Όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο προφανές ότι οι γενικές απεργίες που καλούν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν είναι πλέον απλά «τουφεκιές στον αέρα» αλλά και πεδίο εκτόνωσης της ολοένα μεγαλύτερης κοινωνικής δυσαρέσκειας και οργής. Από τις ανώδυνες διαμαρτυρίες τμημάτων της διαδήλωσης μέχρι τις μαχητικές πρακτικές εκείνων ...
των κομματιών που επιχειρούν να προσεγγίσουν το κοινοβούλιο, συγκρούονται σώμα με σώμα με τα ΜΑΤ ή εκτοξεύουν μάρμαρα και μολότοφ κατά των δυνάμεων καταστολής.
Το πιστοποιεί το γεγονός ότι ποτέ δεν τίθεται ζήτημα για απεργία διαρκείας, το πιστοποιούν οι «άκυρες» ημερομηνίες που επιλέγονται για τις απεργίες, το πιστοποιούν οι χρονικές αποστάσεις από τη μία απεργία στην άλλη. Μετά το τέλος κάθε διαδήλωσης -ακόμα και όταν έχει πολύ κόσμο, δυνατό παλμό και εκδηλώσεις συγκρουσιακών διαθέσεων- μας μένει πάντα το ερώτημα «και τώρα τι;».
Την ίδια στιγμή, όμως, αυτή η επιλογή της εξουσίας δεν παύει να είναι ένα διαρκές παιχνίδι με την φωτιά. Το αν η κατάσταση θα παραμείνει σε «ανεκτό» επίπεδο, χωρικά και χρονικά περιορισμένη ή θα ξεφύγει από την «περίφραξη» και θα πάρει τον ανεξέλεγκτο χαρακτήρα της πυρκαγιάς είναι πάντα άγνωστο και αβέβαιο.
Αυτή την Τετάρτη θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε κάτι λίγο διαφορετικό, αντλώντας εμπειρίες από τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, όπως για παράδειγμα στην Αίγυπτο.
Να επιδείξουμε υπομονή και επιμονή πολύ μεγαλύτερη από αυτή που υπολογίζουν τα κρατικά επιτελεία. Να πλημμυρίσουμε μαζί με τους υπόλοιπους διαδηλωτές και διαδηλώτριες την πλατεία Συντάγματος, να περικυκλώσουμε την βουλή και να παραμείνουμε.
Να παραμείνουμε και να μην φεύγουμε.
Να κάνουμε την πλατεία Συντάγματος πλατεία Ταχρίρ.
Και βλέπουμε…
Τα λέμε την Τετάρτη στις 11:00πμ, στη συγκέντρωση στο Μουσείο.
http://athens.indymedia.org/
Όσοι δεν πάμε Αθήνα, στις 10:30 η Απεργιακή συγκέντρωση στην Άμφισσα στην Πλατεία Λαού.
Άντε και με την νίκη.
Σε ύστερο ιστορικό χρόνο, το συζητάμε για την μετεξέλιξη της πλ. Συντάγματος σε πλ. Ταχρίρ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος το παρών πάντως, τη γενικότερη ψυχολογία της μεγάλης πλειονότητας του κόσμου της εργασίας και των προς προλεταριοποίηση μικροαστικών στρωμάτων, εκφράζει καλύτερα η παρακάτω παράγραφος:
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός είναι ότι η πραγματικότητα είναι τόσο δυσάρεστη που την αρνείται, με έναν κλασικό για την ανθρώπινη ψυχολογία αγχολυτικό μηχανισμό. ‘Όπως ο άνθρωπος που βλέπει εφιάλτη, ξυπνάει για να απαλλαγεί από ανυπόφορο άγχος, ο άνθρωπος που βλέπει εφιάλτη στον ξύπνιο του μπαίνει στον πειρασμό, όπως και η στρουθοκάμηλος, να χώνει το κεφάλι του στην άμμο, αποφεύγοντας προβλήματα που τον υπερβαίνουν.
(http://konstantakopoulos.blogspot.com/2011/02/blog-post_19.html)
Και αν οι πρωτοπορίες υπάρχουν(;), απουσιάζει η κρίσιμη μάζα, που δεν θα σκορπίσει στο πρώτο ντου των μπάτσων, ούτε θα τα κάνει απάνω της με το πρώτο αίμα που θα χυθεί έτσι κι αλλιώς.
Το πρόβλημα είναι μάλλον το αντίθετο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν οι κρίσιμες μάζες που τις βλέπουμε σε κάθε διαδήλωση , και υπάρχουν και οι "πρωτοπορίες" που βάζουν το κεφάλι στην άμμο και σκέφτονται μόνο τα μικροκομματικά τους συμφέροντα ανίκανες και αρνούμενες πεισματικά να συνδεθούν με την διάθεση του κόσμου.
Ποιος πρότεινε κάτι παραπάνω απο την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ ποιος οργάνωσε κάτι παραπάνω;
Η αριστερά του μικρόκοσμού της με την ρουτίνα το πλάνο, και καναδύο στρατολογίες που την κάνουν να αισθάνεται ευτυχισμένη;
Φτάνει η γκρίνια χρειάζεται να δοθεί στα ματιά του κόσμου η διαφορετική λύση που δεν έχει δοθεί , αν δεν το κάνει η "πρωτοπορία" θα το κάνει η αντίδραση.
Μάλιστα. Για το ζήτημα της 'διάθεσης' και της 'κρίσιμης μάζας', αφού δεν συμφωνούμε, ας δούμε τι έχουν να πουν και κάποιοι που βρίσκονται στο δρόμο και αγωνίζονται, όχι από το πληκτρολόγιο:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Βλέπουμε αυτά που γίνονται τις τελευταίες ημέρες στη Λιβύη, αλλά και το σημερινό συμβάν με το σεισμό στη Νέα Ζηλανδία και αντιλαμβανόμαστε πως συμβαίνουν πολύ χειρότερα από αυτά που συμβαίνουν σε μας. Αισθανόμαστε άσχημα που δε μπορούμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας σε αυτούς τους ανθρώπους, που την έχουν τόσο ανάγκη, με άλλο τρόπο εκτός από τη σκέψη μας. Νοερά είμαστε μαζί τους...
Μετά στρέφουμε τη ματιά μας σε αυτά που συμβαίνουν στον τόπο μας και απογοητευόμαστε. Βλέπουμε να ισοπεδώνονται τα πάντα και να μην αντιδρά κανείς. Ανεργία, μείωση μισθών, καταστρατήγηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, διαλυμένη παιδεία σε όλες τις βαθμίδες, ανυπαρξία ιατρικής περίθαλψης και άλλα πολλά. Κι εμείς τι κάνουμε; Γυρίζουμε πλευρό, αγκαλιάζοντας τα "δικά μας" 700 ευρώ και ονειρευόμαστε πως κάποια στιγμή θα φτιάξουν τα πράγματα. Από μόνα τους...
Απ' την άλλη για ένα off side δημοσιογράφοι, πολιτικοί, το πλήθος εξεγείρονται...
Για την κοινωνία μας που είναι off side εδώ και χρόνια, σιωπή. Ούτε ένα replay..."
Από http://antixyta.blogspot.com/2011/02/74-socialist-junta-fuck-off.html
Για μένα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν θα σκορπίσει η μεγάλη μάζα στο πρώτο ντου των μπάτσων, ούτε αν θα σοκαριστεί από τη βία της κρατικής καταστολής:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς βγει πρώτα στο δρόμο συνειδητά, ας αποκτήσει διάρκεια η συμμετοχή της στους αγώνες και θα τριφτεί και στις συγκρούσεις και στην αλληλεγγύη στους συναγωνιστές και στην αυτοοργάνωση και τελικά θα δώσει το στίγμα της και την ώθηση στο όποιο κίνημα δημιουργηθεί. Νομίζω πως αυτό μας το 'χει δείξει ξεκάθαρα η περίπτωση των κατοίκων της Κερατέας που η επιμονή και η υπομονή τους έχει εκπλήξει ευχάριστα οποιονδήποτε πιστεύει ακόμα σ' αυτό τον τόπο ότι αξίζει να παλεύεις και να διεκδικείς.
Όσο γι' αυτή την εμμονή αναζήτησης για πρωτοπορίες που θα μας τραβήξουν μπροστά, μόνο λόγω κάποιου παρωχημένου μεσσιανισμού μπορώ να την εξηγήσω, αφού όπως βλέπουμε τον τελευταίο καιρό στη Μέση Ανατολή οι μόνες πρωτοπορίες που βγάλαν τον κόσμο στους δρόμους ήταν η Ανάγκη και δευτερευόντως η Αξιοπρέπεια.........