| Το ΚΚΕ, η στρατηγική των σταδίων και η ενότητα στη δράση |
 Του Αντώνη Νταβανέλλου Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τα ζητήματα στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος διεξάγεται –με ιδιόμορφο όπως πάντα τρόπο– στις γραμμές του ΚΚΕ. Η απόφαση της ΚΕ (Μάρτης του 2011) για τις διεθνείς εξελίξεις, μεταξύ άλλων, δηλώνει:... «Το Ιράκ έδωσε ένα επιπλέον μεγάλο «μάθημα και στο διεθνές κομουνιστικό κίνημα, που δυστυχώς δεν έχει ακόμα αφομοιωθεί. Το μάθημα αυτό διδάσκει πως στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να διαχωρίζονται, ως ενδιάμεσα στάδια, επιμέρους στόχοι των Κομουνιστικών Κομμάτων από το στρατηγικό τους στόχο, την ανατροπή της αστικής εξουσίας… Σε αντίθετη περίπτωση, όταν π.χ. η πάλη κατά της κατοχής, για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, διαχωρίζεται από τον στρατηγικό στόχο, όπως έγινε στο Ιράκ, μπορεί να οδηγήσει το ΚΚ ακόμα και στη συνεργασία με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και στην ενσωμάτωση με το σύστημα…». Στρατηγικός στόχος Αυτό το μεγάλο «μάθημα» (που «δυστυχώς δεν έχει ακόμα αφομοιωθεί») δεν αφορά ασφαλώς μόνο το μακρινό Ιράκ, ούτε μόνο τα τελευταία χρόνια. Ο Μ. Μαΐλης, απαντώντας από τις στήλες του «Ριζοσπάστη» στην οξύτατη επίθεση της Μαρίας Καραγιώργη σχετικά με τη δολοφονία του Κώστα Καραγιώργη, αισθάνεται την ανάγκη να δηλώσει: (Υπήρξαν) «λαθεμένες επιλογές που έκριναν την πορεία του λαϊκού κινήματος στην περίοδο της Κατοχής (Tο ΚΚΕ) μη έχοντας λύσει το κυριότερο θέμα της ταξικής πάλης, δηλαδή χωρίς να θέτει ως στόχος την πάλη για τη σοσιαλιστική εξουσία… (H απόφαση για την αποχή το 1946 θα μπορούσε να κριθεί ως σωστή και αναγκαία μόνον αν) ήταν ενταγμένη στη στρατηγική για την εργατική εξουσία και στην πολιτική γενίκευσης του ένοπλου αγώνα πολύ νωρίτερα…». Ο Μ. Μαΐλης –σωστά– τονίζει ότι αυτά τα «λάθη» έκριναν την πορεία του αγώνα και μεταξύ άλλων δημιουργούσαν την ανάγκη να αποδίδονται οι ήττες σε «υπόπτους» και «προδότες». Βέβαια αυτή η «γενική βάση» δεν είναι αρκετή για να λησμονηθεί η αγριότητα στην αντιμετώπιση από την ηγεσία του ΚΚΕ του Άρη Βελουχιώτη, του Ν. Πλουμπίδη, του Κ. Καραγιώργη και –αργότερα– του ίδιου του Ν.Ζαχαριάδη. Όμως αυτό δεν είναι το θέμα αυτού του σημειώματος. Το θέμα είναι ότι η ηγεσία του ΚΚΕ αποκηρύσσει τη «στρατηγική των σταδίων», μια ρεφορμιστική στρατηγική που πληρώθηκε πολύ ακριβά από το ελληνικό και το παγκόσμιο κομουνιστικό κίνημα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για πολύ θετική εξέλιξη, αλλά δυστυχώς αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια. Το ζήτημα είναι όχι μόνο πόσο ειλικρινής είναι η ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά και το τι θα διαδεχθεί τη «στρατηγική των σταδίων» που επιβλήθηκε στο ΚΚΕ στις αρχές της δεκαετίας του 1930 και που έκτοτε έχει διαποτίσει γενιές ολόκληρες στελεχών, μελών και οπαδών του κόμματος. Ενιαίο Μέτωπο Η θεωρητική παράδοση του μαρξισμού έχει απαντήσεις στο ερώτημα. Το 3ο και το 4ο συνέδριο της 3ης Διεθνούς την εποχή της ηγεσίας του Λένιν και του Τρότσκι στην Κομιντέρν, συγκέντρωσαν την προσοχή τους στο ερώτημα του πώς είναι δυνατόν τα ΚΚ –κόμματα μειοψηφικά και τότε μέσα στην εργατική τάξη– να παραμείνουν προσηλωμένα στη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης και ταυτόχρονα να διεκδικήσουν την εργατική βάση των τότε ρεφορμιστικών (σοσιαλδημοκρατικών) κομμάτων. Η απάντηση ήταν η πολιτική του Ενιαίου Μετώπου. Η πολιτική που αποδεχόταν την ενότητα στη δράση –ώστε να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να απαντήσουν στις επιθέσεις που δέχονταν– και ταυτόχρονα η πολιτική που διαφύλασσε την αυτονομία των ΚΚ, έχοντας εμπιστοσύνη στις ιδέες και στην πολιτική τους, με στόχο το κέρδισμα πλατειών στρωμάτων των εργαζομένων. Η πολιτική αυτή είχε την πλήρη υποστήριξη και την πλήρη κάλυψη του ίδιου του Λένιν. «Τρίτη περίοδος» Η πολιτική αυτή συντρίφτηκε από τη σταλινική ηγεσία της Κομιντέρν κατά την προσωρινή στροφή της στη λεγόμενη «Τρίτη περίοδο». Επρόκειτο για μια εκτίμηση ότι –τάχα– ο καπιταλισμός έχει μπει στην «Τρίτη» και τελευταία περίοδό του, ότι το καθήκον της σοσιαλιστικής επανάστασης ήταν άμεσο και ότι κάθε εργατική ομάδα που δεν συμμεριζόταν αυτές τις εκτιμήσεις ήταν («αντικειμενικά ή υποκειμενικά») όργανο του ταξικού εχθρού (σοσιαλφασίστες, τροτσκιστό-φασίστες κ.λπ.). Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής ήταν τραγικά: ήττα των ισχυρών κομουνιστικών και σοσιαλδημοκρατικών οργανώσεων από τους Ναζί στη Γερμανία, απομόνωση των νεαρών τότε ΚΚ, διαμόρφωση στο εσωτερικό τους του «ανώμαλου» καθεστώτος πολιορκημένου φρουρίου. Σε αυτά τα αποτελέσματα πάτησε η επόμενη αιφνίδια «στροφή» της σταλινικής Κομιντέρν, η στροφή δεξιά προς τα «λαϊκά μέτωπα» (της συνεργασίας ακόμα και με αστικά κόμματα), η στροφή προς τη στρατηγική των σταδίων (όπου τάχα θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν πρώτα τα «μισο-φεουδαρχικά υπολείμματα», να αναπτυχθεί ένας κάποιος δημοκρατικός καπιταλισμός και… αργότερα να τεθεί το ζήτημα του σοσιαλισμού). Η στροφή αυτή ταίριαζε γάντι στα διπλωματικά συμφέροντα της τότε ΕΣΣΔ, ήταν όμως καταστροφική για τα ΚΚ στην Ευρώπη και παγκόσμια. Δυστυχώς το ΚΚΕ αποκηρύσσοντας –έστω στα λόγια– τη στρατηγική των σταδίων, δείχνει να εμπνέεται πολύ περισσότερο από τη σταλινική «τριτοπεριοδική» ανάλυση, παρά από τη λενινιστική παράδοση του ενιαίου μετώπου. Προσπαθώντας να απαντήσει στις πιέσεις για ενότητα στη δράση –εμφανείς πλέον και μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ– ο «Ριζοσπάστης» ξερνάει χολή: Κάνει λόγο για δυνάμεις «που προσπαθούν να προασπίσουν τον καπιταλισμό, με την προβιά του “αριστερού”…». Προειδοποιεί ότι οι εκκλήσεις για ενότητα στην αντίσταση από τα κάτω «έχουν ως στόχο να διαλύσουν το ΚΚΕ, να πάψει αυτό να υφίσταται ως κομουνιστικό κόμμα…». «Αυτογκόλ» Για να στηρίξει αυτούς τους ισχυρισμούς, ανασύρει όλους τους «λογαριασμούς» από τα κιτάπια της ιστορίας: Αυτούς που έφτιαξαν την ΕΔΑ, αυτούς που οδήγησαν στη διάσπαση του 1968, αυτούς που έφυγαν το 1991… Βέβαια εδώ ο «Ριζοσπάστης» επιτυγχάνει ένα εντυπωσιακό αυτογκόλ. Γιατί όλοι αυτοί δεν ήταν τμήματα έξω από το ΚΚΕ, δεν «επιτέθηκαν» στο ΚΚΕ με την πολιτική της ενότητας, ήταν τμήματα του ΚΚΕ, τμήματα της ηγεσίας του που εκτινάχθηκαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις κάτω από τα αδιέξοδα της στρατηγικής και της τακτικής του ιδίου του ΚΚΕ. Ο «Ριζοσπάστης» δεν διστάζει να φτάνει σε ακραίες διατυπώσεις: «Μην τσουβαλιάζετε το ΚΚΕ στην όποια σας Αριστερά» μας λέει ένα τίτλος του στις 29/4. Πρόκειται για ένα ακόμα αυτογκόλ. Αν έστω και για λίγο οι δυνάμεις της κοινωνικής αντίστασης συρρικνώνονταν στις δυνάμεις του ΚΚΕ, αν έστω και για λίγο η «άλλη» Αριστερά (οι χιλιάδες ανένταχτοι-ες αγωνιστές-στριες, ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, η επαναστατική Αριστερά, η μαχητική κοινωνική βάση της σοσιαλδημοκρατίας…) εξαφανίζονταν από το προσκήνιο, δεν θα προέκυπτε μια προεπαναστατική κατάσταση, αλλά, αντίθετα, μια κατάσταση που ονειρεύονται οι καπιταλιστές και τα παπαγαλάκια τους. Ευθύνες Την ώρα που ο κόσμος μας δέχεται μια πρωτοφανή επίθεση από τους καπιταλιστές, τις κυβερνήσεις και τους «θεσμούς» του συστήματος, τα μέλη του ΚΚΕ –όπως και όλοι μας– επιφορτίζονται με ειδικές ευθύνες. Την οργάνωση της νικηφόρας αντίστασης και γι’ αυτό χρειαζόμαστε την ενότητα στη δράση. Το άνοιγμα του δρόμου για τη συνολική εναλλακτική λύση –για το σοσιαλισμό– και γι’ αυτό χρειαζόμαστε τη διατήρηση και την ενίσχυση των κομουνιστικών οργανώσεων και κομμάτων μας. Το ενιαίο μέτωπο, η συμπαράταξη στη δράση της Αριστεράς, δεν ενισχύει το διαλυτισμό. Αντίθετα δημιουργεί τα υγιή θεμέλια για την ανάπτυξη ενός πολιτικού ρεύματος πρόθυμου και ικανού να αλλάξει τον κόσμο στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού και του κομουνισμού. Ο διαλυτισμός, που καταγγέλλει και φοβάται ο «Ριζοσπάστης», για πολλές και κρίσιμες δεκαετίες κρυβόταν μέσα στα κλειστά γραφεία της αντίληψης «ένα είναι το κόμμα», στα γραφεία που σήμερα ανερυθρίαστα ομολογούν ότι επί χρόνια «καθοδηγούσαν» το λαό με λαθεμένες θεωρίες και στρατηγικές. http://www.dea.org.gr |
Σάπισε η καραμέλα της «ενότητας»-Την «ενότητα» αυτή την έχουν εμπεδώσει και στο εσωτερικό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι τάσεις και οι συνιστώσες ετοιμάζονται στην επικείμενη συνδιάσκεψη να προσέλθει η καθεμιά με τη δική της πλατφόρμα.
Σάπισε η καραμέλα της «ενότητας»
Εχει προηγηθεί ένα όργιο αλληλοκατηγοριών για τη λειτουργία του σχήματος και αποχωρήσεις συνιστωσών με επιμέρους διαφωνίες και κόντρες για την καρέκλα. Ολα τα παραπάνω αποτελούν εκφάνσεις των αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν τη στρατηγική του οπορτουνισμού και τις ευκαιριακές συγκολλήσεις ομάδων και πολιτικών φατριών, κοινό στοιχείο των οποίων είναι η αποστροφή για το οργανωμένο λαϊκό κίνημα και την πολιτική του πρωτοπορία, το ΚΚΕ. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι το κάλεσμα για «ενότητα» απευθύνεται και στο ΚΚΕ. Κοροϊδεύει το λαό, αφού ξέρει ότι στρατηγικά με το ΚΚΕ τον χωρίζει χάος. Το ΚΚΕ παλεύει για την οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας που θα αντιπαρατεθεί με το κεφάλαιο, στην προοπτική να ανατρέψει την πολιτική εξουσία του, την ίδια ώρα που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει προτάσεις για τον εξωραϊσμό και τη διαιώνιση της αστικής εξουσίας.
Επειδή ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει τις αγεφύρωτες διαφορές με το ΚΚΕ, κάνει ντρίπλα και ζητάει κοινή δράση σε επιμέρους οικονομικά αιτήματα. Αποσπά σκόπιμα την οικονομία από την πολιτική για να μιλήσει για συμμαχίες από τα πάνω. Με τέτοια στρατηγική, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε χρειάζεται το ΚΚΕ για σύμμαχο. Μπορεί κάλλιστα να βρει συνοδοιπόρους, ακόμα και ανάμεσα σε μερίδες της εργοδοσίας. Αυτό έκανε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση του Λαναρά, όπου στο όνομα του να μην κλείσουν τα εργοστάσια, μετέτρεψε τους εργαζόμενους σε ουρά της εργοδοσίας, που τους περιέφερε στην Αθήνα σαν μέσο πίεσης, για να εξασφαλίσει νέες επιδοτήσεις. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που ζητάει κοινή δράση, για παράδειγμα, ενάντια στις επιχειρησιακές συμβάσεις, υπογράφει διμερείς συμφωνίες στον «Παπαστράτο», που καρατομούν εργατικά δικαιώματα και την ίδια ώρα κατηγορεί για «εξαλλοσύνες» τους ναυτεργάτες που περιφρουρούν την απεργία τους στο λιμάνι.
Τηρουμένων των αναλογιών, τίποτα δεν άλλαξε από το 1968, οπότε εκφράστηκε απροκάλυπτα η προσπάθεια του χώρου που σήμερα εκπροσωπεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να πλήξει το ΚΚΕ για λογαριασμό των αστών. Το ίδιο επαναλήφθηκε πάμπολλες φορές από τότε. Οσο για την αποτελεσματικότητα των συμμαχιών που επικαλείται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε άλλες χώρες, μεταξύ κομμάτων που αυτοαποκαλούνται «αριστερά», η πορεία τους, ακόμα και με το στενά εκλογικό κριτήριο, φανερώνει την απαξίωση και τη χλεύη που γνώρισαν από το λαό, ενάντια στον οποίο στράφηκαν ακόμα και από κυβερνητικό επίπεδο. Σήμερα υπάρχει σωρευμένη πείρα. Κοινωνική συμμαχία από τα κάτω, με ισχυρό ΚΚΕ. Για να χάσουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους τα αστικά κόμματα και οι παραφυάδες τους, να χάσουν οι αστοί την εξουσία.
Πηγή:www.rizospastis.gr
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://kke4ever.blogspot.com/2011/05/blog-post_2566.html#ixzz1LSWsacWb
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου