O επί δυο δεκαετίες φίλος μου Χρυσαφάκης, αποφάσισε να γράψει ένα μεγάλο άρθρο, κάτι σαν εγκυκλοπαίδεια της αγαπημένης του μουσικής που ήταν το garage και τα συγγενικά του είδη. Θα το ανέβαζα σε συνέχειες στο Mic. Εκτός του δικού του θα έβαζε και δορυφορικά κείμενα γνωστών και φίλων του. Δέχτηκα να συμμετέχω και άρχισα να θυμάμαι σχετικά πρόσωπα και γεγονότα που έγραψαν παραγράφους στο βιβλίο της ζωής μου.
Midnight Records
Νεοϋορκέζικη εταιρεία που κυκλοφόρησε δίσκους των Cheepskates, Plan 9, Morlocks, Vipers, Outta Place κ.α. και είχε δισκάδικο και mail order με χιλιάδες τίτλους. Ήταν ας πούμε το alternative Amazon της εποχής. Δε θυμάμαι πότε έπεσε στα χέρια μου ο πρώτος κατάλογος της, θυμάμαι ...
όμως καλά πως πηγαίνοντας στη Νέα Υόρκη βρέθηκα πρωί πρωί στο μαγαζί της που ήταν κοντά στο Chelsea Hotel. Με απογοήτευση διάβασα στην πόρτα πως άνοιγε το μεσημέρι. Σκότωσα τις ώρες στο Tower και άλλα μεγάλα δισκάδικα που ήταν γεμάτα άχρηστους, mainstream τίτλους. Στη Midnight ήθελα να τα αγοράσω όλα. Από Three O'Clock μέχρι Yo, από Trypes μέχρι Wayward Souls. Ακόμα και τα OOP (out of print) της που τα έδινε ακριβά (Suburban Nightmare, Fuzztones με Screamin' Jay Hawkins...) σε έβαζαν σε πειρασμό. Χιλιάδες βινύλια σφραγισμένα, μοσχομυριστά, συν βιβλία, φανζίν, t-shirts. Το label σταμάτησε προ πολλού αλλά το κατάστημα λειτουργεί μέχρι σήμερα.
Greg Shaw
Θέλαμε να δώσουμε single των Steppes με το Rollin Under και όταν ήρθαν για live κανονίσαμε συνάντηση μαζί τους στο κυριλέ εστιατόριο Tiffany's, στην Ικτίνου. Μαζί τους ήταν και ο Greg Shaw, μεγάλος συλλέκτης γκαράζ και ψυχεδελικών δίσκων, ιδιοκτήτης της VOXX και της Bomb και μάνατζέρ τους τότε. Μόλις κατάλαβε ποιοι ήμασταν, σηκώθηκε απ'το τραπέζι και κάθισε σ'ένα σκαλάκι που υπήρχε στην άκρη του μαγαζιού, για να μπορέσουμε να μιλήσουμε ήσυχα. Πριν προλάβουμε να καθίσουμε δίπλα του ήρθε ο θορυβημένος σερβιτόρος και μας οδήγησε σε ένα άδειο τραπέζι. Ο Shaw μας πρότεινε να ηχογραφήσουμε το live, να του δώσουμε την ταινία και αφού την άκουγε και την ενέκρινε θα μας έστελνε τα δύο κομμάτια της επιλογής μας να τα τυπώσουμε σε single. Απευθυνθήκαμε στον ηχολήπτη της συναυλίας Παπάδο ο οποίος μας ζήτησε αστρονομική εγγύηση για να μεταφέρει μαγνητόφωνο και να ηχογραφήσει τη συναυλία με καλό ήχο. Μας έκανε να μισήσουμε τους ηχολήπτες. Ο Greg πέθανε το 2004 στα 55.
Thee Fourgiven
Στο υπόγειο σινεμά Ελλήσποντος, στην Αγγελάκη, μαζί με Unclaimed και Lee Joseph που ουσιαστικά ήταν τα ίδια άτομα με άλλο ρεπερτόριο. Ήξερα λίγα πράγματα γι'αυτούς αλλά πήγα επειδή πήγαινα σε όλους. Και ήταν ένα από τα live που όσοι παρακολούθησαν είμαι σίγουρος πως δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Μιλώντας με φίλους για καλά live στην πόλη, πάντα φτάνει σ'αυτό η συζήτηση. Ο Rich Coffee, με τον οποίο ο Χρυσαφάκης αλληλογραφούσε επί χρόνια και μου έλεγε τα νέα του, μας έκανε να χορεύουμε ασταμάτητα με χαμόγελα μέχρι τ'αφτιά. Τι κι αν τα περισσότερα τραγούδια τα ακούγαμε για πρώτη φορά... Το γκαράζ είναι η πιο αγνή μουσική, έλεγε ο φίλος Τάκης και εκείνο το βράδυ επιβεβαιώθηκε.
Δίσκοι
Πρώτα ήταν οι συλλογές, τα αναγνωστικά της πρώτης τάξης του garage revival. The Rebel Kind απ'την Lolita, τα Battle Of The Garages της Voxx, το Train to Disaster της Bona Fide, το A Real Cool Time της Amigo, η Garage Sale κασέτα της ROIR, η Declaration of Fuzz της Glitterhouse... Και μετά οι δίσκοι των συγκροτημάτων από εταιρείες όπως Dionysus, Get Hip, Crypt, Estrus, Music Maniac, Resonance, Munster, Sympathy for the Record Industry... Και δεκάδες συλλογές με νέα και παλιά γκρουπ και σειρές όπως Songs we taught the... H Music Maniac ήταν ιδιαίτερη περίπτωση με τους Fuzztones, τους Vietnam Veterans, τους Dead Moon, τη σειρά Teen Trash και διανομή στην Ελλάδα στα μέσα των nineties, την καλύτερη εποχή για τις πωλήσεις δίσκων.
Άνθρωποι
Ποιον να πρωτοθυμηθώ; Μουσικοί, μουσικόφιλοι, συλλέκτες, διοργανωτές πάρτι, συναυλιών, εισαγωγείς δίσκων, επιδειξίες γνώσεων ή τίτλων της δισκοθήκης τους, πελάτες ή φίλοι δι'αλληλογραφίας. Συζητήσεις, κρίσεις, ακροάσεις των νέων δίσκων με τις ώρες. Βοήθεια στην αναζήτηση ονόματος για τη μπάντα τους ή κουβέντα για το ποιες πόλεις έχουν τα καλύτερα δισκάδικα ή μπουτίκ για γκαράζ ντύσιμο. Δεν έχω παράπονο, ήταν ευχάριστη και χορταστική εμπειρία.
Χρυσαφάκης
Δε χρειάστηκε να σκεφτώ καθόλου για να αποφασίσω πως ο ίδιος ήταν ο πιο γκαραζιέρης που μου έτυχε, με επιρροή που καπέλωνε όλων των άλλων. Με κορόϊδευε που άκουγα "ψαγμένα" ενώ το δικό του δόγμα ήταν "όσο πιο πρωτόγονα, τόσο καλύτερα". Έκλεινε τη συζήτηση με το "έτσι είναι κύριε Μπάμπη μας!"
Όλα αυτά τα χρόνια μεσολάβησα για να αποκτήσει (αλλά και να ξεφορτωθεί) πολλές εκατοντάδες δίσκους, και οι περισσότεροι ήταν απ'το χώρο που συζητάμε. Άπειρες ώρες στο τηλέφωνο συζητούσαμε για τους Stooges, τους Vietnam Veterans, τους Fuzztones, τον Roky Erickson (τον απογοήτευσε το πρόσφατο live του), τους Radio Birdman, τους Dead Moon, τα μικρά γκρουπ που συνεχίζουν να βγάζουν δίσκους κι ας μην είναι στη μόδα, τα κορίτσια των garage συγκροτημάτων (που συνήθως μάθαινα απ'αυτόν), την ελληνική σκηνή του είδους.
Χαιρόταν περισσότερο από μένα όταν του ανακοίνωνα μια κυκλοφορία ή κάποιο νέο σχέδιό μου και όταν στεναχωριόμουν και λύγιζα με ένα "άντε ρε από κει, που κάθεσαι και στεναχωριέσαι γι'αυτό" έκανε το πρόβλημα να μοιάζει πολύ μικρότερο. Έχω γνωρίσει γενναιόδωρους ανθρώπους αλλά αυτός έδωσε άλλο νόημα στο χαρακτηρισμό. Αυτοθυσία μέχρι βλακείας, φιλότιμο που κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν και τον πλήγωσαν. Αν του ζητούσες κάτι θα πήγαινε και στην κόλαση να το βρει, αδιαφορούσε όμως για τις ανάγκες του δικού του κορμιού.
Έτσι είναι κύριε Χρυσαφάκη μας!
Η καρδιά του τον προειδοποίησε κατ'επανάληψη αλλά δεν έδωσε σημασία. Και το πλήρωσε πριν από λίγες μέρες.
Η αλυσίδα συναισθημάτων και σκέψεων είναι γνωστή σε όσους μαθαίνουν την απώλεια ενός νέου, δικού τους ανθρώπου. Πρώτα το σοκ που σε παραλύει, μετά η οργή για τη αδικία που θέλει μερικές ζωές να είναι κοντοί ψαλμοί, η στεναχώρια για τους πολύ κοντινούς και εξαρτημένους απ'αυτόν, η θλίψη για το βίαιο ξερίζωμα ενός εκλεκτού απ'τον κόσμο σου, η απογοήτευση απ'την πιο σκληρή υπενθύμιση της μικρότητάς σου. Η μόνη επιλογή που έχεις είναι να νοσταλγείς τα λόγια και τις στιγμές, να θυμάσαι σε κάθε ευκαιρία όλα εκείνα που σ'έκαναν να τον αγαπήσεις τόσο πολύ.
Οι Εκτός Ελέγχου δεν ήταν γκαράζ, ήταν όμως το αγαπημένο του ελληνικό συγκρότημα.
Α ρε μπαγάσα...
Midnight Records
Νεοϋορκέζικη εταιρεία που κυκλοφόρησε δίσκους των Cheepskates, Plan 9, Morlocks, Vipers, Outta Place κ.α. και είχε δισκάδικο και mail order με χιλιάδες τίτλους. Ήταν ας πούμε το alternative Amazon της εποχής. Δε θυμάμαι πότε έπεσε στα χέρια μου ο πρώτος κατάλογος της, θυμάμαι ...
όμως καλά πως πηγαίνοντας στη Νέα Υόρκη βρέθηκα πρωί πρωί στο μαγαζί της που ήταν κοντά στο Chelsea Hotel. Με απογοήτευση διάβασα στην πόρτα πως άνοιγε το μεσημέρι. Σκότωσα τις ώρες στο Tower και άλλα μεγάλα δισκάδικα που ήταν γεμάτα άχρηστους, mainstream τίτλους. Στη Midnight ήθελα να τα αγοράσω όλα. Από Three O'Clock μέχρι Yo, από Trypes μέχρι Wayward Souls. Ακόμα και τα OOP (out of print) της που τα έδινε ακριβά (Suburban Nightmare, Fuzztones με Screamin' Jay Hawkins...) σε έβαζαν σε πειρασμό. Χιλιάδες βινύλια σφραγισμένα, μοσχομυριστά, συν βιβλία, φανζίν, t-shirts. Το label σταμάτησε προ πολλού αλλά το κατάστημα λειτουργεί μέχρι σήμερα.
Greg Shaw
Θέλαμε να δώσουμε single των Steppes με το Rollin Under και όταν ήρθαν για live κανονίσαμε συνάντηση μαζί τους στο κυριλέ εστιατόριο Tiffany's, στην Ικτίνου. Μαζί τους ήταν και ο Greg Shaw, μεγάλος συλλέκτης γκαράζ και ψυχεδελικών δίσκων, ιδιοκτήτης της VOXX και της Bomb και μάνατζέρ τους τότε. Μόλις κατάλαβε ποιοι ήμασταν, σηκώθηκε απ'το τραπέζι και κάθισε σ'ένα σκαλάκι που υπήρχε στην άκρη του μαγαζιού, για να μπορέσουμε να μιλήσουμε ήσυχα. Πριν προλάβουμε να καθίσουμε δίπλα του ήρθε ο θορυβημένος σερβιτόρος και μας οδήγησε σε ένα άδειο τραπέζι. Ο Shaw μας πρότεινε να ηχογραφήσουμε το live, να του δώσουμε την ταινία και αφού την άκουγε και την ενέκρινε θα μας έστελνε τα δύο κομμάτια της επιλογής μας να τα τυπώσουμε σε single. Απευθυνθήκαμε στον ηχολήπτη της συναυλίας Παπάδο ο οποίος μας ζήτησε αστρονομική εγγύηση για να μεταφέρει μαγνητόφωνο και να ηχογραφήσει τη συναυλία με καλό ήχο. Μας έκανε να μισήσουμε τους ηχολήπτες. Ο Greg πέθανε το 2004 στα 55.
Thee Fourgiven
Στο υπόγειο σινεμά Ελλήσποντος, στην Αγγελάκη, μαζί με Unclaimed και Lee Joseph που ουσιαστικά ήταν τα ίδια άτομα με άλλο ρεπερτόριο. Ήξερα λίγα πράγματα γι'αυτούς αλλά πήγα επειδή πήγαινα σε όλους. Και ήταν ένα από τα live που όσοι παρακολούθησαν είμαι σίγουρος πως δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Μιλώντας με φίλους για καλά live στην πόλη, πάντα φτάνει σ'αυτό η συζήτηση. Ο Rich Coffee, με τον οποίο ο Χρυσαφάκης αλληλογραφούσε επί χρόνια και μου έλεγε τα νέα του, μας έκανε να χορεύουμε ασταμάτητα με χαμόγελα μέχρι τ'αφτιά. Τι κι αν τα περισσότερα τραγούδια τα ακούγαμε για πρώτη φορά... Το γκαράζ είναι η πιο αγνή μουσική, έλεγε ο φίλος Τάκης και εκείνο το βράδυ επιβεβαιώθηκε.
Δίσκοι
Πρώτα ήταν οι συλλογές, τα αναγνωστικά της πρώτης τάξης του garage revival. The Rebel Kind απ'την Lolita, τα Battle Of The Garages της Voxx, το Train to Disaster της Bona Fide, το A Real Cool Time της Amigo, η Garage Sale κασέτα της ROIR, η Declaration of Fuzz της Glitterhouse... Και μετά οι δίσκοι των συγκροτημάτων από εταιρείες όπως Dionysus, Get Hip, Crypt, Estrus, Music Maniac, Resonance, Munster, Sympathy for the Record Industry... Και δεκάδες συλλογές με νέα και παλιά γκρουπ και σειρές όπως Songs we taught the... H Music Maniac ήταν ιδιαίτερη περίπτωση με τους Fuzztones, τους Vietnam Veterans, τους Dead Moon, τη σειρά Teen Trash και διανομή στην Ελλάδα στα μέσα των nineties, την καλύτερη εποχή για τις πωλήσεις δίσκων.
Άνθρωποι
Ποιον να πρωτοθυμηθώ; Μουσικοί, μουσικόφιλοι, συλλέκτες, διοργανωτές πάρτι, συναυλιών, εισαγωγείς δίσκων, επιδειξίες γνώσεων ή τίτλων της δισκοθήκης τους, πελάτες ή φίλοι δι'αλληλογραφίας. Συζητήσεις, κρίσεις, ακροάσεις των νέων δίσκων με τις ώρες. Βοήθεια στην αναζήτηση ονόματος για τη μπάντα τους ή κουβέντα για το ποιες πόλεις έχουν τα καλύτερα δισκάδικα ή μπουτίκ για γκαράζ ντύσιμο. Δεν έχω παράπονο, ήταν ευχάριστη και χορταστική εμπειρία.
ΧρυσαφάκηςΔε χρειάστηκε να σκεφτώ καθόλου για να αποφασίσω πως ο ίδιος ήταν ο πιο γκαραζιέρης που μου έτυχε, με επιρροή που καπέλωνε όλων των άλλων. Με κορόϊδευε που άκουγα "ψαγμένα" ενώ το δικό του δόγμα ήταν "όσο πιο πρωτόγονα, τόσο καλύτερα". Έκλεινε τη συζήτηση με το "έτσι είναι κύριε Μπάμπη μας!"
Όλα αυτά τα χρόνια μεσολάβησα για να αποκτήσει (αλλά και να ξεφορτωθεί) πολλές εκατοντάδες δίσκους, και οι περισσότεροι ήταν απ'το χώρο που συζητάμε. Άπειρες ώρες στο τηλέφωνο συζητούσαμε για τους Stooges, τους Vietnam Veterans, τους Fuzztones, τον Roky Erickson (τον απογοήτευσε το πρόσφατο live του), τους Radio Birdman, τους Dead Moon, τα μικρά γκρουπ που συνεχίζουν να βγάζουν δίσκους κι ας μην είναι στη μόδα, τα κορίτσια των garage συγκροτημάτων (που συνήθως μάθαινα απ'αυτόν), την ελληνική σκηνή του είδους.
Χαιρόταν περισσότερο από μένα όταν του ανακοίνωνα μια κυκλοφορία ή κάποιο νέο σχέδιό μου και όταν στεναχωριόμουν και λύγιζα με ένα "άντε ρε από κει, που κάθεσαι και στεναχωριέσαι γι'αυτό" έκανε το πρόβλημα να μοιάζει πολύ μικρότερο. Έχω γνωρίσει γενναιόδωρους ανθρώπους αλλά αυτός έδωσε άλλο νόημα στο χαρακτηρισμό. Αυτοθυσία μέχρι βλακείας, φιλότιμο που κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν και τον πλήγωσαν. Αν του ζητούσες κάτι θα πήγαινε και στην κόλαση να το βρει, αδιαφορούσε όμως για τις ανάγκες του δικού του κορμιού.
Έτσι είναι κύριε Χρυσαφάκη μας!
Η καρδιά του τον προειδοποίησε κατ'επανάληψη αλλά δεν έδωσε σημασία. Και το πλήρωσε πριν από λίγες μέρες.
Η αλυσίδα συναισθημάτων και σκέψεων είναι γνωστή σε όσους μαθαίνουν την απώλεια ενός νέου, δικού τους ανθρώπου. Πρώτα το σοκ που σε παραλύει, μετά η οργή για τη αδικία που θέλει μερικές ζωές να είναι κοντοί ψαλμοί, η στεναχώρια για τους πολύ κοντινούς και εξαρτημένους απ'αυτόν, η θλίψη για το βίαιο ξερίζωμα ενός εκλεκτού απ'τον κόσμο σου, η απογοήτευση απ'την πιο σκληρή υπενθύμιση της μικρότητάς σου. Η μόνη επιλογή που έχεις είναι να νοσταλγείς τα λόγια και τις στιγμές, να θυμάσαι σε κάθε ευκαιρία όλα εκείνα που σ'έκαναν να τον αγαπήσεις τόσο πολύ.
Οι Εκτός Ελέγχου δεν ήταν γκαράζ, ήταν όμως το αγαπημένο του ελληνικό συγκρότημα.
Α ρε μπαγάσα...
18/03/2011
Μπάμπης Αργυρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου