Itea net : Πρωτοχρονιάτικες σκέψεις...ελευθερίας στο Κάστρο των Σαλώνων

Την βόλτα μας θα την συνεχίσουμε μέσα στο δάσος του κάστρου των Σαλώνων και απ'εδω μέσα απο αυτόν τον μικρό Παράδεισο της Ελλάδας μας, αισθάνθηκα την ανάγκη ν'αραδιάσω τις σκέψεις που γεννήθηκαν με την πρωινή κουβέντα που έπιασα με το φίλο τον Τελευταίο..
Το θέμα μας ήταν η έννοια της ελευθερίας και το ποιοι πραγματικά την αποζητούν και παλεύουν γι'αυτήν...
Εκείνος θεωρεί ότι κυρίως όσοι φιλοσοφούν μπορούν να την υπερασπιστούν, εγώ πάλι θεωρώ πως όποιος πολυφιλοσοφεί χάνει χρόνο και δεν καταπιάνεται ενεργά με την προάσπισή της.
Οι αληθινοί επαναστάτες, ισχυρίζομαι, αφήνουν τις πολλές κουβέντες και αναλύσεις και προχωρούν στην δράση!

Αλλά μέρα που είναι ας χαλαρώσουμε λίγο και ας κάτσουμε να μιλήσουμε λίγο γι'αυτήν την πολυπόθητη ελευθερία και πώς ακριβώς την θωρεί ο καθένας μας.
Στα δικά μου μάτια, αγαπημένοι φίλοι μου, η ελευθερία είναι ο αντίποδας του θανάτου!
Ναι έτσι ακριβώς την βλέπω! Και ενώ ο θάνατος μας τρομοκρατεί , εκείνη την θεωρούμε ως κάτι αδιαφιλονίκητα θετικό!

Απο υπαρξιακή άποψη η ελευθερία είναι συνώνυμη με το άγχος!
Ναι με το άγχος, και θα σας αναλύσω το σκεπτικό μου.
Η είσοδος και η τελική μας έξοδος απο την ζωή δεν γίνονται σ'ένα οργανωμένο κόσμο που κατευθύνεται απο ένα αιώνιο γενικό σχέδιο.
Με την ελευθερία ο άνθρωπος γίνεται υπεύθυνος για τις επιλογές , για τις πράξεις του και για την κατάσταση της ζωής του.
Ο καθένας μας είναι ο δημιουργός του σχεδίου της δικής του ζωής.
Ετσι αν το καλοσκεφτεί κάποιος θα διακρίνει την αντίφαση της παρακάτω αλήθειας:

Eίμαστε ελεύθεροι να είμαστε οτιδήποτε εκτός απο ανελεύθεροι! Είμαστε καταδικασμένοι στην ελευθερία όπως θάλεγε και ο Σάρτρ.
Κάποιοι μάλιστα φιλόσοφοι που προσπαθώ να διαβάσω και να κατανοήσω, υποστηρίζουν ακόμα το εξής: H αρχιτεκτονική του ανθρώπινου μυαλού καθιστά τον καθένα απο μας υπεύθυνο ακόμα και για την δομή της εξωτερικής πραγματικότητας, για την ίδια την μορφή του χώρου και του χρόνου!

Εδώ λοιπόν στην ιδέα της αυτοδημιουργίας, κατοικεί το άγχος! Είμαστε πλάσματα που επιθυμούμε την δομή και μας τρομάζει η ιδέα μιας ελευθερίας που συνεχώς μας δηλώνει πως δεν υπάρχει τίποτα πέρα απο μας και πως δεν πατάμε πουθενά.
Η ανάληψη ευθύνης λοιπόν για την πορεία της ζωής μας είναι το κλειδί της πόρτας της ευτυχίας που αναζητούμε συνεχώς...

Τα προβλήματα αν ξεκινούν "απ'έξω " απ' μας, σκέφτομαι..., γιατί θα πρέπει να τ'αντιμετωπίσω αλλάζοντας τον εαυτό μου?
Ο "εξωτερικός κόσμος" ( κράτος, φίλοι, επάγγελμα, σύζυγος) είναι αυτός που πρέπει ν'αλλάξει, ν'αντικατασταθεί και όχι εγώ!

Η ελευθερία δεν απαιτεί μόνο να φέρουμε την ευθύνη των επιλογών και πράξεων μας, αλλά εμπεριέχει και την προυπόθεση ότι για να επιτευχθεί η αλλαγή χρειάζεται και η πράξη της βόύλησης!!!

Όταν χρόνια και χρόνια ερμηνειών και αναλύσεων αποτύχουν να σ'οδηγήσουν στην αλλαγή, τότε χρειάζεται η Προσπάθεια!
Οφείλεις να προσπαθήσεις , να δοκιμάσεις για να μάθεις!
Υπάρχει σαφέστατα ο καιρός της σκέψης και της ανάλυσης αλλά κάποια στιγμή πρέπει να προχωρήσεις στον καιρό της Δράσης!

Μόνο μέσα απο την βούληση, την κυριότερη θεωρώ πηγή δράσης, εξασκούμε την ελευθερία μας!
Η βούληση έχει δύο φάσεις: O άνθρωπος ενεργοποιείται απο την επιθυμία και έπειτα εκπληρώνει με την απόφαση!
Πολλοί άνθρωποι έχουν ανεσταλμένη την επιθυμία τους και δεν ξέρουν ούτε τι νιώθουν ούτε τι θέλουν, αλλά ούτε και καταλαβαίνουν γιατί ζουν...

Χωρίς απόψεις, χωρίς ορμές, χωρίς κλίσεις, γίνονται παράσιτα των επιθυμιών των άλλων και καταλήγουν αξιοθρήνητοι έως και βαρετοί...

Άλλοι πάλι, παρότι ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν και τι πρέπει να κάνουν, δεν μπορούν να πάρουν μία απόφαση. Δεν μπορούν να δράσουν, βασανίζονται βηματίζοντας πάνω-κάτω μπροστά στο κατώφλι της απόφασης, με τον φόβο μήπως και λαθέψουν!
Μα αλοίμονο σ'αυτόν που δεν τολμά γιατί φοβάται να μην αποτύχει...

Σίγουρα οι αποφάσεις είναι δύσκολες για πολλούς λόγους!
Κάποιοι μάλιστα απ'αυτούς τους λόγους έχουν τις ρίζες τους βαθιά μέσα στην αφετηρία της ζωής...
Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε και να δεχτούμε την παρακάτω αλήθεια:
Η απόφαση οποιαδήποτε και νάναι αυτή εμπεριέχει την παραίτηση απο κάτι!
Για κάθε ΝΑΙ πρέπει να πεις και ένα ΟΧΙ, εφ'όσον η απόφαση παραμερίζει ή σκοτώνει τις άλλες επιλογές!

Αν και καταβάλλουμε μεγάλες προσπάθειες να διανύσουμε την ζωή μας σε δυάδες ή σε ομάδες, υπάρχουν στιγμές ιδίως όταν πλησιάζει το τέλος μας με τον βιολογικό θάνατο, που η αλήθεια-ότι γεννιόμαστε μόνοι και πρέπει να πεθάνουμε μόνοι-εμφανίζεται ξαφνικά έντονώτερα όσο ποτέ και με μια καθαρότητα που κυριολεκτικά μας παγώνει απο τον φόβο!

Το πλέον, λένε ανυπόφορο πράγμα στον θάνατο είναι ότι πρέπει να τον περάσεις μόνος σου! Κι'όμως... ακόμα και την στιγμή του θανάτου, η επιθυμία μας είναι αν αυτό μπορούσε να πραγματοποιηθεί

με το να εξακολουθούμε να είμαστε παρόντες!
Να έχουμε διαπεράσει την απομόνωση και να βρισκόμαστε εκεί ...
Να βιώσουμε ακόμα κι'αυτόν τον ανεπιθύμητο...
Σαν να είμαστε μόνοι στην βάρκα που θα μας οδηγήσει απέναντι αλλά τον αποχωρισμό

θέλουμε να τον ανακουφίσουμε βλέποντας "τα φώτα των άλλων πλοίων ν'αναβοσβήνουν κοντά μας

Όλα αυτά βεβαιώνουν ότι ο άνθρωπος δυναμώνει με την συντροφικότητα!

Ακούγοντας τους επιστήμονες που επιβεβαιώνουν ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος για όλους, για όλα τα επιτεύγματά μας, ακόμα για ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα και τους βλέπω να προσπαθούν να δώσουν απάντηση στο αιώνιο ερώτημα: Ποιό είναι το νόημα της Ζωής και ο σκοπός αυτού του κόσμου, καταλήγω στην εξής συμπέρασμα:

Δεν μ'ενδιαφέρει και δεν ψάχνω να βρω το νόημα! Μου αρκεί το πιο σημαντικό!
Οτι το νόημα της ζωής γεννά αξίες και αυτές οι αξίες έναν κώδικα συμπεριφοράς, έναν τρόπο διαβίωσης.

Ερωτήματα που αφορούν το γιατί δηλαδή το "γιατί -βρε αδελφέ= ζώ?' δίνω μόνο μια απάντηση:
Δεν με νοιάζει μεγάλε γιατί ζω...θες απο σύμπτωση, θες γιατί κάποιοι το θέλησαν, λίγο μ'ενδιαφέρει!
Μ'ενδιαφέρει όμως το πώς και όχι το γιατί!
Πώς ζω και πόσο προσπάθησα ώστε να ζω όπως εγώ θέλω!

Φίλοι μου, έτσι ήταν είναι και θα είναι η ζωή...
Η ύπαρξή μας θα είναι πάντα στενά συνδεδεμένη με τον

θάνατο...

ο έρωτας με την απώλεια , η ελευθερία με τον φόβο και το μεγάλωμα με τον αποχωρισμό!
Συμβιβαστείτε μ'όλα αυτά και ζείστε με ικανοποίηση την ζωή σας!

Τολμήστε και αλλάξτε ότι την στεναχωρεί, απειλεί και την μικραίνει....

Μ'αυτά κι'αυτά δεν ξέρω αν το καταλάβατε, πως η μεγάλη βόλτα που σας έκανα στο Κάστρο των Σαλώνων τελείωσε και

επιστρέψαμε κάτω στην πόλη της Άμφισσας με τα ωραία πέτρινα σπιτάκια της, που επιμένουν κόντρα στους καιρούς να διατηρούν έντονα το χρώμα μιας άλλης εποχής!