Είναι το Grexit ένα Plan B για την Αριστερά;

Αντώνης Νταβανέλλος | 30.10.2012

     

Aρχίζοντας από το νόμισμα δεν περιγράφεται ένα σχέδιο κοινωνικής ανατροπής, αλλά αντίθετα ένα σχέδιο (ουτοπικής) συνύπαρξης με την κυρίαρχη τάξη, στηριγμένο στην απατηλή ιδέα ότι η επιστροφή στη δραχμή θα επιτρέψει μια σχετικά ομαλή διέξοδο από την κρίση (εξαγωγικός προσανατολισμός και εσωτερική αγορά).

Ο σ. Αλέ­κος Αλα­βά­νος έχει απο­δεί­ξει ότι στα ζη­τή­μα­τα πο­λι­τι­κής εκτί­μη­σης είναι οξυ­δερ­κής. Δή­λω­σε πρό­σφα­τα: «Στην Ευ­ρώ­πη όλες οι χώρες, τα κόμ­μα­τα, οι τρά­πε­ζες, οι με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις έχουν επε­ξερ­γα­στεί το σχέ­διο Β για την πε­ρί­πτω­ση εξό­δου της Ελ­λά­δας από την Ευ­ρω­ζώ­νη. Μόνον η Ελ­λά­δα δεν έχει ένα τέ­τοιο σχέ­διο. ...
Αδια­φο­ρούν και τα κόμ­μα­τα της κυ­βέρ­νη­σης και της αντι­πο­λί­τευ­σης. Αν όμως η έξο­δος από το ευρώ προ­κύ­ψει αιφ­νι­δια­στι­κά, με το λαό σε πα­νι­κό, θα είναι μια νέα κα­τα­στρο­φή».
Εκτι­μά, λοι­πόν, ότι το Grexit, η έξο­δος της Ελ­λά­δας από το ευρώ, είναι πι­θα­νή. Και μά­λι­στα τόσο πι­θα­νή που έχει κάνει όλους τους με­γά­λους «παί­κτες» να προ­ε­τοι­μά­ζο­νται για αυτό το εν­δε­χό­με­νο. Για την επε­ξερ­γα­σία, όμως, της απά­ντη­σης σε αυτό το εν­δε­χό­με­νο, για την επε­ξερ­γα­σία εναλ­λα­κτι­κής πρό­τα­σης, δεν αρκεί η οξυ­δέρ­κεια. Μας λέει ο σ. Αλ. Αλα­βά­νος: «Αν η έξο­δος από το ευρώ γίνει ορ­γα­νω­μέ­να, με την ενη­μέ­ρω­ση και τη στή­ρι­ξη του λαού, μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει δυ­να­μι­κή απά­ντη­ση στη φτώ­χεια, την ανερ­γία τη διά­λυ­ση…»
Μας προ­τεί­νει, δη­λα­δή, να κά­νου­με ορ­γα­νω­μέ­να αυτό που οι δυ­νά­μεις της αγο­ράς, η ΕΕ και οι κυ­βερ­νή­σεις είναι πι­θα­νό να προ­κα­λέ­σουν είτε ως «ατύ­χη­μα», είτε ως συ­νει­δη­τό απο­τέ­λε­σμα των χει­ρι­σμών τους μέσα στην κρίση… Σο­κά­ρει κυ­ριο­λε­κτι­κά η πα­ντε­λής έλ­λει­ψη άλλων προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων (πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών ανα­τρο­πών), πέρα από την «πράξη» της εξό­δου από το ευρώ, για να δια­σφα­λί­σου­με την απα­σχό­λη­ση, το ει­σό­δη­μα, τις κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες…
«Χωρίς την τομή (σσ: την έξοδο από το ευρώ) τί­πο­τα δεν μπο­ρεί να αρ­χί­σει» μας προει­δο­ποιεί μέσα από τη συ­νέ­ντευ­ξή του στο «Βήμα». Η φράση είναι ισχυ­ρή, όμως δεν μας λέει τί­πο­τα για την κα­τεύ­θυν­ση των αλ­λα­γών στην οποία μπο­ρεί να μας οδη­γή­σει αυτή η «νέα αρχή». Στο ζή­τη­μα αυτό ο σ. Αλα­βά­νος πα­ρα­μέ­νει αντι­φα­τι­κός. Στη συ­νέ­ντευ­ξή του στην «Ερ­γα­τι­κή Αλ­λη­λεγ­γύη» υπο­γραμ­μί­ζει -σω­στά!- ότι στην εποχή που ζούμε «δεν υπάρ­χει χώρος για φι­λο­λαϊ­κό κα­πι­τα­λι­σμό». Όμως στη συ­νέ­ντευ­ξή του στη ΝΕΤ ισχυ­ρί­ζε­ται ότι «αν δεν ανα­κτή­σου­με την εξα­γω­γι­κή ικα­νό­τη­τα και την εσω­τε­ρι­κή αγορά δεν πάμε που­θε­νά». Είναι γνω­στό ότι οι (άνευ άλλων προσ­διο­ρι­σμών) στό­χοι για «εξα­γω­γι­κή ικα­νό­τη­τα» και ανα­θέρ­μαν­ση της «εσω­τε­ρι­κής αγο­ράς» συ­νή­θως πε­ρι­γρά­φουν έναν άλλο δρόμο κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, δρόμο που δο­κι­μά­στη­κε ιστο­ρι­κά, άλ­λο­τε με «φι­λο­λαϊ­κά» χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και άλ­λο­τε με ακραία αντι­λαϊ­κές πο­λι­τι­κές που ασκή­θη­καν από δι­κτα­το­ρι­κά κα­θε­στώ­τα…
Το κί­νη­μα αντί­στα­σης και η Αρι­στε­ρά οφεί­λουν να κι­νού­νται με ένα κε­ντρι­κό «σχέ­διο»: την ανα­τρο­πή των προ­γραμ­μά­των λι­τό­τη­τας. Η νίκη τους θα θέσει –αντι­κει­με­νι­κά- το ζή­τη­μα της εξου­σί­ας. Το εν­δε­χό­με­νο μιας πο­λι­τι­κής (και εκλο­γι­κής) νίκης του ερ­γα­τι­κού-λαϊ­κού ρεύ­μα­τος που φα­νε­ρώ­θη­κε με την εκτί­να­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η συ­γκρό­τη­ση μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, είναι μια πρώτη εκ­δή­λω­ση αυτού του «εν­δε­χο­μέ­νου». Υπο­γραμ­μί­ζου­με το «πρώτη εκ­δή­λω­ση», αφού είναι σαφές ότι ακόμα και η άνο­δος της Αρι­στε­ράς στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία θα είναι απλώς ένας εν­διά­με­σος σταθ­μός στον πα­ρα­τε­τα­μέ­νο αγώνα «τάξης ενά­ντια σε τάξη» για το ποιος –τε­λι­κά- θα πλη­ρώ­σει την κρίση και με τι κα­θε­στώς θα βγού­με από αυτήν. Είναι σί­γου­ρο ότι σε αυτήν την πο­ρεία η απο­φα­σι­στι­κή ρήξη με την πο­λι­τι­κή της υπαρ­κτής ΕΕ είναι ανα­γκαία. Είναι επί­σης εξαι­ρε­τι­κά πι­θα­νό ότι η σύ­γκρου­ση αυτή θα οδη­γή­σει μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, που θα στη­ρί­ζε­ται σε έναν νέο ερ­γα­τι­κό-λαϊ­κό συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης, στην ανά­γκη εξό­δου από το ευρώ. Αυτή η συ­γκε­κρι­μέ­νη πο­ρεία, όμως, είναι τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή από τα όποια εγκε­φα­λι­κά σχέ­δια «ανα­συ­γκρό­τη­σης» της εθνι­κής οι­κο­νο­μί­ας με κέ­ντρο την ιδέα της επι­στρο­φής στο εθνι­κό νό­μι­σμα. Όχι, τόσο, γιατί είναι λάθος να αρ­χί­ζει κα­νείς μια από­πει­ρα ανα­τρο­πής από το «ισχυ­ρό» χαρτί του αντι­πά­λου. Κυ­ρί­ως, γιατί αρ­χί­ζο­ντας από το νό­μι­σμα δεν πε­ρι­γρά­φε­ται ένα σχέ­διο κοι­νω­νι­κής ανα­τρο­πής, αλλά αντί­θε­τα ένα σχέ­διο (ου­το­πι­κής) συ­νύ­παρ­ξης με την κυ­ρί­αρ­χη τάξη, στη­ριγ­μέ­νο στην απα­τη­λή ιδέα ότι η επι­στρο­φή στη δραχ­μή θα επι­τρέ­ψει μια σχε­τι­κά ομαλή διέ­ξο­δο από την κρίση (εξα­γω­γι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός και εσω­τε­ρι­κή αγορά). Γι’ αυ­τούς τους λό­γους δεν γνω­ρί­σα­με μέχρι σή­με­ρα στην ιστο­ρία της Αρι­στε­ράς έναν «νο­μι­σμα­τι­κό δρόμο» για το σο­σια­λι­σμό…
Το σύν­θη­μα «καμιά θυσία για το ευρώ», που απο­τέ­λε­σε την ενο­ποι­η­τι­κή πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κατά την προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο, εκ­φρά­ζει σω­στό­τε­ρα αυτή την κα­τεύ­θυν­ση. Σε αυτό το σύν­θη­μα –που στη δια­τύ­πω­σή του συ­νέ­βα­λε και ο Αλ. Αλα­βά­νος- οφεί­λου­με να επι­μεί­νου­με, με­τα­φρά­ζο­ντάς το σε κα­θη­με­ρι­νή πο­λι­τι­κή της Αρι­στε­ράς. Το πρό­βλη­μα είναι ότι η ηγε­σία του ΣΥΝ –με βάση τις ευ­ρω­κε­ντρι­κές πα­ρα­δό­σεις της- δεν υπη­ρε­τεί με συ­νέ­πεια και ει­λι­κρί­νεια την πο­λι­τι­κή «καμιά θυσία για το ευρώ». Όμως τα λάθη αυτά –λάθη που, λόγω με­γέ­θους, είναι ση­μα­ντι­κό­τε­ρα από τα λάθη των οπα­δών του Grexit- δεν πρέ­πει να νο­μι­μο­ποιούν τη διο­λί­σθη­ση στα συμ­με­τρι­κά αντί­θε­τά τους.

