Μια απόφαση είναι : Εμείς ή αυτοί. Εξαθλίωση ή ζωή

Όλγα Παπαλεξάνδρου

Ακόμα και σήμερα, τώρα, διαβάζω αντιρρήσεις για τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια των ημερών. Ερωτήσεις του τύπου "ποιος κάνει το κάλεσμα" ή "ποιος καθοδηγεί την απεργία" μου γυρίζουν τ' άντερα, αλήθεια σας λέω.

 Τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις καθοδηγούμε όλοι εμείς που σε λίγους μήνες (και πολύ λέω) θα τρώμε ο ένας τον άλλον από την πείνα και τη μιζέρια. Αν ακόμα και τώρα, με τόση ενημέρωση, τόση κουβέντα, τόσες εμπειρίες δεν είμαστε ικανοί να ξεχωρίσουμε το καπέλωμα και όλους αυτούς που πάνε με οποιοδήποτε τρόπο να μας καπηλευτούν, τότε πρέπει να μας αφαιρεθεί το δικαίωμα να μιλάμε και να ψηφίζουμε.

Δηλαδή τι άλλο πρέπει να σου κάνουν παρτάκια, καναπεδάτε Ελληνάρα, που μου πουλάς και εξυπνάδα ότι εσύ ξέρεις ποιος τις υποκινεί. Είδαμε τόσα χρόνια τα χαϊρια ...
σου. Τι πίστευες, πως ζούσες, τι ψήφιζες. Γιατί αν δεν τους ψηφίζαμε εμείς όλους αυτούς, τότε δεν θα είχαν το θράσος αυτό που κουβαλάνε με τα καντάρια σήμερα, δεν θα είχαν την αλαζονεία να μας το παίζουν και σωτήρες!

Ένα έχω να πω. Αφήστε τις δικαιολογίες! Αφήστε τη σιγουριά του σπιτιού και της καρέκλας σας. Σταματήστε να ονειρεύεστε ότι εσάς δεν θα σας πιάσει η κρίση. Ξεκουνηθείτε επιτέλους! Αυτή η σαπίλα που κυριαρχεί γύρω μας, σύντομα θα φτάσει στου καθένα μας το σπίτι (αν δεν έχει φτάσει ήδη) και τότε θα είναι πλέον πολύ αργά. Τι νόημα έχει να καθόμαστε και να γκρινιάζουμε για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και να κουνάμε συναινετικά το κεφάλι μας λέγοντας «καλά τα λέει» και να βλέπουμε γύρω μας αυτούς που ξημεροβραδιάζονται κάνοντας δράσεις και κινήσεις ενάντια στη λαίλαπα που μας παρασέρνει στην καταστροφή και να επικροτούμε λέγοντας «μπράβο παιδιά τι ωραία που τα κάνετε»; Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Αυτή η καινούργια μόδα της επανάστασης του πληκτρολογίου και του καφενείου;

Εντάξει, το καταλάβαμε, το εμπεδώσαμε, το βιώνουμε, ότι όλοι αυτοί που προβατοειδώς ακολουθούσαμε τόσα χρόνια, δεν έχουν καμία πρόθεση να μας βοηθήσουν, είναι άσχετοι, άχρηστοι, προδότες, τους έχουν τυλίξει όλους σε μια κόλλα χαρτί. Θα καθόμαστε για πολύ ακόμα άπραγοι να τους κοιτάμε να ασελγούν στις ζωές μας, στις ζωές των γονιών μας, στις ζωές των παιδιών μας;

Κι αν ακόμα κάποιοι από εσάς φοβούνται, το αντίδοτο και σε αυτό, είναι η αλληλεγγύη. Όχι μόνο στα συσσίτια αλλά και στους αγώνες. Όλοι μαζί! Ένας για όλους και όλοι για έναν, (που έλεγε και ο Α. Δουμάς). Ο ένας να προσέχει και να φροντίζει τον άλλον. Δίπλα δίπλα. Κι εγώ φοβόμουν στις κινητοποιήσεις του καλοκαιριού, μέχρι που άγνωστοι άνθρωποι ήρθαν δίπλα μου και μου είπαν «μη φοβάσαι». Και με βοήθησαν και με πρόσεξαν και μου κράτησαν το χέρι.

Από τότε, περισσότερο φοβάμαι την εξαθλίωση, παρά τα δακρυγόνα...

Μια απόφαση είναι : Εμείς ή αυτοί. Εξαθλίωση ή ζωή. Όλοι έξω ΤΩΡΑ!!!!!!
http://www.theinsider.gr