Σελίδες

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Σύνταγμα, 20 Οκτώβρη: Με τον αστυφύλαξ, ή με τον χωροφύλαξ; Ή μήπως υπάρχει κι άλλος δρόμος;

«Πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς, πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;»

 Γιάννης Ρίτσος

------------------

Και για όσους δεν το’ χουν ακόμα καταλάβει, τις 20 Οκτώβρη είχαμε τον πρώτο νεκρό του ταξικού πολέμου, που εδώ και 2 χρόνια έχει εξαπολύσει η ΕΕ, το ΔΝΤ και οι ντόπιοι συνεργάτες τους κατά του ελληνικού λαού: Τον άνεργο οικοδόμο, Δημήτρη Κοτσαρίδη! Θέλω να τονίσω απ’ την αρχή, ότι ο γράφων υπήρξε επί 8 χρόνια μέλος και στέλεχος των «Νέων Πρωτοπόρων», της ΚΝΕ και του ΚΚΕ στην Καλλιθέα, την Γκράβα και τη Σπουδάζουσα. Επίσης, θεωρώ τιμή μου και μεγάλη μου τύχη το γεγονός ότι πέρασα από το ΚΚΕ, διότι εκεί γνώρισα –κατά την εφηβεία μου- μεγάλο αριθμό σημαντικών και θαυμάσιων ανθρώπων, έντιμων αγωνιστών και πραγματικών επαναστατών, οι οποίοι συνέβαλαν σε σημαντικό βαθμό... στην (όποια) προσωπική και πνευματική μου συγκρότηση. Όπως, βέβαια, γνώρισα κι αρκετά «στουρνάρια», πολλούς συντηρητικούς και πολλούς ξεπουλημένους, οι οποίοι έχουν καταντήσει να πλαισιώνουν σήμερα τη ΔΗ.ΑΡΙ και το ΠΑΣΟΚ.

Τα γεγονότα της 20/10 στο Σύνταγμα τραυμάτισαν πρώτα απ’ όλα ψυχικά, όλους μας. Πέραν όμως των.. ψυχικών μας τραυμάτων, υπάρχουν και τα πολιτικά, τα οποία εντείνονται μέσα στο δίπολο: «Το ΚΚΕ είναι το κόμμα του χαφιέ» και «Όποιος φοράει μαντήλι και συγκρούεται με τα ΜΑΤ, είναι παρακρατικός και προβοκάτορας». Μετά τα τραγικά γεγονότα του Συντάγματος (λαμβάνοντας υπόψη  και από τα σχόλια σχετικά με την ανακοίνωση της Α.Κ. Αθήνας, που αναρτήθηκε στο blog μας), διαπιστώνεται μια α-πολιτίκ προσέγγιση αυτού του ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥ ζητήματος με γηπεδικού τύπου αντιπαράθεση εκατέρωθεν, του στυλ «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους άλλους κλπ». Ή με τον Ασυφύλαξ, ή με το Χωροφύλαξ δηλαδή...

Με τον Αστυφύλαξ...

Είναι γνωστό, ότι στις κρίσιμες στιγμές, η ηγεσία του ΚΚΕ διακατέχεται –σχεδόν μεταφυσικά-από πολιτική ανεπάρκεια. Πέραν των γνωστών- και παραδεδεγμένων απ’ την ίδια την ηγεσία- λαθών του Δεκέμβρη του ’44, χαρακτηριστικό είναι το κείμενο «Έκθεση και Συμπεράσματα για τα Γεγονότα του Νοέμβρη του 1973» της 4ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, τον Ιούλη του 1976, το οποίο αναφέρει στη σελίδα 31: «Δεν μπορεί να υποστηριχτεί ότι υπήρξε μελετημένο σχέδιο (προβοκάτσια) της αντίδρασης για να εξωθήσει σε μια τέτοια μορφή (σ.γ. δηλ. την κατάληψη του Πολυτεχνείου) και να πετύχει ορισμένους σκοπούς. Αυτό προκύπτει από τη μελέτη όλων των στοιχείων, που ως τώρα έχουν συγκεντρωθεί και μελετήθηκαν. Αλλά προκύπτει και λογικά». Αφού λοιπόν δεν προκύπτει από τα γεγονότα ότι οι καταληψίες του Πολυτεχνείου ήταν προβοκάτορες, όπως ευθέως παραδεχόμαστε στο παραπάνω ντοκουμέντο για τα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973, σημαίνει ότι προέβημεν σε λάθος εκτίμηση των γεγονότων εκείνης της περιόδου. Σημαίνει ήταν πολιτικά ανεπαρκής η ανάλυσή και η γραμμή, που δώσαμε μέσω του άρθρου με τίτλο «Τι επιβάλλεται να κάνουμε», στη σελίδα 3 του περιβόητου φύλλου 8 της «ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ», όπου λέγαμε ότι το καθήκον των κομμουνιστών είναι «Να καταπολεμήσουμε κάθε αυθόρμητη ή πριμοδοτούμενη από τη χούντα τάση για απρογραμμάτιστες, βιαστικές και χωρίς την επεξεργασία του οργανωμένου κινήματός μας ενέργειες». Με άλλα λόγια, διαπιστώσαμε ότι οι εξελίξεις μας διέψευσαν και μας προσπέρασαν. Τι κάνουμε ως επαναστάτες, αλλά κι ως μαρξιστές; Αυτοκριτική; Διαλεκτική προσέγγιση; Ανάλυση; Μελέτη; Συζήτηση; Αναζήτηση; Τίποτε απ’ όλα αυτά! Απλά, συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε με την ίδια λογική τα γεγονότα: Από το 11ο Συνέδριο το 1982, όπου επικράτησε η γραμμή Ανδρουλάκη περί...«δημοκρατικών δυνάμεων», έως και τη συγκυβέρνηση με το Μητσοτάκη κι από τον...«αριστεροχουντισμό» και τη διάλυση της «ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΧΤΙΔΑΣ» κατά τη μεταπολίτευση, έως και τις μαζικές διαγραφές της Πάτρας το ’85 και τις διαγραφές στην ΚΝΕ το ’89 (στις οποίες είχε κι ο γράφων την...τιμητική του). Η ηγεσία του κόμματος ανέκαθεν φοβόταν και «καθάριζε» την αριστερή της πλευρά (Άρης, διαγραφές της μεταπολίτευσης, διαγραφές στην ΚΝΕ το ‘89), αλλά τις ζημιές τις πάθαινε πάντα απ’ τη δεξιά της πλευρά (Κύρκος, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη κλπ). Το ίδιο συμβαίνει σήμερα, που βρισκόμαστε απ’ τη μια ενώπιον σφοδρής και παγκόσμιας επίθεσης απ’ τον ταξικό εχθρό, απ’ την άλλη ενώπιον εξεγερσιακής διάθεσης (διάθεσης, όχι συνείδησης) σημαντικού τμήματος της εργαζόμενης κοινωνίας. Ποιο το καθήκον του επαναστατικού μαρξιστικού κόμματος σε τέτοιες περιόδους λοιπόν;

 Να έχει επαρκή ανάλυση για την σημερινή κατάσταση κι  επεξεργασμένη πολιτική πρόταση πάλης, ανατροπής και προοπτικής; Να οικοδομεί συμμαχίες, κερδίζοντας τα πιο μαχητικά και πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης και της κοινωνίας; Να συντονίσει και να προετοιμάσει πολιτικά και πρακτικά τις ευρύτερες λαικές μάζες, ώστε η οργή και η διάθεσή τους για αγώνα ν’αποκτήσει πολιτικό περιεχόμενο και προοπτική; Να δώσει στις λαικές δυνάμεις (όπως έγινε-σε κάποιο βαθμό- κατά τη δεκαετία του ’30 και του ‘40) το στίγμα της ταξικής-πολιτικής δύναμης, που θ’ ανατρέψει με δυναμικό κι αποφασιστικό τρόπο το καθεστώς της εκμετάλλευσης, δημιουργώντας έτσι κάποιου είδους «ψυχολογική αυτοπεποίθηση» στις μάζες, όπως είχε κάνει τότε, που η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ του ΕΑΜ απέτρεψε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ των ελλήνων εργατών από τους ΝΑΖΙ;
Ή μήπως οφείλει να περιχαρακώσει τη βάση του με όρους οπαδισμού, μακρυά και πέρα απ’ τα υπόλοιπα πρωτοπόρα και μαχόμενα εργατικά και λαικά στοιχεία; Να ποντάρει στα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, διαβεβαιώνοντας ότι «δεν έχουμε καμία σχέση ούτε επικροτούμε ενέργειες, όπως το πέταγμα αυγών και μπογιάς» (ανακοίνωση του ΠΑΜΕ Νάξου για την απεργία της 19/10 στο νησί), ή να χαρακτηρίζει τσουβαληδόν «πράκτορα του ταξικού εχθρού», «αντικομμουνιστή» και «προβοκάτορα», όποιον έχει διάθεση να συγκρουστεί με την Αστυνομία, ενώ κι οι πέτρες γνωρίζουν ότι ο εργάτης Τάσος Τούσης το ’36 στη Θεσ/νίκη κι ο Σωτήρης Πέτρουλας το ’65 στην Αθήνα σκοτώθηκαν ενώ συγκρούονταν με την Αστυνομία; Να θεωρεί εν δυνάμει εχθρό του, όποιον προβαίνει σε κριτική των ανεπαρκειών της ηγεσίας, όταν πρόσφατα προέβη στη γνωστή πολιτική αποκατάσταση κάποιων...παλαιοτέρων «τυχωδιοκτών». Μήπως αρκετοί απ’ όσους φορούν μαντήλια και συγκρούονται εδώ και δεκαετίες με την Αστυνομία, σ’όλες τις δυτικές κοινωνίες δεν είναι ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ, αλλά «μια χούφτα ανθρώπων, απ' αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία», όπως είχε πει κι ο Άρης για τους συναγωνιστές του στον περίφημο λόγο του, στη Λαμία; Οι κομμουνιστές είναι στο ίδιο στρατόπεδο μ’αυτούς, ή τους έχουν απέναντι; Δε χρειάζεται καν να σταθούμε στη διαχρονική ύπαρξη δρώντος ασφαλίτικου και φασιστικού παρακρατικού μηχανισμού εν γένει, αλλά και μέσα σε ομάδες ανθρώπων, που συγκρούονται με την Αστυνομία, διότι αυτό είναι αυταπόδεικτο και αυτονόητο. Ούτε βέβαια δικαιούται κάποιος να συγχέει το συγκεκριμένο μηχανισμό με τους οργισμένους αγωνιστές, που πολλές φορές αποτελούν το...θερμόμετρο της κοινωνίας, αλλά και του κινήματος.

Σ’όλα τα παραπάνω καλείται-πρωτίστως-να προβληματιστεί η λαική-ταξική βάση και στελέχη του ΚΚΕ και ν’ ανοίξει στις γραμμές του κόμματος ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ συζήτηση (προς αποτροπή ηλιθίων και κακόβουλων σχολίων: συζήτηση, όχι διάσπαση) για το κρίσιμο ζήτημα των συμμαχιών, σε περιόδους όπως η σημερινή.  

...ή με τον Χωροφύλαξ;


Είναι γνωστό ότι στον αντιεξουσιαστικό χώρο, υπήρξαν και υπάρχουν μαχητικά και πρωτοπόρα στοιχεία, με αυξημένη δόση υπερευαισθησίας σε κοινωνικά και ταξικά ζητήματα. Αν όμως πάρουμε σοβαρά το (πολιτικά και ιστορικά ανήθικο) σύνθημα «ΚΚΕ, το κόμμα του χαφιέ», τότε αρκετοί από εμάς έχουμε θητεύσει σε σχολή πρακτόρων (αθάνατε Βέγγο)! Αν την ηγεσία του ΚΚΕ τη χαρακτηρίζει η πολιτική ανεπάρκεια, ορισμένους απ’τον αντιεξουσιαστικό χώρο χαρακτηρίζει η... καθόλου πολιτική. Προτάσσουν, ως άλλοι Σταλινικοί, με δογματικό «έτσι θέλω» τον «επαναστατικό αυνανισμό» του μπάχαλου και υποτιμούν την καθημερινή πολιτική και ιδεολογική ζύμωση της ιδεολογίας της απελευθέρωσης. Βεβαίως και χρειάζεται η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταξικής σύγκρουσης, αλλά ασκείται με όρους ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ και όχι με όρους γηπέδου.

