Εκδήλωση με συμμετέχοντες τους - Στέφανο Κόλλια και Γιώργο Κόλλια, Κίνηση για την σωτηρία της Γκιώνας
- Τόλη Παπαγεωργίου και Μαρία Καδόγλου, Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων
- Γιώργο Χασιώτη, WWF Ελλάς και
Προβολή του ντοκιμαντέρ “Κυνήγι θησαυρού” (99'), συλλογική ανεξάρτητη παραγωγή
έγινε το Σαββάτο 18 Δεκέμβρη,
στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο “Βοτανικός Κήπος” (http://votanikoskipos.blogspot.com)
Πλατεία Αγ. Δημητρίου, στην Πετρούπολη (Αθήνα).
Εδώ και δεκαετίες οι τοπικές κοινωνίες, κινήσεις πολιτών και οικολογικές οργανώσεις, αντιμάχονται τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της εξορυκτικής βιομηχανίας και του πολιτικού κατεστημένου που ανέκαθεν στόχευαν, μέσα από “εθνικής σημασίας” ....επενδύσεις, στην καταλήστευση του φυσικού πλούτου προς όφελος των λίγων, εκλεκτών ευεργετών του συστήματος. Ένας ακηδεμόνευτος αγώνας από τα κάτω για την αξιοπρέπεια, τη ποιότητα ζωής και τα κοινά αγαθά από αποφασισμένους ανθρώπους όλων των ηλικιών.
Από την, πλούσια σε κοιτάσματα βωξίτη, Γκιώνα, μέχρι το χρυσαφένια απατηλό El Dorado του Στρατωνίου και της Ολυμπιάδας στη Β. Χαλκιδική, όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα με ενέργειες που αποτελούν την πεμπτουσία του “fast track” και της καταστολής (πολύ πριν θεσμοθετηθούν υπό την μέγγενη του μνημονίου και των σκληρών μέτρων λιτότητας- ξεπουλήματος των δημόσιων κοινών αγαθών), προχωρούσαν με αστραπιαίες ταχύτητες τις διαδικασίες αδειοδότησης επενδυτικών σχεδίων με αμφίβολη οικονομική βιωσιμότητα και σημαντικά αρνητικές επιπτώσεις για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία.
Η διεθνής αλλά και η ελληνική εμπειρία έχει δείξει ότι όπου αναπτύχθηκαν σε μεγάλη κλίμακα οι εξορυκτικές δραστηριότητες για την εκμετάλλευση ορυκτών (όπως ο βωξίτης) και μετάλλων (όπως ο χρυσός), αλλοιώθηκε δραματικά το τοπίο και η ποιότητα του περιβάλλοντος λόγω της προβληματικής διαχείρισης των τοξικών αποβλήτων και της υπερεκμετάλλευσης των υδάτινων πόρων, αυξήθηκαν τα κρούσματα καρκίνων και αναπνευστικών παθήσεων, δεν βελτιώθηκαν ποτέ σε ικανοποιητικά ασφαλή βαθμό οι εργασιακές συνθήκες και τελικά, ολόκληρες κοινωνίες μαράζωσαν μέσα σε ένα χρεοκοπημένο αναπτυξιακό μοντέλο.
Το χρυσό χάπι της δημιουργίας τοπικά, μερικών δεκάδων θέσεων εργασίας (βραχυπρόθεσμων και επικίνδυνων για την υγεία) μέσα από μια περιβαλλοντοκτόνο και αδιέξοδη επένδυση δεν μπορεί να θεωρείται το ικανοποιητικό όφελος που θα αντισταθμίσει τα πολύ σοβαρά περιβαλλοντικά, κοινωνικά και οικονομικά κόστη μακροπρόθεσμα. Οι ίδιες και περισσότερες νέες θέσεις εργασίας μπορούν να αναπτυχθούν μέσα από τον οικολογικό μετασχηματισμό, την τοπικοποίηση και την διαφοροποίηση της παραγωγικής διαδικασίας και των οικονομικών δραστηριοτήτων, την αναδιοργάνωση της αγροτικής οικονομίας με έμφαση στις βιολογικές καλλιέργειες, την καινοτομία και την προστασία του περιβάλλοντος, την ενίσχυση- ενθάρρυνση δημιουργίας συνεταιρισμών παραγωγών/ καταναλωτών και τοπικών ανταλλακτικών συστημάτων, την αναβίωση παραδοσιακών επαγγελμάτων της υπαίθρου και, γενικά, από δραστηριότητες που δεν θα υπονομεύουν το μέλλον των επόμενων γενεών.
Η καταστολή και η βία, είτε από τους κρατικούς τραμπούκους των ΜΑΤ στην Χαλκιδική, είτε από τους “παρακρατικούς” τραμπούκους που έκαψαν δύο φορές το σπίτι του συντρόφου Στέφανου Κόλλια στην Καλοσκοπή της Γκιώνας, όχι μόνο δεν έχει αποθαρρύνει το κίνημα αλλά αντίθετα το έχει συσπειρώσει μέσα σε μια ελπιδοφόρα διαδικασία αυτο-οργάνωσης, αλληλεγγύης και ζύμωσης.
Ο αγώνας για την ελευθερία του ανθρώπου και της φύσης έχει μεταμορφώσει το εγώ σε εμείς, το θυμό σε διαμαρτυρία και τελικά τη διαμαρτυρία σε μια ανάγκη δημιουργίας -εδώ και τώρα- ενός άλλου κόσμου, κοινωνικά και περιβαλλοντικά δίκαιου, πέρα από τη δικτατορία της οικονομίας της αγοράς.
συμπληρωματική ενημέρωση:
συμπληρωματική ενημέρωση:
http://www.iliosporoi.net/index.php?option=com_content&view=article&id=350:2010-12-06-21-38-26&catid=52:2008-07-31-20-38-41&Itemid=71
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου