Κομμουνιστές... Πως να είναι άραγε;

Αυτή είναι μια ιστορία, όπως περίπου μας την διηγήθηκε ένας ομοτράπεζος μας, μικρό στο πασχαλινό μας γλέντι. Ευτυχώς που μέσα στην ελληνική κοινωνία, υπάρχουν ακόμη τέτοιες ευκαιρίες ενίσχυσης των συνεκτικών δεσμών μεταξύ των ανθρώπων... Είναι ένα στοιχείο, που ψυχολογικά τουλάχιστον, μας κρατά στα πόδια μας...

Οκτώβρης του 1971. Η Επανάστασις βρίσκεται στο απόγειό της και τείνει να διαποτίσει κάθε έκφανση της καθημερινής κοινωνικής ζωής. Παρελάσεις, συνεχείς περιοδίες χουντικών υπουργών, αστυνομοκρατία, χαφιεδισμός... Τότε μου ήρθε το χαρτί να πάω φαντάρος... Δεκαοχτώ χρονών και η μοναδική μεγάλη πόλη που είχα δει ποτέ μου ήταν η Άμφισσα... Δεν είχα φύγει απο το ορεινό χωριό μας και μόνο μια φορά στη ζωή μου είχα πάει στη θάλασσα. Θυμάμαι μάλιστα, ότι μου έκανε εντύπωση πόσο μεγάλη ήταν και συνάμα πόσο αλμυρή... Σκεφτόμουν πως ήταν αμαρτία απο το Θεό, τόσο νερό να πηγαίνει χαμένο και να μην μπορεί να ξεδιψάσει ανθρώπους, ζωντανά και δέντρα!

Μου τύλιξε η μάνα μισή χορτόπιτα, λίγο κασέρι και φρεσκοφουρνισμένο ψωμί μέσα σε μια πετσέτα. Μου κρέμασε και στο λαιμό ενα φυλακτό με λουλούδια απο τον επιτάφιο και άναψε μια λαμπάδα στην πετρόκτιστη εκκλησιά. Ο πατέρας πάντα αυστηρός και απόμακρος δεν έλεγε και πολλά εκείνες τις μέρες, πριν την αναχώρησή μου. Το τελευταίο μόνο βράδυ, θυμάμαι, μου έβαλε ενα πενηντάρι στην τσέπη και μού 'πε:

-Φρόντισε, να μην μάθεις στον καπνό για να σου φτάσουν!

Την επομένη... Άμφισσα, Αθήνα και απο εκεί στην Κόρινθο. Δεν κοιμήθηκα ούτε μια στιγμή απο το φόβο μου μήπως χαθώ! Το απόγευμα βρισκόμουν έξω απο την είσοδο του στρατοπέδου... Πήγα και μίλησα σε εναν ΕΣΑτζή... Του έδειξα το χαρτί και όπως με είχε ορμηνέυσει η μάνα μου, του εξήγησα ότι είμαι συγγενής του υπλοχαγού Φ. που υπηρετεί στους λοκατζήδες. Με πήγε σε ενα γραφείο και μου ζήτησε να περιμένω. Μετά απο λίγο μπήκε μέσα ενας κοντός, μαυριδερός επιλοχίας, μια αντιπαθητική φυσιογνωμία!

-Έχεις συγγενή αξιωματικό στα ΛΟΚ;

-Μάλιστα. Απο το σόι της μάνας μου. Ανηψιός της είναι!

-Ναι... Βλέπω πως βγάζει γερά παλικάρια ο τόπος σας... Απο πού είσαι ρε;

-Από να χωριό στον Παρνασσό.

-Ωραία! Θα περάσεις καλά εδώ... Μετά αμα θες σε στέλνουμε στον ξάδελφό σου, μιας και είσαι μαθημένος στα βουνά!

Μέσα απο την φιλική κουβέντα και απο τον ήρεμο τόνο της φωνής του είχα αρχίσει να αισθάνομαι μια οικειότητα απέναντί του. Δεν ξέρω... Ίσως έπαιζε ρόλο το ότι ξένος, σε άγνωστα μέρη, έψαχνα εναγωνίως ενα χέρι βοηθείας, ενα στήριγμα, ένα σημείο αναφοράς! Γυρίζει τότε και μου λέει:

-Λοιπόν Λάμπρο, θα σε συνοδεύσει ενας φαντάρος στην αποθήκη να πάρεις τα πράγματά σου και μετά στο θάλαμο να τακτοποιηθείς. Για ότι θες θα έρχεσαι σε μένα...

-Ευχαριστώ πάρα πολύ!

-Απο εσένα μια χάρη θα ζητήσω για να τα πάμε καλά... Άμα δεις κανέναν κομμουνιστή, θα έρθεις να μου το πείς!

Εκείνη τη στιγμή δεν ξέρω τι με έπιασε και του απάντησα τόσο αυθόρμητα χωρίς να το σκεφτώ, σαν να είμαστε χρόνια φίλοι...

-Συγγνώμη... Πώς είναι οι κομμουνιστές; Δεν έχω δεί...

Ξαφνικά το πρόσωπό του συννέφιασε και τα μάτια του άρχισαν να πετούν σπίθες...

- Χάσου απο τα μάτια μου ζωντόβολο. Άδικα χάνω τον καιρό μου!

Έκλεισα πίσω την πόρτα απορρημένος... Ούτε εκατό ψυχές δεν είμασταν στο χωριό... Δεν είχα ακούσει ποτέ μου για τέτοιο πράγμα... Κομμουνιστές... Πως να είναι άραγε;

 http://mikrolimeri.blogspot.com