ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΜΈΝΟ...
ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΚΑΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ #GREEKREVOLUTION;
Να παραμείνουν κατασκηνωμένοι στην Πουέρτα δελ Σολ της Μαδρίτης για μία εβδομάδα ακόμη αποφάσισαν το μεσημέρι της Κυριακής οι Ισπανοί πολίτες του «Κινήματος 15Μ», επιλέγοντας να μην διαλύσουν την συγκέντρωση μετά το κλείσιμο της κάλπης για τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Οι «Αγανακτισμένοι» αποφάσισαν να επίσης συσταθεί μία επιτροπή επιφυλακής, για το ενδεχόμενο που η αστυνομία αποφασίσει να διαλύσει τη συγκέντρωση, ενώ...
θα ψηφίσουν εκ νέου το επόμενο Σαββατοκύριακο για το εάν και πώς θα συνεχίσουν.
Όπως αναφέρει η ισπανική Pais, οι τρεις επιλογές ανάμεσα στις οποίες κλήθηκαν να διαλέξουν ήταν η συνέχιση της διαμαρτυρίας για τουλάχιστον μία εβδομάδα, η παραμονή στην πλατεία μέχρι να λάβει συγκεκριμένη μορφή το κίνημα ή η άρθρωση συγκεκριμένων πολιτικών στόχων.
Στις ειρηνικές διαμαρτυρίες πρωτοστατεί η νεολαία -που παλεύει με την υψηλότατη ανεργία- και τα πολιτικά αιτήματα που ακούγονται καλύπτουν ένα μεγάλο εύρος ζητημάτων, πέραν βεβαίως της καταδίκης των πολιτικών αυστηρής λιτότητας και του αιτήματος για αξιοπρεπή εργασία.
Ανάμεσα σε αυτά βρίσκεται και το αίτημα για αλλαγές στη νομοθεσία που καλύπτει τις κατασχέσεις κατοικιών από τις τράπεζες, καθώς αρκετοί Ισπανοί βρίσκονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες του σκασίματος της οικιστικής φούσκας.
Επίκεντρο των καθιστικών διαμαρτυριών που έχουν διοργανωθεί σε ολόκληρη την ισπανική επικράτεια παραμένει η Σολ στη Μαδρίτη, όπου κάθε ένα από τα τελευταία βράδια διανυκτερεύουν εκατοντάδες Ισπανοί και κάθε πρωί, αφού σκουπίσουν οι ίδιοι την πλατεία, μένουν στις θέσεις τους και διοργανώνουν μικρές εκδηλώσεις ή μοιράζουν νερό και αντιηλιακό στους περαστικούς.
Αποφάσεις να συνεχίσουν τις διαμαρτυρίες έλαβαν και οι κάτοικοι σε άλλες πόλεις, όπως το Οβιέδο και τη Βαλένσια, πάντοτε με το βλέμμα στη Μαδρίτη.
Πριν από το κλείσιμο της κάλπης της Κυριακής για την αυτοδιοίκηση, αρκετοί αναλυτές εξέφραζαν αμφιβολίες για το εάν το «κίνημα 15Μ» θα επηρεάσει τη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος, το οποίο -σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις- προδιαγραφόταν εδώ και καιρό ως καταδίκη της κυβέρνησης και θετικό κυρίως για το αντιπολιτευόμενο δεξιό Λαϊκό Κόμμα.
Η Μαδρίτη επέλεξε την οδό της λιτότητας για να αποφύγει τις πιέσεις των αγορών και να μειώσει το υψηλό της έλλειμμα, ώστε να μην χρειαστεί να καταφύγει -όπως οι υπόλοιποι των «PIIGS»- σε ευρωπαϊκή βοήθεια. Ως εκ τούτου, όπως εκτιμούν αναλυτές στο Reuters, η κυβέρνηση Θαπατέρο πολύ δύσκολα θα αλλάξει την οικονομική της πολιτική όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα.
ΠΡΕΖΑ TV
22-5-2011
ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΝΟΗΤΕ
Αυτό που ακολουθεί είναι ένα κείμενο του Emmanuel Rodríguez και Tomás Herreros από την ισπανική κολλεκτίβα Universidad Nómada.
Στις 15 του Μάη 2011, περίπου 150.000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους σε 60 ισπανικές πόλεις με το αίτημα «Αληθινή Δημοκρατία Τώρα», διαδηλώνοντας με το σύνθημα «Δεν είμαστε εμπορεύματα στα χέρια των τραπεζιτών και των πολιτικών». Η διαδήλωση διοργανώθηκε ηλεκτρονικά μέσω κοινωνικών δικτύων, χωρίς τη συμμετοχή μεγάλων συνδικάτων ή πολιτικών κομμάτων. Στο τέλος της πορείας κάποιοι αποφάσισαν να μείνουν το βράδυ στην Plaza del Sol της Μαδρίτης. Εκδιώχθηκαν βίαια από την αστυνομία τις πρώτες πρωινές ώρες. Το γεγονός αυτό προκάλεσε ένα γενικό κάλεσμα για την κατάληψη τοπικών πλατειών-κάτι που και σύντομα έγινε- σε όλη την Ισπανία. Όσο γράφουμε, 65 δημόσιες πλατείες σε όλη την Ισπανία είναι κατειλημμένες, με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας να λαμβάνουν χώρα σε Ισπανικές Πρεσβείεςαπό το Μπουένος Άιρες, τη Βιέννη, μέχρι το Λονδίνο. Ίσως να μην έχετε διαβάσει γι 'αυτά στον τοπικό σας Τύπο, αλλά σίγουρα συμβαίνουν. Δοκιμάστε # spanishrevolution, # yeswecamp, # nonosvamos ή # acampadasol στο Twitter και δείτε μόνοι σας. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα κείμενο του EmmanuelRodríguez και TomásHerrerosαπό την ισπανική κολλεκτίβα Universidad Nómada.
ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΝΟΗΤΕ
15 Μαΐου, Από την Αγανάκτηση στην Ελπίδα
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Κυριακή 15 Μαΐου του 2011 ήρθε για να σημάνει ένα σημείο καμπής: από το διαδίκτυο στο δρόμο, από τις συζητήσεις στο τραπέζι της κουζίνας στις μαζικές κινητοποιήσεις, αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, από την οργή στην ελπίδα. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, οι απλοί πολίτες, ανταποκρινόμενοι στην έκκληση που ξεκίνησε και εξαπλώθηκε στο διαδίκτυο, έχουν καταλάβει τους δρόμους με ένα σαφές και ελπιδοφόρο αίτημα: μια πραγματική δημοκρατία, μια δημοκρατία που να μην είναι πλέον προσαρμοσμένη στην απληστία των λίγων, αλλά στις ανάγκες του λαού. Το κίνημα κατηγορηματικά καταγγέλει την πολιτική τάξη που από την αρχή της κρίσης έχει κυβερνήσει τη χώρα στρεφόμενη μακριά από το λαό, υπακούοντας στις επιταγές αυτών που κατ 'ευφημισμό αποκαλούνται «αγορές».
Πρέπει να περιμένουμε τις επόμενες εβδομάδες και μήνες για να δούμε τον τρόπο με τον οποίο το αίτημα για πραγματική δημοκρατία σχηματίζεται και αναπτύσσεται. Τα πάντα όμως δείχνουν ότι το κίνημα θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο. Η σαφέστερη ένδειξη της μελλοντικής δύναμής του κινήματος προέρχεται από την κατάληψη των δημοσίων πλατειών και την αυτοσχέδια κατασκήνωση που έχουν εμφανιστεί σχεδόν σε κάθε μεγάλη ισπανική πόλη και την πόλη. Σήμερα - τέσσερις ημέρες μετά την πρώτη πορεία – νέα κοινωνικά δίκτυα δημιουργούνται, υποστηρίζοντας το κίνημα, μια εικονική υποστήριξη που ενισχύεται από την απήχηση του στους δρόμους και τις πλατείες. Παρ’ ότι είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς την πορεία που θα λάβει η κατάσταση, είναι ήδη δυνατό να προωθήσουμε κάποια ερωτήματα τα οποία το κίνημα έχει θέσει επί τάπητος.
Πρώτον, οι επικρίσεις που διατυπώθηκαν από το κίνημα της 15ης Μαΐου, είναι καίριες. Ένα ολοένα και περισσότερο αυξανόμενο τμήμα του πληθυσμού, είναι εξοργισμένο από την κοινοβουλευτική πολιτική όπως την ξέρουμε, όπως την εφαρμόζουν τα πολιτικά κόμματα σήμερα – επιβάλλοντας στα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα να πληρώσουν για την κρίση. Κατά τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες μιας αυξανόμενης αίσθησης δυσπιστίας για τον τρόπο με τον οποίο οι μεγάλες τράπεζες έλαβαν εκατομμύρια για τη διάσωσή τους, ενώ οι περικοπές στις κοινωνικές παροχές, οι βίαιες επιθέσεις σε βασικά δικαιώματα και οι μυστικές ιδιωτικοποιήσεις, καταβρόχθισαν το ήδη αποστεωμένο ισπανικό κράτος πρόνοιας. Σήμερα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτές οι πολιτικές αποτελούν ένα κίνδυνο για το παρόν μας και το άμεσο μέλλον μας. Η οργή αυτή γίνεται ακόμη πιο σαφής όταν έρχεται αντιμέτωπη με τη δειλία των πολιτικών που αδυνατούν να θέσουν ένα τέλος στην κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κόσμου. Πού πήγαν όλες οι υποσχέσεις που δόθηκαν για έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο στην αρχή της κρίσης; Τι απέγινε η ιδέα της κατάργησης των φορολογικών παραδείσων; Τι απέγινε η διακήρυξη ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα τεθεί υπό έλεγχο; Ποια τα σχέδια στη φορολογία της κερδοσκοπίας και στην υπόσχεση ανάσχεσης των φορολογικών ελαφρύνσεων για τα υψηλότερα εισοδήματα;
Δεύτερον, το κίνημα της 15ης Μάη είναι κάτι περισσότερο από μια προειδοποίηση προς τη λεγόμενη Αριστερά. Είναι δυνατόν (στην πραγματικότητα είναι αρκετά πιθανό) ότι στις 22 Μαΐου, όταν οι τοπικές και περιφερειακές εκλογές λάβουν χώρα στην Ισπανία, η αριστερά θα υποστεί μια καταστροφική ήττα. Αν αυτό συμβεί, μπορεί κανείς εύκολα να προβλέψει το αποτέλεσμα των γενικών εκλογών. Αυτό που μπορεί να ειπωθεί σήμερα χωρίς δισταγμό είναι ότι η θεσμική αριστερά (κόμματα και μεγάλα συνδικάτα) είναι ο στόχος μιας γενικευμένης πολιτικής δυσαρέσκειας λόγω της μεγάλης τους αδυναμίας να καταλήξουν σε καινοτόμες λύσεις για αυτή την κρίση. Εδώ βρίσκεται και η διττή εξήγηση της προβλεπόμενης εκλογικής της ήττας. Από τη μία πλευρά, οι πολιτικές της αδυνατούν να εξέλθουν από έναν μεροληπτικό τρόπο ανάγνωσης της κρίσης, που μέχρι σήμερα, αναγνωρίζει ότι το πρόβλημα έγκειται στην έλλειψη πόρων από πλευράς μας. Να το πούμε δυνατά και καθαρά: δεν υπάρχει ένα τέτοιο πρόβλημα, δεν υπάρχει έλλειψη πόρων, το πραγματικό πρόβλημα είναι ο εξαιρετικά άνισος τρόπος με τον οποίο διανέμεται ο πλούτος, και η οικονομική «πειθαρχία» κάνει αυτό το πρόβλημα ακόμη πιο οξύ κάθε μέρα που περνάει. Πού να είναι άραγε τα απεριόριστα οφέλη της φούσκας ακινήτων σήμερα; Που είναι οι αποδόσεις γελοίων έργων, όπως των αεροδρομίων της Castellón ή του Lleida, για να αναφέρουμε μόνο μερικά; Ποιος ωφελείται από το γιγαντιαίο βουνό του χρέους ακρωτηριάζοντας τόσες πολλές οικογένειες και άτομα; Η θεσμική αριστερά στάθηκε ανίκανη να βρεθεί στο πλευρό και να συνεργαστεί με την πλειάδα των αναδυόμενων κοινωνικών κινημάτων που ζητούν ελευθερία και δημοκρατία. Ποιος μπορεί να συγχωρήσει τα λόγια του Θαπατέρο, όταν η πρόταση dación de pago απορρίφθηκε από το κοινοβούλιο με το σκεπτικό ότι θα μπορούσε να «θέσει σε κίνδυνο τη φερεγγυότητα του ισπανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος»; Σε ποιόν απευθυνότανε με αυτές τις λέξεις; Στα εκατομμύρια των ανθρώπων που είναι υποδουλωμένοι από τις υποθήκες ή τα συμφέροντα των μεγάλων τραπεζών; Και τι να πει κανείς για τον άτιμό τους νόμο για την πνευματική ιδιοκτησία, το περίφημο Ley Sinde; Στεκόταν στο πλευρό εκείνων που έχουν δώσει σχήμα στο διαδίκτυο ή με εκείνους που σχεδιάζουν να βγάλουν χρήματα από αυτό, λες και ο πολιτισμός να είναι ένα ακόμα εμπόρευμα; Αν η θεσμική αριστερά εξακολουθεί να αγνοεί τα κοινωνικά κινήματα, εάν αρνηθεί να ξεφύγει από ένα σενάριο γραμμένο από την χρηματοπιστωτική και οικονομική ελίτ και αποτυγχάνει να εξέλθει με ένα σχέδιο Β που θα μπορούσε να μας οδηγήσει έξω από την κρίση, θα μείνει στην αντιπολίτευση για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν υπάρχει χρόνος για περισσότερες αναβολές: είτε θα αλλάξει είτε θα χάσει οποιαδήποτε κοινωνική νομιμοποίηση φέρει για να αντιπροσωπεύει τις αξίες που ισχυρίζεται ότι υποστηρίζει.
Τρίτον, το κίνημα 15η Μαΐου αποκαλύπτει ότι – σε αντίθεση με την παθητικότητα που τους καταλογίζουν πολλοί αναλυτές- οι πολίτες κατόρθωσαν να αυτό-οργανωθούν στη μέση μιας βαθιάς κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης και θεσμικής εγκατάλειψης. Οι νέες γενιές έχουν μάθει να διαμορφώνουν το διαδίκτυο, δημιουργώντας νέους τρόπους συναναστροφής, χωρίς την προσφυγή σε ιδεολογικές κοινοτοπίες, οπλισμένοι με έναν έξυπνο ρεαλισμό, ξεφεύγοντας από προ-σχεδιασμένες πολιτικές κατηγορίες και γραφειοκρατικές δομές. Είμαστε μάρτυρες της εμφάνισης νέων «μειονοτήτων πλειοψηφίας» που απαιτούν δημοκρατία, αντιμετωπίζοντας τον πόλεμο που θέλει «όλους εναντίον όλων» και την ανόητη εξατομίκευση που προωθείται από το νεοφιλελευθερισμό, «μειονοτήτων πλειοψηφίας» που απαιτούν κοινωνικά δικαιώματα ενάντια στη λογική της ιδιωτικοποίησης και των περικοπών που επιβάλλονται από την οικονομική εξουσία. Είναι πολύ πιθανό ότι στην παρούσα συγκυρία παλαιοί πολιτικοί στόχοι θα έχουν μικρή σημασία ή θα είναι άχρηστοι. Ελπίζοντας είτε σε μια αδύνατή επιστροφή στο κοινωνικό κράτος ,είτε στοχεύοντας στην πλήρη απασχόληση - όπως όλο το φάσμα της ισπανικής κοινοβουλευτικής αριστεράς φαίνεται να κάνει - είναι στόχοι δίχως νόημα. Η επανεφεύρεση της δημοκρατίας απαιτεί, το λιγότερο την υπόδειξη νέων τρόπων διανομής πλούτου, επισημαίνοντας νέους τρόπους διανομής του πλούτου, δικαιώματα του πολίτη για όλους, ανεξάρτητα από το πού γεννήθηκαν (αίτημα σε συμφωνία με αυτές τις παγκοσμιοποιημένες εποχές), την υπεράσπιση των κοινών αγαθών (περιβαλλοντικών πόρων, της γνώσης, της εκπαίδευσης, του διαδικτύου και της υγείας), καθώς και διάφορες μορφές αυτοδιοίκησης που μπορούν να προσπεράσουν τη διαφθορά των υπάρχοντων τρόπων διακυβέρνησης.
Τέλος, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το Κίνημα 15ης Μαΐου συνδέεται με ένα ευρύτερο ρεύμα Ευρωπαϊκών διαμαρτυριών που προκλήθηκε ως αντίδραση στα λεγόμενα «μέτρα λιτότητας». Οι διαδηλώσεις αυτές ταρακουνούν την έρημο του πραγματικού, αφήνοντας πίσω την εικόνα μιας άμορφης και σιωπηλής μάζας των ευρωπαίων πολιτών που ταιριάζει τόσο στα συμφέροντα των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αναφερόμαστε σε καμπάνιες όπως η βρετανική UKUncut εναντίον της πολιτικής του Cameron, στις μαζικές κινητοποιήσεις του Geraçao ένα Rasca στην Πορτογαλία, ή ακόμη και αυτό που συνέβη στην Ισλανδία όταν ο λαός αποφάσισε να μην διασώσει τους τραπεζίτες. Και, φυσικά, έμπνευση βρίσκεται πάνω απ 'όλα στην αραβική εξέγερση, τις δημοκρατικές επαναστάσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία που κατάφεραν να νικήσουν τους διεφθαρμένους ηγέτες τους.
Περιττό να πούμε ότι δεν έχουμε καμία ιδέα για το ποια θα είναι η τελική τύχη του κινήματος της 15ης Μαΐου. Αλλά σε αυτό το στάδιο μπορούμε να δηλώσουμε με σιγουριά ότι έχουμε τουλάχιστον δύο διαφορετικές διαδρομές για να βγούμε από την κρίση: την εφαρμογή ακόμη περισσότερων περικοπών ή την κατασκευή μιας πραγματικής δημοκρατίας. Γνωρίζουμε τι έχει παραδώσει μέχρι σήμερα η πρώτη: δεν έχει μόνο αποτύχει στο να δημιουργήσει κάποιου είδους οικονομικής «ομαλότητας», τουναντίον έχει δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα όπου «κάθε άνθρωπος είναι για τον εαυτό του», έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων. Η δεύτερη διαδρομή υπόσχεται μια απόλυτη και ουσιαστική δημοκρατία. Μπορούμε να πούμε ότι αυτό έχει μόλις ξεκινήσει και ότι μόλις έχει αρχίσει να καθορίζει την πορεία του. Για εμάς η επιλογή είναι σαφής, αυτό είναι το μονοπάτι που θέλουμε να ακολουθήσουμε.
Tomás Herreros και Emmanuel Rodríguez (Universidad Nómada)
(Μετάφραση στα ελληνικά από την αγγλική μετάφραση του ισπανικού κειμένου, από τους Γ.Μ. και Π.Κ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου