Να βγάζαμε λίγο το κεφάλι από την άμμο;
Σε ένα πρόσφατο σκίτσο του στα "Νέα" ο Δ. Χαντζόπουλος δείχνει
τον Δένδια κυνηγό να κρατάει ένα σκυλί και να μιλάει στο τηλέφωνο: "-
Σχετικά με ένα κυνηγόσκυλο που μου πουλήσατε. - Ναι, ποιο είναι το
πρόβλημα; - Τρώει τα θηράματα". Ο σκιτσογράφος δεν περιγράφει όλες τις
πτυχές του ζητήματος Χρυσή Αυγή, αναδεικνύει όμως την κυρίαρχη: η Χ.Α.
είναι εργαλείο και πρόβλημα για το σύστημα και κίνδυνος θάνατος για την
κοινωνία.
Η Αριστερά έχει τηρήσει απέναντι στο φαινόμενο μια στάση που αποδεικνύεται στρουθοκαμηλική: "Δεν δίνουμε σημασία στους φασίστες για να μην τους διαφημίζουμε, δεν τους ανάγουμε σε ισότιμους αντιπάλους μας, δεν τσιμπάμε σε προβοκάτσιες". Το ...
στρουθοκαμηλικό δεν προκύπτει από την ανάλυση, αλλά από το αποτέλεσμα: η Χρυσή Αυγή είναι στους δρόμους, αναπτύσσοντας ένα μείγμα ακροδεξιού ριζοσπαστισμού, κινηματισμού και νύχτας, κάνει τη δουλειά της στις μάζες.
Αυτό είναι από μόνο του μεγάλο πρόβλημα για την Αριστερά, αφού αφήνει τον δρόμο, το προνομιακό της πεδίο, βορά στους φασίστες και επιτρέπει τη μεθερμηνεία της λαϊκής αγανάκτησης, της απονομιμοποίησης του συστήματος, της αντίστασης. Έτσι εγκλωβίζεται αναφορικά με τη Χ.Α. σε ανάλογα φοβικά στερεότυπα με αυτά στα οποία εγκλωβίστηκε το σύστημα αντιμετωπίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ...
Κυρίως, όμως, η Χρυσή Αυγή σκοτώνει, σφάζει και δέρνει και αποκτά μιμητές. Η Χ.Α. είναι μια ολιγομελής οργάνωση, υπάρχουν όμως ουκ ολίγες παρέες τσόγλανων που βγαίνουν παγανιά. Ανάμεσά τους και συμμορίες μπάτσων, ιδίως αυτές οι συμμορίες με τα παπιά που τσακίζουν και τις λαϊκές κινητοποιήσεις.
Στο σημείο αυτό είναι προφανές ότι θα έπρεπε να μπει μια τεράστια φαρδιά - πλατιά κόκκινη γραμμή. Αν οι ναζί και οι μιμητές τους είχαν σκοτώσει έναν Έλληνα ή έναν σύντροφό μας, έναν άνθρωπο που γνωρίζουμε, θα τηρούσαμε την ίδια στάση; Μήπως και μεις είμαστε λιγότερο ευαίσθητοι ή περισσότερο μοιρολάτρες όταν πρόκειται για μετανάστες;
Η ανεπίσημη ανάλυση της Αριστεράς, αυτή την οποία γρονθοκοπεί κατάμουτρα η πραγματικότητα, λέει δύο πράγματα που τέμνονται: Πρώτον, να μην τους δίνουμε μεγαλύτερη αξία απ' όση έχουν, δεύτερον να μην εξυπηρετήσουμε το σενάριο της "σύγκρουσης των δύο άκρων", που θα δικαιολογούσε τη "διαιτητική" παρέμβαση του κράτους και την εξίσωση της Αριστεράς με τους ναζί στη συνείδηση της κοινωνίας ή και την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας όπως του Εβρέν στην Τουρκία τη δεκαετία του '80.
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι η προσποιητή αδιαφορία, ιδίως στο μέτρο που οι φασίστες σφάζουν. Ούτε χρειάζεται μια στρατιωτικού τύπου αναμέτρηση με τους φασίστες. Όχι επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα. Παρά το μπούγιο που εμφανίζει, η Χρυσή Αυγή θα εξαφανιζόταν από προσώπου γης εάν ερχόταν αντιμέτωπη με την οργανωμένη Αριστερά. Πενήντα σφίχτες που κάνουνε καραγκιοζιλίκια στις Θερμοπύλες δεν είναι δα και κάτι τόσο τρομακτικό, όσο γελοίο.
