Εργαζόμενος (ακόμη), Πολίτης (ακόμα)

Του Νίκου Λάιου

Προχθές, Κυριακή, 12 του Φλεβάρη, η κατοχική «κυβέρνηση» χτύπησε ξανά τον ελληνικό Λαό.
Ξεκάθαρο πια, πως εχθροί της είναι περισσότεροι από πεντακόσιες Χιλιάδες άνθρωποι, που ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας, και δεκάδες Χιλιάδες άνθρωποι σ’ όλη την υπόλοιπη χώρα, αγωνιζόμενοι για μια φούχτα δικαιώματα — που, όμως, συμπυκνώνουν τα μέγιστα ανθρώπινα αγαθά, τον κόσμο ολόκληρο: ψωμί, παιδεία, ελευθερία, ανεξαρτησία, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, ζωή χωρίς «δόσεις»... Σεβάσμιοι φίλοι της δοτής «Κυβέρνησης», μια φούχτα ξένοι και ντόπιοι τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες — που με λύσσα συγκεντρώνουν ένα-ένα τα πολύτιμα τυπωμένα χαρτάκια τους, σε βάρος δισεκατομμυρίων ανθρώπων του πλανήτη. Κάθε χαρτονόμισμα τους, μια πάλουσα σταγόνα ανθρώπινου αίματος. Κάθε ρίνισμα χρυσού στα θησαυροφυλάκια τους, ένας αναστεναγμός κλεμμένος.
 Αυτό που έγινε την Κυριακή, ειδικό στους δρόμους της Αθήνας, ήταν ξανά πόλεμος: ...Οι κρατικοί και παρακρατικοί κατασταλτικοί βραχίονες των «εκπροσώπων» του λαού, ενάντια στον ενωμένο, ακηδεμόνευτο, εξεγερμένο λαό. Οι πιστοί υπάλληλοι των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου εν γένει, ενάντια στους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους ανέργους, την νεολαία της χώρας. Οι προδότες, ενάντια στους ασκλάβωτους.
Ο πόλεμος ανάμεσα στις δυνάμεις της καταστροφής και της διαστροφής, από τη μια, και της δημιουργίας και της ανάστασης από την άλλη,  άρχισε πριν δυο χρόνια δεν θα τελειώσει εύκολα. Οι σκαιές "κυβερνήσεις" της περιόδου αυτής το χουν καταστήσει σαφές με εξαπόλυση πολυδιάστατης βίας και ψεύδους, απ’ την πλευρά τους.
Το ίδιο, όμως, κι ο γενναίος ελληνικός λαός, που δεν σκύβει το κεφάλι σε κανέναν τύραννο, σε καμιά χούντα — με ή χωρίς τανκς, με γαλόνια, ή με γραβάτες.
Σε τούτα τα χώματα, που γέννησαν την ελευθερία ως βιωμένο τρόπο ζωής, δεν χωράει φασισμός. Κανένας αγώνας, καμιά θυσία δεν πήγε χαμένη, σε τούτη την ταλαίπωρη πατρίδα. Υπήρξαν ήττες, έγιναν λάθη. Μα, χαμένες δεν πήγαν οι θυσίες για την ελευθερία. Τις κουβαλάμε γερές, ατόφιες στις πολιτισμικές αποσκευές μας -να ο πραγματικός πλούτος, φωτιά που καταλειώνει «κοινά» και «εθνικά» νομίσματα σωρό- γιατί γινήκαν περήφανα, με συνειδητή επιλογή και με γνώμονα το συλλογικό, κοινωνικό συμφέρον. Σε αντίθεση, δηλαδή, με τις επιβαλλόμενες δια μαστιγίου, ταπεινωτικές «θυσίες» του λαού, για χάρη της ΕΕ., του Δ.Ν.Τ., της Διεθνούς ‘Ένωσης Τραπεζών και των ντόπιων μεγαλοεπιχειρηματιών. Πόσο διαστρεβλώνουν την έννοια της θυσίας, οι άσπονδοι, οι άφιλοι, οι στραγγισμένοι από αίμα λογιστές...

Αυτοί, σι ίδιοι λογιστές, που επέτρεψαν την Κυριακή να χτυπηθεί Ο Μανώλης Γλέζος, ο λαϊκός αγωνιστής, που έφηβος κατέβασε την ναζιστική σημαία απ’ την Ακρόπολη, κάτω απ τη μύτη των καταχτητών, και σήμερα, στα 90 χρόνια του, παλεύει ν’ αναγνωριστούν τα εγκλήματα των ναζί εναντίον ενός λαού περήφανου και λεύτερου, που τους πολέμησε γενναία... Τι να μας πουν αυτοί, οι μεγαλόσχημοι ντόπιοι τοσολογιστούληδες, για θυσίες;
 Κάτω απ τις φλύαρες φανφάρες τους, προσπαθούν να κρύψουν τ’ άκρυφτα: την δουλοποίησή μας ως λαός, που περνά απ’ το νέο «Μνημόνιο» με το καθεστώς ξένης κηδεμονίας, οριστικής απώλειας της λαϊκής κυριαρχίας, υποθήκευσης και ξεπουλήματος δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου, διάλυσης ιδιωτικοποίησης κοινωνικών δομών, σχολείων, βασικών υπηρεσιών υγείας και ιδιωτικοποίησης κοινωνικών αγαθών πρώτης ανάγκης, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα και το νερό.
‘Έχουν βαλθεί να βεβηλώσουν τις ζωές μας, να τις βάλουν να σέρνουνται κάθε μέρα στο χώμα, προσδεμένες στο άρμα  της σωτηρίας των μεγάλων επιχειρήσεων και ενός σάπιου πολιτικού συστήματος.
Εμείς, ο λαός, οφείλουμε να απαγκιστρωθούμε, να προστατεύσουμε τις ζωές μας οι ίδιοι, όλοι μαζί, αποφασιστικά, ενωμένοι και αλληλέγγυοι στην πράξη.
Δεν είναι «γραφικό» να διεκδικούμε τα δίκιο, την λευτεριά, την αξιοπρέπεια. Η Δημοκρατία δεν είναι τηλεπαιχνίδι: «Μάντεψε ποιος είναι ο επόμενος που θα παραιτηθεί». Η ζωή δεν κερδίζεται απ’ τον καναπέ. Η ελευθερία, για να πάρει βαθειά ανάσα, πρέπει πρώτα να πνιγεί σε δακρυγόνα και ασφυξιογόνα. ‘
Όποιοι αισχροί πατριδοκάπηλοι και εθνοκάπηλοι «εκπρόσωποι» του ελληνικού λαού ψήφισαν τα μέτρα υποδούλωσης και «ανέχτηκαν» να χτυπηθεί ο ελληνικός λαός στους δρόμους της Αθήνας, είναι προδότες του λαού. Όσα κι αν πουν, ό,τι κι αν πουν, τα έργα τους τούς αποδεικνύουν τέτοιους. Ενοχοι όλοι τους, εντολοδόχοι και προδότες, οι εκτελεστές των παραγγελμάτων του μεγάλου κεφαλαίου, του στενοκέφαλου προτεσταντισμού, του αδηφάγου σαϊλοκισμού — σ’ όλα τα επίπεδα της «διακυβέρνησης» (προσέξτε, όχι πια Κυβέρνησης): οι υπουργοί, οι βουλευτές που «ψήφισαν για τελευταία φορά» τα «Μνημόνια», οι πολιτικά διορισμένοι απ’ αυτούς πρόεδροι και διευθυντές Οργανισμών, οι προπαγανδιστές βαρόνοι των ΜΜΕ, οι κρατικοδίαιτοι ιδιώτες που κάνουν πάρτυ με λεφτά τυ ελληνικού λαού, αλλά και όσοι κατά γράμμα εφαρμόζουν το «Μνημόνιο της Αυτοδιοίκησης», τον περιώνυμο «Καλλικράτη», προσχεδίασμα κατατεμαχισμού της χώρας σε «Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες» δουλείας και εξαθλίωσης.
Μα και σε εκείνους, που όψιμα «εκφέρουν επιφυλάξεις», «διαφοροποιούνται», «παραιτούνται», «ανεξαρτητοποιούνται», αφού ψήφισαν το πρώτο, εντελώς παράνομο και κοινωνικά μη νομιμοποιημένο αρχικό «Μνημόνιο», δεν θα επιτρέψουμε να χορέψουν νωχελικά βαλσάκια πάνω στην μνήμη μας.
Δεν είμαστε ζελέ ιθαγενών, που τρεμοπαίζουν, γελασμένοι από χάντρες και καθρεφτάκια. Είμαστε πολίτες, έχουμε φωνή, συλλαβίζουμε μαζί τα όνειρά μας δυνατά στις κρίσιμες ώρες. Τέτοιους λαούς είναι που προσπαθούν να καθυποτάξουν. Δεν θα τους περάσει. Θα συνεχίσουμε να μιλάμε. ‘Οχι για  ν’ ακούσουν οι κουφοί, κουρντισμένοι εντολοδόχοι του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, αλλά για ν’ ακούσουν όλοι οι περήφανοι καβαλαραίοι που ξεπέζεψαν στον ‘Αδη κι όλοι όσοι θα καλπάσουν στους άσπαρτους, ακόμα, ουρανούς.
Και για να ζήσουμε, εμείς οι υπόλοιποι, περήφανα και λεύτερα — κι ας είν’ και με λιγότερα λεφτά. Ή δεν νομίζετε ότι πρέπει περισσότερο να φοβόμαστε την απώλεια της ανθρώπινης υπόστασής μας, και πολύ-πολύ λιγότερο μια ακόμη χρεωκοπία;

Νίκος Λάϊος, εργαζόμενος (όσο αγωνιζόμαστε), πολίτης (όσο δεν λιγοψυχάμε) 
Δημοσιεύθηκε στην Ώρα της Φωκίδας
http://periferiastereas.blogspot.com