Ανακοίνωση της ΣΟ του Πολιτικού Καφενείου για τις εκλογές στις 6 του Μάη 2012

Στόχος μας ήταν (και παραμένει) να καταφέρουμε να ΕΝΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ απέναντι στους συνασπισμένους Τροικανούς, τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ και του ΛΑΟΣ την κυβέρνηση Παπαδήμου και τους διεθνείς Τοκογλύφους. 

Είναι ανάγκη, τονίζαμε και τονίζουμε σε κάθε στιγμή, για μια πλατιά συμπαράταξη για την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης. Είναι ανάγκη να ξεπερασθούν οι μικροκομματικές σκοπιμότητες και άμεσα να προταθεί στο λαό ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Ο στόχος αυτός δεν έγινε κατορθωτό να επιτευχθεί παρ’ όλες τις προσπαθειές μας. Σαν Πολιτικό Καφενείο αγωνιστήκαμε μέσα από το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» με στόχο όλα τα παραπάνω και όχι μόνο. Η θέση του ...ΜΑΑ για τις εκλογές και όχι μόνο ήταν (και είναι) η εξής: «Μόνο αν υπάρξει η βάση για μια πλατιά συμπαράταξη έχει θέση το ΜΑΑ στις εκλογές». Η πλατιά συμπαράταξη δεν επιτεύχθηκε ούτε στο ελάχιστο. Η Αριστερά άφησε στην πιο κρίσιμη, ίσως, στιγμή της ιστορίας της, ολόκληρη την κοινωνία στο έλεος των Παπαδήμων, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑΟΣ ακόμα και της Χρυσής Αυγής! Οι μικροκομματικές σκοπιμότητες και τα «μαγαζάκια» της «επανάστασης» αρκέστηκαν στις μεγαλόστομες διακηρύξεις και αρνήθηκαν κάθε μετωπική δράση για να ανατρέψουμε ΣΑΝ ΗΓΕΜΟΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ  την κοινοβουλευτική δικτατορία των προθύμων της Τρόικας και των τοκογλύφων! Η ιστορία δε θα συγχωρήσει ποτέ αυτή της στάση ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της Αριστεράς. Ο Γολγοθάς έρχεται μετά την Ανάσταση και ποτέ δεν είναι αργά να αναλάβουμε ΌΛΟΙ όσοι μιλάμε στο όνομα της Αριστεράς, τις ευθύνες μας απέναντι στην Εργατική Τάξη και σε ολόκληρη την κοινωνία.

Η ΣΟ του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ

Κεντρικός στόχος της προσπάθειας του ΜΑΑ, από τη στιγμή της συγκρότησής του, είναι η επίτευξη μιας μετωπικής συνάντησης πάνω σε ένα ριζοσπαστικό και συγκροτημένο πρόγραμμα.

 

Χαιρόμαστε που ο κεντρικός όρος μέσα από τον οποίο επιδιώξαμε να εκφράσουμε την ταυτότητά μας, το «μέτωπο», υιοθετείται σήμερα από όλα ανεξαίρετα τα ριζοσπαστικά σχήματα. Την ίδια στιγμή αισθανόμαστε θλίψη γιατί, με τους στενούς κομματικούς ορίζοντες που συχνά νοηματοδοτείται, μια αριστερά διαχωρισμένη σε πολλαπλά σχήματα οδηγείται βαθμιαία σε μια αριστερά διασκορπισμένη σε πολλαπλά «μέτωπα».

 

Σύμφωνα με την μαρξιστική κοσμοθεωρία οι εκλογές αποτελούν -κοντολογίς- δείκτη του βαθμού ωριμότητας της συνείδησης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Από το 1974 μέχρι σήμερα, η εργατική τάξη και ο πληθυσμός βιώνει στην καθημερινότητά του την βαρβαρότητα, την αγριότητα και την σήψη της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Από το 1974 μέχρι σήμερα, οι πολιτικές δυνάμεις του αριστερού και ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου χρησιμοποιούν (και) τις εκλογές για να προπαγανδίζουν τις ιδέες τους και καταμετρούν την πολιτική τους επιρροή, και οι δείκτες ωριμότητας της συνείδησης ήταν δυστυχώς μέχρι σήμερα απογοητευτικοί.

 

Αφού λοιπόν οι αντικειμενικές συνθήκες της καπιταλιστικής κοινωνίας, στα ποσοτικά και ποιοτικά της μεγέθη, έχουν μεγάλο βαθμό ωριμότητας και συνηγορούν στην αναγκαιότητα ύπαρξης ενός ρωμαλέου ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος, πρέπει να αναζητηθούν οι διαλεκτικές πολιτικές αιτίες της κραυγαλέας ανωριμότητας του υποκειμενικού παράγοντα της ελληνικής κοινωνίας.

 

Οι κομφορμιστικές επαναλήψεις σε στερεότυπα του τύπου «ρεφορμιστές, οπορτουνιστές κλπ», δεν μπορούν πια να δικαιολογούν τις δικές μας ανεπάρκειες και την ανικανότητά μας να επεξεργαστούμε την πολιτική στρατηγική και τακτική που θα μετατρέψει την δυνατότητα ανατροπής της κυβέρνησης των  Παπαδήμιων και των μέτρων μνημονίων-τρόικας σε πραγματικότητα, την πολιτική στρατηγική και τακτική που θ’ αξιοποιήσει τις ώριμες αντικειμενικές συνθήκες της κοινωνίας και την κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και θα συμβάλει στη δημιουργία ενός ρωμαλέου ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος.

 

Σύντροφοι και φίλοι: Τα δύο φυλλορροούντα «κόμματα εξουσίας» ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επικεντρώνουν προεκλογικά την προπαγάνδα τους όχι φυσικά στα καταστροφικά έργα και ημέρες τους αλλά στο λεγόμενο «μεταναστευτικό» με στόχο όχι απλώς εκλογικό, για να κερδίσουν κάποιους πιθανούς ψηφοφόρους της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής» ή του ΛΑΟΣ, αλλά κυρίως με στόχο μετεκλογικό: για την κλιμάκωση της κρατικής καταστολής στην ανεξέλεγκτη κατάσταση που δημιουργεί η κλιμάκωση της κρίσης με πρώτο θύμα κι αποδιοπομπαίο τράγο το πιο ευάλωτο τμήμα των θυμάτων τους, τους μετανάστες.

 

Η χρυσαυγίτικη εκστρατεία του παρασημοφορημένου από το Εφ Μπι Άι Χρυσοχοΐδη για το στήσιμο 31 στρατοπέδων συγκέντρωσης σε ισάριθμες περιφέρειες σε όλη την Ελλάδα δεν εξαντλείται στο μάντρωμα δεκάδων χιλιάδων οικονομικών προσφύγων και των οικογενειών τους. Αυτή θα είναι η πρώτη φουρνιά. Στους ίδιους φούρνους θα κάψουν όλους μας, όλους όσους υποφέρουν και αντιστέκονται.

 

Θέλουν να στρέψουν τον φτωχό ενάντια στον πάμφτωχο για να μπορεί μια φούχτα πάμπλουτοι κεφαλαιοκράτες να συνεχίζει να πλουτίζει μέσα στην γενική εξαθλίωση. Το χτύπημα στον ένα είναι χτύπημα σε όλους μας. Δεν πρέπει να περάσουν! Δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσει ο ρατσισμός κι ο φασισμός, οι παρακρατικές συμμορίες των Ναζί, οι κάθε είδους ακροδεξιοί κι οι πάτρωνές τους μέσα στο κράτος του κεφαλαίου, στα υπουργεία και τις τράπεζες!

 

Η ηγεσία του ΚΚΕ, αρνούμενη ακόμα και να συζητήσει με την υπόλοιπη Αριστερά, μιλάει για μια «εργατική-λαϊκή εξουσία» στο μακρινό κι ακαθόριστο μέλλον κι έναν σοσιαλισμό «σαν αυτόν που γνωρίσαμε» με τις μαζικές εκκαθαρίσεις των αθώων, να κάνει ρημαδιό το έργο της Οκτωβριανής Επανάστασης, για να στραφεί, τελικά, ανοιχτά στον καπιταλισμό. Σήμερα, η ηγεσία του ΚΚΕ στον Περισσό, κρυμμένη πίσω από τα μουστάκια του Στάλιν, συνδυάζει τα παχιά λόγια μιας ψευτοεπαναστατικής ρητορείας με την πιο στενή ρεφορμιστική πράξη, με τον πιο αλαζονικό σεχταρισμό κι εχθρότητα απέναντι στις άλλες αριστερές δυνάμεις και προπαντός με το μίσος ενάντια σε ό,τι δεν ελέγχει κομματικά. Γι’ αυτό και πολέμησε την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, γι’ αυτό έπαιξε τον ρόλο του μπάτσου περιφρουρώντας την αστική Βουλή από την λαϊκή οργή στην γενική απεργία του Οκτωβρίου 2011, γι’ αυτό κρατήθηκε μακριά από το πλήθος του ενός εκατομμυρίου διαδηλωτών που αναμετρήθηκαν με τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα στο Σύνταγμα στις 12 Φεβρουαρίου 2012. Καμία ψήφος στους εχθρούς του εργατικού και λαϊκού κινήματος, στους νεκροθάφτες των οραμάτων της επανάστασης, στους καπηλευτές της θυσίας χιλιάδων κομμουνιστών και επαναστατών.

 

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε πριν πέντε  χρόνια και στο επίκεντρό της βρίσκονται η Ελλάδα και η Ευρώπη όχι μόνο δεν τερματίζεται αλλά κι επιδεινώνεται ραγδαία. Το επωφελές έτσι κι αλλιώς για τους διεθνείς τοκογλύφους «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν έδωσε τέλος στην κρίση υπερχρέωσης στην χώρα, στην ευρωζώνη, σε όλη την ΕΕ. Με το PSI, την νέα δανειακή σύμβαση της Ελλάδας και τα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού που την συνοδεύουν, η ΕΕ θέλησε να κερδίσει χρόνο για να ενισχύσει το «τείχος προστασίας» της Ευρωζώνης ενάντια στην απειλή εξάπλωσης της δεδομένης πια ελληνικής χρεοκοπίας. Μάταιες ελπίδες. Όχι μόνο το ελληνικό χρέος παραμένει μη βιώσιμο και διαρκώς διογκούμενο, αλλά τα βήματα της Ελλάδας προς νέο μνημόνιο ακολουθούν Πορτογαλία και Ιρλανδία· η Ιταλία και η Ισπανία, η τρίτη και η τέταρτη οικονομική δύναμη στην Ευρωζώνη, τρίζουν κάτω από το βουνό του τεράστιου χρέους τους· η Γαλλία, στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, έχασε το τριπλό Α της αξιοπιστίας της κι απειλείται πια άμεσα, ενώ όλη η ΕΕ, αρχίζοντας από την ίδια την ατμομηχανή της, την Γερμανία, βυθίζεται στον βάλτο της ύφεσης. Ο φαύλος κύκλος της άγριας λιτότητας που επιδεινώνει την ύφεση και την υπερχρέωση δεν διακόπτεται αλλά σφίγγει σαν βρόχος και στραγγαλίζει την λεγόμενη «πραγματική οικονομία», την παραγωγή που συνθλίβεται από την κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου χωρίς ικανοποιητικές κερδοφόρες διεξόδους.

 

Η Μεγάλη Ύφεση της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας που ακολούθησε την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς το 2008 ποτέ ουσιαστικά δεν τέλειωσε. Βάζοντας την Ελλάδα στην εντατική με το δεύτερο μνημόνιο, το διεθνές κεφάλαιο θέλησε να αποφύγει τις καταστροφικές συνέπειες μιας δεύτερης Λήμαν Μπράδερς που θα έφερνε μια χιονοστιβάδα χρεοκοπιών κρατών και τραπεζών στην Ευρώπη και διεθνώς. Δεν θα γλυτώσει από το αναπόφευκτο.

 

Θα μείνουμε σκλάβοι των διεθνών τοκογλύφων, φυλακισμένοι στο σιδερένιο κλουβί που μας έκλεισε με τα μνημόνια και τις τρόικες η ΕΕ κι η Ευρωζώνη της, μέχρι να μας θάψουν κάτω από τα ερείπιά τους;

 

Το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ επισημαίνει και πάλι τον κίνδυνο να μετατοπιστεί το εκλογικό σώμα και ο παθητικοποιημένος πληθυσμός προς κεντροδεξιές και προς δεξιόστροφες πολιτικές εκδοχές.

 

Τι μπορούμε λοιπόν μετά από όλα αυτά να προτείνουμε στο λαό; Να του υπενθυμίσουμε αυτά που έχουμε ξαναπεί. Μετά τις εκλογές και αν εκλεγούν και πάλι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, θα τα σαρώσουν ΟΛΑ. Θα φτάσουν μισθούς και συντάξεις στα 300 ή 200 ευρώ! Η εξέγερση λοιπόν στο άμεσο μέλλον είναι αναπόφευκτη. Έστω και μετά τις εκλογές οι Αριστερές δυνάμεις πρέπει να κάνουν την υπέρβαση. ΝΑ ΕΝΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ. Στις εκλογές να ψηφίσουν συντρόφους και κόμματα που κατανοούν την ανάγκη της ενότητας και της κοινής δράσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ με όλα τα κουσούρια που κουβαλάει πρέπει να ενισχυθεί για δύο λόγους. Ο ένας είναι πως κατά πάσαν πιθανότητα θα είναι το μοναδικό Αριστερό κόμμα (εκτός του ΚΚΕ) που θα μπει στη Βουλή (Ο Κουβέλης δυστυχώς δεν θεωρείται πια Αριστερός) και δεύτερον ότι μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν λίγοι αλλά πραγματικοί επαναστάτες, σύντροφοι και συντρόφισσες.

 

Με τις εκλογές τίποτα δεν τελειώνει αλλά όλα αρχίζουν από την αρχή. Οι μεγάλες μάχες είναι μπροστά μας, μετά τις εκλογές. Και θα είναι πολύ σκληρές. Τείνουμε το χέρι σε κάθε τίμιο Αριστερό, σε κάθε τίμιο πολίτη που θέλει να απαλλαγούμε από αυτόν τον εφιάλτη. Να αγωνιστούμε μαζί και μετά τις εκλογές για την Ανατροπή των δοσίλογων.

 

Ο λαός μας έχει χάσει την προοπτική. Έχει χάσει την αισιοδοξία του. Έχει χάσει την ασφάλειά του. Έχει χάσει βασικά δικαιώματα της ζωής. Αν χάσει εντελώς την αξιοπρέπειά του, δεν έχει μέλλον. Θα μπει η τελεία και παύλα. Ήρθε η ώρα να αντισταθούμε. Να πούμε «δεν πάει άλλο». «Ως εδώ». Δεν αναγνωρίζουμε κανένα χρέος. ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τα δάνειά τους, χωρίς τις διαταγές τους, χωρίς τους επιτρόπους τους, χωρίς το νόμισμά τους. Μπορούμε να στηριχθούμε στην εργασία μας, που μας τη στερούνε οι Νενέκοι και οι τοκογλύφοι. Μπορούμε να στηριχθούμε τη νεολαία μας, που την καταδικάζετε. Στους πόρους του τόπου μας που τους βγάζετε στο σφυρί. Στην επινοητικότητά μας, που την περιφρονείτε. Στην σχέση μας με τον υπόλοιπο κόσμο, που την ελέγχετε. Στην αλληλεγγύη μας, που την τρέμετε. Οι κατακτήσεις του κόσμου της εργασίας και το ελεύθερο πνεύμα τους δεν θα καταλήξουν στο βόθρο της Ευρωζώνης. Οι πλατείες και οι δρόμοι μας περιμένουν. Η Ενότητα στη δράση μας περιμένει. Χωρίς αργοπορία. Μέχρι τη νίκη. Όποιο κι αν είναι το τίμημά της.

 

Η ΣΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