Για άλλη μια φορά η υποτέλεια κυριαρχεί των αποφάσεων, η αδράνεια και η εθνική μειοδοσία έχουν σαν αποτέλεσμα μια ιστορική ευκαιρία να πάει χαμένη. Στις 15 Ιανουαρίου 2011 λήγει η προθεσμία προσφυγής του Ελληνικού κράτους στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τις Γερμανικές αποζημιώσεις, την ίδια στιγμή που ο Ελληνικός λαός ζει για άλλη μια φορά κάτω από ζυγό και υποτέλεια. Το ερώτημα που αδυνατούμε να απαντήσουμε είναι αν πρόκειται περί ανικανότητας η προδοσίας. Ας ξετυλίξουμε όμως το κουβάρι της ιστορίας για το συγκεκριμένο ζήτημα και εκεί θα πάρουμε απαντήσεις....
Η γενοκτονική δράση των Γερμανών στην Ελλάδα, είχε αποτέλεσμα την ισοπέδωση και το κάψιμο 2.500 χωριών, την εκτέλεση 50.000 μαχητών και αθώων πολιτών και τον θάνατο 300.000 ανθρώπων από την πείνα (λιμό) από τον χειμώνα του 1941 μέχρι και το 1945, και δεκάδες χιλιάδες σωματικά αναπήρους και ψυχικά ασθενείς,
Υπολογίζεται πως εξοντώθηκε το 12% των Ελλήνων. Το 8% από τις δολοφονίες-εκτελέσεις και την πείνα, αλλά και ένα 4% από τις γεννήσεις που δεν έγιναν, λόγω των ασθενειών - κακουχιών. Πέρα από τις καταστροφές των δημόσιων υποδομών και των ιδιωτικών περιουσιών, για τις οποίες η «Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων» (1947) αναγνώρισε μια συνολική μελλοντική απαίτηση για Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις ύψους 8,5 δισ. δολαρίων, αγοραστικής αξίας του 1938 (!), χωρίς να αναγνωριστούν τα “διαφυγόντα κέρδη” για τις επόμενες,δεκαετίες
Η Ελλάδα ζήτησε τότε την αναγνώριση αποζημιώσεων ύψους 14 δις δολαρίων (αγοραστική αξία εποχής)
Το μεταπολεμικό “Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου”, άσκησε ονομαστικές διώξεις σε 800 Γερμανούς αξιωματικούς αλλα κανεις δεν καταδικάστηκε,πλην του Μαξ Μέρτεν για τις δολοφονίες και τη ληστεία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης
Το 1959, η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή υποχρεώθηκε από τη “δημοκρατική” Γερμανία να αναστείλει τη λειτουργία του Ελληνικού Γραφείου Εγκληματιών Πολέμου (με προϊστάμενο τον εισαγγελέα Ι. Τούσση) και να στείλει τους 800 φακέλους στη “Δικαιοσύνη” της τότε Δυτικής Ομοσπονδιακής Γερμανίας, με την υπόσχεση ότι θα ασκήσουν οι ίδιοι δίωξη στους ομοεθνείςτους αλλα και να επιστρεψει ο καταδικασμένος Μαξ Μάρτεν ώστε να εκτίσει την ποινή του στην Γερμανία….
Η συνέχεια ήταν η “δημοκρατική” Γερμανία να τους απαλλάξει όλους με βουλεύματα, με το ατράνταχτο νομικό επιχείρημα ότι τα όλα τα εγκλήματα αποτελούσαν νόμιμα «στρατιωτικά αντίποινα» για τη δράση «ανταρτών» (όπως και το χιτλερικό διάταγμα για 50 εκτελέσεις Ελλήνων για κάθε Γερμανό που σκοτώθηκε από αντιστασιακούς!) ο δε Μαξ Μάρτεν αφέθηκε για να πάρει στη συνέχεια αποζημίωση και σύνταξη από το γερμανικό κράτος «για την άδικη μεταχείριση του στην Ελλάδα»! Πέθανε «πλήρης ημερών» το 1972.
Το κλείσιμο του Ελληνικού γραφείου εγκληματιών πολέμου είχε σαν αποτέλεσμα να μην μπορούν οι Ελληνικές κυβερνήσεις να ασκούν διώξεις Γερμανών-εγκληματιών, αντίθετα με το γεγονός πως ακόμα και σήμερα, κράτη που διαθέτουν αντίστοιχο γραφείο (ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Αυστραλία και τη Γερμανία, και όποτε εντοπίσουν κάποιον, ενεργό τότε Ναζί, τον δικάζουν, έστω και εάν είναι σήμερα είναι 90 -100 χρονών, διότι, σύμφωνα με τις διακηρύξεις του ΟΗΕ, τα «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας» δεν παραγράφονται!