Αν για κάποιους συναγωνιστές του αντιεξουσιατικού χώρου, είμαστε όλοι διαβρωμένοι απ’την εξουσία εκτός απ’ αυτούς κι ως εκ τούτου οφείλουν να σπάσουν τα μούτρα όσων διαφωνούν μαζί τους, ας θέσουν ιστορικά τον εαυτό τους δίπλα απ’ το Μαλάμη και τον Μπέρια... Αν για κάποιους εχθροί είναι οι εργάτες, που πλαισιώνουν τις γραμμές του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, τότε είναι σα να λένε: «Μόνοι μας κι όλοι σας»! Εδώ όμως το πρόβλημα ξεφεύγει από την πολιτική του διάσταση και λαμβάνει επιπλέον φιλοσοφική διάσταση: Το «Μόνοι μας κι όλοι σας» ισχύει ως «κοσμοθεωρία» όταν τσακωνόμαστε στο μπάρ, στο πανηγύρι, στο γήπεδο, στη γειτονιά, ή στο δρόμο.  Όταν μαίνεται ο ταξικός πόλεμος λέγεται, αυτό που είπε ο ηγέτης των Ισπανών αναρχικών, Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, το 1936: «Υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι: Εκείνος της ελευθερίας και της νίκης της εργατικής τάξης κι εκείνος της νίκης και της τυρρανίας, που θα επιβάλλουν οι φασίστες».


Aντί επιλόγου, παραθέτουμε μια εξαιρετική αποστροφή του Άρη προς τον αντάρτη Περικλή Χουλιάρα λίγες μέρες μετά τη Βάρκιζα, η οποία αφορά και...στον Αστυφύλαξ και...στο Χωροφύλαξ: «Σου είπα κι άλλη φορά για το κόμμα σου: Όταν κανείς αγωνίζεται ενάντια στα λάθη και τη στραβή γραμμή της ηγεσίας δεν αγωνίζεται για το κακό, αλλά για το καλό του κόμματος! Εγώ πάντως δεν πρόκειται να παραδώσω τα όπλα, θα συνεχίσω μέχρι το τέλος τον αγώνα, που άφησα μισό. Κι ούτε στην Αθήνα θα κατέβω για να κάνω τον Πρόεδρο των εφεδροελασιτών, όπως με διόρισαν -από τα Τρίκαλα ακόμα- ο Ιωαννίδης με το Σιάντο, για να πάω να καταγράφω τους διωγμούς, τους εξευτελισμούς και τις ντροπές των Ελασιτών, οι οποίες θ’ αρχίσουν μετά την παράδοση των όπλων...»

askordoulakos
 
 
 Απόψεις Ιτεανετ
Στις 20 Οκτώβρη το ΚΚΕ αποφάσισε το σταμάτημα της 48ωρης με διαφορετική ατζέντα θεμάτων από ότι ξεκίνησε .
Η θαυμαστή απεργία και κινητοποίηση με τεράστιες πορείες και καταλήψεις , αποφασίστηκε να τελειώσει και να μην κλιμακωθεί για μερικές ημέρες ακόμη . Την στιγμή που η κυβέρνηση παραπαίει αποφασίστηκε  να δοθεί μια εσωτερική μάχη κατοχύρωσης πόντων εντός του κινήματος.
Όλοι γνώριζαν - και το ΚΚΕ- τι θα υποστούν τα μέλη του με τις αλυσίδες μπροστά στην Βουλή, όλοι γνωριζαν ότι μπαίνοντας εκεί μπροστά θα αλλάξει η πολιτική ατζέντα και αντί για το νομοσχέδιο θα συζητούμε για τους μπαχαλάκηδες, ή για τις απίστευτες ανακοινώσεις του ΚΚΕ ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ.
Προετοίμασαν τον εμφύλιο του κινήματος γιατί δυστυχώς δεν θέλουν, ή δεν μπορούν το προχώρημα του.

Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει όλη μέρα κοσκινάει λέει ο λαός μας και το ΚΚΕ δεν θέλει να ζυμώσει.
Όπως έχει καταπανάληψη πει και και με τα λόγια και με τις πράξεις , θεωρεί τον κόσμο ακόμη ανώριμο ακόμα και όταν κατεβαίνει κατα εκατομύρια στους δρόμους της χώρας μας. Δεν τον αποδέχεται, τον περιφρουρεί και δεν τον οργανώνει σαν κίνημα. Απευθύνεται μόνα στα μέλη του και σε όσους θέλει να στρατολογήσει. Οποιοσδήποτε άλλος οργανωμένος αριστερός ή μέλος κάποιας άλλης ομάδας είναι απορριπτέος.
Οι δυνάμεις όμως της αριστεράς έχουν άλλο ρόλο , έχουν ρόλο να οργανώνουν και τα μέλη τους και το κίνημα και τον απλό κόσμο της κοινωνίας μας . Δεν βάζουν αλυσίδες για να τον χωρίζουν, αλλά οργανώνουν την συνέχιση των απεργιών. Ο καλός λόγος από τον Πρετεντέρη στο δελτίο του Μέγκα κάποιους θα έπρεπε να τους βάζει σε υποψία για τον ρόλο που παίζουν.
Η κοινή δράση της αριστεράς και της κοινωνίας είναι το ζητούμενο και σε αυτό πρέπει να προσανατολιζόμαστε , όχι να βάζουμε συνέχεια αυτογκόλ και να δίνουμε ανάσες σε αυτήν την διαλυμένη και ανυπόληπτη κυβέρνηση.

Και ένα τελευταίο δεν υπερασπίζουμε σε καμία περίπτωση αυτούς που κάνανε δολοφονικές επιθέσεις ενάντια στο ΚΚΕ . Τους θεωρούμε μια καρικατούρα των λάθος απόψεων του ΚΚΕ . Υποκαθιστούν και αυτοί το κίνημα με τον εαυτό τους  αλλά φτάνουν σε δολοφονικές πρακτικές ενάντια στο κίνημα σε σημείο να παίζουν τον ρόλο που θέλει η αστυνομία.

8 σχόλια:

  1. Το πάθος ενάντια (και ανάμεσα) στην αριστερά είναι δυνατότερο από αυτό ενάντια στα αφεντικά;

    του Π. Μαυροειδή
    το άρθρο δημοσιεύεται στο ΠΡΙΝ (23/10/11)

    Πρώτη φορά τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης ήταν τόσο πρόθυμα να δείχνουν χωρίς φειδώ τηλεοπτικού χρόνου, κόσμο και όχι φωτιές. Μόνο που έδειχναν ανθρώπους με κοκκινόμαυρες σημαίες (αλλά και με μολότωφ και πέτρες) να επιτίθενται σε άλλους με κόκκινες σημαίες .
    Ο αποτροπιασμός υποτίθεται ότι ήταν για τη δολοφονική επίθεση συγκεκριμένων τυχοδιωκτικών αναρχικών ομάδων κατά των μελών του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Στην πραγματικότητα η ασυγκράτητη χαρά ήταν για την εικόνα «κόκκινου εναντίον κόκκινου». Και ιδιαίτερα ήθελαν να φαίνεται αυτό το πάθος. Ο ζητούμενος συνειρμός, κάτι παραπάνω από σαφής: φανταστείτε πως θα σφαχτούν μεταξύ τους και τι χάος θα επικρατήσει αν αποσυρθεί γενικά η αστυνομία και πολύ περισσότερο αν πέσει η κυβέρνηση.Τα προβοκατόρικα συγχαρητήρια του ΛΑΟΣ, του Αlter και του Αντένα στο ΚΚΕ για την «περιφρούρηση της Βουλής», έχουν στόχο να πλήξουν το ηθικό της εργατικής βάσης του. Να αναστείλουν θετικές αγωνιστικές διεργασίες συνάντησης με το μαχητικό αγώνα. Να ενεργοποιήσουν συντηρητικά αντανακλαστικά της ηγεσίας του ΚΚΕ, όπως η αδικαιολόγητη και αλόγιστη «περιφρούρηση» του ΠΑΜΕ από τις δυνάμεις του ταξικού ρεύματος και του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων.
    Ευρύτατη κάλυψη είχαν και τα υπονοούμενα της Α. Παπαρήγα ότι οι κουκουλοφόροι ξεκίνησαν μέσα από μπλοκ της πρωτοβουλίας «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ», το οποίο δήθεν συστέγαζε «αναρχο-αριστερούς, αναρχο-δεξιούς και Χρυσή Αυγή». Θλιβερή και κοντόθωρη ταξική και πολιτική ανευθυνότητα.
    Όσο γέλαγαν τα μούτρα των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ, του Πρετεντέρη και του Αστυνομικού Διευθυντή, άλλο τόσο πονούσαν οι αγωνιστές της αριστεράς και του εργατικού κινήματος.
    Δεν είναι και μικρό πράγμα: Η δεύτερη μέρα της μεγαλειώδους εργατικής 48ωρης κινητοποίησης, σημαδεύτηκε από την πρόστυχη προσπάθεια της κυβέρνησης και των υποτακτικών σε αυτή ΜΜΕ, να κεφαλαιοποιήσουν μια πολιτική υποχώρηση στο αναπτυσσόμενο ρεύμα κοινωνικής και πολιτικής ανυπακοής.
    Στη προσπάθεια αυτή αξιοποιείται από μεριάς της, με χυδαίο τρόπο, ο τραγικός θάνατος του διαδηλωτή, στελέχους του ΠΑΜΕ. Συσκοτίζεται το γεγονός ότι χάθηκε ένας εργαζόμενος σε μέρα απεργίας και σε χώρο απεργιακής κινητοποίησης, ως αποτέλεσμα της εκτεταμένης χρήσης χημικών και δακρυγόνων από την αστυνομία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η κυβέρνηση επιχειρεί να πιστώσει το θάνατο αυτό, αλλά και γενικότερα την ευθύνη για τη βία στο κέντρο της Αθήνας στις συγκρούσεις μεταξύ του «ΠΑΜΕ και ομάδων αναρχικών», αθωώνοντας τη δική της πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και του εκφοβισμού του λαού.
    Σε ότι αφορά αυτά καθαυτά τα γεγονότα στις 20/10, δεν έχουν θέση οι «ίσες αποστάσεις». Χρειάζεται αποφασιστική πολιτική καταδίκη και απομόνωση σε εκείνες τις αναρχικές ομάδες που για άλλη μια φορά επεχείρησαν τυφλή δολοφονική επίθεση σε βάρος διαδηλωτών. Δεν μπορεί και δε πρέπει να γίνει κανένας συμψηφισμός με τις σοβαρές πολιτικές ευθύνες του ΚΚΕ που είναι άλλης κλίμακας και κυρίως άλλης ποιότητας. Οι ομάδες αυτές πράγματι ψαρεύουν σε θολά νερά. Αναζητούν νομιμοποίηση στη συνείδηση όλων όσων αγαναχτούν για τις λογικές ιδιοκτησίας του κινήματος και των αγώνων που αναπτύσσει το ΚΚΕ, συχνά και με ανοιχτές επιθέσεις στην αντικαπιταλιστική αριστερά. Το μόνο που προκαλούν ωστόσο είναι αποτροπιασμός και περιφρόνηση. Το αριστερό, απελευθερωτικό και κομμουνιστικό κίνημα δεν έχει καμία σχέση με πρακτικές αστικής βίας, που θυμίζουν παρακράτος.
    Ακόμη μεγαλύτερες είναι οι ευθύνες όμως στο νέο πολιτικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε μετά τα γεγονότα. Θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς μια σοβαρή στάση από τις αναρχικές τυχοδιωκτικές ομάδες. Ακόμη και ο λεγόμενος «πολιτικός αντεξουσιαστικός χώρος», όπως εκφράστηκε μέσα από ανακοίνωση της «Αντεξουσιαστικής Κίνησης Αθήνας», έσπευσε να εξαφανίσει τη δράση κυβέρνησης, κράτους και παρακράτους και να δηλώσει πως «αποκλειστικά υπεύθυνο για τα σημερινά (20-10-11) γεγονότα στο Σύνταγμα είναι το ΚΚΕ»! Οποία τύφλωση! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη πως το πρόβλημα στον αναρχικό και αντεξουσιαστικό χώρο είναι βαθύτερο από τη συμμετοχή ή όχι στα λεγόμενα «μπάχαλα».
    Ωστόσο, ο κόσμος έχει άλλες απαιτήσεις και ανησυχεί περισσότερο από τη στάση του ΚΚΕ. Καμία αντίδραση στη δολοφονία του διαδηλωτή. Σκοτώθηκε ένας εργαζόμενος από τα χημικά της αστυνομίας και δε σηκώθηκαν οι πέτρες και οι πάντες κατά της κυβέρνησης. Σχεδόν αποκλειστική ενασχόληση με τους αναρχικούς. Εκτός τόπου και χρόνου επιθέσεις στο ΣΥΡΙΖΑ. Και ακόμη πιο σημαντικό: αναδρομική επίθεση στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και εμετικές συκοφαντίες κατά της επαναστατικής αριστεράς. Ας παρακολουθήσουμε λίγο την Α. Παπαρήγα: «Παίζει η ακροδεξιά σίγουρα και προσπαθεί να τραβήξει και δυνάμεις μέσα από την αστυνομία και η κοινοβουλευτική ακροδεξιά. Από εκεί και πέρα υπάρχει και η λεγόμενη ακροαριστερά. Τώρα, δεν μπορώ να κάνω λεπτομερειακούς διαχωρισμούς»(!).

    Και ποια είναι η απάντηση σε όλα αυτά από την αντικαπιταλιστική αριστερά;
    Με όρους κοινωνίας. Με βάση τις ανάγκες του κινήματος. Για να κερδίσουμε στον κοινωνικό πόλεμο που κήρυξε κυβέρνηση-ΕΕ και ΔΝΤ και όχι στον ενδο–αριστερό εμφύλιο. Συστράτευση της κομμουνιστικής και μαχόμενης αριστεράς, καθώς και του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού δυναμικού στην κοινή δράση για να πέσει η κυβέρνηση, για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης.

    http://aristeroblog.wordpress.com/2011/10/22/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%AC%CE%B8%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%B9/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ρε παλικάρια του iteanet, πως είναι δυνατόν να μιλάτε για κοινή δράση της αριστεράς και της κοινωνίας (αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται επ' ουδενί, παρά μόνο στον μικρόκοσμό σας) και απ' την άλλη να θεωρείτε τον αναρχικό χώρο καρικατούρα των λάθος απόψεων του κκε;

    Πως θα κάνεις κοινή δράση με κάποιους που έχουν κατ' εσέ λάθος απόψεις; Και αν δεν κάνω λάθος και οι άλλοι δύο χώροι, της κομμουνιστικής αριστεράς και της αναρχίας θεωρούν λανθασμένες το λιγότερο, τις δικές σας θέσεις και πολιτικές. Αφού ούτε στα αίτια της οικονομικής κρίσης δεν συμφωνάτε, τι σόι κοινή απάντηση θα δώσετε;

    Τι περιμένετε δηλαδή, τρία λάθη να μας κάνουν ένα σωστό; Εκτός αν μας δουλεύετε και οι εκκλήσεις για ενότητα δράσης έχουν την ίδια βαρύτητα με τις πατριωτικές κορώνες άλλων πολιτικών χώρων και απλώς εσείς καλείτε σε ενότητα του κινήματος (ποιου απ' όλα;) με μια γλυκανάλατη, υπεράνω των άλλων φρασεολογία, προκειμένου να αρπάξετε και σεις μερικά ψηφαλάκια στις επερχόμενες εκλογές.

    Καλές οι εκκλήσεις στους άλλους χώρους για αναστοχασμό των θέσεων και πρακτικών τους, ενδιαφέρον και το κείμενο απ' το βαθυκόκκινο, αλλά μήπως είναι πιο σώφρον, πριν αρχίζεις να νουθετείς τους άλλους, να κοιτάξεις τα του οίκου σου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε ανώνυμε ως προς το τελευταίο το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οτι αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε οίκο για να υπερασπίσουμε.

    Ως προς το θέμα του κινήματος και την ερώτηση με ποιο τρόπο θα υπάρξει συνισταμένη, η απάντηση είναι πάντα η ίδια .
    Η δράση της κοινωνίας είναι η συνισταμένη.
    Ποιό ήταν το πρόγραμμα που δημιούργησε το Πολυτεχνείο του 73 , ποιο το πρόγραμμα που έκανε την εξέγερση στην Αίγυπτο, με ποιο πρόγραμμα και ποια συνισταμένη διώχθηκε το ΔΝΤ από την Αργεντική.
    Με αυτό το πρόγραμμα θα προχωρήσουμε και εμείς.
    Πουθενά οι ανατροπές δεν έγιναν με προγράμματα, όχι γιατί είναι κατ ανάγκη κακά αλλά γιατί ποτέ δεν υπάρχει η πολυτέλεια ύπαρξής και προετοιμασίας τους.
    Αυτό που πρέπει να κτίζεις τέτοιες εποχές είναι τα όργανα του κινήματος στους χώρους εργασίας στις σχολές στις γειτονιές, αυτά είναι που θα πλαισιωθούν από τον κόσμο και θα επεξεργαστούν τα κατάλληλα αιτήματα που τόσο αναζητούμε .
    Πολλές φορές είναι λάθος τα προαπαιτούμενα που αναζητούνται χωρίς να είναι κτήμα του κόσμου.
    Δεν ξέρω τι νόημα έχει να μπαίνει προαπαιτούμενο να έχει κάποιος θέση αν θα είναι υπέρ ή κατά της Ευρωπαικής ένωσης, όταν απλά για πρώτη φορά βρίσκεται στον δρόμο και περπατάει δίπλα σου στην πορεία. Ο κόσμος που βγαίνει στους δρόμους έχει τις δικές του ανάγκες που δεν ταυτίζονται με την δική μας κωδικοποίηση και επεξεργασία. Δεν διαφωνεί, απλά δεν τον ενδιαφέρουν οι προτεραιότητές μας, θέλει μια μάχη για αυτά που καταλαβαίνει αυτός και όχι μια μάχη που καταλαβαίνουν οι λίγοι.
    Όταν έρθει η ώρα και η Ευρωπαϊκή ένωση σταθεί εμπόδιο στις λύσεις που θα προτείνονται, τότε θα πάρει θέση ο κάθε ένας. Μέχρι τότε θα πρέπει να προπαγανδίζει ο κάθε ένας τις απόψεις του αλλά θα πρέπει να κινούμαστε ενωτικά στην βάση.
    Αυτή είναι η βάση της σκέψης μας η ενότητα να γίνει στην βάση και όχι σε κάποιο γραφείο που θα μαζευτούν εκπρόσωποι του ΚΚΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ και θα βγάλουν την φωτισμένη συνισταμένη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολυτεχνείο 73 = ελληνική μεταπολίτευση που βιώσαμε και βιώνουμε όλοι μας

    Εξέγερση Αίγυπτος = ο στρατός ξανά στην εξουσία με άλλο πρόσωπο

    Αργεντινή και ΔΝΤ = μια χαρά επανεκκίνηση της οικονομίας έπειτα από μια καπιταλιστική κρίση και εντωμεταξύ το χρέος ξανατραβά την ανηφόρα με τις ίδιες ακριβώς κρατικές δομές και καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής με πριν.

    Μέχρι εκεί δηλαδή φτάνουν οι προσδοκίες σας; Ως την προσμονή ενός Κίρχνερ, ενός Α. Παπανδρέου, ενός σωτήρα - σταθεροποιητή;

    Αν μου λέγατε για έναν Αλιέντε και την ευρύτερη συμμαχία από πίσω του, να το συζητάγαμε σε άλλη βάση και βαθιά πολιτικά...

    ... αλλά τώρα τι κρίμα, να σπαταλιέται τόσος εξεγερσιακός λόγος για να προπαγανδίζει το αργεντίνικο παράδειγμα.

    Ξέρετε ότι εκεί έγινε ότι έγινε χωρίς να υπάρχει σχεδόν καθόλου αριστερή παρουσία, γιατί τότε να χρειάζεται κι εδώ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. PS. Περίεργο, αλλά δεν είδα πουθενά στην αρχική σας τοποθέτηση και την απάντησή σας στο πρώτο σχόλιό μου, τη λέξη καπιταλισμός ή παράγωγά της. Είναι λέξη κενή περιεχομένου για σας ή μήπως τελικά αγαπήσατε τον μεγάλο αδελφό;

    Ρητορικό το ερώτημα. Την απάντηση τη δίνει ένας πρώην σύντροφός σας, απ' ότι φαίνεται:

    http://www.youtube.com/watch?v=j_BaNNpw7Hc&feature=player_embedded

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Με τέτοια απογοήτευση που έχεις φίλε ανώνυμε τίποτα δεν μπορεί να σε εμπνεύσει.
    Είναι πολύ εύκολο στο οποιοδήποτε θετικό παράδειγμα που εσύ θα αναφέρεις να σου εμφανίσω 100 κουσούρια που πιθανότατα τα περισσότερα να τα γνωρίζεις ήδη.
    Μέχρι να φτάσουμε στην κοινωνία που ονειρεύεσαι η οποία δεν υπάρχει δυστυχώς πουθενά αυτή την στιγμή, θα βλέπουμε προσπάθειες, προχωρήματα και οπισθοχωρήσεις.
    Πρέπει να μάθουμε να γνωρίζουμε ποια είναι τα προχωρήματα και ποιες οι υποχωρήσεις.
    Και στο Πολυτεχνείο και στην Αίγυπτο και την Αργεντινή είχαμε προχωρήματα, από εκεί και πέρα όσο δυνατότερες και πιο ξεκάθαρες είναι οι οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος τόσο πιο μακρυά πηγαίνουν οι κατακτήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. P.S.
    Δεν αναφέρθηκαν χιλιάδες λέξεις στην απάντησή μας αυτή. Δεν καταθέσαμε μανιφέστο με τις απόψεις μας αλλά είναι εύκολο για σας μετά από 6500 αναρτήσεις να καταλάβετε την γνώμη μας τόσο για τον καπιταλισμό όσο και τις ιδεολογικές αναφορές μας γενικότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή