Κοιτώντας μακριά την απεραντοσύνη, συνειδητοποιούσα πόσο δύσκολο είναι για κάποιον να καταγράψει με πινέλα και χρώματα ένα τέτοιο ¨πραγματικό¨ μέγεθος…Χιλιόμετρα γης εκτείνονταν μπροστά μου κι όλα αυτά έπρεπε να χωρέσουν σε μια ζωγραφιά…
Συνειδητοποιούσα την αδυναμία μου να καταφέρω κάτι που έχει τη δύναμη να περιέχει στοιχεία αλήθειας. Σκεφτόμουν ότι το σώμα και το πνεύμα μου πρέπει να γίνει εργαλείο πρόσληψης και μετάδοσης ενέργειας τέτοιο, που να μεταφέρει πραγματικά αγάπη, αν αυτό είναι η δύναμη που δημιουργεί. Άρχισα να προσεύχομαι γι΄ αυτό…
Ατελείωτες ώρες κοιτώντας το τοπίο, συνειδητοποίησα ξαφνικά πως .......
τα βουνά υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν ακόμη κι όταν δεν θα υπάρχω πια…Τα βουνά αυτά υπήρξαν θεατές σε όλες τις σημαντικές πτυχές της ιστορίας του τόπου και θα συνεχίσουν να στέκονται περήφανα και σιωπηλά, φόντο σε ότι μελλοντικό πρόκειται να συμβεί… Δέος με καταλάμβανε, αλλά κι ένα αίσθημα ελευθερίας και απλωσιάς…Η απεραντοσύνη μπροστά μου…Δεν εμπόδιζε το βλέμμα μου τίποτε: Ούτε κτίρια, ούτε δρόμοι και θόρυβοι της πόλης, ούτε περιορισμοί της σκέψης στην εφήμερη ανάγκη…
Βρισκόμουν στον ¨Ομφαλό της γης¨, το κέντρο του κόσμου, μέρος με εξαιρετική γεωφυσική και πνευματική σημασία για τον Αρχαίο κόσμο. Εκεί φυλούσαν τους θησαυρούς τους οι πόλεις-κράτη της Αττικής συμμαχίας, εκεί γίνονταν οι Δελφικοί, αθλητικοί αγώνες, κι εκεί προσέτρεχαν οι ¨μεγάλοι¨ του τότε κόσμου για πάρουν τις απαντήσεις που δίνονταν απ΄ το Μαντείο του Απόλλωνα, με τους χρησμούς της Πυθείας.
Ήταν Ιούνιος του 1989 και στεκόμουν ψηλά, πάνω στον ξενώνα της ΑΣΚΤ. Καθημερινά, έβγαινα έξω στην ταράτσα για ν΄ αφουγκραστώ την γύρω φύση. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ …
Στο έργο βλέπουμε την θέα από ψηλά το πρωί.
Δύο επιβλητικοί όγκοι βουνών απλώνονται στ΄ αριστερά του τοπίου. Από κάτω μας οι ελαιώνες που συνδέουν τους Δελφούς με την Ιτέα και την θάλασσα.
Μέσα στο έργο, η Ιτέα λαμπυρίζει σαν ένα ροζ βουναλάκι αριστερά, δεξιά με κεραμιδί χρώμα διακρίνουμε τους βωξίτες της ΄Αμφισσας και στο βάθος, πέρα από την θάλασσα βλέπουμε την Πελοπόννησο.
Το έργο αυτό ανήκει σε μια σειρά από μελέτες που με οδήγησαν στην υλοποίηση μεγάλων συνθέσεων στον καμβά, σε μέγεθος 1μ.Χ70 εκ. Το ζωγράφισα με σκόνες και αυγόξυδο πάνω σε χαρτί.
Το ίδιο απόγευμα ζωγράφισα την ίδια θέα, καθώς έδυε ο ήλιος…
Το βράδυ, έβλεπα από ψηλά να λαμπυρίζουν όλα αυτά στο σκοτάδι, σε μια θέα μοναδική.
Αναπολώ εκείνα τα αισθήματα και λαχταρώ να βρεθώ πάλι ψηλά σε μέρος που έχει κανείς εποπτεία. Ειδικά τώρα την Άνοιξη που η φύση στον Έβρο ανθίζει…
Παυλίδου Μαριάννα
Παυλίδου Μαριάννα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου