Η κρίση στην ΠΑΣΚΕ και η στάση της ριζοσπαστικής αριστεράς

Αντώνης Καραβάς | 

     

Η κρίση στην ΠΑΣΚΕ είναι δεδομένη. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι οι δηλώσεις του Φωτόπουλου προέδρου της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ για απεργίες και καταλήψεις διαρκείας και η αντιπαράθεση που ακολούθησε με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ και της ΠΑΣΚΕ Παναγόπουλο. Ποια πρέπει να είναι η στάση της ριζοσπαστικής αριστεράς απέναντι στα «υψηλά» στελέχη της ΠΑΣΚΕ που απαρτίζουν επί πολλά χρόνια τον κορμό της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ιδιαίτερα στα τριτοβάθμια όργανα και σήμερα διαφοροποιούνται?...

Η ΠΑΣΚΕ παρά την κρίση της ηγε­μο­νεύ­ει ακόμα στα συν­δι­κά­τα. Η στα­δια­κή με­τάλ­λα­ξη του σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρου ΠΑΣΟΚ  την οδή­γη­σε στον γρα­φειο­κρα­τι­κό εκ­φυ­λι­σμό και τους ατέ­λειω­τους συμ­βι­βα­σμούς, με­τέ­τρε­ψε το δί­κτυο της κυ­ρί­ως σε κομ­μα­τι­κή πε­λα­τεία ρου­σφε­τιών. Όμως δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ότι το δί­κτυο και η δύ­να­μη της στή­θη­κε γιατί κα­τά­φε­ρε να εκ­φρά­σει τις προσ­δο­κί­ες των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων της με­τα­πο­λί­τευ­σης (επι­χει­ρη­σια­κά σω­μα­τεία- αλ­λα­γή ενά­ντια στην δεξιά). Δεν πρό­κει­ται λοι­πόν για ένα πα­ρα­σι­τι­κό στρώ­μα που φυ­τεύ­τη­κε στην ερ­γα­τι­κή τάξη από τους αστούς αλλά ένα στρώ­μα που συν­δέ­ε­ται  με πραγ­μα­τι­κούς δε­σμούς με την ερ­γα­τι­κή τάξη  που άνοι­γε και έκλει­νε τους αγώ­νες των ερ­γα­ζο­μέ­νων με κρι­τή­ριο την δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή δύ­να­μη με τις ερ­γο­δο­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις και τις κυ­βερ­νή­σεις.
Σή­με­ρα όλα αυτά αλ­λά­ζουν ρα­γδαία…
Στο νέο τοπίο της κα­πι­τα­λι­στι­κής επί­θε­σης με αιχμή τα μνη­μό­νια, ο ρόλος του δια­με­σο­λα­βη­τή ανά­με­σα στο κε­φά­λαιο και την ερ­γα­σία υπο­σκά­πτε­ται και όσο προ­χω­ρά­ει η κρίση ακυ­ρώ­νε­ται εντε­λώς. Από την μια κυ­βέρ­νη­ση και ερ­γο­δό­τες δεν μπαί­νουν σε κα­νέ­να διά­λο­γο, ανα­τρέ­πουν κάθε κε­κτη­μέ­νο. Από την άλλη η οργή των ερ­γα­ζο­μέ­νων όπως εκ­δη­λώ­νε­ται στις γε­νι­κές απερ­γί­ες και τις δια­δη­λώ­σεις και η μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή στρο­φή αρι­στε­ρά στις εκλο­γές των συν­δι­κά­των και στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές πιέ­ζουν αφό­ρη­τα την ΣΓ.
Η δυ­να­τό­τη­τα να υπε­ρα­σπι­στούν -πόσο μάλ­λον να πε­τύ­χουν νέες κα­τα­κτή­σεις- έχει πάει πε­ρί­πα­το. Είναι με­ταρ­ρυθ­μι­στές χωρίς με­ταρ­ρυθ­μί­σεις και κιν­δυ­νεύ­ουν να απο­λέ­σουν ολο­κλη­ρω­τι­κά  την επιρ­ροή τους στην ερ­γα­τι­κή βάση. Επι­πλέ­ον πολ­λοί προ­σβλέ­πουν σε μια «ομαλή» προ­ο­πτι­κή κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς  για να απο­κα­τα­στή­σουν τις σχέ­σεις εκ­προ­σώ­πη­σης και δια­με­σο­λά­βη­σης που κα­τέ­χουν.
Σε αυτές τις συν­θή­κες το πρώ­τι­στο κα­θή­κον είναι η συ­μπα­ρά­τα­ξη της αρι­στε­ράς, η κοινή δράση της  πάνω στο πλαί­σιο και τις μορ­φές πάλης που έχει βάλει ο ίδιος ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας με την κί­νη­ση του: Ο απερ­για­κός αγώ­νας με διάρ­κεια, οι μα­χη­τι­κές κα­τα­λή­ψεις και οι δια­δη­λώ­σεις με στόχο την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και των μνη­μο­νί­ων.
Αν υπήρ­χε μια τέ­τοια ενό­τη­τα στη δράση οι δυ­να­τό­τη­τες κί­νη­σης των συν­δι­κά­των, η μα­ζι­κο­ποί­η­ση των δια­δι­κα­σιών βάσης, η συ­γκρό­τη­ση νέων σω­μα­τεί­ων, η απο­τε­λε­σμα­τι­κή αντί­στα­ση και ανα­τρο­πή θα ήταν πολύ πιο ρε­α­λι­στι­κή και πάνω σε αυτήν τη κί­νη­ση, με το κρι­τή­ριο της πρά­ξης, θα κρι­νό­ταν η ει­λι­κρι­νής και συ­νε­πή προ­σχώ­ρη­ση τμη­μά­των της ΠΑΣΚΕ που δια­φο­ρο­ποιού­νται.
Όμως δυ­στυ­χώς η κα­τά­στα­ση δεν είναι έτσι. Η Αυ­τό­νο­μη Πα­ρέμ­βα­ση σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις  κι­νεί­ται με  μια στα­τι­κή λο­γι­κή «μέσου όρου» και αλ­λα­γής συ­σχε­τι­σμών από τα πάνω με συμ­μα­χί­ες  με τμή­μα­τα της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας της ΠΑΣΚΕ. Συμ­μα­χί­ες που μπο­ρεί προ­σω­ρι­νά να δί­νουν κα­λύ­τε­ρα εκλο­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα  εν όψει και του συ­νε­δρί­ου της ΓΣΕΕ αλλά δεν έχουν κα­νέ­να αντί­κρι­σμα στο στόχο της ανα­τρο­πής  ενώ πα­ράλ­λη­λα ανα­βα­πτί­ζουν την ΣΓ σε ένα  νέο συ­ντη­ρη­τι­κό ρόλο.
Την ώρα που είναι από­λυ­τα ανα­γκαία η ύπαρ­ξη και η δράση των συν­δι­κά­των , η δη­μο­σιο­ποί­η­ση -χω­ρίς κα­νέ­να σχό­λιο- στην Αυγή και η ανάρ­τη­ση στην επί­ση­μη ιστο­σε­λί­δα της ΑΠ, του απα­ρά­δε­κτου άρ­θρου του Α. Κολλά (που προ­τεί­νει την αντι­κα­τά­στα­ση των  σω­μα­τεί­ων από συμ­βού­λια, συγ­χω­νεύ­σεις Ερ­γα­τι­κών Κέ­ντρων και Ομο­σπον­διών και με­τα­τρο­πή τους σε ΚΕΠ, ελα­στι­κο­ποί­η­ση των ΣΣΕ με θε­σμο­θέ­τη­ση Πε­ρι­φε­ρι­κών ΣΣΕ) δεί­χνει ένα τέ­τοιο λαν­θα­σμέ­νο προ­σα­να­το­λι­σμό.
Το ΠΑΜΕ από την άλλη συ­νε­χί­ζει να  αρ­νεί­ται την κοινή δράση και  χρη­σι­μο­ποιεί  τη στάση  συν­δι­κα­λι­στών της ΑΠ  για να δι­καιο­λο­γεί την απο­μο­νω­τι­κή του στάση, αδυ­να­τί­ζο­ντας έτσι το τα­ξι­κό μέ­τω­πο ανα­τρο­πής.
Η κρίση στην ΠΑΣΚΕ πρέ­πει και μπο­ρεί να αξιο­ποι­η­θεί από την ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά. Πρέ­πει γιατί ακόμα και οι φρα­στι­κές «εμπρη­στι­κές » δια­κη­ρύ­ξεις  του Φω­τό­που­λου και του Μπα­λα­σό­που­λου εν­θαρ­ρύ­νουν  τον αγώνα των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Και μπο­ρεί γιατί η ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά σή­με­ρα παρ ότι μειο­ψη­φία στα συν­δι­κά­τα είναι ηγε­μο­νι­κή κοι­νω­νι­κά, εκ­φρά­ζει την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία που απαι­τεί ανα­τρο­πή.
Οι πιέ­σεις της κρί­σης είναι τε­ρά­στιες. Τα κομ­μά­τια της  ΠΑΣΚΕ πιέ­ζο­νται  να το­πο­θε­τη­θούν κα­θα­ρά και  η ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά πρέ­πει να οξύ­νει αυτές τις πιέ­σεις, να κα­λέ­σει έμπρα­κτα τα κομ­μά­τια της ΠΑΣΚΕ που δια­φο­ρο­ποιού­νται να μπουν στην υπη­ρε­σία του κα­θή­κο­ντος της ανα­τρο­πής. Με το αλάν­θα­στο κρι­τή­ριο της πρά­ξης πρέ­πει να δο­κι­μα­στούν αυτά τα τμή­μα­τα της ΠΑΣΚΕ:  Υπο­στη­ρί­ζουν ένα πλαί­σιο και ένα σχέ­διο ανα­τρο­πής του μνη­μο­νί­ου? Ορ­γα­νώ­νουν την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα των συν­δι­κά­των? Προ­χω­ρά­νε στην ορ­γά­νω­ση αυτού του στό­χου κι­νη­το­ποιώ­ντας  με πε­ριο­δεί­ες και συ­νε­λεύ­σεις τους ερ­γα­ζό­με­νους? Ορ­γα­νώ­νουν απερ­για­κές φρου­ρές, απερ­για­κά τα­μεία, την συ­μπα­ρά­στα­ση σε αγω­νι­ζό­με­νους κλά­δους?
Η άρ­νη­ση του ΠΑΜΕ αλλά και των συν­δι­κα­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις, για ενω­τι­κή δράση δεν πρέ­πει να γί­νε­ται το άλ­λο­θι  για ορι­σμέ­νες συν­δι­κα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να τρέ­ξουν να κα­λύ­ψουν το δυ­σα­νά­λο­γο κενό εκλο­γι­κών απο­τε­λε­σμά­των και συ­σχε­τι­σμών στα συν­δι­κά­τα  και την αύ­ξη­ση της επιρ­ρο­ής στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα με αντι­μνη­μο­νια­κές  αλλά χωρίς πε­ριε­χό­με­νο ευ­και­ρια­κές συ­γκολ­λή­σεις  με τμή­μα­τα της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας.
Το κλει­δί για να λυθεί το πρό­βλη­μα της αντι­με­τώ­πι­σης του γρα­φειο­κρα­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού της ΠΑΣΚΕ από την μια και  του συν­δι­κα­λι­σμού της πε­ρι­χα­ρά­κω­σης του ΠΑΜΕ από την άλλη, είναι η  κοινή δράση σε επί­πε­δο ερ­γα­τι­κής βάσης στα πρω­το­βάθ­μια σω­μα­τεία με την προ­σπά­θεια να κερ­δη­θούν τα με­γά­λα τμή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων που ανα­φέ­ρο­νταν στην ΠΑΣΚΕ και  σή­με­ρα απο­δε­σμεύ­ο­νται μα­ζι­κά και ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποιού­νται  γρή­γο­ρα.
Η ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά πρέ­πει να στα­θεί στο ύψος  ιστο­ρι­κών κα­θη­κό­ντων, να εγκα­τα­λεί­ψει την πο­λι­τι­κή της  γρα­φειο­κρα­τι­κής και εύ­κο­λης συμ­μα­χί­ας  αλλά και την πο­λι­τι­κή του σε­χτα­ρι­σμού: Με την πο­λι­τι­κή της ενό­τη­τας στην δράση στα συν­δι­κά­τα με στόχο την ανα­τρο­πή. Με αυτή την πο­λι­τι­κή μπο­ρού­με να ζω­ντα­νέ­ψου­με τα συν­δι­κά­τα, με αυτό το κα­θή­κον θα ανα­με­τρη­θού­με και θα κρι­θού­με όλοι…
http://www.rproject.gr