ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Για να μπορέσουμε να δούμε το μέλλων της βιομηχανίας αλουμινίου και να χαράξουμε μια λύση που να δίνει προοπτική, πρώτα θα πρέπει να δούμε που βρισκόμαστε σήμερα μέσα στην κατάστασης που διαμορφώνει η παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Μια κρίση υπέρ-συσσώρευσης κεφαλαίων, που σε συνδυασμό με τον νόμο Νέμεση του καπιταλισμού, την τάση πτώσης του ποσοστού του κέρδους (που πηγάζει από τον ανταγωνισμό και την εξέλιξη της τεχνολογίας) καταστρέφει σαν μη ... ανταγωνιστικό μεγάλο μέρος της δραστηριότητας παραγωγής εμπορευμάτων.
Όταν το εργοστάσιο που κατασκεύασε η ΠΕΣΙΝΕ από το 1965, έπεσε στα χέρια της ΑΛΚΑΝ το 2002 με την αναγκαστική απορρόφηση της πρώτης στην δεύτερη, η ΑΛΚΑΝ μας ανακοίνωσε ότι το εργοστάσιο της ΑΤΕ στον Άγιο Νικόλαο Βοιωτίας δεν κρίνετε παραγωγικό για τα δεδομένα μιας εταιρίας του μεγέθους της. Τα «στάνταρ» αυτά ποια ήταν το 2002; Κάθε παραγωγική μονάδα της έπρεπε να μπορεί να διπλασιάζει την αξία της συνολικής επένδυσης σε 5 χρόνια.
Αυτό το «στάνταρ» ήταν για να μπορεί να ανταγωνίζεται την διεθνή αγορά και να βρίσκει τα απαραίτητα κεφάλαια για την λειτουργία της. Βλέπετε εκείνη την εποχή άλλες επενδύσεις όπως σε ασφάλειες κ.α. είχαν αποδόσεις ακόμα και πάνω από 70%. Γι αυτό αντί να επενδύσει για να κρατήσει το εργοστάσιο που είχε και σοβαρό ενεργειακό πρόβλημα εκείνη την εποχή (έληγε το συμβόλαιο με την ΔΕΗ και χρειαζόταν μια επένδυση της τάξεως των 160 εκ ευρω για μονάδα παραγωγής ρεύματος από φυσικό αέριο) προτίμησε να το πουλήσει σε περιφερειακό επενδυτή, όπως χαρακτήρισε τον Μυτιληναίο. Πούλησε λοιπόν για να απεγκλωβιστεί από την ΑΤΕ αντί 79,5εκ Ε όταν μόνο τα αποθεματικά διαθέσιμα κεφάλαια της εταιρίας ήταν 130εκ. Ευρώ και έχοντας έτοιμη, την έγκριση για την κατασκευή της μονάδας ενέργειας, που θα έλυνε το ενεργειακό της πρόβλημα. Και με τα κεφάλαια που πείρε έφτιαξε στο Ντουμπάι ένα ολοκαίνουριας τεχνολογίας και ίδιας δυναμικότητας εργοστάσιο. Να σημειωθεί βέβαια ότι παρόλη την απαιτητική πολιτική και τα ψηλά «στάνταρ» κερδοφορίας που είχε, το 2007 έπεσε και αυτή στα χέρια της κύριας ανταγωνίστριας εταιρίας, της ΑΛΚΟΑ.
Αυτή η προίκα λοιπόν (αποθεματικό 130 εκ. ευρώ) μαζί με το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας από την ελληνική κυβέρνηση που συμμορφωνόταν στις ευρωπαϊκές οδηγίες καθώς και η ποιο τρελή κούρσα τιμών στην ιστορία του μετάλλου σε ένα περιβάλλον υπερπροσφοράς επενδυτικών κεφαλαίων και δανείων συντέλεσαν στο «θαύμα» Μυτιληναίος.
Σήμερα ο όμιλος έχοντας κάνει δυο κινήσεις πρόβλεψης, ένα μεγάλο δάνειο λίγο πριν την πτώχευση της Lehman Brothers και μια συμφωνία (Hedging) διασφάλισης του κινδύνου πτώσης της τιμής του μετάλλου όταν αυτό είχε υψηλή τιμή, κατόρθωσε να διασφαλίσει την συνέχιση της λειτουργίας του τομέα αλουμινίου με μια μείωση παραγωγής 20% αλλά και την συνέχιση των επενδυτικών του σχεδίων στην ενέργεια.
Το παρόν όμως καθορίζετε από την ύφεση και την διπλή έλλειψη στην αγορά, εμπιστοσύνης και κεφαλαίων κίνησης που έχει δημιουργήσει ασφυξία και καταστρέφει τους όρους επιβίωσης των παραγωγικών μονάδων. Είναι γεμάτη η αγορά με παραδείγματα από την διπλή αυτή απειλή. Εταιρίες που για να παραλάβουν πρώτες ύλες για την παραγωγή τους πρέπει να προκαταβάλουν όλη την αξία των προμηθειών τους και εταιρίες που καθυστερούν να πληρωθούν τα εμπορεύματα που πουλούν, λόγο άρνησης κάλυψης των επιταγών από τις τράπεζες που προσπαθούν να αυξήσουν τα κεφάλαια που έχουν για να καλύψουν τη δικιά τους επισφαλή θέση.
Η διεύθυνση σε ενημέρωση του σωματείου έχει αναφέρει για την δυσκολία πληρωμής από τους εγχώριους πελάτες και την αναστολή παραγγελιών.
Αυτή η κατάσταση θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο μετά την επιβολή των μέτρων της κυβέρνησης υπό την εποπτεία του ΔΝΤ και ΕΕ έτσι ώστε τα μεγάλα κανόνια στην αγορά είναι προ των πυλών. Κεφαλαιοκράτες με τεράστια σωρευμένη και διαθέσιμη κεφαλαιακή επάρκεια που διψούν για εύκολο κέρδος στις αγορές παραγώγων στοιχηματίζουν στην αδυναμία ανταπόκρισης των υποχρεώσεων της βιομηχανίας των τραπεζών και τελευταία κυρίως κρατών, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα στην χωρίς φρένα κατηφορική και καταστροφική αυτή πορεία.
Σε ένα τέτοιο οικονομικό κλίμα, ακόμα και αν οι εργάτες αποδέχονταν τα μέτρα και το εργατικό κόστος έτεινε στον μηδενισμό, δεν θα ήταν αρκετό να σωθούν οι επιχειρήσεις της βαριάς βιομηχανίας. Αφού είναι γνωστό αυτό ότι το κόστος είναι ελάχιστο μπρος στο κόστος των πρώτων υλών και της ενέργειας που χρειάζονται στην παραγωγική τους δραστηριότητα. Ακόμα περισσότερο όμως η ανταγωνιστικότητά τους εξαρτάται από τις επενδύσεις στην έρευνα και την τεχνολογία οι οποίες εδώ και χρόνια έχουν σχεδόν εξαφανισθεί, εξ ού και η πώληση της μονάδας από την ΑΛΚΑΝ. Και είναι βέβαιο ότι η ανοδική πορεία τιμών των μετάλλων, που σήμερα είναι η μόνη πρόσοδος δεν θα κρατήσει για πολύ βάσει των εκτιμήσεων πολλών οίκων που ασχολούνται με αυτήν την αγορά και θεωρούν είδη τις τιμές υπερβολικά υψηλές.
Είναι αδύνατο να δοθούν λύσεις για την επιβίωση τελικά του εργοστασίου που δεν θα συμπεριλαμβάνουν ένα σχεδιασμό παραγωγής, μεταποίησης και τελικής κατανάλωσης. Είναι αναγκαίος ένας κεντρικός σχεδιασμός για την παραγωγή ιδιαίτερα της βαριάς βιομηχανίας και η φτηνή χρηματοδότηση της μεταποίησης και της αγοράς για να συνεχισθεί η παραγωγική δραστηριότητα. Αυτή η λύση όμως σκοντάφτει στην ιδιοκτησία των παραγωγικών μέσων τον ανταγωνισμό και τα συμφέροντα των τραπεζών για άντληση κεφαλαίων από την αγορά και όχι τροφοδότηση της όπως ένας τέτοιος σχεδιασμός θα απαιτούσε. Αυτό κάνει και τις συνδικαλιστικές λύσεις αναποτελεσματικές να δώσουν προοπτική, αν δεν έχουν πολιτικό σχεδιασμό σε κατεύθυνση υπέρβασης του καπιταλιστικού μοντέλου παραγωγής.
Και το αίτημα για αλλαγή, των ιδιοκτησιακών σχέσεων παραγωγής, χρηματοδότησης και σχεδιασμού τους με βάση τις ανάγκες του ανθρώπου και όχι με βάση το κέρδος, που τίθεται δεν μπορεί να απαντηθεί από το κάθε συνδικάτο μεμονωμένα στην κάθε επιχείρηση. Είναι ένα κεντρικό πολιτικό αίτημα και ζητά πολιτικές λύσεις που μόνο ο επαναστατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας από τις εξεγερμένες ταξικές δυνάμεις των εργατών οργανωμένες στις εργατικές επιτροπές και τα συμβούλια μπορούν να σχεδιάσουν και να επιβάλουν.
Ένα αίτημα βέβαια που δεν εμποδίζεται μόνο από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και την ρεφορμιστική πολιτική του συνόλου σχεδόν της αριστεράς αλλά και από την προκατάληψη που έχει αποχτήσει η εργατική τάξη της χώρας μας με την αρνητική εμπειρία από τις εθνικοποιήσεις της πρώτης περιόδου του ΠΑΣΟΚ, και από την σύγχυση που προκάλεσε η κατάληξη του εγχειρήματος, στις χώρες του αποκαλούμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» προεξάρχοντος του «μοντέλου» της ΕΣΣΔ.
Δεν μπορούμε να πάμε βήμα πάρα πέρα χωρίς να απαντήσουμε πειστικά σε αυτά τα ζητήματα, που τίθενται αντικειμενικά πλέον από τα προβλήματα, που συσσωρεύει η κρίση, καταστρέφοντας τις παραγωγικές δραστηριότητες μετατρέποντας σε ερείπια εργοστάσια και εργάτες.
ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΩΤΗΡΗΣ
ΜΕΛΟΣ Ε.Κ. ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ
Από anexartitoi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου