Κυπελλούχος Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας 2010 η Ένωση Σκακιστών Άμφισσας

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Κυπελλούχος Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας 2010
η Ένωση Σκακιστών Άμφισσας
στην 3η θέση ο Σκακιστικός Όμιλος Άμφισσας

Κυπελλούχος Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας για το 2010 αναδείχτηκε την Κυριακή 06 Ιουνίου 2010 η Ένωση Σκακιστών Άμφισσας !
Βασιζόμενη σε μία ισχυρή και έμπειρη τετράδα αποτελούμενη από τους: Αντώνη Χατζημανώλη, Χρήστο Ζυγούρη, Ιωάννη Κολόμβα και Γρηγόρη Πιτσέλη (με τη σειρά που αγωνίστηκαν) , η ομάδα της Ε.ΣΚ.Α. κέρδισε αρχικά στον ημιτελικό του ... Final Four της διοργάνωσης, το Σάββατο 5 Ιουνίου, την ομάδα του Σ.Ο. Λιβαδειάς με σκορ 3,5-0,5 και προκρίθηκε στο μεγάλο τελικό.
Αναλυτικά τα αποτελέσματα ανά σκακιέρα :
Ριζόπουλος – Χατζημανώλης 0-1
Γαμβρίλης – Ζυγούρης 0-1
Δημόπουλος Σ. – Κολόμβας 1/2-1/2
Δημόπουλος Ν. – Πιτσέλης 0-1
Το ζευγάρι του μεγάλου τελικού θύμισε τον περσινό τελικό !!!!
Ε.ΣΚ.Α. - Σκ. Ακαδημία Χαλκίδας
Μετά από σκληρή μάχη, η Ε.ΣΚ.Α. επικράτησε τελικά της περυσινής Κυπελλούχου με σκορ 3-1.
Αναλυτικά τα αποτελέσματα :
Χατζημανώλης - Ρηγόπουλος Τσίγκος 1-0
Ζυγούρης – Νικολαΐδης 1/2-1/2
Κολόμβας – Κουλαξουζίδης 1-0
Πιτσέλης – Κόρδης 1/2-1/2
Η χαρά βέβαια για την πόλη μας ήταν διπλή αφού η ομάδα του Σκακιστικού Ομίλου Άμφισσας, κατετάγη 3η κερδίζοντας στο μικρό τελικό της διοργάνωσης την ομάδα του ΣΟ Λιβαδειάς.
Να σημειωθεί ότι στο final four συμμετείχαν δύο ομάδες από την Άμφισσα!!
Η πρωτοεμφανιζόμενη ομάδα του Σ.Ο.Α. με τους Παναγιώτη Μπαλάσκα, Ηλία Ευθυμιάδη, Ευάγγελο Κακκανά και Κοσμά Βουτσινά (με τη σειρά που αγωνίστηκαν ) αντιμετώπισε στον ημιτελικό την Σκ. Ακαδημία Χαλκίδας από την οποία ηττήθηκε με σκορ 3-1
Αναλυτικά τα αποτελέσματα ανά σκακιέρα:
Μπαλάσκας – Νικολαΐδης 0-1
Ευθυμιάδης – Κόρδης 1/2 -1/2
Κακκανάς – Ρηγόπουλος 1/2 -1/2
Βουτσινάς – Κουλαξουζίδης 0-1
Στο μικρό τελικό η ομάδα κλήθηκε να αντιμετωπίσει την ομάδα του ΣΟ Λιβαδειάς την οποία τελικά κέρδισε με σκορ 2,5 -1,5 και κατέλαβε την 3η θέση
Αναλυτικά τα αποτελέσματα ανά σκακιέρα :
Μπαλάσκας – Ριζόπουλος 1/2 -1/2
Ευθυμιάδης – Θεοδωρόπουλος 1-0
Κακκανάς – Γαμβρίλης 1/2 -1/2
Βουτσινάς – Δημόπουλος Ν. 1/2 -1/2

Με την κατάκτηση του τίτλου της Κυπελλούχου ομάδας της Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας για το 2010 η Ε.ΣΚ.Α. θα αντιμετωπίσει στην επόμενη φάση του Κυπέλλου Ελλάδας , την Κυριακή 13 Ιουνίου την κυπελλούχο ομάδα Αττικής Π.Σ. Περιστερίου .
Θέλουμε να συγχαρούμε όλους τους παίκτες των 4 ομάδων του final four για τις εμφανίσεις τους, τους διαιτητές των συναντήσεων κ.κ. Μεγαλιό και Κατοπώδη, τον Πρόεδρο της Σκ. Ακαδημίας Χαλκίδας κ. Γεώργιο Τσουνή και τον Πρόεδρο του ΣΟ Λιβαδειάς κ. Χρήστο Κρυονερίτη που τίμησαν με την παρουσία τους τη διοργάνωση
Θερμά συγχαρητήρια και στις δύο ομάδες της Άμφισσας για την κατάκτηση της 1ης και 3ης θέσης στο Final Four του Κυπέλλου.
Τα Δ.Σ. Ε.ΣΚ.Α. και Σ.Ο.Α.

Απάντηση του Στέλιου Σχοινά στην ανοικτή επιστολή του κ. Μυταρά

Μας έστειλε ο Στέλιος Σχοινάς Διπλ. Πολιτικός Μηχανικός και Α’ Αντιπρόεδρος Εμπορικού & Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Φωκίδας μήνυμα σχετικά με την ανοικτή επιστολή του κ. Μυταρά για τα θέματα του Επιμελητηρίου που αναρτήσαμε χθές
Θα θέλαμε όμως να ξεκαθαρίσουμε οτι ο κ. Μυταράς δεν μας έστειλε την φωτογραφία του Σήματος του Επιμελητηρίου για να δημοσιευτεί με την ανοικτή επιστολή, ήταν δική μας η επιλογή της φωτογραφίας.
Εκτιμήσαμε ότι το θέμα σχετίζεται με το Επιμελητήριο της Φωκίδας και γι αυτό την αναρτήσαμε, για να πούμε την αλήθεια ψάξαμε αρχικά την φωτογραφία του κτιρίου, αλλά επειδή δεν την είχαμε πρόχειρη βάλαμε την φωτογραφία του εμβλήματος.
Δεν νομίζουμε όμως ότι μπορεί κάποιος να εξέλαβε ότι το κείμενο προέρχεται απο το επιμελητήριο και όχι απο τον υπογράφοντα, γιατί η ανοικτή επιστολή ήταν σαφής. Αν σας ενόχλησε τόσο, τι να κάνουμε δεν είχαμε σκεφτεί οτι για να βάλουμε μια εικόνα του σήματος του επιμελητηρίου θα είχαμε τόση φασαρία και άδικες επιθέσεις. Ίσως να μας ταιριάζει εδώ η παροιμία που λέει ότι όποιοι ανακατεύονται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες.
Τι να γίνει αποδεχόμαστε το λάθος μας για την οικονομία της συζήτησης .
Θα θέλαμε όμως να κάνουμε μια τελευταία επισήμανση. Δεν επιθυμούμε να μετατραπεί η σελίδα μας σε αρένα εξαπόλυσης χαρακτηρισμών και θα παρακαλούσαμε να ταιριάξετε ανάλογα το ύφος των μηνυμάτων σας όταν μας τα στέλνεται να δημοσιευθούν. Κάνουμε εξαίρεση και δημοσιεύουμε το μήνυμα παραβλέποντας το ύφος του, επειδή αναρτήσαμε ήδη την ανοικτή επιστολή του κ. Μυταρά και οι αναγνώστες πρέπει να διαβάσουν όλες τις απόψεις.
Η ανάρτηση του θέματος γίνεται χωρίς εικόνα του Επιμελητηρίου ή οποιασδήποτε άλλης για να μην έχουμε κι άλλες φασαρίες.


Ιτέα 7 Ιουνίου 2010
Προς
Την Πύλη www.Iteanetblogspot.com

Απάντηση στην χθεσινή (07/06/2010) παραπλανητική και ψευδέστατη ανακοίνωση του κ. Μυταρά, που αναρτήθηκε στην πύλη σας, υπό την ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΜΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ, για ανάπτυξη προσωπικών απόψεων που όχι μόνον δεν απηχούν τις θέσεις του Επιμελητηρίου, όπως αυτές εκφράζονται με τις αποφάσεις του Διοικητικού του Συμβουλίου, αλλά είναι τελείως αντίθετες με αυτές.

«ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΕΛΟΙΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΙΣ
ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΟΙΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙ»

Χρησιμοποιώντας ο κ. Μυταράς το ασύστολο ψεύδος και ακραίας φθήνιας επικοινωνιακά τερτίπια... προσπαθεί να εκτρέψει το πραγματικό πρόβλημα του Επιμελητηρίου, που δημιούργησε ο ίδιος και τρία έως τέσσερα μέλη του Δ.Σ. που τον ακολουθούν.
Είναι πάγια προσπάθεια των ενόχων, χρησιμοποιώντας το ψεύδος, να προσπαθούν να μετατρέψουν το πραγματικό πρόβλημα που τους βαρύνει σε δήθεν προσωπικό με κάποιο προεπιλεγμένο φανταστικό εχθρό τους.
Με τον τρόπο αυτό επιδιώκουν την απομάκρυνση της προσοχής της κοινής γνώμης, η οποία δεν έχει καμιά διάθεση να ασχοληθεί με τα τις προσωπικές μας διαφορές.
Η εξαπάτηση αυτή της κοινής γνώμης έχει πάντοτε προσωρινό αποτέλεσμα, όπως
άλλωστε και το ψέμα.
Η αλήθεια είναι ότι ουδέποτε εγώ είχα το στοιχειωδέστερο προσωπικό πρόβλημα με τον κ. Μυταρά, όπως με απύθμενο ψέμα προσπαθεί να διοχετεύσει.
Όσα προσάπτει σε μένα, για λόγους αποπροσανατολισμού, γνωρίζει άριστα ότι εγώ απλά συνυπογράφω, μαζί με άλλα δεκατρία μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Επιμελητηρίου Φωκίδας (14 μέλη επί συνόλου 21).
Επίσης αποφεύγει να επιβεβαιώσει ότι από εξαμήνου και πλέον, για τις παρανομίες που διέπραξε εις βάρος του Επιμελητηρίου, ένδεκα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου (η απόλυτη πλειοψηφία του) έχουν καταθέσει μήνυση εναντίον του, μεταξύ των οποίων και εγώ.
Γιατί δεν λέει την αλήθεια και χρησιμοποιεί το ασύστολο ψέμα για να αμυνθεί;
Τα δέκα τέσσερα μέλη (14) του Διοικητικού Συμβουλίου του Επιμελητηρίου, και σύσσωμο το Διοικητικό Υπαλληλικό προσωπικό αυτού, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και δεν δέχθηκαν να συγκαλύψουν την προσπάθεια διάπραξης απάτης κατά του οργάνου που τάχθηκαν να υπηρετήσουν.
Είναι καιρός να σταματήσει ο κ. Μυταράς να καταπίνει με απληστία το ψέμα που τον βολεύει και να αρχίσει να καταπίνει, έστω και γουλιά - γουλιά την αλήθεια που του φαίνεται πικρή, διότι δεν γίνεται κανείς γελοίος με τις ιδιότητες που έχει, αλλά με τις ιδιότητες που ΠΡΟΣΠΟΙΕΙΤΑΙ ότι έχει.
Η αλήθεια θυμώνει τον κ. Μυταρά!!
Είναι γνωστό όμως ότι: «Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ ΝΑ ΚΟΚΚΙΝΙΖΕΙ»

Με εκτίμηση
Στέλιος Σχοινάς
Διπλ. Πολιτικός Μηχανικός
Α’ Αντιπρόεδρος Εμπορικού & Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Φωκίδας

EΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΝΟΜΟΣ ΦΩΚΙΔΑΣ
ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ
ΔΗΜΟΥ ΑΜΦΙΣΣΑΣ
(Α.Ο.Δ.Α)
ΑΜΦΙΣΣΑ : 07 Ιουνίου 2010

ΑΡ. ΠΡΩΤ. 61

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

O Αθλητικός Οργανισμός Δήμου Άμφισσας (Α.Ο.Δ.Α.) διοργανώνει το 9ο Τουρνουά Ποδοσφαίρου Σάλας 5Χ5.

Η έναρξη του τουρνουά έχει οριστεί την 23η Ιουνίου 2010.

Για πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής μπορείτε να ... απευθύνεστε έως 18 Ιουνίου 2010 στο γραφείο του Α.Ο.Δ.Α., στην κ. Ευαγγελία Φέλλου, στην Πλ. Κεχαγιά και στο τηλ. 2265350042.

Οικονομικό άρθρο του Δημήτρη Καζάκη που γράφτηκε πριν λίγους μήνες αλλά γίνεται σήμερα πιο επίκαιρο.

Δημήτρης Καζάκης

Το άρθρο δημοσιεύτηκε με μικρές περικοπές στην «ΑΥΓΗ» της 7ης Μαρτίου 2010.


Η κυβέρνηση μαζί με τα ποικίλα «παπαγαλάκια» των διεθνών κυκλωμάτων έχουν στήσει μια ολόκληρη επιχείρηση για να πείσουν ότι η χώρα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα χρεοκοπίας, όσο ακολουθεί πιστά τις έξωθεν εντολές και όσο παραδίδεται ανυπεράσπιστη και ανοχύρωτη στις πιέσεις των αγορών και των γραφειοκρατών των Βρυξελλών. Το παράξενο είναι ότι αυτοί που φαίνεται να έχουν πειστεί περισσότερο είναι αρκετοί στην αριστερά. Γι’ αυτούς η φιλολογία περί χρεοκοπίας δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα κόλπο της κυβέρνησης και των αγορών για να επιβάλουν την αντιλαϊκή τους πολιτική. Δεν υπάρχει ζήτημα χρεοκοπίας, λένε, μόνο πρόβλημα κόστους και διαθεσιμότητας δανεισμού, αυτό είναι όλο. Άλλωστε η ΕΕ έχει συμφέρον να μην αφήσει την Ελλάδα να χρεοκοπήσει, επαναλαμβάνουν μαζί με την επίσημη προπαγάνδα. Κι έτσι μένουν μόνο στη γνωστή ηθικολογική ρήση «να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι», αδιαφορώντας για τις τύχες συνολικά της οικονομίας, της ... χώρας και του λαού της.

Υπάρχει, λοιπόν, ζήτημα χρεοκοπίας για την Ελλάδα; Όποιος δεν έχει τυφλωθεί ακόμη από την επίσημη προπαγάνδα γνωρίζει πολύ καλά ότι ολόκληρο το οικονομικό σύστημα της χώρας τελεί υπό καθεστώς χρεοκοπίας. Αυτή είναι η αλήθεια. Κι αυτό γιατί η χρεοκοπία δεν επέρχεται μόνο όταν βγαίνουν επίσημα οι κυβερνώντες και αναγγέλλουν το γνωστό από την εποχή του Χ. Τρικούπη «δυστυχώς, επτωχεύσαμεν». Η ιστορία, αλλά και η διεθνής πρακτική διδάσκει ότι το πότε και το πώς θα γίνει η επίσημη αναγγελία μιας χρεοκοπίας δεν εξαρτάται από την αντικειμενική κατάσταση, αλλά από τα παιχνίδια κερδοσκοπίας που παίζονται με το κουφάρι της οικονομίας και από τη διεθνή οικονομικο-πολιτική συγκυρία. Ούτε η χρεοκοπία εξαρτάται από το αν και κατά πόσο θα βρίσκει το κράτος πηγές δανεισμού. Αυτό ίσως να επιδράσει στο πότε θα γίνει η επίσημη αναγγελία της, αλλά η αληθινή χρεοκοπία ισοδυναμεί με την αδυναμία να καλυφθούν οι υποχρεώσεις που προκύπτουν από το δανεισμό. Επομένως και μόνο το γεγονός ότι το κράτος χρειάζεται δανεικά για να ικανοποιήσει ακόμη και τις πιο στοιχειώδεις τρέχουσες υποχρεώσεις του είναι αρκετό για να μιλάμε για μια εκ των πραγμάτων χρεοκοπία. Κι αυτό ανεξάρτητα από το πότε ή το πώς η ΕΕ, η κυβέρνηση, οι τράπεζες και οι αγορές κρίνουν ότι τους συμφέρει να ανακοινώσουν την επίσημη χρεοκοπία της χώρας.

Μόνο το 2009 για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους δαπανήθηκαν πάνω από 41 δις ευρώ ως τοκοχρεολύσια. Πράγμα που αντιστοιχεί στο 47% του συνόλου των δημοσίων δαπανών και στο 17% του ΑΕΠ της χώρας. Αν σ’ αυτά συνυπολογιστούν και οι εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων, οι οποίες αφορούν κυρίως τίτλους Euro Commercial Paper (ECP) που εκδίδονται για ένα σύντομο χρονικό διάστημα – κατά μέσο όρο 182 ημέρες – και έχουν σαν βασικό στόχο την άμεση άντληση «κεφαλαίου κίνησης», τότε οι συνολικές δαπάνες εξυπηρέτησης εκτινάσσονται σε δυσθεώρητα ύψη. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο για το 2009 οι εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων έφτασαν κοντά στα 36 δις ευρώ. Έτσι οι συνολικές δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους για το 2009 ξεπέρασαν τα 77 δις ευρώ, που υπερβαίνουν το σύνολο των τακτικών εσόδων του προϋπολογισμού και αντιστοιχούν σχεδόν στο 90% των συνολικών δημοσίων δαπανών και στο 32% του ΑΕΠ της χώρας. Ποιος είναι αυτός που με σοβαρότητα μπορεί να υποστηρίξει ότι μια οικονομία – και μάλιστα τόσο παραγωγικά αναιμική όσο η οικονομία της Ελλάδας – είναι σε θέση να αντέξει μια τέτοια εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους της;

Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει έστω και υποψία άλλης δημοσιονομικής πολιτικής, όσο ο κρατικός προϋπολογισμός και γενικά τα δημόσια οικονομικά επιβαρύνονται από αυτό το ανυπόφορο κόστος; Όταν για το 2010 και 2011 το ελληνικό δημόσιο Θα χρειαστεί πάνω από 140 δις ευρώ για την εξυπηρέτηση του ήδη υπάρχοντος χρέους του, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι η «δημοσιονομική προσαρμογή» των 27 δις ευρώ του Προγράμματος Σταθερότητας δεν έχει σχέση ούτε καν με το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος, πόσο μάλλον με την ουσία του. Μάλιστα, αν θεωρήσουμε ορθή την εκτίμηση των Βρυξελλών ότι το 2011 το δημόσιο χρέος της χώρας θα έχει εκτιναχθεί στο 135% του ΑΕΠ από 125% το 2009, τότε η εξυπηρέτηση του χρέους θα ξεπεράσει ετήσια τα 44 δις ευρώ σε τοκοχρεολύσια και τα 38 δις ευρώ σε εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων. Με άλλα λόγια, το σύνολο των ετήσιων δαπανών εξυπηρέτησης θα τείνει όλο και περισσότερο να υπερβαίνει τις ετήσιες εισπράξεις του προϋπολογισμού και θα φτάσει να κυμαίνεται γύρω στο 35% του ΑΕΠ της χώρας. Κι όλα αυτά χωρίς να έχει συνυπολογιστεί η εκτίναξη του κόστους δανεισμού, που έχει ήδη διπλασιαστεί και τριπλασιαστεί, χωρίς κανείς να γνωρίζει πού μπορεί να φτάσει.


Πίνακας 1: Δαπάνες εξυπηρέτησης δημόσιου χρέους (εκατ. ευρώ)




Α. Τοκοχρεολύσια


Β. Εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων


Σύνολο

Α + Β


% επί των Δημόσιων Δαπανών


% επί του ΑΕΠ

2000


22.688


6.342


29.030


66,0


21,3

2001


20.946


2.401


23.347


52,4


15,9

2002


28.874


1.303


30.177


65,0


19,3

2003


30.041


2.228


32.269


62,5


18,7

2004


27.799


7.631


35.430


61,2


19,1

2005


30.066


5.085


35.151


59,8


18,0

2006


26.065


8.091


34.156


56,3


16,2

2007


31.923


24.773


56.696


84,4


25,0

2008


37.452


25.674


63.126


84,2


26,4

2009


41.340


35.904


77.224


89,8


32,1

Πηγή: Επεξεργασία στοιχείων Προϋπολογισμού και Εθνικών Λογαριασμών


















Τα δεδομένα αυτά εξασφαλίζουν ότι το δημόσιο χρέος της χώρας είναι πλήρως ανατροφοδοτούμενο, ένας φαύλος κύκλος που όλο και διογκώνεται και απειλεί να καταπιεί ολόκληρη την οικονομία, τη χώρα και το λαό της. Κι αυτό ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλο ή μικρό είναι το δημόσιο έλλειμμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν υπολογίσουμε τα συνολικά τοκοχρεολύσια που έχει καταβάλει το ελληνικό δημόσιο μόνο για τη δεκαετία 2000-2009 τότε θα διαπιστώσουμε ότι υπερβαίνουν τα 297 δις ευρώ! Με άλλα λόγια, το ελληνικό δημόσιο έχει προεξοφλήσει ήδη σχεδόν το σύνολο του σημερινού δημόσιου χρέους που ανέρχεται στα 303 δις ευρώ για το 2009! Κι όλα αυτά δίχως να έχουμε συνυπολογίσει τις εξοφλήσεις των βραχυπρόθεσμων τίτλων για την ίδια περίοδο (βλ. Πίνακα 1).

Το ελληνικό δημόσιο από το 1990 έως σήμερα έχει καταβάλει τοκοχρεολύσια που υπερβαίνουν συνολικά τα 450 δις ευρώ. Αν συνυπολογίσουμε και την εξυπηρέτηση των βραχυπρόθεσμων τίτλων την ίδια περίοδο το ποσό αυτό ξεπερνά τα 670 δις ευρώ. Προκειμένου οι ελληνικές κυβερνήσεις να ικανοποιήσουν την τοκογλυφία των αγορών και των κερδοσκόπων δεν δίστασαν να περάσουν τους εργαζόμενους και τη χώρα από τη μια άγρια στενωπό στην άλλη, από το ένα σκοτεινό τούνελ στο άλλο. Το επιχείρημα ήταν πάντα το ίδιο: ο δραστικός περιορισμός του δημόσιου ελλείμματος, μέσα από ιδιωτικοποιήσεις, εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας, μεγάλα έργα, δραστικές περικοπές κοινωνικών δαπανών, φορολεηλασίες και άγρια λιτότητα σε μισθούς και συντάξεις θα φέρουν δήθεν την πολυπόθητη ισορροπία και θα περιορίσουν το κόστος δανεισμού. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο, περισσότερα ελλείμματα και μεγαλύτερα χρέη. Έτσι φτάσαμε στη χρεοκοπία.

Σήμερα, οι ίδιες δυνάμεις που όλα αυτά τα χρόνια εφαρμόζουν την πολιτική που οδήγησε στην χρεοκοπία, έρχονται να επιβάλουν μια ακόμη πιο θανατηφόρα δόση της ίδιας πολιτικής, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα δικά της αποτελέσματα! Η αλήθεια είναι ότι στόχος της πολιτικής τους είναι η συνέχιση της ακατάσχετης αιμορραγίας υπέρ των αγορών. Ο λαός της χώρας πρέπει να μάθει να τα δίνει όλα δίχως να απαιτεί τίποτε προκειμένου το κράτος να συνεχίσει να είναι έρμαιο των δανειστών τοκογλύφων και των κάθε λογής κερδοσκόπων. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις πρέπει να εθιστούν στην ασφυξία της αγοράς προκειμένου οι τράπεζες, τα χρηματιστικά κυκλώματα και τα μονοπώλια που συνδέονται μ’ αυτά να εξασφαλίσουν τα απαιτούμενα κέρδη. Ενώ οι νέοι θα πρέπει να μάθουν να ικανοποιούνται μ’ ένα σύστημα που τους προσφέρει μόνο μέλλον χωρίς δουλειά, ή μια φτηνή δουλειά χωρίς μέλλον.

Για το διεθνές μεγάλο κεφάλαιο και τους οργανισμούς του η έστω και προσωρινή διέξοδος από την παγκόσμια ύφεση των αγορών εξαρτάται από το αν και κατά πόσο χώρες σαν την Ελλάδα συνεχίσουν να επιδοτούν από το υστέρημά των πόρων τους τις μεγάλες οικονομίες των ισχυρών εταίρων. Προκειμένου να μπορούν οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Κίνα και ελάχιστες ακόμη χώρες να σπαταλούν πάνω από 22 τρις δολ., δηλαδή πάνω από το 40% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 2009, για τη «διάσωση» των τραπεζών και των μεγάλων κερδοσκόπων, πρέπει οι εξαρτημένες και υποτελείς χώρες να παραδοθούν κυριολεκτικά στο έλεος των αγορών. Τα διογκούμενα ελλείμματα και χρέη των ισχυρών πρέπει να αντισταθμιστούν από τη δημοσιονομική ασφυξία των οικονομιών σαν της Ελλάδας, μήπως και διατηρηθεί η επίπλαστη και εκ φύσεως ασταθής ισορροπία των αγορών χρήματος και κεφαλαίων. Αυτό το νόημα έχει και το ενδιαφέρον των κκ. Τρισέ, Αλμούνια, Μπαρόζο και των ομοίων τους για την Ελλάδα. Δεν τους ενδιαφέρει αυτό καθαυτό το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, αλλά να μην επηρεαστεί η οικονομική σταθερότητα και η ενότητα της ευρωζώνης. Να μην γίνει η Ελλάδα αφορμή για ένα ντόμινο χρεοκοπιών και αποχωρήσεων από την ευρωζώνη που θα υπονομεύσουν το ευρώ ως διεθνές νόμισμα συναλλαγών, αποθησαυρισμού και κερδοσκοπίας στις αγορές.

Το κύριο μέλημα των Βρυξελλών δεν είναι η αποτροπή της χρεοκοπίας αυτής καθαυτής, αλλά να αποφευχθεί για όσο αυτό είναι δυνατό η επίσημη ανακοίνωσή της. Ο Π. Γεννηματάς, επίτιμος αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, έλεγε πρόσφατα ότι η «έννοια της χρεοκοπίας έχει διαφοροποιηθεί. Μάλιστα για χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν νοείται τυπική χρεοκοπία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μια φάση δυσκολιών ομαλής εξυπηρέτησης των δανειακών υποχρεώσεων μιας χώρας-μέλους δεν μπορεί να έχει στοιχεία de facto χρεοκοπίας.» (Επίκαιρα, τ. 15) Προκειμένου λοιπόν η χώρα να μην εμφανιστεί ότι προχωρά σε τυπική χρεοκοπία, η οποία υποτίθεται ότι «δεν νοείται» για χώρα-μέλος της ΕΕ, πρέπει να υποστεί την de facto χρεοκοπία υπό τον ζουρλομανδύα του Προγράμματος Σταθεροποίησης και της επιτήρησης αποικιοκρατικού τύπου από τις Βρυξέλες. Η χώρα έχει καταδικαστεί σε ολοκληρωτική καταστροφή, προκειμένου με την τελευταία ικμάδα της οικονομίας της, με ό,τι έχει απομείνει από την αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων και της εγχώριας αγοράς να συνεχίσει να πληρώνει τους δανειστές της.

Η κυβέρνηση έχει ήδη παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στις Βρυξέλες και τις αγορές. Δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να υποτάσσεται στις έξωθεν εντολές. Η ίδια η έννοια της εθνικής κυριαρχίας τουλάχιστον στο πεδίο της οικονομίας και της οικονομικής πολιτικής, αποτελεί φρικτή φάρσα. Η παλιά λογική της ψωροκώσταινας και των ιστορικά πιο άθλιων καθεστώτων εθνικής υποτέλειας γνωρίζει νέα μεγαλεία. Η πολιτική ηγεσία της χώρας νοιάζεται μόνο για το πώς θα «αποκαταστήσει την αξιοπιστία της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές», δηλαδή στους κερδοσκόπους. Και για να το πετύχει είναι διατεθειμένη να τα δώσει όλα, ότι και να της ζητηθεί. Έτσι π.χ. το τελευταίο κοινοπρακτικό 5ετές ομόλογο, το οποίο αποδείχτηκε από κάθε άποψη ένα μεγάλο πανηγύρι για τους διεθνείς κερδοσκόπους και εκτίναξε το κόστος δανεισμού στα ύψη, ανατέθηκε επίσημα σε έξι ανάδοχες τράπεζες – την Credit Suisse, Deutsche Bank, Morgan Stanley, Goldman Sachs, Εθνική Τράπεζα και Eurobank – οι οποίες ήταν και οι μόνοι κερδισμένοι από το όλο αλισβερίσι, συγκεντρώνοντας πάνω από 27 δις ευρώ. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που η Goldman Sachs μια βδομάδα νωρίτερα διαβεβαίωνε ότι απετράπη ο κίνδυνος της χρεωκοπίας. Ούτε βέβαια είναι τυχαίο που η Morgan Stanley (25/1) χαρακτήριζε τα δημοσιονομικά μέτρα της κυβέρνησης «βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση».

Κι ενώ ο κ. Παπανδρέου λέει και ξαναλέει για διαρκείς επιθέσεις κερδοσκόπων στην ελληνική οικονομία, το ευρώ, κοκ., «ξεχνά» όλος περιέργως να μας διευκρινίσει ότι δυο από τους κορυφαίους πρωταγωνιστές αυτής της κερδοσκοπικής επίθεσης είναι η Goldman Sachs και η Morgan Stanley. Οι ίδιοι δηλαδή πιστωτικοί οίκοι που έχουν προνομιακή σχέση με το ελληνικό δημόσιο και την έκδοση των ομολόγων του. Ο κ. Παπανδρέου με την κυβέρνησή του έχει μια εξαιρετικά πρωτότυπη άποψη για το πώς να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις των κερδοσκόπων: απλά παραδίδει τη χώρα στις ορέξεις τους και κάνει ακριβώς ότι του ζητάνε.

Σήμερα οι πιο θερμοί υποστηρικτές της «δημοσιονομικής προσαρμογής» είναι οι πιο τυχοδιώκτες κερδοσκόποι. Από τον Τζορτζ Σόρος, ο οποίος έχει βάλει στο μάτι τα ακίνητα του ελληνικού δημοσίου και όχι μόνο, τους μεγάλους θεσμικούς επενδυτές, που έχουν βάλει στο μάτι το πιστωτικό σύστημα της χώρας, μέχρι τα μεγαλύτερα Hedge Fund, που μετατρέπουν την επιθανάτια αγωνία της ελληνικής οικονομίας σε ομόλογα υψηλού ρίσκου. Εκπρόσωποι όλων αυτών συνωστίζονται αυτές τις ημέρες στην Αθήνα επιδιώκοντας μια καλή συμφωνία στο μοίρασμα των ιματίων της ελληνικής οικονομίας. Η κυβέρνηση από τη μεριά της κάνει ότι μπορεί για να ικανοποιήσει όλες τις ορέξεις. Είναι ανοικτή σε κάθε είδους αποικιοκρατική σύμβαση δανεισμού, όποιο κι αν είναι το αντίτιμο. Έχει ανακοινώσει την πρόθεσή της να βγάλει στο σφυρί ότι έχει απομείνει στο μετοχολόγιο του ελληνικού δημοσίου. Διαπραγματεύεται ήδη την εκποίηση των ακινήτων του δημόσιου τομέα αξίας άνω των 300 δις ευρώ. Με την μεσολάβηση κυρίως της Goldman Sachs και της Morgan Stanley αναζητά διεθνώς αναδόχους όχι μόνο για το δημόσιο χρέος, αλλά και για τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τις υποδομές της χώρας. Ολόκληρη η χώρα πωλείται σε τιμή ευκαιρίας.

Κι επειδή όλα αυτά δεν φτάνουν για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις των διεθνών κερδοσκόπων, η κυβέρνηση έχει βάλει στο τραπέζι τους φυσικούς και οικονομικούς πόρους της χώρας. Η κυβέρνηση προετοιμάζει ήδη τον δρόμο για την ιδιωτικοποίηση ολόκληρων περιφερειών της χώρας. Όπως ακριβώς συμβαίνει εδώ και χρόνια σε μια σειρά χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, όπου εκχωρείται σε πολυεθνικές ή σε διεθνείς οίκους η διαχείριση και εκμετάλλευση περιοχών ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την παγκόσμια αγορά. Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που η κυβέρνηση βιάζεται να προωθήσει το σχέδιο «Καλλικράτης», μιας και η επιβολή καθεστώτος περιφερειακής αυτονομίας ή ημιαυτονομίας – «τοπικών κυβερνήσεων» – υπήρξε πάντα το πρώτο βήμα για αυτού του είδους τις ιδιωτικοποιήσεις.

Από τις διεθνείς αγορές μαθαίνουμε ότι οι πρώτες συμφωνίες βρίσκονται ήδη στα σκαριά ιδίως για τις περιφέρειες υψηλής τουριστικής ανάπτυξης, όπως π.χ. είναι τα Δωδεκάνησα, αλλά και για περιοχές στρατηγικού ενδιαφέροντος, όπως π.χ. είναι η Θράκη. Ο «Καλλικράτης» δεν έρχεται απλά να διαλύσει το ενιαίο της ελληνικής επικράτειας, αλλά και να διευκολύνει την απόσπαση εθνικού εδάφους. Μόνο που η απόσπαση αυτή δεν πρόκειται να γίνει με πόλεμο ή στρατιωτική επέμβαση. Υπάρχει ένας πολύ πιο ήσυχος και αποτελεσματικός τρόπος, η εκχώρηση ολόκληρης της περιοχής σε πολυεθνικές και διεθνείς επενδυτές. Ήρθε η ώρα που η χώρα χρειάζεται να δώσει μάχη για να υπερασπιστεί απέναντι στις διεθνείς αγορές και τις Βρυξέλλες όχι μόνο την (ανύπαρκτη) εθνική ανεξαρτησία της, αλλά την ίδια την ακεραιότητά της. Μόνο που μέσα στα δεδομένα πλαίσια και με την υπάρχουσα πολιτική ηγεσία η μάχη αυτή είναι εκ προοιμίου χαμένη για τη χώρα και το λαό της.

Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που οι Βρυξέλλες θέλουν να επιβάλουν στη χώρα ένα καθεστώς αποικιοκρατικής επιτήρησης, ένα ιδιότυπο καθεστώς «αντιβασιλείας», όπως πολύ εύστοχα το χαρακτήριζαν οι Financial Times (3/2). Στα πλαίσια αυτού του καθεστώτος το ελληνικό δημόσιο δεν μπορεί να προβεί σε καμμιά ενέργεια, σε καμιά άσκηση πολιτικής χωρίς την προηγουμένη έγκριση των Βρυξελών. Με άλλα λόγια έχουμε την επιβολή ενός ασφυκτικού καθεστώτος χρεοκοπίας, χωρίς επίσημα η χώρα να έχει χρεοκοπήσει. Τουλάχιστον ακόμη. Πρόκειται για ένα καθεστώς πρωτοφανές, ακόμη και για τα δεδομένα της ΕΕ, πολύ χειρότερο ακόμη και από το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο που επέβαλαν οι δανειστές κερδοσκόποι του ελληνικού κράτους το 1898. Κι αυτό γιατί δεν αφήνει κανένα περιθώριο άσκησης εθνικής πολιτικής σε κανένα τομέα της οικονομίας της χώρας.

Η χώρα αντιμετωπίζει μια νέα ιδιότυπη κατοχή

Η χώρα οδηγείται σε ένα ασφυκτικό καθεστώς δημοσιονομικής κατοχής, γιατί η «δημοσιονομική προσαρμογή» που ζητούν οι αγορές και οι Βρυξέλλες ισοδυναμεί με πολιτική αυτοχειριασμού, καταστροφής και διάλυσης. Δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα βρίσκεται μπροστά σ’ αυτή τη «δημοσιονομική προσαρμογή». Είναι η ίδια ακριβώς πολιτική που απαιτούσαν οι διεθνείς δανειστές τύπου Χάμπρο και Ρότσλιντ και η περίφημη «δημοσιονομική επιτροπή» της Κοινωνίας των Εθνών το 1930 να εφαρμόσει η υπερχρεωμένη Ελλάδα προκείμενου να μην χρεοκοπήσει. Η συνταγή ήταν και τότε ίδια: βαριά φορολογία, δραστικός περιορισμός του ελλείμματος του προϋπολογισμού, συμπίεση του «εργατικού κόστους, κοκ. Η «δημοσιονομική προσαρμογή» εκείνης της εποχής όχι μόνο δεν διέσωσε τη χώρα, αλλά την βούλιαξε ακόμη περισσότερο οδηγώντας την στην επίσημη χρεοκοπία του 1932. Από αυτή την χρεοκοπία η χώρα δεν μπόρεσε να συνέλθει ποτέ. Ενώ η διαχείριση των συνεπειών της προς όφελος της ντόπιας ολιγαρχίας και των ξένων δανειστών της, αποτέλεσε το οικονομικό υπόβαθρο του εκφασισμού της πολιτικής ζωής της χώρας με αποκορύφωμα το καθεστώς της 4ης Αυγούστου.

Όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 οδηγήθηκαν πολλές εξαρτημένες χώρες στα πρόθυρα της χρεοκοπίας λόγω υπερχρέωσης, τότε το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα επέβαλαν την ίδια «δημοσιονομική προσαρμογή». Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση χώρας που να ορθοπόδησε, να ξέφυγε από τη μέγγενη της υπερχρέωσης, ή να έσπασε έστω τον φαύλο κύκλο των ελλειμμάτων, του δανεισμού και της χρεοκοπίας. Το τονίζουμε, ούτε μία. Μάλιστα αυτή η συνταγή οδήγησε τις χώρες όπου επιβλήθηκε σε χρόνια παρακμή, σε εκτίναξη της φτώχειας σε επίπεδα πρωτοφανή, σε καταστροφή και διάλυση. Σήμερα οι πιο χειμαζόμενες χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής είναι εκείνες που στη δεκαετία του ’80 και του ’90 αποτέλεσαν πρότυπα εφαρμογής της «δημοσιονομικής προσαρμογής».

Το ίδιο μέλλον επιφυλάσσεται και για τη χώρα μας. Θα επιτρέψει η αριστερά να συμβεί, ή δεν την ενδιαφέρει; Η χρεοκοπία στην οποία έχει βρεθεί η χώρα δεν αφορά απλά και μόνο στα δημοσιονομικά της, αλλά πρωτίστως πρόκειται για την χρεοκοπία ολόκληρου του τρόπου εξαρτημένης ανάπτυξης της χώρας, η οποία έχει παραδοθεί εδώ και χρόνια στο έλεος των μονοπωλιακών καταστάσεων της αγοράς, κλειδωμένη στον αυτόματο πιλότο της ΕΕ. Έχει η αριστερά σήμερα να αντιπροτείνει κάτι στη θέση αυτού του χρεοκοπημένου τρόπου ανάπτυξης; Έχει αντιληφθεί ότι η χρεοκοπία στην οποία έχει οδηγηθεί η χώρα έχει θέσει εξ αντικειμένου ζήτημα βιωσιμότητας και προοπτικής της εθνικής οικονομίας;

Απέναντι στις δυνάμεις που παρατάσσονται σήμερα για να στηρίξουν και να υπηρετήσουν τη νέα κατοχή και τον διατεταγμένο αυτοχειριασμό της χώρας, πρέπει να αντιπαρατεθεί ένα νέο ΕΑΜ με κεντρικό στόχο την ανάκτηση από τον ίδιο τον λαό του ελέγχου της ελληνικής οικονομίας από τις πολυεθνικές, τα μονοπώλια και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Όσο η χώρα βρίσκεται υπόδουλη των αγορών, όσο σύρεται και άγεται από διεθνείς κερδοσκόπους και πολυεθνικές, όσο στενάζει η οικονομία και οι εργαζόμενοι κάτω από το ζυγό των μονοπωλίων, δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους φιλολαϊκή πολιτική, δεν μπορεί να υπάρξει καμιά καλύτερη προοπτική για τον εργάτη, τον αγρότη, τον συνταξιούχο, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, το νέο.

Τι σημαίνει όμως ανάκτηση του ελέγχου; Σημαίνει την εφαρμογή πολιτικών με βάση τις πιο επείγουσες ανάγκες του λαού και με κριτήριο την ορθολογική αξιοποίηση των πόρων και των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας. Σημαίνει επίσης το άνοιγμα του διεθνή ορίζοντα της χώρας που εξασφαλίζει την ολόπλευρη αξιοποίηση των σχέσεων μ’ όλες τις χώρες και τους λαούς στην Ευρώπη και παγκόσμια δίχως δεσμά και μονοπωλιακές εξαρτήσεις.

Ανάκτηση του ελέγχου σημαίνει άμεσα και πρακτικά:

Πρώτο: Τον άμεσο απεγκλωβισμό από το ευρώ και την ΟΝΕ. Όσο η χώρα βρίσκεται υπό το καθεστώς του ευρώ είναι υποχρεωτικά εκτεθειμένη στις πιέσεις, τους εκβιασμούς και τις επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας, είναι παντελώς ανοχύρωτη απέναντι στις πιο ασύδοτες δυνάμεις της αγοράς και λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της Ευρωζώνης που κινούνται με πρωταρχικό κριτήριο το συμφέρον και τη στήριξη της οικονομίας των ισχυρών. Η οικονομία της χώρας πρέπει να αποκτήσει τη νομισματική της ελευθερία για να είναι σε θέση να απελευθερώσει τις δυνατότητές της, να ανασυγκροτήσει την παραγωγική της βάση και να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που προσφέρει η διεθνής οικονομική ζωή.

Δεύτερο: Το αποφασιστικό σπάσιμο του φαύλου κύκλου του χρέους. Η σημερινή υπερχρέωση αποτελεί αφενός προϊόν ενός παρασιτικού κράτους, φέουδου πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, και αφετέρου προνομιακό πεδίο εξάρτησης της οικονομίας και εξαγοράς του δημόσιου και της χώρας από τους πιο αδίστακτους κερδοσκόπους της αγοράς. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Η οικονομία και η κοινωνία δεν μπορεί να συνθλιβεί κάτω από το βάρος της εξυπηρέτησης των χρεών. Οι απλοί εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά υποχρέωση να αποπληρώσουν χρέη, προϊόντα τοκογλυφίας, ρεμούλας και κερδοσκοπίας.

Τρίτο: Το κράτος πρέπει να μετατραπεί σε βασικό μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας και στήριξης της κοινωνίας. Το δόγμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, με βάση το οποίο οι κυβερνήσεις συγκάλυπταν ανέκαθεν την ασυδοσία των μεγάλων ιδιωτικών μονοπωλίων, κατέρρευσε παταγωδώς. Όσο η οικονομία και η κοινωνία συνεχίζει να υπηρετεί αυτό το χρεοκοπημένο δόγμα, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η συρρίκνωση της αγοράς, τόσο χειροτερεύει η κατάσταση της παραγωγής, τόσο γιγαντώνεται η μαζική ανεργία, τόσο υποβαθμίζεται η θέση του εργαζόμενου, τόσο πολλαπλασιάζεται το κλείσιμο των επιχειρήσεων. Μόνη διέξοδος είναι να αναλάβει το κράτος τα ηνία της οικονομίας, όχι για να φορτωθεί με τις ζημιές του ιδιωτικού τομέα, ούτε για να παίξει ρόλο συμπληρωματικό στην «ελεύθερη» αγορά. Το κράτος και πιο συγκεκριμένα η κρατική επιχειρηματική δράση πρέπει να αποτελέσουν βασικό μοχλό και αναντικατάστατο μέσο για την ορθολογική και ισόρροπη ανάπτυξη της οικονομίας, ιδίως στους τομείς της ενέργειας, των αναπτυσσόμενων τεχνολογιών αιχμής, της διευρυμένης αναπαραγωγής κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών, καθώς και για την ισότιμη παραγωγική ένταξη της χώρας στο διεθνή καταμερισμό της εργασίας.

Τέλος ανάκτηση του ελέγχου σημαίνει διεκδίκηση της δημοκρατίας. Σημαίνει την ανατροπή του υπάρχοντος διάτρητου, διεφθαρμένου συστήματος καλπονοθευτικής αναπαραγωγής ενός περιορισμένου και τυπικού κοινοβουλευτισμού που στηρίζει την απολυταρχία της εκάστοτε κυβέρνησης και των πατρώνων της. Σημαίνει την εγκαθίδρυση της αληθινής κυριαρχίας του λαού, της λαοκρατίας, με την κατοχύρωση και τον σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.

Δημήτρης Καζάκης

Από xvandoros.blogspot.com

Το μέλλον της μόνης βαριάς μεταλλευτικής βιομηχανίας της Ελλάδος

ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Για να μπορέσουμε να δούμε το μέλλων της βιομηχανίας αλουμινίου και να χαράξουμε μια λύση που να δίνει προοπτική, πρώτα θα πρέπει να δούμε που βρισκόμαστε σήμερα μέσα στην κατάστασης που διαμορφώνει η παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Μια κρίση υπέρ-συσσώρευσης κεφαλαίων, που σε συνδυασμό με τον νόμο Νέμεση του καπιταλισμού, την τάση πτώσης του ποσοστού του κέρδους (που πηγάζει από τον ανταγωνισμό και την εξέλιξη της τεχνολογίας) καταστρέφει σαν μη ... ανταγωνιστικό μεγάλο μέρος της δραστηριότητας παραγωγής εμπορευμάτων.

Όταν το εργοστάσιο που κατασκεύασε η ΠΕΣΙΝΕ από το 1965, έπεσε στα χέρια της ΑΛΚΑΝ το 2002 με την αναγκαστική απορρόφηση της πρώτης στην δεύτερη, η ΑΛΚΑΝ μας ανακοίνωσε ότι το εργοστάσιο της ΑΤΕ στον Άγιο Νικόλαο Βοιωτίας δεν κρίνετε παραγωγικό για τα δεδομένα μιας εταιρίας του μεγέθους της. Τα «στάνταρ» αυτά ποια ήταν το 2002; Κάθε παραγωγική μονάδα της έπρεπε να μπορεί να διπλασιάζει την αξία της συνολικής επένδυσης σε 5 χρόνια.

Αυτό το «στάνταρ» ήταν για να μπορεί να ανταγωνίζεται την διεθνή αγορά και να βρίσκει τα απαραίτητα κεφάλαια για την λειτουργία της. Βλέπετε εκείνη την εποχή άλλες επενδύσεις όπως σε ασφάλειες κ.α. είχαν αποδόσεις ακόμα και πάνω από 70%. Γι αυτό αντί να επενδύσει για να κρατήσει το εργοστάσιο που είχε και σοβαρό ενεργειακό πρόβλημα εκείνη την εποχή (έληγε το συμβόλαιο με την ΔΕΗ και χρειαζόταν μια επένδυση της τάξεως των 160 εκ ευρω για μονάδα παραγωγής ρεύματος από φυσικό αέριο) προτίμησε να το πουλήσει σε περιφερειακό επενδυτή, όπως χαρακτήρισε τον Μυτιληναίο. Πούλησε λοιπόν για να απεγκλωβιστεί από την ΑΤΕ αντί 79,5εκ Ε όταν μόνο τα αποθεματικά διαθέσιμα κεφάλαια της εταιρίας ήταν 130εκ. Ευρώ και έχοντας έτοιμη, την έγκριση για την κατασκευή της μονάδας ενέργειας, που θα έλυνε το ενεργειακό της πρόβλημα. Και με τα κεφάλαια που πείρε έφτιαξε στο Ντουμπάι ένα ολοκαίνουριας τεχνολογίας και ίδιας δυναμικότητας εργοστάσιο. Να σημειωθεί βέβαια ότι παρόλη την απαιτητική πολιτική και τα ψηλά «στάνταρ» κερδοφορίας που είχε, το 2007 έπεσε και αυτή στα χέρια της κύριας ανταγωνίστριας εταιρίας, της ΑΛΚΟΑ.

Αυτή η προίκα λοιπόν (αποθεματικό 130 εκ. ευρώ) μαζί με το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας από την ελληνική κυβέρνηση που συμμορφωνόταν στις ευρωπαϊκές οδηγίες καθώς και η ποιο τρελή κούρσα τιμών στην ιστορία του μετάλλου σε ένα περιβάλλον υπερπροσφοράς επενδυτικών κεφαλαίων και δανείων συντέλεσαν στο «θαύμα» Μυτιληναίος.

Σήμερα ο όμιλος έχοντας κάνει δυο κινήσεις πρόβλεψης, ένα μεγάλο δάνειο λίγο πριν την πτώχευση της Lehman Brothers και μια συμφωνία (Hedging) διασφάλισης του κινδύνου πτώσης της τιμής του μετάλλου όταν αυτό είχε υψηλή τιμή, κατόρθωσε να διασφαλίσει την συνέχιση της λειτουργίας του τομέα αλουμινίου με μια μείωση παραγωγής 20% αλλά και την συνέχιση των επενδυτικών του σχεδίων στην ενέργεια.

Το παρόν όμως καθορίζετε από την ύφεση και την διπλή έλλειψη στην αγορά, εμπιστοσύνης και κεφαλαίων κίνησης που έχει δημιουργήσει ασφυξία και καταστρέφει τους όρους επιβίωσης των παραγωγικών μονάδων. Είναι γεμάτη η αγορά με παραδείγματα από την διπλή αυτή απειλή. Εταιρίες που για να παραλάβουν πρώτες ύλες για την παραγωγή τους πρέπει να προκαταβάλουν όλη την αξία των προμηθειών τους και εταιρίες που καθυστερούν να πληρωθούν τα εμπορεύματα που πουλούν, λόγο άρνησης κάλυψης των επιταγών από τις τράπεζες που προσπαθούν να αυξήσουν τα κεφάλαια που έχουν για να καλύψουν τη δικιά τους επισφαλή θέση.

Η διεύθυνση σε ενημέρωση του σωματείου έχει αναφέρει για την δυσκολία πληρωμής από τους εγχώριους πελάτες και την αναστολή παραγγελιών.

Αυτή η κατάσταση θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο μετά την επιβολή των μέτρων της κυβέρνησης υπό την εποπτεία του ΔΝΤ και ΕΕ έτσι ώστε τα μεγάλα κανόνια στην αγορά είναι προ των πυλών. Κεφαλαιοκράτες με τεράστια σωρευμένη και διαθέσιμη κεφαλαιακή επάρκεια που διψούν για εύκολο κέρδος στις αγορές παραγώγων στοιχηματίζουν στην αδυναμία ανταπόκρισης των υποχρεώσεων της βιομηχανίας των τραπεζών και τελευταία κυρίως κρατών, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα στην χωρίς φρένα κατηφορική και καταστροφική αυτή πορεία.

Σε ένα τέτοιο οικονομικό κλίμα, ακόμα και αν οι εργάτες αποδέχονταν τα μέτρα και το εργατικό κόστος έτεινε στον μηδενισμό, δεν θα ήταν αρκετό να σωθούν οι επιχειρήσεις της βαριάς βιομηχανίας. Αφού είναι γνωστό αυτό ότι το κόστος είναι ελάχιστο μπρος στο κόστος των πρώτων υλών και της ενέργειας που χρειάζονται στην παραγωγική τους δραστηριότητα. Ακόμα περισσότερο όμως η ανταγωνιστικότητά τους εξαρτάται από τις επενδύσεις στην έρευνα και την τεχνολογία οι οποίες εδώ και χρόνια έχουν σχεδόν εξαφανισθεί, εξ ού και η πώληση της μονάδας από την ΑΛΚΑΝ. Και είναι βέβαιο ότι η ανοδική πορεία τιμών των μετάλλων, που σήμερα είναι η μόνη πρόσοδος δεν θα κρατήσει για πολύ βάσει των εκτιμήσεων πολλών οίκων που ασχολούνται με αυτήν την αγορά και θεωρούν είδη τις τιμές υπερβολικά υψηλές.

Είναι αδύνατο να δοθούν λύσεις για την επιβίωση τελικά του εργοστασίου που δεν θα συμπεριλαμβάνουν ένα σχεδιασμό παραγωγής, μεταποίησης και τελικής κατανάλωσης. Είναι αναγκαίος ένας κεντρικός σχεδιασμός για την παραγωγή ιδιαίτερα της βαριάς βιομηχανίας και η φτηνή χρηματοδότηση της μεταποίησης και της αγοράς για να συνεχισθεί η παραγωγική δραστηριότητα. Αυτή η λύση όμως σκοντάφτει στην ιδιοκτησία των παραγωγικών μέσων τον ανταγωνισμό και τα συμφέροντα των τραπεζών για άντληση κεφαλαίων από την αγορά και όχι τροφοδότηση της όπως ένας τέτοιος σχεδιασμός θα απαιτούσε. Αυτό κάνει και τις συνδικαλιστικές λύσεις αναποτελεσματικές να δώσουν προοπτική, αν δεν έχουν πολιτικό σχεδιασμό σε κατεύθυνση υπέρβασης του καπιταλιστικού μοντέλου παραγωγής.

Και το αίτημα για αλλαγή, των ιδιοκτησιακών σχέσεων παραγωγής, χρηματοδότησης και σχεδιασμού τους με βάση τις ανάγκες του ανθρώπου και όχι με βάση το κέρδος, που τίθεται δεν μπορεί να απαντηθεί από το κάθε συνδικάτο μεμονωμένα στην κάθε επιχείρηση. Είναι ένα κεντρικό πολιτικό αίτημα και ζητά πολιτικές λύσεις που μόνο ο επαναστατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας από τις εξεγερμένες ταξικές δυνάμεις των εργατών οργανωμένες στις εργατικές επιτροπές και τα συμβούλια μπορούν να σχεδιάσουν και να επιβάλουν.

Ένα αίτημα βέβαια που δεν εμποδίζεται μόνο από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και την ρεφορμιστική πολιτική του συνόλου σχεδόν της αριστεράς αλλά και από την προκατάληψη που έχει αποχτήσει η εργατική τάξη της χώρας μας με την αρνητική εμπειρία από τις εθνικοποιήσεις της πρώτης περιόδου του ΠΑΣΟΚ, και από την σύγχυση που προκάλεσε η κατάληξη του εγχειρήματος, στις χώρες του αποκαλούμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» προεξάρχοντος του «μοντέλου» της ΕΣΣΔ.

Δεν μπορούμε να πάμε βήμα πάρα πέρα χωρίς να απαντήσουμε πειστικά σε αυτά τα ζητήματα, που τίθενται αντικειμενικά πλέον από τα προβλήματα, που συσσωρεύει η κρίση, καταστρέφοντας τις παραγωγικές δραστηριότητες μετατρέποντας σε ερείπια εργοστάσια και εργάτες.



ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΩΤΗΡΗΣ

ΜΕΛΟΣ Ε.Κ. ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ
Από anexartitoi.gr

Γιορτή της Τράτας στην Ερατεινή

Η "Γιορτή της Τράτας" που γίνεται κάθε χρόνο στην Ερατεινή θα πραγματοποιηθεί φέτος το Σάββατο 19 Ιουνίου 2010
Η γιορτή της τράτας έχει γίνει παράδοση και κατά την ημέρα εκείνη προσφέρονται δωρεάν (κόντρα στην οικονομική κρίση) ψητά ψάρια στους επισκέπτες ( σαρδέλες) ενώ υπάρχουν μουσικά ...συγκροτήματα και χορός.
Είναι το πρώτο πανηγύρι του καλοκαιριού δίπλα στην θάλασσα.
Μην χάσετε αφήσετε την οικονομική κρίση να σας χαλάσει την διάθεση και χάσετε αυτήν την μοναδική ευκαιρία για διασκέδαση, η φτώχεια θέλει καλοπέραση.
Το καλοκαίρι έφτασε και μας προσκαλούν τα ακρογιάλια και οι μεζέδες