Γνήσιο Αντίγραφο η ταινία της Κυριακής στην Άμφισσα

Γνήσιο Αντίγραφο   την Κυριακή 27 Μαρτίου 2011 στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας, ώρα 21.00

Γνήσιο Αντίγραφο  

The Certified Copy

Αυτή είναι η ιστορία ενός άντρα και μιας γυναίκας, που συναντιούνται σε ένα μικρό χωριό στη νότια Τοσκάνη. Εκείνος είναι Βρετανός συγγραφέας, που μόλις τελείωσε τη διάλεξη του σε ένα συνέδριο. Εκείνη έχει μια γκαλερί. Η ιστορία τους θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, οπουδήποτε.

Ένας άνδρας, συγγραφέας, φτάνει στην Τοσκάνη για να παρουσιάσει το βιβλίο του και να δώσει μια διάλεξη. Μια γυναίκα, που λατρεύει την τέχνη, αφήνει το τηλέφωνο της για να βρεθεί αργότερα μαζί του, θέλοντας να κάνουν μια πιο βαθιά και ουσιαστική ...
κουβέντα. Η αρχική συνάντηση είναι αμήχανη και η συζήτηση προχωράει από το γενικό στο ειδικό. Η αρχική απόσταση καλύπτεται, η ατμόσφαιρα γίνεται πιο οικεία και η συνύπαρξή τους πιο προσωπική. Αραγε έχουν ξανασυναντηθεί οι δυο τους;

Σε μια εξαιρετική κατασκευή πορτραίτων, με φόντο ένα από τα ομορφότερα τοπία του κόσμου, την σαγηνευτική Τοσκάνη, ο Abbas Kiarostami φιλοσοφεί γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις, τον χρόνο, τις αναμνήσεις, τις κοινές και μη παραστάσεις και την σημασία που έχουν οι εμπειρίες και οι κοινωνικές υποχρεώσεις. Η κατηγοριοποίηση είναι αναπόφευκτη αλλά και επιτακτική, όταν κρίνεις τόσα πολλά και τόσο περίπλοκα πράγματα. Η συζήτηση που λαμβάνει χώρα μπροστά από τα μάτια μας, γίνεται ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα, που κρατάνε με πείσμα τους ρόλους τους και προσπαθούν να συνυπάρξουν ομαλά.

Η προσπάθεια αυτή έχει ως πυρήνα την αναβίωση συναισθημάτων ή ακόμα και τη συντήρηση αυτών που δεν έχουν χαθεί. Η αναβίωση δεν είναι καθόλου εύκολη και ίσως είναι ακατόρθωτη. Όταν ο τρόπος αναβίωσης είναι η αναπαράσταση (εξού και ο τίτλος), τότε η πρώτη φορά είναι πάντα πρώτη και όλες οι υπόλοιπες ακολουθούν, λίγο απόμακρες. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι το συναίσθημα χάνεται αλλά ότι βρίσκεται σε άλλο επίπεδο, αφού η επανάληψη είναι απλά... άλλη φορά, άλλη στιγμή. Στη συντήρηση πάλι τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Αν το συναίσθημα υπάρχει και είναι ανθεκτικό τότε μαθαίνει να συμβιβάζεται με τις αλλαγές. Ο έρωτας είναι το πιο αγνό και πιο επιτυχημένο συστατικό σε αυτές τις περιπτώσεις...

Η ταινία μας προτρέπει να βρούμε τον έρωτα παντού γύρω μας, στην τέχνη, στην αρχιτεκτονική, στη φύση, στις σχέσεις των ανθρώπων. Και μας προτρέπει με έναν γλυκό και πειστικό τρόπο. Είναι τέτοιο το πείσμα της που στο τέλος, όχι απλά πείθει, αλλά καταφέρνει να μας ταυτίσει με την ερωτική της διάθεση. Δεν είναι τόσο η ιστορία αλλά η γραμμική της τροπή, που τοποθετεί κι εσένα μέσα στο όμορφο πορτραίτο της. Σε αυτό, εκτός από τη απλότητα της σκηνοθετικής προσέγγισης, σημαντικότατο ρόλο παίζει και η ερμηνεία της σαγηνευτικής, ερωτεύσιμης και γοητευτικής Juliette Binoche. Ίσως το ωραιότερο και το πιο σημαντικό πορτραίτο της ταινίας...

Ένα συναισθηματικό κρεσέντο, μια ειλικρινής ιστορία που είναι τόσο ρομαντική αλλά και καθημερινή που σε αγγίζει, σε συνεπαίρνει και σε κρατά σφιχτά από το χέρι. Μας έκανε να σκεφτούμε και να μετατοπίσουμε την οπτική μας γωνία για κάποια πολύ σημαντικά πράγματα...