Αναδιάρθρωση μέσω διαρκούς λιτότητας

Ο ΓΑΠ οδηγεί τους μισθωτούς σε άγρια 20ετία


Έ να χρόνο μετά την υπογραφή του μνημονίου ο ΓΑΠ είναι υποχρεωμένος να εξαγγείλει ένα νέο μνημόνιο, ομολογώντας εμπράκτως και σαφώς την πλήρη αποτυχία της πολιτικής του.


Πρόγραμμα
Το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Προσαρμογής 2012-15» δεν αποτελεί «οδικό χάρτη» για την έξοδο από την κρίση, όπως υποκριτικά ισχυρίζεται ο ΓΑΠ και επαναλαμβάνουν τα φιλικά του ΜΜΕ, αλλά ένα νέο κολοσσιαίο πρόγραμμα λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων.
Το πρόγραμμα λιτότητας αποσκοπεί στη «συλλογή» 26 δισ. ευρώ. Για να αποκτήσουμε συναίσθηση των μεγεθών, αξίζει να σημειωθεί ότι μέσω των περικοπών δαπανών στα ...
υπουργεία, τη μετάταξη ορισμένων προϊόντων στον ΦΠΑ 23%, την «εξίσωση» του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, την αύξηση της φορολογίας στα ακίνητα και τα πρόστιμα στα «αυθαίρετα», ο Παπακωνσταντίνου ευελπιστεί να συγκεντρώσει περίπου 3 δισ. ευρώ. Τα υπόλοιπα… 23 δισ. θα πρέπει να αναζητηθούν στην ερχόμενη τριετία μέσα από μια γενικευμένη επίθεση στους μισθούς και τις συντάξεις και ένα ακόμα μεγαλύτερο κύμα φόρων πάνω στη λαϊκή κατανάλωση.


Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, με στόχο 50 δισ. ευρώ(!) μέσα σε μια τριετία, είναι πολλαπλάσιο απ’ ό,τι κατάφεραν ή τόλμησαν οι καπιταλιστές μέσα στα προηγούμενα… 30 χρόνια. Η κυβέρνηση υπόσχεται στις «αγορές» ότι θα βρει τρόπο να πουλήσει τμήμα της ΔΕΗ, το υπόλοιπο του ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ, τον ΟΠΑΠ, τη ΔΕΠΑ, τη ΛΑΡΚΟ, τα ΕΛΤΑ, τον ΟΔΙΕ, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τους υπόλοιπους αυτοκινητόδρομους και τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες. Αυτά «αναμένεται» να αποδώσουν περίπου 15 δισ. ευρώ, ενώ τα υπόλοιπα 35 δισ. θα αναζητηθούν από τις πωλήσεις ακινήτων και δημόσιας γης. Είναι φανερό ότι, αν αυτό το πρόγραμμα υλοποιηθεί, θα προκύψει μια τελείως διαφορετική χώρα, όπου ο δημόσιος χώρος θα έχει υποχωρήσει απελπιστικά προς όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων.


Προκλήσεις
Η πρόκληση είναι ότι αυτές οι εξαγγελίες της κυβέρνησης δεν άρκεσαν στις «αγορές», που εμφανίζονται να ζητούν περισσότερα. Και δεν εννοούμε μόνο τους κερδοσκόπους του χρηματιστηρίου ή τους τοκογλύφους των δανείων, αλλά το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, κ. Προβόπουλο, και το ΙΟΒΕ που κατηγορούν την κυβέρνηση για «διστακτικότητα» και έλλειψη… τόλμης στην προώθηση των «μεταρρυθμίσεων». Είναι σαφές ότι οι κυρίαρχες τάξεις –έχοντας σαφέστερη εικόνα του μεγέθους της κρίσης– απαιτούν από την κυβέρνηση (αλλά και όλο το πολιτικό σύστημα) μια άνευ προηγουμένου επίθεση στις λαϊκές τάξεις και ειδικότερα στους μισθωτούς.


Ο κίνδυνος είναι ορατός. Ο Κ. Σημίτης –στη διαβόητη συνέντευξή του στο «Βήμα»– έκανε λόγο για «λιτότητα 20ετίας», ενώ το ΔΝΤ –μπροστά στην εκρηκτική αύξηση της ανεργίας– μιλά ήδη για την προοπτική μιας χαμένης γενιάς.


Στη βάση αυτής της καταστροφής είναι, λένε, οι δυσκολίες αντιμετώπισης του χρέους. Το «μνημόνιο 1» που, τάχα, θα αντιμετώπιζε το χρέος και θα οδηγούσε –έστω με σκληρές θυσίες– σε μια νέα «ομαλότητα» (επιστροφή στις διεθνείς «αγορές» ομολόγων το 2013…) έχει ήδη αποτύχει. Όχι βέβαια με το αζημίωτο για τους διεθνείς σπεκουλαδόρους: Οι τόκοι από 14,3 δισ. ευρώ φέτος θα εκτιναχθούν σε 22,5 δισ. το 2015, ενώ το συνολικό χρέος, αντί να μειωθεί, θα έχει ξεπεράσει τα 350 δισ. ευρώ.
Αυτή η εξέλιξη φορτώνεται αποκλειστικά στις πλάτες των μισθωτών. Ακόμα και ο πρόεδρος του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν, επιτέθηκε στον Γ.Παπακωνσταντίνου, δηλώνοντας ότι τα δημόσια οικονομικά δεν είναι «διαχειρίσιμα», αν δεν μειωθεί η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή των επιχειρήσεων, αν δεν περιοριστούν οι «απατεώνες». Η προσπάθεια της κυβέρνησης να αποδώσει την αθλιότητα της απαλλαγής των πλουσίων στις «δυσλειτουργίες» των ΔΟΥ είναι απλώς για γέλια.


«Αναδιάρθρωση»
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση ουσιαστικά προαναγγέλλεται για τον Ιούνιο μια κάποια «αναδιάρθρωση» του χρέους. Τα δημοσιεύματα στο διεθνή οικονομικό Τύπο, οι δηλώσεις στελεχών του ΔΝΤ και της ΕΕ (ακόμα και του ίδιου του Σόιμπλε) και η δήλωση του αρχιερέα της ΟΝΕ, Κ. Σημίτη στο «Βήμα», δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολιών.


Η «αναδιάρθρωση» μπορεί να αποδειχθεί ένα ακόμα πικρό ποτήρι για τους εργαζόμενους. Π.χ. μια «επιμήκυνση» της περιόδου αποπληρωμής, απλώς διασφαλίζει στους διεθνείς και ντόπιους τραπεζίτες την παράταση της κερδοσκοπίας με τους απίστευτους τόκους ετησίως. Ένα προσεκτικό «κούρεμα» του χρέους θα μπορούσε να αφήσει ουσιαστικά αλώβητους τους τραπεζίτες και να οδηγήσει στην καταστροφή τα ασφαλιστικά ταμεία, βάζοντας σε αμφισβήτηση ακόμα και τις πιο πενιχρές συντάξεις. Στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης, όπως και στο συνολικό χειρισμό του χρέους, το κρίσιμο ζήτημα ήταν και είναι «ποιος και πώς» θα τα χειριστεί.
Η υποχρέωση να εκτελέσει αυτό το βάρβαρο πρόγραμμα λιτότητας και να διαχειριστεί τη συζήτηση για την «αναδιάρθρωση» του χρέους, είναι πραγματικός Γολγοθάς για την κυβέρνηση και τον ΓΑΠ. Οι αποκλίσεις των βασικών στελεχών και η ραγδαία πτώση στις δημοσκοπήσεις είναι οι προειδοποιήσεις πριν από τη θύελλα. Η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να χειριστεί την κρίση ανοίγει τις πιθανότητες για «αιφνίδιες» πολιτικές εξελίξεις (από κάποιο «σαρωτικό» μετασχηματισμό, μέχρι την υποχρεωτική προσφυγή στις κάλπες).


Οι ίδιοι παράγοντες περιορίζουν τις δυνατότητες του Σαμαρά να δημαγωγεί και πιέζουν την ηγεσία της ΝΔ να «προσεγγίσει» την κυβέρνηση, στηρίζοντας ως αστικό κόμμα το πρόγραμμα των κυρίαρχων τάξεων. Η κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού», η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, γίνεται ένα σενάριο που επαναλαμβάνεται όλο και συχνότερα στον Τύπο.

Στους μήνες που έρχονται, ο κόσμος θα χρειαστεί έντονα την Αριστερά. Θα χρειαστεί την πολιτική παρέμβαση που θα βάζει στο στόχαστρο το χρέος, απαιτώντας να πάψουν οι πληρωμές στους τοκογλύφους, που θα βάζει στο στόχαστρο τις τράπεζες, απαιτώντας το δημόσιο έλεγχο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που θα βάζει στο στόχαστρο τους πλούσιους, απαιτώντας αναδιανομή, δηλαδή μισθούς, συντάξεις, νοσοκομεία και σχολεία για τον κόσμο…
http://www.dea.org.gr/