του
Γιώργου Κρεασίδη
Το ΚΚΕ κλείνει την προεκλογική του εκστρατεία πιεσμένο, καθώς πρέπει να εξηγεί γιατί απέναντι στο γνωστό δίλημμα του Παπαδήμου «ευρώ και ΕΕ ή χάος», τελικά επέλεξε να απαντήσει με κάλεσμα για (εκλογική) συσπείρωση δυνάμεων. Υπογράμμισε την υπαρκτή δυσκολία στη διαμόρφωση ένος πολιτικού αντίπαλου δέους από τους εργαζόμενους, το βάθος της κρίσης και τους κινδύνους που προκύπτουν από αυτό, ακόμα και για πολεμικά επεισόδια. Το ΚΚΕ μίλησε για την ανάγκη μιας σαφούς πολιτικής κατεύθυνσης, πέρα από την αντιμνημονιακή, με ξεκάθαρη στάση απέναντι στην ΕΕ και τον ίδιο τον καπιταλισμό.
Παρόλ’ αυτά, είδε το ΣΥΡΙΖΑ με το κάλεσμά του για ενότητα να πιέζει την κοινωνική του βάση, παρά το γεγονός ότι απέφυγε ουσιαστικά να τοποθετηθεί για το ...
περιεχόμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο σημείο να προτείνει κυβερνητική συνεργασία που δεν θα έχει θέση απέναντι στην ΕΕ, που υποβαθμίστηκε ως θέμα από «αυτά που μας χωρίζουν».
Σοβαρή αδυναμία του ΚΚΕ σε αυτή την προεκλογική μάχη ήταν η στάση υποτίμησης που είχε όλη την προηγούμενη διετία απέναντι στους κοινωνικούς αγώνες. Δεν ήταν απλά δυναμικοί, όπως φάνηκε σε κάθε κρίσιμη καμπή από την 5η Μάη του 2010 μέχρι τις 12 Φλεβάρη φέτος. Ήταν πανελλαδικοί, σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής και κυρίως μαζικοί στο βαθμό που κλόνισαν την πολιτική σχέση με τα κόμματα του κεφαλαίου και πολλές από τις ιδέες του. Λίγοι άνθρωποι σκέφτονται όπως πριν και πολλοί είναι εκείνοι που απέκτησαν την εμπειρία του δρόμου.
Το ΚΚΕ κράτησε απόσταση ασφαλείας από τις πλατείες,το κίνημα «Δεν πληρώνω» και ενώ στο εργατικό κίνημα διαφοροποιήθηκε από τη γραμμή υποταγής της ΓΣΕΕ, δεν κατέθεσε ένα σχέδιο που θα την ξεπερνά, παρά το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι την αμφισβητούν.
Σε αυτή την κοινωνική τάση, το ΚΚΕ στάθηκε απέναντι,υποτιμώντας τη ρωγμή στον πραγματικό συσχετισμό και τις δυνατότητες να έρθουν στο προσκήνιο νέα ερωτήματα, προσδοκίες για μια κοινωνική πορεία πέρα από τον καπιταλισμό.
Σε όσους εγκατέλειπαν την παθητική στάση, τον«καναπέ» τους, χωρίς όπως είναι φυσικό να έχουν προχωρήσει σε μια πλήρη στράτευση με αναφορά το σοσιαλισμό, το ΚΚΕ έμοιαζε να κάνει ιδεολογικά μαθήματα. Έριχνε την προσοχή του στα αδύνατα χαρακτηριστικά των κοινωνικών αγώνων, τα όρια του αυθόρμητου, τα αδιέξοδα του κοινοβουλευτισμού. Υπογράμμιζε τη δυσκολία της προσπάθειας να αλλάξει ο κόσμος, χωρίς όμως να προτείνει και ένα συγκεκριμένο δρόμο για αυτό, πέρα από την ενίσχυση και στήριξη του ΚΚΕ.
Η στάση του ΚΚΕ δεν συνυπολογίζει πως οι εργαζόμενοι«βγάζουν συμπεράσματα» μέσα από την εμπειρία τους στους αγώνες. Το πρόβλημα του ΚΚΕ δεν είναι ότι φυλάγεται από μια άμεση και ανεδαφική κυβερνητική πρόταση,αλλά ότι η πρότασή του δεν σφραγίζεται από τη δυνατότητα του λαού να νικήσει αγωνιζόμενος. Γι’ αυτό και περιορίζεται στο να ζητά απλά επιβράβευση για την αντισυστημική του στάση. Προ Μνημονίου ίσως απέδιδε, στην εποχή των ανατροπών όμως που ξεκίνησε δεν περπατάει.
περιεχόμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο σημείο να προτείνει κυβερνητική συνεργασία που δεν θα έχει θέση απέναντι στην ΕΕ, που υποβαθμίστηκε ως θέμα από «αυτά που μας χωρίζουν».
Σοβαρή αδυναμία του ΚΚΕ σε αυτή την προεκλογική μάχη ήταν η στάση υποτίμησης που είχε όλη την προηγούμενη διετία απέναντι στους κοινωνικούς αγώνες. Δεν ήταν απλά δυναμικοί, όπως φάνηκε σε κάθε κρίσιμη καμπή από την 5η Μάη του 2010 μέχρι τις 12 Φλεβάρη φέτος. Ήταν πανελλαδικοί, σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής και κυρίως μαζικοί στο βαθμό που κλόνισαν την πολιτική σχέση με τα κόμματα του κεφαλαίου και πολλές από τις ιδέες του. Λίγοι άνθρωποι σκέφτονται όπως πριν και πολλοί είναι εκείνοι που απέκτησαν την εμπειρία του δρόμου.
Το ΚΚΕ κράτησε απόσταση ασφαλείας από τις πλατείες,το κίνημα «Δεν πληρώνω» και ενώ στο εργατικό κίνημα διαφοροποιήθηκε από τη γραμμή υποταγής της ΓΣΕΕ, δεν κατέθεσε ένα σχέδιο που θα την ξεπερνά, παρά το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι την αμφισβητούν.
Σε αυτή την κοινωνική τάση, το ΚΚΕ στάθηκε απέναντι,υποτιμώντας τη ρωγμή στον πραγματικό συσχετισμό και τις δυνατότητες να έρθουν στο προσκήνιο νέα ερωτήματα, προσδοκίες για μια κοινωνική πορεία πέρα από τον καπιταλισμό.
Σε όσους εγκατέλειπαν την παθητική στάση, τον«καναπέ» τους, χωρίς όπως είναι φυσικό να έχουν προχωρήσει σε μια πλήρη στράτευση με αναφορά το σοσιαλισμό, το ΚΚΕ έμοιαζε να κάνει ιδεολογικά μαθήματα. Έριχνε την προσοχή του στα αδύνατα χαρακτηριστικά των κοινωνικών αγώνων, τα όρια του αυθόρμητου, τα αδιέξοδα του κοινοβουλευτισμού. Υπογράμμιζε τη δυσκολία της προσπάθειας να αλλάξει ο κόσμος, χωρίς όμως να προτείνει και ένα συγκεκριμένο δρόμο για αυτό, πέρα από την ενίσχυση και στήριξη του ΚΚΕ.
Η στάση του ΚΚΕ δεν συνυπολογίζει πως οι εργαζόμενοι«βγάζουν συμπεράσματα» μέσα από την εμπειρία τους στους αγώνες. Το πρόβλημα του ΚΚΕ δεν είναι ότι φυλάγεται από μια άμεση και ανεδαφική κυβερνητική πρόταση,αλλά ότι η πρότασή του δεν σφραγίζεται από τη δυνατότητα του λαού να νικήσει αγωνιζόμενος. Γι’ αυτό και περιορίζεται στο να ζητά απλά επιβράβευση για την αντισυστημική του στάση. Προ Μνημονίου ίσως απέδιδε, στην εποχή των ανατροπών όμως που ξεκίνησε δεν περπατάει.
πηγή: ΠΡΙΝ
"Hey. I am not a homicidal maniac or a paranoid dictator. And I don't drink vodka, shoot dissidents or speak Russian in my daily life. Oh, and I don't know Sergey, Ivan or Vladimir from Russia, even though I am certain they are really, really nice. My party is called communist, though it actually fought for democracy more than any other. Most of the people in my party are not robots who just repeat orders, you know. And I could actually wear the hammer-and-sickle on a pin, but communism's heritage goes far beyond geographical borders. We invented internationalism way before you ever thought of "cosmopolitanism". I believe in justice and equality, and all these values that the entire world pretends to advocate while betraying. And if I criticize democratic institutions today, and by the way I am not the only one, it's because I aspire to a more extensive and more genuine democracy than the miserable substitute with which we are asked to make do. And if you are free to laugh at me and mock me today, it is because my party fought for your freedom to express yourself without getting arrested, threatened, imprioned or shot for your political opinions, which is just what happened to my ancestors. I believe in a world without inequality, so if I need to, I protest. I believe in the joy of life as much as anyone, but find it overwhelmingly sad that this joy is so often purchased at the expense of the misery of others. I have the right to, there is nothing wrong with that. I can read several hundreds of volumes of the most challenging social and political theory and science and still move within the strict circle of my Marxist tradition. This tradition is of exceptional clarity, insight and courage, and comradeship is within it a sacred bond. You call me a kommouni, but it's Kommounistria, not kommouni, Kommounistria. My name is Aleka and I am Kommounistria. Thank you."
ΑπάντησηΔιαγραφή[Soundtrack: The Internationale]
Παλιά, ξινά σταφύλια για σας τους εν δυνάμει κυβερενητικούς βέβαια, αλλά δε βαριέσαι. Κι εγώ white collar ήμουν μέχρι πρόσφατα, αλλά δεν ξεφτιλίζομαι έτσι για την υποβάθμισή μου σε blue collar...
Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε...
ps: δεν περιμένω σοβαρή θεωρητική κουβέντα βεβαίως, γιατί γνωρίζω πως δεν υπάρχει, όχι τόσο το θεωρητικό υπόβαθρο, αλλά κυρίως η ταξική συνείδηση...
Το είναι μας βλέπεις, καθορίζει και τη συνείδηση... κι αν αυτό είναι μικροαστικό... τότε σε βλέπω σύντομα πάρεα με την εγγονή του ΜΑΥ και κόρη του δημάρχου της χούντας...
subutai