ευχάριστα.

Ρένα: Θα τον φωνάξω, αλλά προσοχή, δεν πρέπει να μάθει τίποτα για τη δωρεά και το σπίτι στο χωριό.

Κώστας: Γιατί;… Ίσα ίσα, μεγάλο παιδί είναι, θα καταλάβει ότι γίνονται όλα για το καλό του.

Γιώργος: Δεν τον ξέρεις καλά τον Νίκο. Καλύτερα να μην του πούμε τίποτα. Ξέρει η Ρένα τι λέει.

Ρένα: Αν του πούμε κάτι τέτοιο ξάδερφε, είναι ικανός και αύριο κιόλας να φύγει για την Αυστραλία.

Κώστας: Καλά, καλά αφού το λέτε εσείς.

Γιώργος: Πήγαινε τώρα Ρένα μου να τον φωνάξεις.

Ρένα: Καλά πηγαίνω, και όπως είπαμε. ( Φεύγει από τη σκηνή. Οι δυο άντρες συνεχίζουν την κουβέντα).

Κώστας: Γιώργο μπράβο σας, πήρατε την πιο σωστή απόφαση!

Γιώργος: Ας μην ήταν στη μέση η Ρένα και θα σου ’λεγα και σένα.

Κώστας: ( Τον κοιτάζει παράξενα, ταράζεται) Τι θες να πεις;

Γιώργος: Ας μη φοβόμουν μην πάθει κάτι η Ρένα από τη στεναχώρια της που θα φύγει ο Νίκος, και θα σου ’λεγα που θα πήγαινε το κόμμα σου, και τα υπουργεία σου μαζί.

Κώστας: Τι ειν’ αυτά που λες Γιώργο; Παρεκτρέπεσαι μου φαίνεται.

Γιώργος: Εγώ παρεκτρέπομαι;… Λες και δεν κατάλαβα γιατί γίνονται όλ’ αυτά;

Κώστας: Σε παρακαλώ! Μας αδικείς.

Γιώργος: Είσαστε τόσο χοντρόπετσοι και φιλοτόμαροι εσείς τα κομματόσκυλα, που ούτε καν σας αγγίζουν αυτά που λέω.

Κώστας: Τώρα με προσβάλεις.

Γιώργος: Για τα φράγκα γίνονται όλα κουμπάρε! ( Τη λέξη κουμπάρε τη λέει δυνατά) Για τα φράγκα!

Κώστας: Γιώργο, με συγχωρείς πολύ, αλλά με παρεξήγησες.

Γιώργος: Δε σε παρεξήγησα καθόλου, από την αρχή κατάλαβα τι κουμάσι είσαι και του λόγου σου.

Κώστας: Αν συνεχίσεις κι άλλο τις προσβολές, θα φύγω. ( Κάνει ότι σηκώνεται να φύγει)

Γιώργος: Κάτσε κάτω. Δεν πρόκειται να πας πουθενά. Το σταματάω εδώ, και πρόσεξε πολύ καλά τι θα πεις μπροστά στο γιο μου. ( Ξανακάθεται ο Κώστας )

Κώστας: Εντάξει, αφού το σταματάς εδώ, θα το χειριστώ το θέμα με διπλωματία.

Γιώργος: Όσο γι’ αυτό είμαι σίγουρος. Σε κάτι τέτοια… μανούλες γίνεστε εσείς!

Κώστας: Πάλι νομίζω ότι παρεκτρέπεσαι.

Γιώργος: Καλά, καλά, πάψε τώρα, νομίζω ότι έρχονται. ( Εκείνη τη στιγμή μπαίνουν στη σκηνή η Ρένα με το Νίκο. Ο Γιώργος και ο Κώστας σηκώνονται από τη θέση τους )

Ρένα: Νίκο, να σου γνωρίσω τον κύριο Κώστα Πάρτα, μακρινός ξάδερφός μου και θείος σου.

Νίκος: ( Του δίνει το χέρι ). Χαίρομαι πολύ κύριε Κώστα για τη γνωριμία!

Κώστας: Κι εγώ χαίρομαι πολύ αγόρι μου που σε γνωρίζω από κοντά. Έχω ακούσει τα καλύτερα για σένα.

Νίκος: Από τους γονείς μου υποθέτω.

Κώστας: Ναι, απ’ τους γονείς σου, αλλά απ΄ την πρώτη ματιά, καταλαβαίνει κανείς πόσο δίκιο έχουν.

Νίκος: Υπερβολές, τα ίδια λένε όλοι οι γονείς για τα παιδιά τους.

Κώστας: Είσαι πολύ μετριόφρων για την ηλικία σου. Μ’ αρέσει αυτό. Εμείς οι δυο θα τα πάμε πολύ καλά.

Νίκος: ( Τον κοιτάζει με περιέργεια ) Δε σας καταλαβαίνω. Τι εννοείτε;

Γιώργος: Θα καταλάβεις Νίκο στη συνέχεια. Κάνε λίγη υπομονή!

Ρένα: Ο Κώστας αγόρι μου κατέχει εξέχουσα θέση στη σημερινή κυβέρνηση.

Νίκος: Τι λέει πατέρα η μαμά;

Γιώργος: Ξέρει πολύ καλά τι λέει.

Νίκος: Δηλαδή;

Γιώργος: Ο Ξάδερφος Νίκο μου, που είναι τιμή μας που βρίσκεται σήμερα στο σπίτι μας, είναι ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εργασίας.

Νίκος: Α, μπράβο! Κι έλεγα μέσα μου, πού τον ξέρω, πού τον ξέρω!

Ρένα: Γνωρίζεις τον Κώστα;

Νίκος: Όχι, πρώτη φορά τον βλέπω τον κύριο Κώστα από κοντά.

Ρένα: Τότε από πού τον ξέρεις;

Νίκος: Πριν από μια βδομάδα, τον είδα σ’ ένα από τα κρατικά κανάλια. Σε κάποια πρωινή εκπομπή αν δεν κάνω λάθος.

Κώστας: Ναι, έχεις δίκιο. Την προηγούμενη Παρασκευή είχα βγει στην πρωινή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης. Έπρεπε να απαντήσω για κάποιο σοβαρό ζήτημα που αφορούσε το υπουργείο.

Νίκος: Αν θυμάμαι καλά, το ζήτημα δεν αφορούσε ακριβώς το υπουργείο.

Κώστας: Λάθος κάνεις.

Νίκος: Δεν κάνω λάθος, αφορούσε εσάς προσωπικά.

Κώστας: Μήπως δεν την είδες όλη την εκπομπή;

Νίκος: Την εκπομπή την είδα όλη, και μάλιστα θυμάμαι πολύ καλά και για πιο πράγμα σας κατηγορούσαν.

Ρένα: Κατηγορούσαν το Κώστα;

Νίκος: Ναι μάνα, τον κατηγορούσαν για κάποιους διορισμούς που είχε κάνει στο υπουργείο από το παράθυρο

Κώστας: Συκοφαντίες αγόρι μου, μην τα πιστεύεις αυτά που άκουσες.

Νίκος: Άλλο συμπέρασμα έβγαλα εγώ κύριε Κώστα από τα λεγόμενα.

Ρένα: Τι λες τώρα Νίκο μου, ο Κώστας είναι το δεξί χέρι του υπουργού, συγγενής μας. Είναι δυνατόν να έχει κάνει τέτοια πράγματα;

Νίκος: Είπα αυτό που κατάλαβα βλέποντας την εκπομπή.

Ρένα: Κι όμως ο Κώστας ήρθε σήμερα εδώ για σένα.

Νίκος: Για μένα;

Ρένα: Ναι για σένα. Ήρθε να σου κάνει πρόταση για δουλειά.

Νίκος: ( Κοιτάζει τον Κώστα ) Α, τώρα κατάλαβα αυτό που μου είπατε στην αρχή, ότι «εμείς οι δυο θα τα πάμε πολύ καλά».

Κώστας: Ακριβώς γι’ αυτό το είπα. Από την πρώτη στιγμή σε συμπάθησα και κατάλαβα πόσο ευφυής νέος είσαι.

Νίκος: Εγώ όμως από τη μεριά μου, δεν μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα το ίδιο για σας.

Ρένα: Τι λες αγόρι μου; Πώς μιλάς έτσι στο θείο σου.

Νίκος: Ποιος θείος μου και πράσιν’ άλογα. Ξέρετε για ποιο πράγμα τον κατηγορούσαν εκείνο το πρωινό στην κρατική τηλεόραση;

Γιώργος: Πες μας, για ποιο πράγμα τον κατηγορούσαν;

Νίκος: Πατέρα, τον κύριο από ’δω, τον κατηγορούσαν ότι κάνει διορισμούς απ’ το παράθυρο… Και μάλιστα με το αζημίωτο.

Γιώργος: Τι εννοείς με το αζημίωτο.

Νίκος: Εννοώ ότι τα παίρνει κιόλας! Αυτό υποστήριζαν όλοι όσοι έβγαιναν στην εκπομπή.

Κώστας: Αυτά που άκουσες νεαρέ, ήταν όλα συκοφαντίες. Και αυτοί που τα ’λεγαν, θα το πληρώσουν πολύ ακριβά, στις δικαστικές αίθουσες.

Νίκος: Εδώ, είπατε ότι ο κύριος ήρθε για να μου προσφέρει δουλειά;

Ρένα: Ναι Νίκο μου, θέλει να σε πάρει μαζί του στο υπουργείο.

Νίκος: Ναι, αλλά δε μου είπατε ακόμα το αντίτιμο που του υποσχεθήκατε.

Ρένα: Αντίτιμο;… Τι είναι αυτά που λες;… Δεν υπάρχει κανένα αντίτιμο.

Νίκος: Έλα πατέρα, μολόγα το εσύ. Το βλέπω καθαρά στα μάτια και των δυο σας.

Γιώργος: Ό,τι κάναμε με τη μάνα σου, το κάναμε μόνο για το καλό σου.

Νίκος: Περιμένω ακόμα να μου πείτε το αντίτιμο που του τάξατε.

Κώστας: Δεν υπάρχει κανένα αντίτιμο.

Νίκος: Ναι, σίγουρα! Σε πίστεψα τώρα! Απ’ ό,τι έλεγαν στην εκπομπή αγαπητοί μου γονείς για να ξέρετε, έχει ιδιαίτερη αδυναμία σε διαμερίσματα, σπίτια και οικόπεδα.

Γιώργος: Έχεις δίκιο Νίκο μου… ( Κάθεται στην καρέκλα εμφανώς ταραγμένος) Απλά ό,τι κάναμε το κάναμε για να σε αποτρέψουμε να πας στην Αυστραλία.

Ρένα: Σταμάτα Γιώργο, μη συνεχίζεις άλλο.

Νίκος: Μάνα, μετά απ’ όλα αυτά, έχεις την εντύπωση ότι μπορώ να πάω να δουλέψω μ’ αυτόν τον κύριο;

Κώστας: Τώρα με προσβάλεις μ’ αυτά που λες.

Νίκος: Εμ, βέβαια, το ξέχασα, εσύ ένας ολόκληρος Γενικός Γραμματέας, θα έπρεπε να σε προσκυνάμε τόση ώρα! ( Μιλάει πολύ ειρωνικά)

Γιώργος: Ρένα, οδήγησε τον κύριο στην έξοδο.

Ρένα: Μα Γιώργο μου, και με τη δουλειά του Νίκου, τι θα γίνει;

Νίκος: Μάνα, ο πατέρας είπε την πιο σωστή κουβέντα μέχρι τώρα.

Ρένα: Καλά, καλά… ( Απευθύνεται στον Κώστα ) Κώστα, πρέπει να πηγαίνεις γιατί απ’ ό,τι βλέπω αγριεύουν πολύ τα πράγματα.

Κώστας: Καλά πηγαίνω, αλλά εσείς θα χάσετε.

Γιώργος: Φύγε γιατί με νύχια και με δόντια κρατιέμαι μη σ’ αρπάξω τόση ώρα. Κομματόσκυλο του κερατά.

Κώστας: ( Σηκώνεται και φεύγοντας λέει:) Φεύγω, αλλά εάν αλλάξετε γνώμη, ξέρετε που θα με βρείτε. ( Η Ρένα τον οδηγεί στην έξοδο)

Νίκος: Α, ρε πατέρα!... Γιατί τα κάνατε όλ’ αυτά πίσω από την πλάτη μου;

Γιώργος: Για να σου πω την πλήρη αλήθεια, τον συναντήσαμε τυχαία στο δρόμο πριν από τρεις μέρες. Ήπιαμε έναν καφέ και αφού τα είπαμε, ο ίδιος προσφέρθηκε να βοηθήσει.

Νίκος: Με ποιο τίμημα όμως; Αυτό θέλω να μάθω.

Γιώργος: Εκείνη την ημέρα δεν ειπώθηκε κάτι περί τιμήματος.

Ρένα: ( Εντωμεταξύ η Ρένα έχει επιστρέψει και επεμβαίνει στη συζήτηση). Έτσι είναι αγόρι μου, όπως τα λέει ο πατέρας σου. Σήμερα έγιναν όλα. Ούτε εμείς ξέραμε ότι τα παίρνει.

Νίκος: Τι του τάξατε όμως; Πείτε μου.

Ρένα: Το πατρικό σπίτι στο χωριό.

Νίκος: Καλά, κι εσύ ρε πατέρα! Την καημενούλα τη γιαγιά, δεν την σκεφτήκατε καθόλου;

Γιώργος: Ό,τι και να πεις έχεις δίκιο.

Νίκος: Δεν αντιλαμβάνεστε τι συμβαίνει γύρω μας; Κάποτε, πρέπει να τελειώσουν όλ’ αυτά, για να πάει πάλι μπροστά, αυτός, ο ταλαίπωρος ο τόπος .

Γιώργος: Τώρα μιλάς πιο ώριμα και πιο σοβαρά απ’ όλους εμάς που οδηγήσαμε αυτόν τον τόπο σ’ αυτό το αδιέξοδο.

Νίκος: Μη με φοβάστε εμένα πάντως… Να μου έχετε εμπιστοσύνη. Δε με τρομάζει η ζωή. Να είστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρω όπου κι αν πάω.

Ρένα: Να μας συγχωρείς αγόρι μου. Δε θέλαμε να έχουν τέτοια κατάληξη τα πράγματα.

Νίκος: Να ξέρετε μία και καλή ένα πράγμα. Άνθρωποι σαν τον ξάδερφο που δεν είναι και λίγοι, είναι αυτοί που έβαζαν και θα βάζουν δυναμίτες στα θεμέλια της πατρίδας μας.

Γιώργος: Έχεις απόλυτο δίκιο… ( Πηγαίνει και αγκαλιάζει το γιο του). Είμαι πολύ περήφανος που σ’ έχω γιο!

Νίκος: ( Κοιτάζει τη μάνα του, και της λέει χαμογελώντας) Μάνα θα πάω Αυστραλία τελικά… ( Πηγαίνει προς τη μάνα του) Έλα τώρα να σου δώσω μια ζεστή αγκαλιά.

Ρένα: ( Αγκαλιάζονται) Μας συγχωρείς αγόρι μου, μας συγχωρείς.

Νίκος: ( Χαμογελάει και τους λέει πειρακτικά) ) Άντε ώρα να μου αδειάζετε τη γωνιά. Από στιγμή σε στιγμή περιμένω την κοπέλα μου.

Ρένα: Θα ’ρθει από εδώ η Πόπη;

Νίκος: Τι σας λέω τόση ώρα;… Άντε… άντε να μου αδειάζετε τη γωνιά σιγά σιγά.

Γιώργος: Πάμε Ρένα ν’ αφήσουμε μόνα τους τα παιδιά.

Ρένα: Πάμε, κι εσύ κακομοίρη… ( Κοιτάζει χαμογελώντας το Νίκο) πρόσεχε μη μου στεναχωρήσεις το κορίτσι μας.

Νίκος: Μην ανησυχείτε, θα το προσέχω σαν τα μάτια μου. ( φεύγουν από τη σκηνή η Ρένα με το Γιώργο. Ο Νίκος εμφανώς λίγο αναστατωμένος πηγαίνει και ξαπλώνει στον καναπέ περιμένοντας τη Ρένα).

( Μουσική 6 )

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

( Ήχος κουδουνιού )

Κάποια στιγμή, την ώρα που είναι ξαπλωμένος στον καναπέ ο Νίκος, χτυπάει το κουδούνι. Σηκώνεται και πηγαίνει ν’ ανοίξει. Στη σκηνή μπαίνει η Πόπη φορώντας ένα πολύ όμορφο φόρεμα.

Νίκος: Κάνε μια στροφή. ( Κάνει μια στροφή. Την κοιτάζει με θαυμασμό.) Είσαι το κάτι άλλο!... Πανέμορφη!... μένω έκθαμβος!

Πόπη: Έλα τώρα, τα παραλές.

Νίκος: Και λίγα είπα. Σήμερα είσαι!... είσαι!… δεν έχω λόγια!...

Πόπη: Με κάνεις και ντρέπομαι μ’ αυτά που λες.

Νίκος: Είναι η μοναδική αλήθεια!

Πόπη: Θα με ματιάσεις όπως το πας.

Νίκος: Να σ’ αγκαλιάσω θέλω μόνο και να σε γεμίσω με φιλιά.

Πόπη: Α, αυτό δε γίνεται. Τρεις ώρες μου πήρε μπροστά στον καθρέπτη για να ετοιμαστώ.

Νίκος: Δεν πήγε κι άδικα ο κόπος… Δε σε χορταίνω με τίποτα!

Πόπη: Για να πω την αλήθεια, με βοήθησε και η μαμά λίγο. Βλέπεις, σου έχει μεγάλη αδυναμία.

Νίκος: Κι εγώ το ίδιο. Η μαμά σου είναι αξιολάτρευτος άνθρωπος.

Πόπη: Οι γονείς σου πού είναι; Πάλι λείπουν;

Νίκος: Στο σπίτι είναι, αλλά ας αλλάξουμε κουβέντα καλύτερα.

Πόπη: Γιατί το λες αυτό;

Νίκος: Ουφ!... μην το σκαλίζεις σε παρακαλώ. ( αποστρέφει το βλέμμα).

Πόπη: Νίκο… Κοίταξέ με, τι έγινε;

Νίκος: Να ήταν μόνο ένα;... Πολλά έγιναν σήμερα εδώ.

Πόπη: Έγιναν πολλά;

Νίκος: Από την ώρα που έφυγες σήμερα το πρωί, μέσα σ’ αυτό το σπίτι, έγιναν πράγματα και θάματα, ό,τι μπορείς να φανταστείς.

Πόπη: Σαν τι δηλαδή;

Νίκος: Και ποιος δεν πέρασε σήμερα από ’δώ!

Πόπη: Τόσοι πολλοί πέρασαν;

Νίκος: Παρέλαση έγινε, κανονική.

Πόπη: Πιστεύω να ήταν για καλό.

Νίκος: Πού τέτοια τύχη!

Πόπη: Τι έγινε;

Νίκος: Ας το καλύτερα, δεν είναι της στιγμής.

Πόπη: Θέλω να μου πεις.

Νίκος: Τι να σου πω Πόπη μου; Από πού να πρωτοξεκινήσω δηλαδή!

Πόπη: Να ξεκινήσεις από την αρχή. Ποιοι ήρθαν μετά από μένα στο σπίτι σου;

Νίκος: Καλά θα σου πω. Ο πρώτος που πέρασε μετά από σένα ήταν ο φίλος μας, ο Ανδρέας. ( Μιλάει ειρωνικά)

Πόπη: Γιατί μιλάς με τόσο απαξιωτικό τρόπο για τον Ανδρέα;

Νίκος: Αν σου εξηγήσω, θα καταλάβεις.

Πόπη: Πως και ήρθε ο Ανδρέας από ’δώ;... Αυτός, το πρωί είχε ραντεβού με την Ελένη.

Νίκος: Ήρθε μετά το ραντεβού. Αλλά εσύ πού ξέρεις για το ραντεβού τους;

Πόπη: Μίλησα με την Ελένη στο τηλέφωνο μόλις έφυγα από σένα.

Νίκος: Α, μίλησες με την Ελένη;… (Μιλάει αφήνοντας υπονοούμενο)

Πόπη: Δε σε καταλαβαίνω!

Νίκος: Και της τα είπες όλα φυσικά;…

Πόπη: Μη με μαλώνεις Νίκο μου. Το πρωί, όταν έφυγα, είχα μεγάλη φόρτιση. Ήθελα κάποιον να μιλήσω, να του τα πω. Και η Ελένη δεν είναι ξένη, η καλύτερή μου φίλη είναι.

Νίκος: Δε σε μαλώνω Πόπη μου, καλά έκανες. Τουλάχιστον η Ελένη παραμένει φίλη μας.

Πόπη: Τι θες να πεις; Συνέβη κάτι με τον Ανδρέα;

Νίκος: Πολλά συνέβησαν. Καλύτερα όμως που ήρθαν έτσι τα πράγματα.

Πόπη: Τι έγινε με το φίλο σου;

Νίκος: Πρώην φίλος μου… Μέχρι εδώ ήταν… Η φιλία μας τέλειωσε σήμερα, μέσα σ’ αυτό το σπίτι.

Πόπη: Τέλειωσε η φιλία σας;

Νίκος: Ναι, αποκαλύφθηκε μετά από τόσα χρόνια, τι φίδι κολοβό ήταν και του λόγου του!

Πόπη: Μήπως τα παραλές λίγο; Με τον Ανδρέα ήσασταν καλύτερα και από αδέρφια.

Νίκος: Δε θέλω να σου πω άλλα. Το σταματάω εδώ προς το παρόν.

Πόπη: Μ’ έχεις βάλει σε πολλές σκέψεις όμως.

Νίκος: Όταν θα σου τα εξηγήσω όλα κάποια στιγμή, θα δεις ότι έχω δίκιο.

Πόπη: Καλά, όπως νομίζεις. Δε θέλω να σε φορτίσω άλλο μ’ αυτό.

Νίκος: Έτσι είναι καλύτερα. Μη χαλάσουμε και τη βραδιά μας.

Πόπη: Εσύ μου είπες πριν ότι πέρασαν κι άλλοι από το σπίτι σου σήμερα.

Νίκος: Σήμερα το σπίτι μας γνώρισε μεγάλες δόξες και μεγαλεία. ( Μιλάει κοροϊδευτικά)

Πόπη: Γνώρισε μεγάλες δόξες και μεγαλεία; ( Χαμογελάει)

Νίκος: Ναι, σήμερα από το σπίτι μας, πέρασε κι ένας ολόκληρος Γενικός Γραμματέας.

Πόπη: Με δουλεύεις, σίγουρα!

Νίκος: Δε σε δουλεύω καθόλου. Ήταν μάλιστα ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εργασίας. ( Μιλάει κοροϊδευτικά)

Πόπη: Νίκο, σταμάτα την κοροϊδία.

Νίκος: Αλήθεια σου λέω. Ήρθε ο κύριος Κώστας Πάρτας, τριτοξάδερφος της μαμάς. Κυβερνητικό στέλεχος και το δεξί χέρι του Υπουργού. (Μιλάει κοροϊδευτικά)

Πόπη: Πώς και ήρθε αυτός από εδώ;

Νίκος: Ήρθε για να με αποκαταστήσει όπως είπε.

Πόπη: Έλα, πες μου, και σταμάτα τις βλακείες.

Νίκος: Θες να σου πω τον πραγματικό λόγο που ήρθε;

Πόπη: Ναι αυτό θέλω.

Νίκος: Ε, λοιπόν, ήρθε για τον ίδιο λόγο που ήρθε και το φιλαράκι μας, ο Ανδρέας.

Πόπη: Πάλι δε σε καταλαβαίνω.

Νίκος: Τους έπιασε ο πόνος λέει, και ήρθαν όλοι σήμερα εδώ, μήπως και μου αλλάξουν τη γνώμη για την Αυστραλία.

Πόπη: Από ενδιαφέρον θα το έκαναν Νίκο μου.

Νίκος: Ναι σίγουρα, αποδείχθηκαν και οι δυο, μεγάλοι ψυχοπονιάρηδες!

Πόπη: Εξήγησέ μου όμως, συνέχεια με γρίφους μου μιλάς.

Νίκος: Σήμερα σιχάθηκα τον εαυτό μου με όσα άκουσα… Ειδικά αυτά που άκουσα από το στόμα του Ανδρέα.

Πόπη: Γιατί δε μου λες όμως;

Νίκος: Ευχαριστώ το Θεό που δεν ήσουν κι εσύ μπροστά. Θα άφριζες από αυτά που έλεγαν!

Πόπη: Τόσο άσχημα ήταν;

Νίκος: Τόσο άσχημα, γι’ αυτό σου λέω, δεν αξίζει να το συζητήσουμε άλλο. Ας το σταματήσουμε εδώ καλύτερα. Η σημερινή βραδιά ανήκει μόνο σε μας και σε κανέναν άλλο!

Πόπη: Εντάξει, αφού το λες, δεν πρόκειται να επιμείνω άλλο.

Νίκος: Πίστεψέ με είναι καλύτερα έτσι!

Πόπη: Πάντως, το πρωί που μου είπες την απόφασή σου να πας στην Αυστραλία κόντεψα να τρελαθώ…

Νίκος: ( Τη διακόπτη απότομα) Το ξέρω, αλλά δεν μπορούσα να σου το κρατάω άλλο κρυφό.

Πόπη: Περίμενε, μη βιάζεσαι, άσε με να τελειώσω πρώτα τι θέλω να πω.

Νίκος: Με συγχωρείς, συνέχισε.

Πόπη: Θέλω να σου πω ότι παρόλη τη στεναχώρια που είχα, κάθισα και σκέφτηκα πολύ σοβαρά όλα όσα μου είπες.

Νίκος: Το ’ξερα ότι θα το έκανες.

Πόπη: Και πήρα μια απόφαση.

Νίκος: Τι απόφαση πήρες;

Πόπη: Ότι θα κάνω τα πάντα για μας, ό,τι κι αν χρειαστεί. Και στην κόλαση αν χρειαστεί να πάω, θα το κάνω.

Νίκος: Μην το λες αυτό.

Πόπη: Ναι το λέω, γιατί μπορώ, για σένα και την αγάπη μας ν’ αντέξω τα πάντα.

Νίκος: Είμαι σίγουρος ότι μπορείς.

Πόπη: Όποιο εμπόδιο και αν παρουσιαστεί και οποιοσδήποτε προσπαθήσει να κάνει κακό στην αγάπη μας θα με βρει μπροστά του, κέρβερο.

Νίκος: Αν θυμάσαι, το πρωί σου είπα μια κουβέντα.

Πόπη: Νομίζω ότι κάτι θυμάμαι.

Νίκος: Σου είπα, ότι στη ζωή μου, δεν έχω γνωρίσει πιο δυναμική γυναίκα από σένα.

Πόπη: Κι εγώ πιο σοβαρό και πιο μετρημένο άντρα από σένα.

Νίκος: Είμαι πολύ περήφανος που είσαι το κορίτσι μου και νιώθω ακόμα ότι είμαι ο πιο τυχερός άντρας του κόσμου που σ’ έχω δίπλα μου.

Πόπη: Λάθος κάνεις. Εγώ νιώθω ότι είμαι η πιο τυχερή γυναίκα του κόσμου. ( Λέει χαμογελώντας πειράζοντάς τον)

Νίκος: Όχι, εγώ είμαι!

Πόπη: Όχι, εγώ!

Νίκος: ( Γελάνε και οι δυο) Καλά, ας μη μαλώσουμε κιόλας.

Πόπη: Νίκο μου, έχω μεγάλη αγωνία ξέρεις.

Νίκος: ( Την κοιτάζει περίεργα) Που φεύγω για την Αυστραλία;

Πόπη: Όχι καλέ, αυτό αρχίζω και το συνηθίζω.

Νίκος: Α, μάλιστα!.. Τότε για ποιο πράγμα.

Πόπη: Νομίζεις πώς το ξέχασα;

Νίκος: ( Την κοιτάζει λίγο πονηρά γιατί αρχίζει να καταλαβαίνει που το πάει ) Πού το πας;

Πόπη: Αν δεν κάνω λάθος, κάποια έκπληξη μου ετοίμαζες εσύ.

Νίκος: Α, τη θυμήθηκες βλέπω!

Πόπη: Ναι και έχω μεγάλη αγωνία.

Νίκος: Πρώτα όμως, έλα να καθίσουμε στον καναπέ.

Πόπη: Όπως θες, πάμε. ( Πηγαίνουν και κάθονται μαζί στον καναπέ).

Νίκος: Κάθεσαι καλά;

Πόπη: Ναι, πολύ καλά.

Νίκος: Ωραία! Κλείσε τα μάτια σου τώρα.

Πόπη: Να κλείσω τα μάτια μου;

Νίκος: Ναι κλείσ’ τα… καλά όμως.

Πόπη: Ωραία, τα κλείνω.

Νίκος: Μην τ’ ανοίξεις μέχρι να σου πω.

Πόπη: Καλά δεν τ’ ανοίγω.

Νίκος: ( Βάζει το χέρι του στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του). Μην τ’ ανοίξεις ακόμα. ( Βγάζει ένα μικρό κουτάκι και το τοποθετεί πάνω στο τραπεζάκι μπροστά από την Πόπη) Τώρα μπορείς να τ’ ανοίξεις.

Πόπη: ( Ανοίγει τα μάτια της και βλέπει μπροστά τη το κουτάκι με το δώρο) Τι είναι αυτό Νίκο μου;

Νίκος: Είναι δικό σου, άνοιξέ το.

Πόπη: Τι έχει μέσα;

Νίκος: Άνοιξέ το.

Πόπη: ( Το παίρνει στα χέρια της, το ανοίγει και βλέπει ένα δαχτυλίδι). Μέσα υπάρχει ένα δαχτυλίδι.

Νίκος: Είναι δικό σου.

Πόπη: Δεν το πιστεύω… Είναι δικό μου; ( το κοιτάζει απ’ όλες τις πλευρές) Μα εσύ πρέπει να ξόδεψες μια περιουσία!

Νίκος: Το αξίζεις αγάπη μου, το αξίζεις και με το παραπάνω.

Πόπη: Δεν έχω λόγια, είναι πανέμορφο!

Νίκος: ( Την πλησιάζει, το παίρνει στα χέρια του και της το βάζει στον παράμεσο του αριστερού της χεριού). Πόπη μου αυτό είναι δαχτυλίδι αρραβώνα.

Πόπη: Αρραβώνα;

Νίκος: Ναι, αν δεχτείς φυσικά την πρότασή που σου κάνω.

Πόπη: Τα ’χω χαμένα, δεν ξέρω τι να πω.

Νίκος: Να πεις ναι φυσικά.

Πόπη: Μόνο ένα; Έχεις όλα τα ναι του κόσμου από μένα.

Νίκος: Δηλαδή με δέχεσαι ως αρραβωνιάρη σου;

Πόπη: Γιατί μέχρι τώρα τι μου ήσουν; ( Γελάει, τον πειράζει)

Νίκος: Το ξέρω ότι ήμουν τα πάντα για σένα, αλλά αυτό το δαχτυλίδι τ’ αλλάζει όλα.

Πόπη: Στην καρδιά μου δεν αλλάζει τίποτα. Ασφαλώς και γίνεται πιο επίσημη η σχέση μας, μα περισσότερο για τους άλλους.

Νίκος: Το ίδιο πιστεύω κι εγώ. Απλά ήθελα να γίνει πιο επίσημο αυτό που έχουμε.

Πόπη: Δεν ήταν ανάγκη.

Νίκος: Τι λες;… Το λιγότερο που μπορώ να κάνω για σένα αυτή τη στιγμή.

Πόπη: Αυτό ξαναπές το, γιατί κύριε Νίκο, από εμένα δεν πρόκειται να γλιτώσεις τόσο εύκολα.

Νίκος: Δε γλιτώνω είπες; ( Ρωτάει χαμογελώντας)

Πόπη: Ναι, γιατί αν μου κάνεις τη στραβή, μετά, δε σε σώζουν, όσα δαχτυλίδια κι αν μου χαρίσεις.

Νίκος: ( Γελάνε )Αχ αγάπη μου!... ( Σηκώνεται και κοιτάζοντας με απλανές βλέμμα προς το κοινό λέει:) Κάθομαι μερικές φορές και σκέφτομαι πόσο πολύ θα μου λείψεις φεύγοντας από τη χώρα. Τη χώρα αυτή που έδωσε, και στον πιο αμετανόητο βαρβαροκάπηλο τη γνώση. Όμως,… τα χείλη σου,… το νεύμα των ματιών σου και το πιο γλυκό χαμόγελό σου εγώ θα κλέψω. Μες στης καρδιάς μου τη φυλακή, μεμιάς θα κλείσω, και με αλυσίδα ατσάλινη για πάντα θ’ ασφαλίσω.

Πόπη: ( Σηκώνεται και η Πόπη ) Νίκο μου… Νίκο μου… Πόσο γλύκά ακούγονται τα λόγια σου; Ποιητικά, βγαλμένα απ’ την ψυχή σου! Λόγια, που με κάνουν, ακούγοντάς τα, να μην αντέχω αυτόν το βάρβαρο το χωρισμό που άλλοι μας επέβαλαν.

Νίκος: Θα τον αντέξουμε γλυκό μου κοριτσάκι. Θα τον αντέξουμε, όπως τον άντεξαν και τόσοι άλλοι πολύ πριν από μας. Θα τον αντέξουμε, γιατί ο πόθος της καρδιάς μας είναι πιο δυνατός, αυτός που μας ενώνει, αυτός που μας φέρνει πιο κοντά. Αυτός που άσβηστος θα μείνει μέχρι να ξανασμίξουμε.

Πόπη: Στην Αυστραλία όμως!

Νίκος: Όπου κι αν είναι γραφτό να γίνει.

Πόπη: Από τώρα όμως και μέχρι να φύγεις θέλω να είμαι συνέχεια δίπλα σου, να ρουφήξω και το τελευταίο δευτερόλεπτο μαζί σου.

Νίκος: ( Την πλησιάζει, την αγκαλιάζει και τη φιλάει γλυκά στο μέτωπο). Δεν ξέρεις πόσο με συγκινείς μ’ αυτά που λες! Ξέρω ότι θα είναι δύσκολο για όλους μας εκεί που πάω, μα ξέρω πιο πολύ, και το πιστεύω όσο τίποτ’ άλλο, πως δε θα ’ναι για πάντα.

Πόπη: Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου, σ’ ευχαριστώ. Είπες αυτό που ήθελα ν’ ακούσω απ’ την αρχή. Πώς δε θα ’ναι για πάντα.

Νίκος: Κι όμως,… αυτό είχα πάντα στο μυαλό μου...

Πόπη: Την επιστροφή…

Νίκος: Ναι… την επιστροφή… γιατί δεν υπάρχει πουθενά πάνω στη γη μέρος καλύτερο, που να μπορεί ν’ αλλάξει… την αγάπη που νιώθουμε για την πατρίδα μας … Την Ελλάδα μας…

( Μουσική 7 – Τέλος έργου )

ΑΥΛΑΙΑ

Σελίδες

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Θέατρο στο Γαλαξίδι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου