Αποχαιρετάμε σήμερα τον μεγάλο Έλληνα σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο
Υπήρξε η μούσα του για χρόνια ολόκληρα. Ο ίδιος έλεγε πως από τη στιγμή που άκουσε τη μουσική της και την είδε πάνω στην εικόνα του, ένιωσε πως αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ταινίας. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος επέλεξε να συμπορευτεί με την Ελένη Καραΐνδρου ( σ.σ. την ιέρεια της μουσικής από τη Δωρίδα) σε οκτώ από τις σημαντικότερες ταινίες του. Ανάμεσά ...
τους αναπτύχθηκε μια ανεξήγητη, μοιραία καλλιτεχνική σχέση, η οποία σημάδεψε τις πορείες και των δύο. Ένας δεσμός ισχυρός, ικανός να κρατήσει «Μια αιωνιότητα...».
Τι ήταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος για την Ελένη Καραΐνδρου σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο;
Είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου. Όχι μόνον για την Ελένη Καραΐνδρου, αλλά για όλους τους Έλληνες αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο ήταν ένας μεγάλος ποιητής του κινηματογράφου κι ένας σημαντικός στοχαστής πάνω στην ιστορία της Ελλάδας και των Βαλκανίων. Αυτός ο πραγματικός σπουδαίος σκηνοθέτης, ίσως από τους τελευταίους μεγάλους σκηνοθέτες που υπάρχουν, για μένα αποτέλεσε σταθμό, γιατί τα χρόνια που περάσαμε μαζί μού χάρισαν πάρα πολλά πράγματα και κυρίως με βοήθησαν να αναζητήσω την αυτογνωσία μου.
Ποια πιστεύετε ότι ήταν τα στοιχεία που έκαναν αυτή την καλλιτεχνική σχέση τόσο δυνατή;
Η σχέση αυτή κατακτήθηκε σκαλοπάτι-σκαλοπάτι. Κάθε φορά δηλαδή επιβεβαιωνόταν στην πράξη ότι είχαμε προχωρήσει ακόμη ένα βήμα παρακάτω. Αισθάνομαι ότι οι μουσικές μου έχουν δεθεί με τις εικόνες του μ' έναν τρόπο μαγικό. Πάντα υπήρχε μια ανασφάλεια και μια αγωνία καλλιτεχνική αν κάθε φορά θα επιβεβαιωνόταν εκ νέου η χημεία μας. Αυτή η δημιουργική αγωνία αποτελούσε το καθοριστικό στοιχείο για να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα. Δεν θα είχαμε βρεθεί μαζί αν δεν υπήρχε μία συγγένεια ιδεολογική και αισθητική. Από κει και πέρα ο κοινός μας δρόμος ήταν νομοτελειακός.
Τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε περισσότερο στις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου και πού οφείλεται η έλξη που ασκούσε η μουσική σας σε εκείνον;
Αυτό που με γοήτευε κυρίως στον Θόδωρο ήταν το ότι είχε καταπληκτικές ιδέες, είχε οράματα. Όπως κάθε ποιητής έτσι και ο Αγγελόπουλος έχει ένα στοιχείο προφητικό μέσα στη δουλειά του, γι' αυτό και ανήκει πραγματικά στο μέλλον. Ήταν γνώστης της γλώσσας της κινηματογραφικής, είχε μια αισθητική καταπληκτική. Όσον αφορά το τι προσέλκυσε εκείνον στη μουσική μου, ο ίδιος είχε απαντήσει ότι «είναι θέμα χημείας, δηλαδή ό,τι ακριβώς συμβαίνει στον έρωτα και δεν μπορείς να το εξηγήσεις!». Ε, αυτό πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί μια φορά στη ζωή ενός καλλιτέχνη. Κι αν του συμβεί κιόλας.
Ο πολύς κόσμος έχει για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο την εικόνα ενός απρόσιτου και αυστηρού ανθρώπου. Εσείς έχετε ζήσει πολύ κοντά του και στις δημιουργικές του στιγμές, πείτε μας ποια ήταν η αληθινή εικόνα του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη;
Εγώ έχω μόνο θετική εικόνα από τον Θόδωρο. Αυτό που ζητάω από έναν δημιουργό και ειδικά από έναν σκηνοθέτη του οποίου η δουλειά είναι πολύ επίπονη, είναι να είναι αυστηρός, απαιτητικός όχι μόνον με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό του. Και ο Αγγελόπουλος ήταν αυτό ακριβώς: Τελειομανής και πολύ αυστηρός πρώτα απ' όλα με τον εαυτό του. Δεν συμβιβάστηκε ποτέ με κάτι λιγότερο από αυτό που πίστευε. Και παρ' όλα αυτά ο ίδιος είχε δηλώσει επανειλημμένα πως δεν είναι «επαγγελματίας»! Με τους ηθοποιούς και τους συνεργάτες του ήταν πάρα πολύ ευγενής. Τους οδηγούσε μ' έναν τρόπο μοναδικό. Και προχθές το βράδυ, στο νοσοκομείο όπου διακομίστηκε βαριά χτυπημένος, ήταν πολλοί από τους ηθοποιούς του εκεί, στο πλευρό του, αγωνιούσαν, πονούσαν...
Πότε μιλήσατε για τελευταία φορά;
Πριν από λίγες ημέρες. Είπαμε διάφορα πράγματα, και προσωπικά, και καλλιτεχνικά, και πολιτικά. Με τον Θόδωρο ήμασταν σε διαρκή επικοινωνία. Ξέρω πάντως πως την τελευταία ημέρα της ζωής του ήταν πολύ χαρούμενος. Ήταν πολύ ευχαριστημένος από το γύρισμα που έκανε και από την προετοιμασία της νέας του ταινίας.
Αν η Ελένη Καραΐνδρου δεν είχε συναντήσει τον Θόδωρο Αγγελόπουλο κι αν οι ταινίες του Αγγελόπουλου δεν συνταξίδευαν με τις μελωδίες της Καραΐνδρου, πιστεύετε πως οι διαδρομές και των δυο σας θα ήταν εντελώς διαφορετικές;
Δεν πιστεύω ότι υπήρχε περίπτωση να μη συναντηθούμε. Ήταν μοιραίο. Νιώθω προνομιούχα που συνυπήρξε η δουλειά μου με τη δουλειά αυτού του μεγάλου καλλιτέχνη. Σίγουρα θα μου λείψει, θα μου λείψει πολύ. Θα είναι πάντα ζωντανός μέσα μου. Και πιστεύω ότι θα παραμείνει ζωντανός στις καρδιές όλων μέσα απ' τη δουλειά του. Όλος ο κόσμος νομίζω ότι έχει μείνει άφωνος με τον απροσδόκητο χαμό του και μάλιστα σε στιγμή του πολύ δημιουργική. Και αυτό που μου άρεσε πραγματικά σε εκείνον ήταν το ότι ήταν τόσο δοσμένος στη δουλειά του που δεν έβλεπε εμπόδια, ούτε καν την αδιαφορία ακόμη του ίδιου του κράτους. Γιατί υπάρχει κάτι που θα 'πρεπε να καταλαβαίνει κάποιος που ηγείται σ' ένα υπουργείο Πολιτισμού: είναι άλλο το να μην έχεις χρήματα κι άλλο να μη σέβεσαι τους μεγάλους δημιουργούς! Και μάλιστα δημιουργούς σαν τον Αγγελόπουλο, ο οποίος αγαπούσε την πατρίδα του και ενώ θα μπορούσε να έχει τις ταινίες του κάτω από τη στέγη οποιουδήποτε άλλου κράτους, κράτησε πάντα την εθνική του ταυτότητα. Πήγε στις Κάνες με ελληνική ταινία. Η Ελλάδα πήρε τον «Χρυσό Φοίνικα»...!
το βρήκαμε στο http://dorida.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου