Η απεργία των καθηγητών και ο ΣΥΡΙΖΑ

Σάσα Χασάπη, Σωτήρης Μάρταλης, εκπαιδευτικοί 

     

Οι συνδικαλιστές στην εκπαίδευση ενημέρωσαν εγκαίρως την πολιτική Αριστερά, αλλά και την κοινωνία, σχετικά με τη σημασία της μάχης όπως και για την πρόθεσή τους να αντισταθούν. Και στο σημείο αυτό εκδηλώθηκαν δύο μεγάλα «κενά» που ήταν –κατά τη γνώμη μας– καθοριστικά για τη συνέχεια. Τα ελλείμματα αυτά οφείλουμε να συζητήσουμε, για να βγάλουμε συμπεράσματα για τις μάχες που θα ακολουθήσουν.

Η επί­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης στην εκ­παί­δευ­ση δεν έχει πε­ριο­ρι­σμέ­νους στό­χους. Αν αυτή επι­βλη­θεί, ου­σια­στι­κά το δη­μό­σιο σχο­λείο θα με­τα­τρα­πεί σύ­ντο­μα σε πάρ­κινγκ για τα ...
παι­διά των ερ­γα­ζο­μέ­νων και ως πραγ­μα­τι­κά σχο­λεία θα συ­νε­χί­σουν να λει­τουρ­γούν μόνον τα ιδιω­τι­κά. Πρό­κει­ται για μια αθέ­α­τη –αλλά πολύ βα­θειά–δια­δι­κα­σία ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης. Με την έν­νοια αυτή, οι εκ­παι­δευ­τι­κοί, η Αρι­στε­ρά και η κοι­νω­νία έχουν μπρο­στά τους έναν πα­ρα­τε­τα­μέ­νο πό­λε­μο για την ανα­τρο­πή της πο­λι­τι­κής της τρι­κομ­μα­τι­κής και της τρόι­κας.
Σε αυτόν τον πό­λε­μο, η πρώτη μάχη, η ακυ­ρω­μέ­νη απερ­γία της ΟΛΜΕ ήταν ση­μα­ντι­κή. Η κυ­βέρ­νη­ση επι­δί­ω­ξε αυτήν την πρώτη ήττα των συν­δι­κα­λι­σμέ­νων εκ­παι­δευ­τι­κών, φέρ­νο­ντας την πρώτη δόση των μέ­τρων της πάνω στις πα­νελ­λα­δι­κές εξε­τά­σεις, προ­ϋ­πο­λο­γί­ζο­ντας εμ­φα­νώς στην πίεση του «κοι­νω­νι­κού αυ­το­μα­τι­σμού», ώστε η συν­δι­κα­λι­στι­κή αντί­στα­ση να οδη­γη­θεί σε αδιέ­ξο­δο.
Ισχυ­ρι­ζό­μα­στε ότι αυτή η πρώτη ήττα δεν ήταν αντι­κει­με­νι­κά προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη.
Κατ’ αρχήν, ο χώρος της εκ­παί­δευ­σης ανέ­δει­ξε ένα σπου­δαίο δυ­να­μι­κό αντί­στα­σης. Η μα­ζι­κό­τη­τα των συ­νε­λεύ­σε­ων των ΕΛΜΕ και η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα των κα­θη­γη­τών να στη­ρί­ξουν τα συν­δι­κά­τα τους είναι «μη­νύ­μα­τα» που κα­νείς δεν δι­καιού­ται να υπο­τι­μή­σει. Όμως οι ΕΛΜΕ και η ΟΛΜΕ δεν μπο­ρού­σαν μόνοι τους να νι­κή­σουν, με δε­δο­μέ­νο ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα προ­χω­ρού­σε στην επι­στρά­τευ­ση.
Οι συν­δι­κα­λι­στές στην εκ­παί­δευ­ση ενη­μέ­ρω­σαν εγκαί­ρως την πο­λι­τι­κή Αρι­στε­ρά, αλλά και την κοι­νω­νία, σχε­τι­κά με τη ση­μα­σία της μάχης όπως και για την πρό­θε­σή τους να αντι­στα­θούν. Και στο ση­μείο αυτό εκ­δη­λώ­θη­καν δύο με­γά­λα «κενά» που ήταν –κατά τη γνώμη μας–κα­θο­ρι­στι­κά για τη συ­νέ­χεια. Τα ελ­λείμ­μα­τα αυτά οφεί­λου­με να συ­ζη­τή­σου­με, για να βγά­λου­με συ­μπε­ρά­σμα­τα για τις μάχες που θα ακο­λου­θή­σουν.
Το πρώτο με­γά­λο έλ­λειμ­μα, είναι η πε­ριο­ρι­σμέ­νη συν­δι­κα­λι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη. Φά­νη­κε νω­ρί­τε­ρα, στη Χα­λυ­βουρ­γία, στο μετρό, στους ναυ­τερ­γά­τες. Με τη γε­νί­κευ­ση της τα­κτι­κής της επι­στρά­τευ­σης από τη μεριά της κυ­βέρ­νη­σης, η συ­γκε­κρι­μέ­νη εκ­δή­λω­ση της συν­δι­κα­λι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης από τη μεριά των Συ­νο­μο­σπον­διών και των με­γά­λων Ομο­σπον­διών, γί­νε­ται κρί­σι­μος πα­ρά­γο­ντας. Στην πε­ρί­πτω­ση της ΟΛΜΕ –παρά τη γε­νι­κευ­μέ­νη συ­μπά­θεια της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, που υπο­χρέ­ω­σε ακόμα και τα ΜΜΕ να τρο­πο­ποι­ή­σουν την επι­θε­τι­κή γραμ­μή στους απέ­να­ντι στην απερ­γία– η στάση των με­γά­λων συν­δι­κά­των υπήρ­ξε από αδιά­φο­ρη ως απερ­γο­σπα­στι­κή.
Αυτό, όμως, είναι πλέον ένα από τα «δε­δο­μέ­να» της επο­χής, που όλοι οφεί­λου­με να γνω­ρί­ζου­με από πριν. Με αυτήν την έν­νοια, απο­δεί­χθη­κε πιο κρί­σι­μο το έλ­λειμ­μα στη στάση της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς.
Το ΚΚΕ απο­φά­σι­σε –δια του ΠΑΜΕ– να υπο­χω­ρή­σει ατά­κτως στη συ­στη­μι­κή πίεση και στον «κοι­νω­νι­κό αυ­το­μα­τι­σμό», να βγει από το κάδρο των δυ­νά­με­ων που έψα­χναν τους τρό­πους της αντί­στα­σης.
Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κα­ταρ­χήν, είχε ενερ­γή εμπλο­κή στο να πυ­ρο­δο­τη­θεί η δυ­να­μι­κή της απερ­για­κής αντί­στα­σης στην εκ­παί­δευ­ση. Όχι τυ­χαία συ­γκέ­ντρω­σε τα κύρια πυρά των κυ­βερ­νη­τι­κών και των πα­πα­γά­λων των ΜΜΕ. Αυτό οφει­λό­ταν σχε­δόν απο­κλει­στι­κά στη στάση των δυ­νά­με­ών του στην εκ­παί­δευ­ση, στις το­πι­κές ορ­γα­νώ­σεις του και στη νε­ο­λαία.
Όμως ούτε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κε­ντρι­κά, πί­στε­ψε στις δυ­να­τό­τη­τες νίκης. Υπο­τί­μη­σε τη δυ­να­μι­κή των εκ­παι­δευ­τι­κών. Υπερ­τί­μη­σε την πίεση των «νοι­κο­κυ­ραί­ων» για τις εξε­τά­σεις, που απο­τε­λού­σε το βα­σι­κό όπλο του Σα­μα­ρά.
Από τις πα­ρα­μο­νές του Πάσχα μέχρι σή­με­ρα, δεν έκανε τί­πο­τα συ­γκε­κρι­μέ­νο, με στόχο να ορ­γα­νω­θεί ένα πλατύ ερ­γα­τι­κό– λαϊκό ρεύμα συ­μπα­ρά­στα­σης στους εκ­παι­δευ­τι­κούς με στόχο να συ­γκε­ντρω­θούν δυ­νά­μεις πάνω στο αί­τη­μα σω­τη­ρί­ας του δη­μό­σιου σχο­λεί­ου. Αντί­θε­τα, έστελ­νε αδιό­ρα­τα αλλά αι­σθη­τά, το σήμα ότι στην κρί­σι­μη στιγ­μή, πάνω στην ώρα της απερ­γί­ας που υπο­χρε­ω­τι­κά ταυ­τι­ζό­ταν με τις εξε­τά­σεις, οι συν­δι­κα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις αντί­στα­σης θα όφει­λαν να απο­φύ­γουν τις «πε­ρι­πέ­τειες».
Εδώ η υπό­θε­ση της απερ­γί­ας στην εκ­παί­δευ­ση ενε­πλά­κη στις γε­νι­κό­τε­ρες εκτι­μή­σεις, στα «σχέ­δια» για το πώς θα φτά­σου­με σε ανα­τρο­πή του Σα­μα­ρά και σε μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς.
Η γνώμη μας είναι ότι η έμ­φα­ση στον κοι­νο­βου­λευ­τι­κό δρόμο και –κατά συ­νέ­πεια– οι φόβοι για απώ­λειες ψήφων μέσα από μια «ανα­τα­ρα­χή» στις εξε­τά­σεις, για άλλη μια φορά απο­δεί­χθη­κε λαν­θα­σμέ­νη τα­κτι­κή. Η τρι­κομ­μα­τι­κή θα πέσει μόνον αν τη ρί­ξου­με. Και αυτό προ­ϋ­πο­θέ­τει κά­ποιες με­γά­λες μάχες, με στόχο με­γά­λες νίκες των ερ­γα­τι­κών – λαϊ­κών δυ­νά­με­ων σε χώ­ρους όπως η εκ­παί­δευ­ση, η υγεία, οι ιδιω­τι­κο­ποιού­με­νες επι­χει­ρή­σεις κ.ο.κ.
Σε αντί­θε­ση με τους ισχυ­ρι­σμούς των εκλο­γο­λό­γων, αυτός είναι ο ασφα­λέ­στε­ρος –και ίσως ο μο­να­δι­κός– δρό­μος για μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς.
Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όφει­λε να ση­κώ­σει ένα με­γά­λο πο­λι­τι­κό ρεύμα υπο­στή­ρι­ξης των εκ­παι­δευ­τι­κών (πάνω στα αι­τή­μα­τα αλλά και στις μορ­φές πάλης που υπο­χρε­ω­τι­κά αυτοί επέ­λε­γαν), με στόχο μια πρώτη με­γά­λη ήττα της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά. Το απέ­φυ­γε και πε­ριο­ρί­στη­κε σε μια πα­θη­τι­κή –και αντι­φα­τι­κή! – «συ­μπα­ρά­στα­ση».
Αυτή η στάση των συν­δι­κά­των και των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, άφησε την ΟΛΜΕ σχε­τι­κά απο­μο­νω­μέ­νη μπρο­στά σε μια μάχη εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λη. Είναι άδικο και υπο­κρι­τι­κό να ζη­τά­με σή­με­ρα «λο­γα­ρια­σμό» από τους συν­δι­κα­λι­στές της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στην ΟΛΜΕ, θέ­το­ντάς τους το ερώ­τη­μα γιατί δεν κα­τόρ­θω­σαν –μόνοι τους!! – να σπά­σουν την επι­στρά­τευ­ση.
Είναι επί­σης λάθος ένα κλίμα «κα­νι­βα­λι­σμού» που πάει να ανα­πτυ­χθεί στο εσω­τε­ρι­κό της συν­δι­κα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Οι δυ­νά­μεις των Συ­σπει­ρώ­σε­ων οφεί­λουν μια πιο υπεύ­θυ­νη στάση. Ενώ ούτε οι ίδιοι δεν πρό­τει­ναν την πραγ­μα­το­ποί­η­ση της απερ­γί­ας (η πρό­τα­ση για «άρ­νη­ση» πα­ρα­λα­βής του χαρ­τιού επι­στρά­τευ­σης από 400-500 συν­δι­κα­λι­στές, ενώ οι δε­κά­δες χι­λιά­δες συ­νά­δελ­φοί τους θα δού­λευαν, δεν συ­νι­στά μορφή απερ­γί­ας…) ανε­βαί­νουν σή­με­ρα στα κε­ρα­μί­δια κα­τη­γο­ρώ­ντας (κυ­ρί­ως τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) για απερ­γο­σπα­σία! Πρό­κει­ται εμ­φα­νώς για παι­χνί­δι εντυ­πώ­σε­ων με το μάτι στην κάλπη των ΕΛΜΕ μπρο­στά στο επερ­χό­με­νο συ­νέ­δριο της Ομο­σπον­δί­ας.
Στην εκ­παί­δευ­ση χρειά­ζε­ται επει­γό­ντως τα­κτι­κή ανα­σύ­ντα­ξης δυ­νά­με­ων μετά από την ανα­δί­πλω­ση της απερ­γί­ας. Γιατί η επό­με­νη μάχη στα σχο­λεία δεν είναι μα­κριά. Το ίδιο ισχύ­ει και στα νο­σο­κο­μεία. Όμως μπρο­στά σε αυτές τις μάχες η συν­δι­κα­λι­στι­κή και κυ­ρί­ως η πο­λι­τι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει να κρα­τή­σει ένα συ­μπέ­ρα­σμα: ο δρό­μος για τις νίκες του κό­σμου μας περ­νά­ει μέσα από την αλ­λη­λεγ­γύη, μέσα από την κλι­μά­κω­ση της αντι­πα­ρά­θε­σης με τους απέ­να­ντι, μέσα από την ανα­τρε­πτι­κή-συ­γκρου­σια­κή πο­λι­τι­κή και τα­κτι­κή.
http://rproject.gr