Κάηκε ο Άγνωστος Στρατιώτης; Έ, και;

 Γράφει ο Γιάννης Καφάτος

Αυτό είναι το ποίημα που έδωσαν στην κόρη μου, τη Μαρίνα μου, για τη γιορτούλα που θα κάνει το νηπιαγωγείο για την 28η Οκτωβρίου.

Mου έδωσε πολύ περήφανη το φάκελο και μου είπε ότι αυτή το λέει καλύτερα απ’ όλους αφού το λέει πολύ δυνατά! Ήταν πολύ περήφανη. Κι εγώ μαζί της!

Άνοιξα το φάκελο και διάβασα το ποίημα. Μετά το διάβαζα δυνατά, στίχο στίχο για να το μάθει απ’ έξω! Είναι καταπληκτικό πόσο εύκολα μαθαίνουν τα παιδιά τα ποιηματάκια τους. Εκεί που το μαθαίναμε, η Μαρίνα αποφάσισε ότι η μαμά της είναι πιο κατάλληλη για να της μάθει το ποίημα και γύρισε στα παιχνίδια της.

Έτσι κι εγώ με τα δικά μου «παιχνίδια» φωτογράφισα το ποιημάτακι και άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν έχω καμία διάθεση να μιλήσω στα..........

παιδιά μου για την πατρίδα μας.

Έχω αποφασίσει και νομίζω τα έχω ξαναγράψει (βαριέμαι οικτρά να λινκάρω και να σε τρέχω σε άλλα κείμενα) ότι δεν αισθάνομαι ότι έχω πατρίδα ή τουλάχιστον ότι έχω περηφάνεια γι’ αυτή την πατρίδα!

Την ώρα που γράφω, ακούω σε άλλο παράθυρο στον υπολογιστή τα επεισόδια, πώς παλιά που τα ραδιόφωνα είχαν παραγωγούς, ακούγαμε το πρόγραμμα; Ε, έτσι τώρα ακούω τα επεισόδια και κάνω σκέψεις για την πατρίδα, την περηφάνεια, το μέλλον και το παρελθόν που μας έφερε εδώ.

Η πατρίδα μας είναι πλέον πολύ ωραία, αρκεί να μην είσαι Έλληνας. Αν ήμουν περαστικός και περιδιάβαινα πόλεις, χωριά, ενδοχώρα, νησιά, μιλούσα με τους ανθρώπους, θα γύριζα στο «σπίτι» μου γεμάτος. Εικόνες και συναισθήματα.
Ό,τι τώρα με αδειάζει, αν ήμουν ξένος θα με γέμιζε!

Δεν μου έκανε καμία αίσθηση που είδα το φυλάκιο στον Άγνωστο Στρατιώτη να καίγεται. Δεν μου έκανε εντύπωση γιατί τα σύμβολά μας έχουν καεί προ πολλού! Μερικά μόνα τους, μερικά άλλα τα κάψαμε εμείς. Εξαλείψαμε τα συλλογικά «τοτέμ» που γύρω τους παίρναμε ζωή, είχαμε αναφορές. Και καλά κάναμε, μερικά το άξιζαν. Ακόμη και κάποιοι  που «σκάλισαν» αυτά τα τοτέμ αποκαλύφθηκε ότι ήταν απλά ξόανα και όλη η τελετουργία που συντηρούσαν για ενεργοποιήσουν λόγια και θυμό, ήταν μόνο για να φουσκώσουν οι τσέπες τους.

Ψεκάζουν, καίνε, σπάνε, καταστρέφουν. Αυτή την ώρα που γράφω, κυριολεκτικά. Τις υπόλοιπες … μεταφορικά, αλλά εν τέλει το ίδιο αποτελεσματικά για την καθημερινότητα της Μαρίνας που εδώ και λίγη ώρα με άφησε να της μάθω το ποίημα, με αντάλλαγμα να την αφήσω να κάνει μονόζυγο στο μπράτσο μου – θέλω γυμναστήριο!

Δεν είμαι περήφανος για την πατρίδα ώστε να της μιλήσω γι’αυτήν. Για τη Μαρίνα πατρίδα είναι η οικογένειά της. Και για μένα.
Είμαι περήφανος που δουλεύω σα τον σκύλο για μπορεί η Μαρίνα και ο Αντώνης μου να έχουν μια ασφάλεια στην καθημερινότητά τους. Παλιά αυτό εξαρτιόταν μόνο από τη δική μου προσπάθεια. Εδώ και καιρό ακόμη και αυτό το τόσο απλό καταργήθηκε, μαζί με τόσα άλλα.

Γι’ αυτό δεν είμαι περήφανος. Γιατί κάποιοι ενώ έπρεπε να δουλεύουν, ώστε οι Μαρίνες και οι Αντώνηδες της πατρίδας να είναι ασφαλείς, έκαναν κοπάνα. Και τώρα καλούν εμένα να βγάλω τα κάστανα από τη φωτιά. Μού πήραν, όμως, κάθε υλικό που θα μπορούσε να με βοηθήσει να μην καώ.

Δεν είμαι καθόλου περήφανος για κανέναν.

Έχω κάψει όλα τα τοτέμ, δεν πιστεύω σε τίποτα πια. Πιστεύω μόνο στην αγάπη και στη φιλία, τα μοναδικά για τα οποία αξίζει να σκοτωθεί κανείς. Η πατρίδα δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο συμβάσεις, κουρελιασμένες, πατημένες σαν τις κουράδες των σκύλων των φίλοζωων που λερώνουν τα πεζοδρόμια. Η πατρίδα δεν υπάρχει. Έγινε έμβασμα και τιμαλφή που δραπέτευσαν στο εξωτερικό. Η πατρίδα δεν υπάρχει. Κενό. Ένας ναυτίλος εντυπωσιακού κελύφους αλλά … άδειος, δεν μπορεί να «οδηγήσει» κανέναν και πουθενά.

Ποιον ενδιαφέρουν όλες αυτές οι σκέψεις; Κανέναν. Η Μαρίνα αρνείται να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε το ποίημά της. Θα ήθελα να της πω ότι δεν αξίζει να μάθει τίποτα γι’ αυτόν τον τόπο. Είναι άδειος. Αλλά δε θα το κάνω. Δεν είναι δυνατόν να πληγώσεις τόσο ένα παιδί. Εμείς είμαστε πιο «έτοιμοι» να πληγωθούμε -διάολε είμαστε μεγάλοι άνθρωποι, θα βρούμε τρόπους να επουλώσουμε τις πληγές … θα βρούμε; θέλουμε; Ή μήπως είναι καλύτερα να αφήσουμε τις αμυχές ανοιχτές να κακοφορμίζουν για να μην ξεχάσουμε ποτέ τη σαπίλα που μας περιβάλει;

Από έναν αργό θάνατο προτιμώ ένα σοκ.

Πολύ θα ήθελα να είχα κάτι για το οποίο θα  φώναζα με όλη μου την ψυχή: Ζήτω – Ζήτω.

Ευτυχώς έχω: τις προσπάθειες της Μαρίνας μου και του Αντώνη μου!!!

http://kafeneio-gr.blogspot.com