και φτάνουμε στην εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου όπου αποφάσισε στον τελευταίο του λόγο μπροστά στην κοινοβουλευτική ομάδα του Πα.Σο.Κ. (Μάιος 1995), να ανακοινώσει –όλως επισήμως– ότι δίνει εντολή στον Έλληνα πρέσβη στη Βόννη να υποβάλει διπλωματική «ρηματική διακοίνωση» προς τη Γερμανία, με την οποία ζητά την έναρξη διαπραγματεύσεων για την τακτοποίηση των οφειλών της Γερμανίας, λόγος όμως που έμεινε απραγματοποίητος…
Την σκυτάλη παίρνει η εποχή Κώστα Σημίτη, ο οποίος όχι μόνον δεν ενεργοποίησε κανένα μηχανισμό απαίτησης αλλά έκανε ανοιχτή παρέμβαση στη Δικαιοσύνη, βάζοντας τον άλλο γερμανοσπουδασμένο υπουργό “Δικαιοσύνης”, τον Μιχ. Σταθόπουλο, να απαγορεύσει την κατάσχεση των ακινήτων του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής (διάβασε τον Κυριάκο Σιμόπουλο για τον ρόλο των ξένων αρχαιολογικών αποστολών στην Ελλάδα), υπέρ της αποζημίωσης των θυμάτων του Διστόμου, με μία αναχρονιστική διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που λέει πως ο υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να αποτρέψει την εκτέλεση μιας δικαστικής απόφασης «όταν διακυβεύονται οι φιλικές σχέσεις με μία χώρα και το επιβάλει το εθνικό συμφέρον...».
Στη συνέχεια ο ίδιος ο Κ. Σημίτης, έκανε μια ακόμα πιο βαρεία πράξη «εθνικής αναξιοπρέπειας» δίνοντας, για πρώτη φορά, παράταση στη θητεία (που είχε λήξει) του τότε (2001) προέδρου του Αρείου Πάγου, Στέφανου Ματθία, ώστε να προλάβει να συγκροτήσει Ειδικό Δικαστήριο (με «ειδική» σύνθεση) με το οποίο θα ανατρέψει την απόφαση της Ολομέλειας (2001) του Αρείου Πάγου, η οποία είχε δικαιώσει την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς για καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα του Διστόμου, και απορρίψει την ένσταση της Γερμανίας η οποία ζητούσε την ακύρωση της απόφασης στη βάση του “δικαιώματος της ετεροδικίας”, δηλαδή ότι ένα κράτος (η Ελλάδα) δεν μπορεί να δικάσει ένα άλλο κράτος (τη Γερμανία), ακόμα και εάν τα μέλη και τα όργανα του δεύτερου έχουν αδικοπραγήσει στην επικράτεια του πρώτου!
Το 1999 οι Η.Π.Α. για να εγκρίνουν την κοινοπραξία της αμερικανικής Crysler, με την γερμανική Daimler–Benz, υποχρέωσαν –σαν προϋπόθεση– τη Γερμανία να καταβάλει συμπληρωματικές αποζημιώσεις στους Εβραίους της Αμερικής που είχαν επιζήσει από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ το Πα.Σο.Κ. το 1999, που αντί να πει στην “Hochtief”, να πληρώσει η γερμανική κυβέρνηση την κατασκευή του “Ελ. Βενιζέλος”, από αυτά που χρωστάει στον ελληνικό λαό, της έδωσε και το μάνατζμεντ ξεπουλώντας και τα συμφέροντα Ολυμπιακής και περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου. Να σημειώσουμε πως Διευθύνων Σύμβουλος στη “Hochtief”, λέγεται πως είναι ο γιος του Γερμανού αρχιστρατήγου στον Β΄ Π. Π. που κρεμάστηκε τo 1946 στις φυλακές του Landahut με απόφαση του Διεθνούς Συμμαχικού Στρατοδικείου της Νυρεμβέργης (Von Kaitel).
ΚΑΙ ΤΗΝ Ν.Δ. όπου ξεπουλά ΟΤΕ και ΔΕΗ στις Γερμανικές
Deutsche Telekom και RWE και δεν τολμά να πει στη Γερμανία ότι, όποιος θέλει δουλειές και επενδύσεις στην Ελλάδα, πρέπει πρώτα να πληρώσει αυτά που χρωστάει!
και φτάνουμε στο σήμερα όπου μετά από σχετική απόφαση του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της Ιταλίας, δικαιώθηκαν τα θύματα της Ναζιστικής Θηριωδίας στη χώρα μας. Το Γερμανικό όμως κράτος, προκειμένου να παρακάμψει την ως άνω απόφαση του Ανώτατου Ιταλικού Δικαστηρίου και τη συνεπακόλουθη αποζημίωση των θυμάτων του ναζισμού στη χώρα μας, προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Μέχρι σήμερα, στο παρά πέντε (Η ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ ΛΗΓΕΙ 15/01/2011), η ελληνική κυβέρνηση, παρά τις σχετικές διαβεβαιώσεις, δεν έχει παρέμβει με τα πολλά μέσα που διαθέτει υπέρ των ελλήνων θυμάτων του ναζισμού, τόσο στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης όσο και σε πολιτική βάση προς τη Γερμανία, σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο αδρανώντας υποτελικά στα εγκλήματα και τις καταστροφές που διέπραξε σε βάρος της χώρας και του ελληνικού λαού το ναζιστικό καθεστώς….
Τα συμπεράσματα δικά σας...
http://lehouri.blogspot.com/2011/01/blog-post_12.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου