Σελίδες

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

«Στην Αθήνα οι νέοι κλαίνε από τα δακρυγόνα»


«Στο λίκνο της Δημοκρατίας, τα περιστέρια φορούν αντιασφυξιογόνες μάσκες», τραγουδάει ο Nick Cave στο νέο του κομμάτι, το οποίο διέρρευσε σήμερα στο διαδίκτυο με τίτλο «Lightning Bolts», οι στίχοι του οποίου έχουν σαφείς αναφορές στην κοινωνική έκρηξη της Ελλάδας, αλλά και τη γενικότερη κοινωνική κρίση που μας αφήνει «χαμένους».
Το τραγούδι στο You Tube...




Και οι στίχοι:

Τwo lightning bolts were delivered to my room

They were gifts from Zeus
I rock the bolts in a basinet of pine
People ask me how I am
I say I am all right
I'm fine!
I push the lightning bolt in a pram
Till the sun goes down & it gets dark
The girls from Jubilee Street hang out their windows
And they wave & ask me how I am tonight
I say I am good
I'm all right!
In Athens all the youths are crying from the gas
I am by the hotel room working on a tan
People come up and ask me who I am
I say if you don't know
Don't ask
Zeus laughs but it's the gas
He asks me how I am
I say Zeus don't ask
My lightning bolts are jolts of joy
They are joy boys from Zeus
I fed them porridge in their booster seats of knowledge
And in the cradle of democracy the pigeons are wearing gas masks
My lightning bolts play in the elevators
They slide down the hotel banister
And Zeus throws a gas canister
And it spins around the pool
As pigeons wearing respirators
Steal the lightning bolts
Zeus wants them back
O my bolts of joy
O my darling little boys
They are lost to us
And people
They are never coming back
At night I watch them sleep
And cry years of tears
And it's not the gas
People ask me how we are
We are I say mostly lost
Από http://www.thepressproject.gr

1 σχόλιο:

  1. Δύο κεραυνοί ήρθαν στο δωμάτιο μου, δώρο από τον Δία ...
    Ο Δίας γελάει, είναι από τα δακρυγόνα, με ρωτάει πώς είμαι, του λέω...
    Δία μη ρωτάς...
    Οι κεραυνοί μου είναι χαρά που μου έδωσε ο Δίας, και στο λίκνο της Δημοκρατίας ακόμα και τα περιστέρια φοράνε αντιασφυξιογόνες μάσκες
    Στην Αθήνα η νεολαία κλαίει από τα δακρυγόνα, αλλά εγώ μαυρίζω στην πισίνα του ξενοδοχείου μου...
    Οι άνθρωποι δεν επιστρέφουν, τους βλέπω τα βράδια να κοιμούνται και κλαίνε ακατάπαυστα, όχι από τα δακρυγόνα… αλλά γιατί είμαστε χαμένοι πια…

    ΑπάντησηΔιαγραφή