ΥΓ1: Στη δευ­τε­ρεύ­ου­σα επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία των οπα­δών της «νο­μι­σμα­τι­κής ανα­τρο­πής», με­ρι­κές φορές πα­ρει­σφρεί­ουν φρά­σεις που προει­δο­ποιούν για τη σύ­μπλευ­ση με συ­ντη­ρη­τι­κές πο­λι­τι­κές. Η θέση ότι «η αλ­λα­γή του νο­μί­σμα­τος μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε μια ρα­γδαία μεί­ω­ση των με­τα­να­στών» (Αλ. Αλα­βά­νος, ΝΕΤ) είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τέ­τοιο πα­ρά­δειγ­μα.
ΥΓ2: Η κρι­τι­κή στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι κα­λο­δε­χού­με­νη. Όταν όμως γί­νε­ται από τις στή­λες της εφη­με­ρί­δας «Το Βήμα», με τη δή­λω­ση ότι «ο δρό­μος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει», οφεί­λει να συν­δυά­ζε­ται με θέ­σεις που θα απο­κα­λύ­πτουν με την ίδια οξύ­τη­τα την υπο­κρι­σία των ιδιο­κτη­τών της εφη­με­ρί­δας. Που για να χτυ­πή­σουν το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τον οποίο δι­καί­ως θε­ω­ρούν ως βα­σι­κό αντί­πα­λό τους στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία, δε δι­στά­ζουν να αξιο­ποιούν ακόμα και το «διά­βο­λο».
 http://rproject.gr/