Στο σημείο αυτό είναι η παγίδα: Πώς να τους αντιμετωπίσεις χωρίς να εξυπηρετήσεις την ατζέντα τους ή τα συστημικά σχέδια. Η διακριτική ή και ανοικτή περιφρούρηση της Χ.Α. από την αστυνομία και η τουλάχιστον ανοχή των ΜΜΕ δεν επιτρέπει στο λαϊκό κίνημα να κάνει μια "σκούπα" και να τους τελειώσει ή να επαγρυπνεί με περίπολα και τέτοια κόλπα, εκτός αν καταστεί αναγκαίο με όρους επιβίωσης. Στο γήπεδο της στρατιωτικοποίησης εντός έδρας παίζουν αυτοί που έχουν τα όπλα. Αυτοί δεν είμαστε εμείς. Αλλά η απάντηση δεν είναι ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός.
Αυτό που πρέπει να αξιοποιήσει η Αριστερά είναι η ρήση "θα σας τσακίσουμε στη νομιμότητα". Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι "θα κάτσουμε στα αυγά μας, ώστε να μην δίνουμε αφορμές", όπως το ερμηνεύουν διάφοροι σύντροφοι που μάλιστα το επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία. Σημαίνει αντιθέτως μαζική κινητοποίηση και παρουσία στους δρόμους, ξεμπρόστιασμα του εγκληματικού χαρακτήρα της Χ.Α., ενημέρωση του κόσμου και συνεχές και ανηλεές πρέσινγκ στις κρατικές αρχές να τηρούν έστω τα προσχήματα.
Με άλλα λόγια να είμαστε εκεί, όχι όμως με την ψυχολογία του παράνομου, του εν αμύνη, του αντίπαλου, αλλά με το κύρος, τη μαζικότητα και την αποφασιστικότητα που θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους και θα ξεκαθάριζε την ήρα από το στάρι. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον και μόνος του τη δυνατότητα να το κάνει, αλλά χρήσιμο είναι να υπάρξει ένα ευρύτερο αντιφασιστικό μέτωπο κομμάτων, πολιτικών φορέων, κοινωνικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, ανθρώπων της τέχνης. Το παράδειγμα της Ναταλίας Ρασούλη, που απαγόρευσε στους ναζί να χρησιμοποιούν το "Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ", είναι προς μίμηση.
Σε κάθε περίπτωση το μόνο που δεν πρέπει να κάνει η Αριστερά είναι να παριστάνει πως η Χ.Α. και οι υπόλοιπες συμμορίες δεν υπάρχουν. Γιατί έτσι θα... υπάρξουν σε κλίμακα που η αντιμετώπισή τους θα είναι προβληματική.
http://www.avgi.gr/
Η Αριστερά έχει τηρήσει απέναντι στο φαινόμενο μια στάση που αποδεικνύεται στρουθοκαμηλική: "Δεν δίνουμε σημασία στους φασίστες για να μην τους διαφημίζουμε, δεν τους ανάγουμε σε ισότιμους αντιπάλους μας, δεν τσιμπάμε σε προβοκάτσιες". Το ...
στρουθοκαμηλικό δεν προκύπτει από την ανάλυση, αλλά από το αποτέλεσμα: η Χρυσή Αυγή είναι στους δρόμους, αναπτύσσοντας ένα μείγμα ακροδεξιού ριζοσπαστισμού, κινηματισμού και νύχτας, κάνει τη δουλειά της στις μάζες.
Αυτό είναι από μόνο του μεγάλο πρόβλημα για την Αριστερά, αφού αφήνει τον δρόμο, το προνομιακό της πεδίο, βορά στους φασίστες και επιτρέπει τη μεθερμηνεία της λαϊκής αγανάκτησης, της απονομιμοποίησης του συστήματος, της αντίστασης. Έτσι εγκλωβίζεται αναφορικά με τη Χ.Α. σε ανάλογα φοβικά στερεότυπα με αυτά στα οποία εγκλωβίστηκε το σύστημα αντιμετωπίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ...
Κυρίως, όμως, η Χρυσή Αυγή σκοτώνει, σφάζει και δέρνει και αποκτά μιμητές. Η Χ.Α. είναι μια ολιγομελής οργάνωση, υπάρχουν όμως ουκ ολίγες παρέες τσόγλανων που βγαίνουν παγανιά. Ανάμεσά τους και συμμορίες μπάτσων, ιδίως αυτές οι συμμορίες με τα παπιά που τσακίζουν και τις λαϊκές κινητοποιήσεις.
Στο σημείο αυτό είναι προφανές ότι θα έπρεπε να μπει μια τεράστια φαρδιά - πλατιά κόκκινη γραμμή. Αν οι ναζί και οι μιμητές τους είχαν σκοτώσει έναν Έλληνα ή έναν σύντροφό μας, έναν άνθρωπο που γνωρίζουμε, θα τηρούσαμε την ίδια στάση; Μήπως και μεις είμαστε λιγότερο ευαίσθητοι ή περισσότερο μοιρολάτρες όταν πρόκειται για μετανάστες;
Η ανεπίσημη ανάλυση της Αριστεράς, αυτή την οποία γρονθοκοπεί κατάμουτρα η πραγματικότητα, λέει δύο πράγματα που τέμνονται: Πρώτον, να μην τους δίνουμε μεγαλύτερη αξία απ' όση έχουν, δεύτερον να μην εξυπηρετήσουμε το σενάριο της "σύγκρουσης των δύο άκρων", που θα δικαιολογούσε τη "διαιτητική" παρέμβαση του κράτους και την εξίσωση της Αριστεράς με τους ναζί στη συνείδηση της κοινωνίας ή και την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας όπως του Εβρέν στην Τουρκία τη δεκαετία του '80.
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι η προσποιητή αδιαφορία, ιδίως στο μέτρο που οι φασίστες σφάζουν. Ούτε χρειάζεται μια στρατιωτικού τύπου αναμέτρηση με τους φασίστες. Όχι επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα. Παρά το μπούγιο που εμφανίζει, η Χρυσή Αυγή θα εξαφανιζόταν από προσώπου γης εάν ερχόταν αντιμέτωπη με την οργανωμένη Αριστερά. Πενήντα σφίχτες που κάνουνε καραγκιοζιλίκια στις Θερμοπύλες δεν είναι δα και κάτι τόσο τρομακτικό, όσο γελοίο.
Στο σημείο αυτό είναι η παγίδα: Πώς να τους αντιμετωπίσεις χωρίς να εξυπηρετήσεις την ατζέντα τους ή τα συστημικά σχέδια. Η διακριτική ή και ανοικτή περιφρούρηση της Χ.Α. από την αστυνομία και η τουλάχιστον ανοχή των ΜΜΕ δεν επιτρέπει στο λαϊκό κίνημα να κάνει μια "σκούπα" και να τους τελειώσει ή να επαγρυπνεί με περίπολα και τέτοια κόλπα, εκτός αν καταστεί αναγκαίο με όρους επιβίωσης. Στο γήπεδο της στρατιωτικοποίησης εντός έδρας παίζουν αυτοί που έχουν τα όπλα. Αυτοί δεν είμαστε εμείς. Αλλά η απάντηση δεν είναι ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός.
Αυτό που πρέπει να αξιοποιήσει η Αριστερά είναι η ρήση "θα σας τσακίσουμε στη νομιμότητα". Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι "θα κάτσουμε στα αυγά μας, ώστε να μην δίνουμε αφορμές", όπως το ερμηνεύουν διάφοροι σύντροφοι που μάλιστα το επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία. Σημαίνει αντιθέτως μαζική κινητοποίηση και παρουσία στους δρόμους, ξεμπρόστιασμα του εγκληματικού χαρακτήρα της Χ.Α., ενημέρωση του κόσμου και συνεχές και ανηλεές πρέσινγκ στις κρατικές αρχές να τηρούν έστω τα προσχήματα.
Με άλλα λόγια να είμαστε εκεί, όχι όμως με την ψυχολογία του παράνομου, του εν αμύνη, του αντίπαλου, αλλά με το κύρος, τη μαζικότητα και την αποφασιστικότητα που θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους και θα ξεκαθάριζε την ήρα από το στάρι. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον και μόνος του τη δυνατότητα να το κάνει, αλλά χρήσιμο είναι να υπάρξει ένα ευρύτερο αντιφασιστικό μέτωπο κομμάτων, πολιτικών φορέων, κοινωνικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, ανθρώπων της τέχνης. Το παράδειγμα της Ναταλίας Ρασούλη, που απαγόρευσε στους ναζί να χρησιμοποιούν το "Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ", είναι προς μίμηση.
Σε κάθε περίπτωση το μόνο που δεν πρέπει να κάνει η Αριστερά είναι να παριστάνει πως η Χ.Α. και οι υπόλοιπες συμμορίες δεν υπάρχουν. Γιατί έτσι θα... υπάρξουν σε κλίμακα που η αντιμετώπισή τους θα είναι προβληματική.
http://www.avgi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου