Όποιος αντιδρά στους κλέφτες όσο ειρηνικός και αν είναι ξυλοκοπείται.
Ενθύμιο της 29-6-2011 και της δράσης της Αστυνομίας της Κυβέρνησης, της Τρόικας και του ΔΝΤ.
Αφιερωμένη εξαιρετικά στην Βουλευτή Φωκίδας του ΠΑΣΟΚ που συμμετείχε στην κατάλυση της Δημοκρατίας, απο την διεφθαρμένη απο τους τραπεζίτες και τους οικονομικά ισχυρούς, πολιτικής ηγεσίας του τόπου..
Δεν θα ξεχαστεί η μέρα αυτή...
Από το πρωί φαινόταν...
Απρόκλητη επίθεση στο Χίλτον
Με μηχανές ενάντια στους διαδηλωτές και με αναίτιες συλλήψεις από τα ΜΑΤ.
Κάτω από τα γραφείο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας μπαίνουν μέσα στα μαγαζιά και χτυπούν, γκρεμίζοντας τα πράγματα και γεμίζοντας τα πατώματα με τα αίματα των χτυπημένων.
Σε ολόκληρο το εμπορικό κέντρο όσο ήταν διαδηλωτές δεν έσπασε ούτε μία βιτρίνα παρόλο που υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες εκεί. Το πλιάτσικο στις βιτρίνες ξεκίνησε όταν έμειναν μόνοι τους οι αστυνομικοί.
http://iteanet.blogspot.com/2011/06/blog-post_7191.html
http://iteanet.blogspot.com/2011/06/real-democracy-2.html#axzz1QuxHv9do
ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΑΞΙΑΡΧΟΥ ΔΙΑΔΗΛΩΤΗ: ΤΑ ΜΑΤ ΕΦΑΡΜΟΣΑΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ «ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΕΧΘΡΟΥ»!
Η συγκλονιστική περιγραφή του οργίου κρατικής καταστολής από ένα Ταξίαρχο εν αποστρατεία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς βασιζόμενος στην εμπειρία του μπορεί να αντιληφθεί, παρουσιάσει και κρίνει το επιχειρησιακό σχέδιο της Ελληνικής Αστυνομίας.
Έχει εξαιρετική σημασία να σταθμίσουμε την εκτίμηση του ως Στρατιωτικού για το Σχέδιο Ενεργείας της Αστυνομίας που “ήταν από πλευράς επιτελικής σχεδίασης άψογο : Σωστή αρχική διάταξη – Αναγνώριση – Ελιγμός – Αιφνιδιασμός – Ρήγμα στο εχθρικό μέτωπο – Εκμετάλλευση του αποτελέσματος. Ίσως και κάπου ανάμεσα κάποιες κατάλληλες «καταδρομικές ενέργειες».
Μόνο που τέτοιος σχεδιασμός αφορά την αντιμετώπιση του ένοπλου εχθρού στο Πεδίο της Τιμής. Και όχι άμαχους συμπατριώτες μπροστά από το Εθνικό τους Μνημείο, τον Άγνωστο Στρατιώτη “!
Ας δώσουμε το λόγο στον Ταξίαρχο ε.α Ευστράτιο Ουζούνογλου
Τόπος – Χρόνος :
Πλατεία Συντάγματος, 29 Ιουνίου 2011.
Σκηνικό :
Μία πλατεία που συνεχώς γεμίζει με κόσμο από παντού, ακόμη και από την Πάτρα, νέους, άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, επιπέδου μόρφωσης και κοινωνικής προέλευσης, ακόμη και οικογένειες με παιδιά. Κόσμο που έρχεται ειρηνικά, για να διαδηλώσει την αντίθεσή του στο υπό ψήφιση συμβόλαιο ξεπουλήματος της Ελλάδας και των Ελλήνων, κυρίως των νέων.
Σε μία άκρη κοντά στην έξοδο του Μετρό προς τη Λεωφόρο Αμαλίας βρίσκεται μία ετερόκλητη συντροφιά από νέους, μεσήλικες (ανάμεσά τους δύο απόστρατοι συνάδελφοι και ο υπογράφων με τη σύζυγό του) και ένας βιοπαλαιστής πωλητής ξηρών καρπών από τα Εξάρχεια. Συζητούν μεταξύ τους, χωρίς να γνωρίζονται. Μοιράζονται την αγωνία τους και τις προσωπικές εμπειρίες τους από τα αδιέξοδα που έχει οδηγήσει την κοινωνία μας ο απαξιωμένος πλέον πολιτικός κόσμος της χώρας, αλλά και την πεποίθησή τους για την ανάγκη ανατροπής του.
Σκηνή 1η - Ώρα 12:00
Μία ομάδα 8-10 γεροδεμένων νεαρών πιασμένοι χέρι-χέρι σε παράταξη στο κέντρο της Λεωφ. Αμαλίας και με εμφάνιση «μάχης» (σακίδια, μάσκες για χημικά) περνούν από μπροστά μας με κατεύθυνση προς την Πλατεία, φωνάζοντας προκλητικά : «Και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει, μπάτσοι – γουρούνια – δολοφόνοι.». Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε ακούσει κανένα παρόμοιο εμπρηστικό σύνθημα, παρόλο το δυναμισμό των νεοτέρων, ούτε είχαμε δει ανάλογης εμφάνισης διαδηλωτές. Κανείς δε μίλησε. Κάποιοι κούνησαν σκεπτικά τα κεφάλια.
Σκηνή 2η - Ώρα 12:30
Αιφνιδιαστικά και χωρίς καμία απολύτως πρόκληση από πλευράς διαδηλωτών (ήμουν εκεί ακριβώς), μία μεγάλη ομάδα δικυκλιστών της αστυνομίας ανεβαίνει από τις στήλες του Ολυμπίου Διός προς το Σύνταγμα με τις σειρήνες σε πλήρη χρήση και ένταση. Αμέσως διαδηλωτές κάθε ηλικίας συμπαρατάσσονται και τους κλείνουν το δρόμο προς την Πλατεία. Μετά από μερικά λεπτά απλής αντιπαράταξης χωρίς καμία πρόκληση εκατέρωθεν σκάει ένα και μόνο ελαφρύ καπνογόνο, που έδειξε ότι το δροσερό αεράκι που φυσούσε εκείνη την ώρα είχε κατεύθυνση προς την Πλατεία. Το αποτέλεσμα είναι να συρρεύσει προς το σημείο εκείνο κι άλλος κόσμος.
Μετά από μερικά λεπτά επιπλέον αντιπαράταξης χωρίς κανένα επεισόδιο, οι δικυκλιστές αποχωρούν. Τα σχόλια μεταξύ των διαδηλωτών ήταν πολυποίκιλα : αντιπερισπασμός, πρόκληση, νίκη των φιλήσυχων διαμαρτυρόμενων πολιτών κλπ. Προσωπικά, και μεταξύ σοβαρού και αστείου, λέω : «Εμένα κύριοι μου φάνηκε σαν επιθετική αναγνώριση». Οι πολίτες της συντροφιάς δεν κατάλαβαν καλά, οι συνάδελφοι όμως χαμογέλασαν σκεπτικά : «Λες;». Μετά από λίγο τα πνεύματα ηρέμησαν.
Σκηνή 3η - Ώρα 13:00
Αστυνομικοί βγάζουν από τον Εθνικό Κήπο όσους πολίτες έβρισκαν εκεί λίγη δροσιά, κλείνουν τις εισόδους και παρατάσσονται πίσω από τις καγκελόπορτες. Ένταση μεταξύ των πολιτών, επειδή δεν υπήρχε κανένας λόγος για να γίνει κάτι τέτοιο. Οι πιο νεαροί και θερμόαιμοι επιτίθενται φραστικά στους αστυνομικούς, αλλά με την επέμβαση των μεγαλυτέρων που βρισκόμασταν δίπλα, σταμάτησαν ως εκεί. Κάποιοι πιο έμπειροι από παρόμοιες καταστάσεις λένε ότι κάτι δεν πάει καλά και επισημαίνουν ότι και την προηγούμενη μέρα λίγο πριν τη λήξη της συνεδρίασης και την αποχώρηση των βουλευτών είχαν ξεκινήσει εκ μέρους των αστυνομικών κινήσεις, που προκαλούσαν σταδιακά ένταση και κατέληξαν στα επεισόδια που εκκένωσαν την Πλατεία. Και εξέφραζαν τη βεβαιότητα ότι όσο πλησίαζε η ώρα της ψηφοφορίας, τόσο μεγάλωνε και η πιθανότητα να ξεσπάσουν νέα βίαια επεισόδια. Κάποιοι άλλοι είπαν ότι σε ερώτηση που έκαναν σε κάποιους νεαρούς αστυνομικούς, γιατί να επιδεικνύουν τέτοια αναλγησία σε ενέργειες κατά των πολιτών, πήραν την απάντηση ότι υπηρετούν την Κυβέρνηση και τη Δημοκρατία.
Σκηνή 4η - Ώρα 13:15
Δυνατοί κρότοι ακούγονται και καπνοί σηκώνονται στη Λεωφόρο Αμαλίας μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Οι νέοι που βρίσκονται εκεί έχουν μάσκες για τα χημικά και δεν αποχωρούν, απλά τραβιούνται μερικά μέτρα πίσω. Ο κόσμος αντιδρά πλησιάζοντας ακόμη περισσότερο προς την Πλατεία και ενώνοντας τη φωνή του σε μία κραυγή : «Κλέφτες – Κλέφτες». Αντικείμενα αρχίζουν να εκτοξεύονται μέσα από το πλήθος προς τους αστυνομικούς, τα αίματα ανάβουν και τα χημικά αρχίζουν να εκτοξεύονται βροχή.
Σκηνή 5η - Ώρα 13:30
Ενώ όλοι έχουμε την προσοχή στραμμένη στην Πλατεία, Διμοιρίες πάνοπλων αστυνομικών αρχίζουν να κινούνται από τις στήλες Ολυμπίου Διός, κλείνοντας τελείως τη Λεωφόρο Αμαλίας και ρίχνοντας χημικά και κροτίδες. Ο άνεμος, όπως είχε φανεί και από πριν, ήταν ευνοϊκός.
Προσωπικά, και μην πιστεύοντας στο μέγεθος της καταλογιζόμενης προς τους αστυνομικούς αναλγησίας, στάθηκα στην άκρη μαζί με τη σύζυγό μου, περιμένοντας κι εγώ μαζί με άλλους μεσήλικες και ηλικιωμένους τις Διμοιρίες να προσπεράσουν, δείχνοντας σεβασμό στα γκρίζα μας μαλλιά. Μάταια … Αθεράπευτα ρομαντικός και στον ιδεατό μου κόσμο μέχρι το τέλος …
Οι αστυνομικοί «σκούπιζαν» με τα χημικά όποιον εύρισκαν μπροστά τους, σπρώχνοντας τον κόσμο στο κέντρο της Πλατείας και εξαναγκάζοντας πολλούς να βρουν καταφύγιο στο σταθμό του Μετρό.
Σε απόσταση 5 μέτρων από αυτούς δεχθήκαμε καπνογόνο στα πόδια μας. Τα χημικά μας έπνιξαν και ο κόσμος άρχισε να χάνεται γύρω μας. Με υπεράνθρωπη προσπάθεια, αναπνέοντας με δυσκολία, με έντονο τσούξιμο στα μάτια και αλληλοϋποστηριζόμενοι φθάσαμε στην είσοδο του Μετρό. Κατεβήκαμε στο Ιατρείο που είχε στήσει ο Ερυθρός Σταυρός μέσα στο σταθμό, για να δεχθούμε τις πρώτες βοήθειες.
Εκεί βρίσκονταν εθελοντές του Σώματος Σαμαρειτών, μεταξύ των οποίων και η κόρη μου Ειρήνη, και δίνουν αγώνα να βοηθήσουν όποιον έχει ανάγκη. Όταν μας είδε από μακριά, νόμισε ότι πήγαμε εκεί για να «νταντέψουμε το παιδί» και άρχισε να διαμαρτύρεται. Μόλις πλησίασε και είδε την κατάστασή μας, άρχισε να μας προσφέρει την απαραίτητη βοήθεια, μη πιστεύοντας κι εκείνη ότι θα έβλεπε ποτέ τους γονείς της έτσι για οποιοδήποτε λόγο.
Σκηνή 6η - Ώρα 14:00
Βγαίνουμε από το Ιατρείο ανακουφισμένοι και προσπαθούμε μαζί με άλλους ν’ ανέβουμε τα λίγα σκαλιά της εξόδου προς την Πλατεία, για να δούμε τι γίνεται. Ένα καπνογόνο ακριβώς στο κεφαλόσκαλο μας έκοψε το δρόμο.
Έχοντας μία φυσική κατάσταση με μειωμένες αντοχές, λόγω της στεφανιαίας νόσου από την οποία πάσχω, και τη σύζυγό μου που έπρεπε να προστατεύσω, έσκυψα το κεφάλι, την έπιασα από το χέρι και κατέβηκα αμίλητος στις αποβάθρες να πάρω το τραίνο της επιστροφής.
ΑΜΙΛΗΤΟΣ !
Επειδή σαν Στρατιωτικός σκεπτόμουν ότι το Σχέδιο Ενεργείας της Αστυνομίας ήταν από πλευράς επιτελικής σχεδίασης άψογο : Σωστή αρχική διάταξη – Αναγνώριση – Ελιγμός – Αιφνιδιασμός – Ρήγμα στο εχθρικό μέτωπο – Εκμετάλλευση του αποτελέσματος. Ίσως και κάπου ανάμεσα κάποιες κατάλληλες «καταδρομικές ενέργειες».
Μόνο που τέτοιος σχεδιασμός αφορά την αντιμετώπιση του ένοπλου εχθρού στο Πεδίο της Τιμής. Και όχι άμαχους συμπατριώτες μπροστά από το Εθνικό τους Μνημείο, τον Άγνωστο Στρατιώτη ! Είμαι άραγε εγώ με τη σύζυγό μου και όλοι όσοι διαμαρτύρονταν ειρηνικά δίπλα μας ένας απειλητικός εχθρός για την Ελληνική Πολιτεία;
Κι έτσι αναρωτιόμουν ξανά, πολύ πιο έντονα αυτή τη φορά :
ΤΙ ΥΠΗΡΕΤΟΥΣΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ;
ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΕΙΧΕ Η ΨΗΦΟΣ ΜΟΥ ;
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ;
Και όταν ρομαντικοί Έλληνες σαν εμένα, και είναι πολλοί, ψάχνουν αμίλητοι απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα, τότε όσοι προκαλούν αυτά τα ερωτήματα είναι καιρός να χάσουν τον ύπνο τους.
Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΧΡΟΝΟΥ»!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου