Η όποια ενότητα της Αριστεράς δεν μπορεί να δομηθεί μέσα από φαραωνικές κατασκευές ιδεολογικής καθαρότητας,. Και πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να δομηθεί μέσα από υπόγειες ή υπέργειες διεργασίες
συμμαχιών, προσώπων και χωρών. Η ενότητα της Αριστεράς μπορεί όμως να λειτουργήσει στο πλαίσιο συμμαχιών, πάνω σε μικρούς, αποτελεσματικούς, και μετρήσιμους στόχους.
Με διαρκώς ανανεούμενα ερωτήματα της μεταβατικής αυτής εποχής, με κοινωνιοκεντρικές απαντήσεις .
Η κοινωνία ριζοσπαστικοποιείται με χρόνους κβαντομηχανικής. Η κοινωνία είτε έχει φυσική παρουσία στην ...Πλατεία, είτε όχι, έγινε πια ...Πλατεία.
Και η Πλατεία...δεν έγινε από μόνη της. Η Ιστορία το αναγκαίο, μόνο όταν κατεβάσει στη μύτη τα γυαλιά της πρεσβυωπίας, το αναγάγει από άμβωνος σε τυχαίο. Η ...Πλατεία, ΔΕΝ...
έτυχε. Η Πλατεία είναι το ορατό αποτέλεσμα χιλιάδων μικρών ή μεγάλων σπιθών, φωτιών που κάποια από αυτές έγινε πυρκαγιά και κατάκαιει τα πάντα. Η Πλατεία, και όλα όσα αυτή, συσπειρώνει σαν προσέγγιση και οπτική, είναι ταυτόχρονα από μόνη της
ΤΟ γεγονός. Έχει την δική της αυταξία.
Η κοινωνία κατάφερε μια συντριπτική νίκη. Έριξε μια κοινοβουλευτικά παντοδύναμη -και όχι μόνο κοινοβουλευτικά- Κυβέρνηση, έκαψε ένα αυτιστικό πολιτικό σκηνικό, τσάκισε το δικοματισμό, χλεύασε τα δεκανίκια του, τράβηξε το φερετζέ του μαφιόζικου
επιχειρηματικο-πολιτικού σκηνικου, φωτιζοντας με προβολείς την σαπίλα, τον εκβιασμό και τον αυτισμό του. Χλεύασε το ταμείο που στις 15 Ιουλίου θα τινάζονταν στον αέρα, γιατί μαθές δεν θα υπήρχαν χρήματα για μισθούς, συντάξεις και ότι απέμεινε από το κοινωνικό κράτος, υποχρεωνοντας σήμερα την ...όποια τρόικα να μας κυνηγάει να μας τα ...γεμίσει τα ...ταμεία, μπας και δεν πληρωθεί κάποιος δανειστής.
Η κοινωνία αφόπλισε τον ληστή που της έβαζε τη φαλτσέτα στο νεφρό και το πιστόλι στο κρόταφο και τώρα πια αυτή κρατάει τα όπλα. Η κοινωνία μέσα από αυτή τη νίκη ψηλαφεί την τεράστια δύναμη της. Μόνο που υπάρχει ο κίνδυνος, όταν συνειδητοποιείς τη δύναμη σου, αλλά δεν ξέρεις τι να την κάνεις, να την ...εκχωρείς.
Η Αριστερά μπορεί να βάζει όσο μακροπρόθεσμους στόχους και διαδικασίες επιθυμεί, αλλά αυτό κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ένα επικίνδυνο ναρκισιστικό παιχνίδι, αν την ίδια ώρα κλείνει τα αυτιά, σε αυτά τα οποία η ίδια η κοινωνία αξιολογεί σαν πρωτεύοντα. Μπορεί να δίνει όσες μάχες οπισθοφυλακής έχει τον χρόνο να δώσει, αλλά ιστορικά -και ...δαρβινικά- αποδεικνύεται ότι η κοινωνία θα ακολουθήσει τον μπροστάρη.
Στην εξίσωση της παρούσας φάσης- πιθανότατα και σε κάθε ...φάση-ο παράγοντας χρόνος, το timing, η συνάντηση των στιγμών είναι το πρωτεύον.
Η Πλατεία μαζί με τα βρομόνερα της μεταπολίτευσης, μπορεί να πετάξει και το μωρό της, αν δεν γνωρίζει όχι πως θα το μεγαλώσει και πως θα το ενηλικιώσει, αλλά πως αυτή τη στιγμή, θα το θηλάσει.
Η Αριστερά -φαντασιακή η πραγματική- ιστορικά, θα υπάρχει πάντα γιατί θα έχει πάντα λόγο ύπαρξης. Αλλά ο χώρος της Ελληνικής Αριστεράς πρέπει να έχει και ρόλο. Και μάλιστα οι εποχές την καλούν να έχει ...αφόρητα συγκεκριμένο, στο συγκεκριμένο έργο. Πρέπει, αυτή τη στιγμή, να βρει αυτή την min πλατφόρμα που με τις κρίσιμες ερωτήσεις που θα διαμορφώνει, θα δίνει τις άμεσα ουσιαστικές απαντήσεις.
Ουσιαστικές από άποψης μεγέθους, χρόνου και αποτελεσματικότητας.
Το ότι, αυτή τη στιγμή, οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση πλην των εθνικών εκλογών, δηλαδή οποιαδήποτε προσέγγιση στην οπτική ολιγαρχικού πολιτεύματος, ή όποιας "πεφωτισμένης δεσποτείας" είναι κατάφωρη παραβίαση του δημοκρατικού πολιτεύματος, θα μπορουσε να είναι ήδη μια κοινή πλατφόρμα για την Αριστερά..
Η Αριστερά που λοιδορείτε από τους λογής λογής εργολάβους της ενημέρωσης, για την μη τήρηση του "δημοκρατικού" καθωσπρεπισμού, η Αριστερά που κατηγορείται από όλους αυτούς που αναδεικνύουν τον κοσμοκογράφο Ζαμπουνη ή το savoir faire
της βαρώνης φον Σταφφ, σαν την ουσία και το γράμμα και του Συντάγματος, είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί την ουσία της Δημοκρατίας, ως ΕΝΑ από τα εργαλεία της λαϊκής κυριαρχίας.
Το χρέος σαν όπλο στο χέρι της κοινωνίας και όχι σαν όπλο των πιστωτών, στραμμένο προς την κοινωνία, είναι μια άλλη επίσης min πλατφορμα.Oπλα ,ανάμεσα στα άλλα εχει ηδη η Αριστερά[ π.χ την ΕΛΕ,το ευρωομόλογο κ.α].
Οι συμμαχίες όσο θα χτίζονται πάνω σε πρόσωπα, χώρους, ισορροπίες, γραφειοκρατικά μορφώματα και ναρκισσισμούς, θα είναι καταδικασμένες να ξεπερνιόνται από αυτήν, στην οποία πραγματικά απευθύνονται. Θα ξεπερνιόνται από την κοινωνία. Όλα τα υπόλοιπα θα έχουν πλέον έννοια μόνο σαν μουσειακά εκθέματα.
http://www.tometopo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου