Σχολή Καλών Τεχνών: Όταν η τέχνη εξεγείρεται..

Αισιόδοξοι για τον αγώνα τους δηλώνουν οι φοιτητές της ΑΣΚΤ που τελεί εδώ και μία εβδομάδα υπό κατάληψη. Το μαρτυρά και το πανό στην είσοδο της σχολής τους, όπου με πινέλο αναγράφεται το σύνθημα: «Ακόμη και αν κόψουνε όλα τα λουλούδια δεν μπορούν να ξεφύγουν από την άνοιξη. Το παρόν ανήκει στον αγώνα και το μέλλον σε εμάς».

Η αγωνία για το μέλλον μέσα από τα έργα τους
 Ωστόσο, τα έργα των νέων αυτών καλλιτεχνών που αντικρίζουμε στα εργαστήρια της σχολής εκφράζουν, ακόμη περισσότερο και από τα λόγια, την απογοήτευση και την ...ανησυχία για το μέλλον τους αλλά και για το παρόν και το μέλλον της τέχνης.

Η «Ε» βρέθηκε στην κατάληψη και με αφετηρία τα αιτήματα των φοιτητών ξεκίνησε μαζί τους έναν γόνιμο διάλογο για το ρόλο της τέχνης και των εικαστικών στα κοινωνικά δρώμενα.

Σε χορό κινητοποιήσεων

Αγουροξυπνημένη μετά από μία νύχτα στη σχολή, η Σπυριδούλα μάς μίλησε για τους στόχους των κινητοποιήσεων: «Με αφορμή το νομοσχέδιο που προτίθεται να καταθέσει το υπουργείο Παιδείας για μεταρρυθμίσεις στα πανεπιστήμια, όλες οι σχολές έχουν μπει σ' έναν χορό κινητοποιήσεων. Στη βάση αυτή ξεκινήσαμε και εμείς, ήδη από το Νοέμβριο, με γενικές συνελεύσεις και τώρα με την κατάληψη έναν διάλογο για την εκπαίδευση. Πιστεύουμε ότι ο διάλογος που επιχειρείται από το υπουργείο δεν μας χωρά. Θεωρούμε ότι είναι στημένος. Εμείς ζητάμε το αυτονόητο, να διασφαλίσουμε το πανεπιστήμιο και το μέλλον μας...».

Απογοητευμένη από την πορεία της τέχνης στην Ελλάδα εμφανίστηκε η 22χρονη φοιτήτρια και παραδέχτηκε ότι από την τέχνη δεν περιμένει πλέον πολλά, γιατί είναι μάλλον δεδομένη η ενσωμάτωσή της στην καταναλωτική κοινωνία. «Ιστορικά η τέχνη έχει καταφέρει να αποτελέσει το πρωτοπόρο κομμάτι της κοινωνίας, να αναδειχτεί και να αναδείξει κοινωνικά κινήματα, να τα χαρακτηρίσει και να χαρακτηριστεί από αυτά, αλλά μιλάμε για μια ιστορία που έχει τελειώσει. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση μια παρόμοια λογική να ανακάμψει», είπε χαρακτηριστικά.

Μαζί της συμφώνησε και ο Στάθης και διευκρίνισε: «Σήμερα δεν μπορούμε να μιλήσουμε για πρωτοπορία στην τέχνη, τη στιγμή που η τέχνη μάς φανερώνει το πιο εμπορευματοποιημένο κομμάτι της». «Η τέχνη» παρατήρησε «είναι πλέον ξεκομμένη από κοινωνικές τοποθετήσεις. Ακόμη και εδώ, στη Σχολή Καλών Τεχνών, έχουμε μπει στη λογική ότι για οτιδήποτε κάνουμε πρέπει να βρούμε έναν σπόνσορα... Ηδη από το πανεπιστήμιο μας έχουν βάλει σε αυτήν τη λογική, ότι δηλαδή για τα πάντα χρειαζόμαστε χρηματοδότη. Κάτι τέτοιο δεν ευνοεί τη συλλογικότητα. Με λίγα λόγια, οι σημερινές συνθήκες οδηγούν με κάποιο τρόπο την τέχνη. Είναι πλέον θέμα επιβίωσης και όχι ιδεολογικής τοποθέτησης».

Για τη Χριστίνα, το μέλλον είναι αβέβαιο για όσους επέλεξαν να καταπιαστούν με τα εικαστικά: «Ο τομέας που διαλέξαμε είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολος. Οταν γραφτήκαμε στη σχολή, γνωρίζαμε πολύ καλά τι μας περίμενε. Γνωρίζαμε ότι δεν υπάρχει επαγγελματικό αντίκρισμα στις σπουδές μας και δεν υπάρχουν θέσεις για μας μέσω ΑΣΕΠ . Δεν έχουμε, με λίγα λόγια, κάποιο εγγεγραμμένο επαγγελματικό μέλλον μέσα σ' αυτό το σύστημα. Ελπίζουμε απλώς ότι, όταν θα αποφοιτήσουμε από τη σχολή, θα μπορέσουμε να βρούμε κάτι που να μας επιτρέψει να ζήσουμε αξιοπρεπώς».

Την απογοήτευσή της για την πορεία της τέχνης στην Ελλάδα εξέφρασε και η Ράισα, που είναι μόνο 19 χρόνων, και τόνισε: «Στην ελληνική κοινωνία δεν δίνεται η πρέπουσα σημασία στην τέχνη. Είναι ένα μάθημα που θεωρείται δευτερεύον, δεν διδάσκεται στα σχολεία όπως διδάσκεται στο εξωτερικό. Θεωρείται γενικώς υποβαθμισμένο. Υπάρχουν ακόμη στερεότυπα. Καλλιτέχνης στην Ελλάδα είναι ίσον άνεργος, είναι κάποιος που δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει...»

       (  Πηγή  :    ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ  )

Εμείς το βρήκαμε στο http://fokidaedu.blogspot.com