2010

O απολογισμός του Πιστιρίκου

Δεν πιστεύω στους προσωπικούς απολογισμούς της χρονιάς, αλλά είμαι μπλόγκερ, γράφω σε κάθε ευκαιρία, οπότε ας γράψω μερικά πράγματα που μου συνέβησαν μέσα στο 2010. Ίσως, σε κάποιους να φανούν χρήσιμα.
Το 2010 είχα ένα θέμα. Συνεχίζω και γίνομαι ένα ακόμα πρόσωπο των media ή επιστρέφω στο μπλογκ μου; Και τα δυο δεν γίνεται; Γίνεται, αλλά μόνο σε ήρεμες και δημοκρατικές εποχές. Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να επιλέξεις. Έκρινα λοιπόν πως οι απόψεις μου πρέπει να συμβαδίζουν με την ...
στάση μου. Η θεωρία να συμβαδίζει με την πράξη. Και έπραξα αναλόγως. Σταμάτησα τις δουλειές που έκανα και είπα όχι σε όσες δουλειές μου προτάθηκαν – τουλάχιστον στα παραδοσιακά μέσα.
Αυτή δεν ήταν μια εύκολη απόφαση. Είναι πολύ ωραία φάση να βγάζεις πάνω από 15 χιλιάδες ευρώ το μήνα, μόνο για να γράφεις ό,τι σου κατεβαίνει στο κεφάλι – εκτός από ωραία φάση, δεν μου είναι και καθόλου κουραστικό.
Θεωρώ πως έπραξα σωστά. Βλέποντας τις εξελίξεις στα ΜΜΕ τους τελευταίους μήνες, σκέφτομαι πως γύρω μου θα έπεφταν κορμιά, άνθρωποι θα έβγαιναν καθημερινά στην ανεργία ή θα εξευτελίζονταν, και εγώ –επειδή θα ήμουν δεμένος με ένα συμβόλαιο- όχι μόνο δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα αλλά θα έπρεπε να προσποιούμαι και τον χαριτωμένο. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό το πράγμα και λυπάμαι που βλέπω καλούς, άξιους και ταλαντούχους ανθρώπους να το κάνουν.
Νομίζω πως την επόμενη ημέρα αυτού που ζούμε σήμερα –θα έρθει κάποτε αυτή η ημέρα- θα υπάρχουν άνθρωποι που θα περπατάνε στον δρόμο και θα τους φτύνουν (ήδη συμβαίνει αυτό). Δεν θα ήθελα να είμαι ένας από αυτούς.
Το 2010 –για εμένα τουλάχιστον- ήταν μια υπέροχη χρονιά. Έκανα ό,τι πραγματικά ήθελα, ταξίδεψα, ήμουν τον μισό σχεδόν χρόνο μακριά από την Αθήνα, έκανα περισσότερα από 100 μπάνια, έπαιξα, διάβασα, έγραψα, είχα την πολυτέλεια να χαρώ τους ανθρώπους που αγαπάω, πήγα σε περισσότερες από τριάντα πορείες, περπάτησα χιλιάδες χιλιόμετρα, μίλησα με χιλιάδες ανθρώπους, τους παρατήρησα, είχα τον χρόνο να σκεφτώ και –γενικά- την πέρασα τζάμι. Ήταν μια από τις καλύτερες και πιο γόνιμες χρονιές της ζωής μου. Το ότι πέρασα μεγάλο διάστημα εκτός Αθηνών έπαιξε μεγάλο ρόλο, γιατί η υπόλοιπη χώρα είναι σε κάπως πιο υγιή κατάσταση – η Αθήνα μυρίζει θάνατο.
Βέβαια, είχα την οικονομική δυνατότητα να τα κάνω όλα αυτά – αλλιώς, δεν θα μπορούσα. Με βοηθάει το γεγονός ότι δεν έχω σπίτι, αυτοκίνητο, πιστωτικές κάρτες, δάνεια και ότι τα μηνιαία έξοδά μου είναι τα έξοδα ενός φοιτητή. Επίσης, έχω φίλους. Αν έχεις φίλους, δεν έχεις κανένα πρόβλημα σε αυτή τη ζωή. Τα έχει πει κι ο Επίκουρος – κρίμα που ελάχιστοι τον πήραν στα σοβαρά.
Ήξερα ότι η χώρα θα χρεοκοπήσει – το είχα καταλάβει εδώ και αρκετά χρόνια. Και μιας και το ήξερα, είχα λάβει τα μέτρα μου. Φίλοι και γνωστοί είχαν βαρεθεί τα τελευταία χρόνια να με ακούν να τους ρωτάω αν έχουν κάνει τα κουμάντα τους – δυστυχώς, διαπίστωσα με θλίψη πως οι περισσότεροι πίστευαν πως αυτό το όργιο θα συνεχιστεί για πάντα και τώρα είναι καταχρεωμένοι ή έχουν μεγάλες δυσκολίες.
Είμαι αισιόδοξος για τα χρόνια που έρχονται. Ξέρω καλά από προσωπικές εμπειρίες πως οι δυσκολίες σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο και ενεργοποιούν δυνάμεις και δυνατότητες που κι εσύ ο ίδιος αγνοούσες. Βέβαια, πολλοί άνθρωποι γίνονται χειρότεροι, αλλά αυτό είναι στο χέρι του καθενός – η εποχή μας έχει το καλό πως σου δίνει τη δυνατότητα να γίνεις αυτός που εσύ επιθυμείς να είσαι. Απλώς, η καπιταλιστική κρίση θα δώσει τη δικαιολογία σε κάποιους να πουλήσουν και τη μάνα τους – θα το έκαναν ούτως ή άλλως.
Η στάση μου το επόμενο διάστημα θα κριθεί και από την στάση της κοινωνίας – δεν ζω μόνος μου. Δεν πιστεύω στο Θεό, αλλά ανάβω ένα κερί για όσους δεν ζουν πια και πηγαίνω στην εκκλησία στον Επιτάφιο και στην Ανάσταση, επειδή ανήκω σε αυτήν την κοινωνία και συμμετέχω στις εκδηλώσεις της. Με τον ίδιο τρόπο, αν η ελληνική κοινωνία αποφασίσει να παλέψει για να αλλάξει, θα είμαι μαζί της. Αν φοβηθεί ή αν ηττηθεί, θα την ακολουθήσω κι εγώ στον γκρεμό και στον εξευτελισμό – δεν γίνεται αλλιώς. Σκέφτηκα πως θα μπορούσα να φύγω, αλλά, αν έχω κάτι να αποδείξω, είναι εδώ και όχι στο Βερολίνο. Άλλωστε, όλοι σχεδόν οι άνθρωποι που αγαπάω είναι εδώ.
Σε μια συνέντευξη στον κ. Σταύρο Θεοδωράκη τον Νοέμβριο του 2006 για τα «Νέα», του είχα πει: «Θα ξυπνήσουμε όμως μια μέρα, η Ελλάδα και τα πράγματα θα είναι αλλιώς. Γιατί όλοι αυτοί που βλέπουν τηλεόραση, τα παιχνίδια, τα δελτία, τα κουτσομπολιά, ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, δεν συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, θα ξυπνήσουν μια μέρα και θα συνειδητοποιήσουν ότι ο κόσμος έχει αλλάξει». Νομίζω πως αυτή η ημέρα έφτασε.
Καλή χρονιά. Και επειδή οι κοινωνικές ανισότητες γίνονται όλο και πιο έντονες και είναι πολύ πιθανό πια να δείτε τον πεινασμένο να έρχεται με άσχημες διαθέσεις προς το μέρος σας, καλή τύχη.
(Η φωτογραφία είναι από εσωτερική αυλή εγκαταλελειμμένων σπιτιών στην Καλλιθέα - το 2010 άρχισα να τραβάω και φωτογραφίες.)
http://pitsirikos.net