Φλαμένκο στην Ιτέα την Κυριακή με τους Caja Secretas

Flamenco (22-08-10 Ώρα 21:30 πλάζ Miami)

Οι Caja Secretas είναι ένα μουσικοχορευτικό σχήμα το οποίο αντλεί την θεματολογία του από την τέχνη του flamenco και αποτελείται από τα βασικά μέλη του πολύ επιτυχημένου flamenco κουαρτέτου Vuelta Gitana.
Το σχήμα αποτελείται από τους Λυδία Κοκόρια (φλάουτο), Παύλο Σπυρόπουλο (κοντραμπάσο), Γιώργο Ξανθόπουλο (κρουστά), Θωμά Νάτση (flamenco κιθάρα) και Νιόβη Μπένου (χορός).
Έχει παρουσία στην καλλιτεχνική ζωή της Θεσσαλονίκης από το 2000 με σημαντικές ...
εμφανίσεις σε θέατρα και μουσικές σκηνές της πόλης, ηχογραφήσεις και παρουσιάσεις για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο και έχουν συνεργαστεί με σημαντικούς χορευτές και χορογράφους flamenco, όπως η Maria del Transito, o Antonio Jimenez κ.ά.
Το πρόγραμμα των Caja Secretas αποτελείται από κομμάτια και χορογραφίες που αναδεικνύουν τόσο το παλιό ύφος της τέχνης του flamenco όσο και το νέο σύγχρονο στυλ (Nuevo flamenco), σε συνδυασμό με αυτοσχεδιαστικά μέρη τόσο στον χορό όσο και στη μουσική.
Οι εμφανίσεις τους χαρακτηρίζονται από έντονο πάθος και κλίμα μυσταγωγίας. Ένα ταξίδι στον εξωτικό κόσμο της φλαμένκο μουσικής, στους ρυθμούς της οποίας παρασύρουν μαζί τους το κοινό.

Flamenco
Το Φλαμένκο (ισπ. Flamenco) είναι ένας ισπανικός όρος που αφορά ένα είδος μουσικής και χορού ο οποίος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά κατά τον 19ο αιώνα.
Το φλαμένκο ενσωματώνει μια σύνθετη μουσική και πολιτισμική παράδοση. Προήλθε αρχικά από την περιφέρεια της Ανδαλουσίας, όπου αναπτύχθηκε σαν ξεχωριστή υποκουλτούρα με κέντρα τη Σεβίλλη, το Κάδιξ και τη Μάλαγα, στη συνέχεια όμως εξελίχτηκε σε χαρακτηριστικό κομμάτι του πολιτισμού ολόκληρης της Ισπανίας, ενσωματώνοντας και μετασχηματίζοντας λαϊκά μουσικά στοιχεία σε διαφοροποιημένες μουσικές φόρμες και από άλλες περιφέρειες, όπως η Μούρθια κι η Εξτρεμαδούρα.
Είναι γενικότερα παραδεκτό ότι το φλαμένκο δημιουργήθηκε από τη μοναδική συνύπαρξη και μείξη της αραβικής, ανδαλουσιανής, σεφαρδιτικής και τσιγγάνικης κουλτούρας στην περιοχή της Ανδαλουσίας πριν και μετά τη Ρεκονκίστα (Ανακατάληψη), την ιστορική δηλαδή περίοδο κατά την οποία οι Χριστιανοί βασιλιάδες ανακατέκτησαν την Ισπανία από τους Μουσουλμάνους. Χαρακτηριστικό μουσικό όργανο είναι η κιθάρα φλαμένκο.
Όπως αναδύθηκε από τα κατώτερα κοινωνικά επίπεδα της Ανδαλουσίας του εξέλιπε το καλλιτεχνικό κύρος των μορφών τέχνης που αναπτύσσονταν και ήταν δημοφιλή εκείνη την περίοδο στη μεσαία και ανώτερη κοινωνική τάξη. Τα τραγούδια τους είναι κυρίως αυτοσχεδιασμοί που αποτυπώνουν τις διάφορες δυσκολίες που πέρασε ο λαός τους κατά τη διάρκεια των αιώνων. Βασικό στοιχείο της καλλιτεχνικής του μορφής αποτέλεσαν οι Τσιγγάνοι της Ισπανίας, των οποίων η παράδοση ήταν προφορική, συνεπώς τα παραδοσιακά τους τραγούδια περνούσαν από γενιά σε γενιά μέσω των μουσικών τους ερμηνειών στην τοπική κοινότητα.
Γενικότερα, παρατηρείται έλλειψη καταγεγραμμένων ιστορικών στοιχείων σχετικά με το φλαμένκο, καθώς υπήρχε και έλλειψη ενδιαφέροντος από τους ιστορικούς και μουσικολόγους της εποχής. Ό,τι γνωρίζουμε προέρχεται από έναν περιορισμένο αριθμό πηγών, κυρίως από το 19ο αιώνα, καθώς και από σημειώσεις και ταξιδιωτικές εντυπώσεις Ευρωπαίων ταξιδιωτών. Το ενδιαφέρον άρχισε να αυξάνεται κατά τον 20ό αιώνα και από τη δεκαετία του 1980 κι έπειτα ξεκίνησε συστηματοποιημένη και πιο λεπτομερής έρευνα προς αναζήτηση νέων στοιχείων για το μουσικό αυτό είδος.
Όπως και με άλλες πλευρές της ισπανικής τέχνης, έτσι και στο φλαμένκο αναφέρεται ως άμεσα συσχετιζόμενος ο όρος "ντουέντε", ένας από τους πιο δύσκολα μεταφράσιμους, ο οποίος αναφέρθηκε σε μια διάλεξη του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα και συνοπτικά υπονοεί ένα είδος "μαγείας", μυστηριακής δύναμης και ιδιαίτερης ανύψωσης της ψυχής του καλλιτέχνη που ερμηνεύει το χορό ή το τραγούδι.

Προέλευση
Προκειμένου να κατανοήσει κάποιος τις επιρροές και τις συνθήκες από τις οποίες δημιουργήθηκε το Φλαμένκο, θα πρέπει να δώσει προσοχή στην κουλτούρα και τη μουσική παράδοση της Ιβηρικής Χερσονήσου.
Η ίδια η προέλευση του όρου φλαμένκο, συνεπώς και της ιστορίας του, έχει πολλαπλές ερμηνείες. Για παράδειγμα, στην ισπανική γλώσσα, ο όρος αυτός χρησιμοποιούνταν και για τους προερχόμενους από τη Φλάνδρα, κάτι που μπορεί να υποδηλώνει ότι το φλαμένκο έφτασε στην Ισπανία από Φλαµανδούς µετανάστες επί βασιλείας Καρόλου Ε'. Επίσης, ορισμένες εκδοχές δέχονται ως προέλευσή του τη Βόρεια Αφρική, ενώ άλλοι παρατηρούν επιρροές ακόμα κι από τη Βυζαντινή και Ινδική θρησκευτική µουσική.
Πριν την εισβολή των Μουσουλμάνων το 711, η Ισπανία των Βησιγότθων είχε υιοθετήσει το δικό της ξεχωριστό εκκλησιαστικό λειτουργικό, γνωστό ως μοζαραβική λειτουργία, η οποία είχε επιρροές από τη Βυζαντινή μουσική και διατηρήθηκε μέχρι το 10ο ή 11ο αιώνα. Ορισμένες θεωρίες, όπως του Ισπανού κλασικού μουσικού Μανουέλ ντε Φάλλα, συνέδεαν με το φλαμένκο τα μουσικά αυτά ακούσματα και τον αρχαιοελληνικό Δωρικό τρόπο, ο οποίος αποκαλούνταν Φρυγικός. Δυστυχώς, λόγω της μορφής της μουσικής γραφής των Μοζαραβιτικών ύμνων, η θεωρία αυτή δεν έχει αποδειχτεί.
Κατά τη διάρκεια της κατοχής της Νότιας Ισπανίας από τους Μωαμεθανούς, Χριστιανοί, Εβραίοι και Μουσουλμάνοι ζούσαν σε σχετική αρμονία. Τότε έκαναν την εμφάνισή τους και οι πρώτες νομαδικές τσιγγάνικες φυλές της Ισπανίας, οι οποίες πιθανότατα προήλθαν από την περιοχή Παντζάμπ της Ινδίας.
Κατά τη διάρκεια της Επανάκτησης των ισπανικών εδαφών, η Κόρδοβα και η Σεβίλη έπεσαν στης αρχές του 13ου αιώνα, ενώ τελευταία η Γρανάδα το 1492. Έτσι, οι ανεπιθύμητοι πληθυσμοί καταδιώκονταν όλο και πιο νότια, ενώ σε αυτούς προστέθηκαν αργότερα και όσοι ήθελαν να ξεφύγουν από την Ιερά Εξέταση. Η συγχώνευση των Τσιγγάνων (Gitanos στα ισπανικά) με τους Εβραίους, τους Μουσουλμάνους και τους Ανδαλουσιανούς της Νότιας Ισπανίας οδήγησε στη "γέννηση" του φλαμένκο, ενώ η μουσική της Βόρειας Ισπανίας είχε καθαρά κελτικές επιρροές από τους προρωμαϊκούς χρόνους.
Φλαμένκο: το τραγούδι
Αυτό που σήμερα θεωρείται γνήσιο φλαμένκο, το τραγούδι των Τσιγγάνων της Ανδαλουσίας, καθιερώθηκε στα τέλη του 17ου αιώνα. Το παλαιότερο είδος φλαμένκο είναι γνωστό ως Κάντε Χόντο (Cante Jondo): μια ανδρική φωνή, χωρίς συνοδεία οργάνων, διηγείται λυπητερές ιστορίες. Αργότερα προστέθηκε η κιθάρα και ο χορός.
Φλαμένκο: ο χορός
Στα τέλη του 18ου αιώνα, το φλαμένκο άρχισε να παρουσιάζεται σε ταβέρνες με τη συνοδεία κιθάρας, ενώ σύντομα προστέθηκε και ο χορευτής ή η χορεύτρια (ballaor/ballaora). Υπήρχαν επίσης άτομα που έδιναν το ρυθμό είτε με παλαμάκια είτε με χτύπημα των δαχτύλων, ενώ βασικό συστατικό του χορού φλαμένκο αποτελεί ο ήχος από τα πόδια των χορευτών (soniquete) και ο κοφτός βηματισμός τους (zapateado). Ο γυναικείος χορός αναδεικνύει τη χάρη του σώματος και των χεριών.
Κοινωνική αποδοχή και εξάπλωση του Φλαμένκο
Το Φλαμένκο δεν ήταν πάντα αποδεκτό από την συντηρητική άρχουσα τάξη, ίσως εξαιτίας του περιεχομένου των τραγουδιών του, τα οποία είχαν σαν θέμα τους τη βία, τον έρωτα δίχως κοινωνικές συμβάσεις, τη φυλακή κ.ά.
Από το 1850 μέχρι και το 1910 έχουμε τη λεγόμενη Χρυσή Εποχή του Φλαμένκο. Το φλαμένκο μπήκε σε πολλά cafes cantantes, όπου δίνονταν μουσικές παραστάσεις, έχοντας χάσει την κακή του φήμη, και κέρδιζε θαυμαστές από τις πλούσιες και πιο μορφωμένες κοινωνικές τάξεις. Οι συμμετέχοντες ήταν πλέον επαγγελματίες, ενώ γίνονταν διάσημοι και οι κιθαρίστες που συνόδευαν τους χορευτές φλαμένκο, οι οποίοι άρχισαν να επηρεάζονται από ακούσματα κλασικών κομματιών, υιοθετώντας τεχνικές που ενσωμάτωσαν στην παραδοσιακή μουσική. Για κάποιους, η περίοδος αυτή σηματοδοτούσε την εμπορευματοποίηση του παραδοσιακού φλαμένκο, ενώ άλλοι υποστήριζαν ότι με τους επαγγελματίες πλέον χορευτές και μουσικούς δημιουργούνταν υγιής ανταγωνισμός, ο οποίος με τη σειρά του γεννούσε μεγαλύτερη δημιουργικότητα και τεχνική αρτιότητα.
Θεωρείται πως οι χορευτές και οι τραγουδιστές του Φλαμένκο άσκησαν μεγάλη επίδραση σε καλλιτέχνες του 19ου αιώνα, αλλά και στους πρωτοπόρους των καλλιτεχνικών κινημάτων στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα (κυβισμός, ντανταϊσμός, σουρεαλισμός), κάτι που αναδεικνύεται στις μέρες μας μέσω εκθέσεων έργων τέχνης.
Κατά τη δικτατορία του Φράνκο (1936-1973), κυνηγήθηκαν οι πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος, καθώς και μειονότητες της χώρας. Οι Τσιγγάνοι, ωστόσο, της Ανδαλουσίας δεν είχαν τόσο την τύχη ομοεθνών τους στην κυρίως Ευρώπη, το 85% των οποίων βρήκαν το θάνατο στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έτσι, μέσα από την προφορική τους παράδοση συνέχισε να αναπτύσσεται η μουσική κι ο χορός του φλαμένκο.
Με την πάροδο των χρόνων, όταν αναπτύχθηκε και η μουσική τεχνολογία και βιομηχανία, το Φλαμένκο βγήκε εκτός των συνόρων της Ισπανίας κι έγινε γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι, άρχισαν να αναπτύσσονται επιμέρους είδη φλαμένκο, με επιρροές, για παράδειγμα, από τη Λατινική Αμερική και κυρίως την Κούβα, ενώ η επίδραση της τζαζ έφερε και την προσθήκη μη παραδοσιακών οργάνων, όπως το φλάουτο, κρουστά, μπάσο και σαξόφωνο.
Τουριστική εκμετάλλευση και "φολκλόρ"
Κατά το 19ο αιώνα, το φλαμένκο και η συσχέτισή του με τους Ανδαλουσιανούς Τσιγγάνους άρχισε να γίνεται δημοφιλές σε όλη την Ευρώπη μέχρι και τη Ρωσία, με αποτέλεσμα να φτάσουν να γίνουν "απαραίτητο" θέαμα για όποιον ταξίδευε στην Ισπανία. Συνθέτες έγραφαν μουσικά έργα και όπερες με θέματα τσιγγάνικα και φλαμένκο, σύμφωνα με τη δική τους πεποίθηση. Η Ισπανία ταυτίστηκε με τους Τσιγγάνους και το φλαμένκο, προς δυσαρέσκεια των μη-Ανδαλουσιανών Ισπανών. Η τάση αυτή οφείλεται στο γενικότερο ενθουσιασμό που παρατηρούνταν εκείνη την περίοδο στην Ευρώπη σχετικά με φολκλορικές παραδόσεις χωρών.
Στη σύγχρονη Ισπανία, η κυβέρνηση υποστηρίζει το φλαμένκο ως βασικό στοιχείο της τουριστικής ανάπτυξης της χώρας. Το γεγονός αυτό έχει τόσο υποστηρικτές όσο και επικριτές, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το παραδοσιακό φλαμένκο σαν καλλιτεχνική έκφραση πρέπει να αναπτύσσεται και να εντοπίζεται στους αρχικούς θύλακές του, την ισπανική επαρχία, και όχι να καταλήξει "μουσειακό είδος". Επίσης, υπερασπιστές του "γνήσιου φλαμένκο" θεωρούν ότι δεν έχουν όλοι επαρκή γνώση και τεχνική, με αποτέλεσμα να έχουν οδηγήσει στη θεώρηση που πολλοί έχουν για το φλαμένκο ως "φολκλορικό θέαμα".
Μορφές έκφρασης στο φλαμένκο
Βασικά στοιχεία του φλαμένκο είναι το παίξιμο της κιθάρας φλαμένκο (toque), το τραγούδι (cante) και ο χορός (baile).
Κιθάρα
Η κιθάρα φλαμένκο και η όμοιά της σχεδόν κλασική κιθάρα αποτελούν απόγονους του λαούτου. Οι πρώτες κιθάρες πιστεύεται ότι δημιουργήθηκαν στην Ισπανία το 15ο αιώνα. Η παραδοσιακή κιθάρα φλαμένκο είναι φτιαγμένη από ξύλο κυπαρισσιού και ερυθρελάτης, είναι πιο ελαφριά σε βάρος και πιο μικρή σε μέγεθος από την κλασική κιθάρα, κάτι που προκαλεί πιο οξύ ήχο. Επίσης, υπάρχουν διαφορετικές τεχνικές παιξίματος και πρόσθετα μουσικά εξαρτήματα.
Κάντε φλαμένκο
Αρχικό και κύριο στοιχείο του Φλαμένκο ήταν το τραγούδι και όχι ο χορός, σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση. Τα τραγούδια αυτά ακολουθούν αυστηρούς μουσικούς και ποιητικούς κανόνες, ενώ οι στίχοι τους (coplas) μπορούν να αποτελέσουν και μόνοι τους ξεχωριστά ποιήματα, το στυλ των οποίων μιμήθηκαν συχνά Ανδαλουσιανοί ποιητές, όπως ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Το Κάντε Φλαμένκο μπορεί να χωριστεί σε κατηγορίες βάσει πολλών κριτηρίων, όπως για παράδειγμα το ύφος των τραγουδιών. Έτσι, με αυτό το διαχωρισμό, έχουμε το Cante Jondo, το Cante Chico και το ενδιάμεσο Cante Intermedio, που είναι λιγότερο έντονο αλλά πιο "στολισμένο" μουσικά, ωστόσο συγκινητικό και δύσκολο ερμηνευτικά.
Κάντε Χόντο
Είναι γνωστό και ως Canto Grande. Πρόκειται για έντονα μελαγχολικά τραγούδια με θέμα το θάνατο, τα ανθρώπινα βάσανα, την απόγνωση, τη λύπη και το θρησκευτικό αίσθημα. Περισσότερο από κάθε άλλο είδος, θεωρείται ότι σε αυτή τη μορφή τραγουδιού, ο καλλιτέχνης αυτοσχεδιάζοντας ουσιαστικά τραγουδάει από την ψυχή του.
Είδη Κάντε Χόντο αποτελούν η σεγιρίγια, οι σολεάρες, η τονά κι η καρθελέρα.
Κάντε Τσίκο
Κυριολεκτικά σημαίνει μικρό τραγούδι και ασχολείται με πιο "ανάλαφρα" θέματα (έρωτας, φύση, χαρά, ευτυχία, τολμηρό χιούμορ). Υπάρχει συνοδεία του τραγουδιού από κιθάρα φλαμένκο.
Είδη Κάντε Τσίκο αποτελούν η αλεγρία, η μπουλερία και το τάνγκο.
Χορός φλαμένκο
Ο χορός φλαμένκο είναι ιδιαίτερα εκφραστικός για τον χορευτή και είναι χαρακτηριστικός για τις κινήσεις των χεριών και το ρυθμικό χτύπο των ποδιών. Δε βασίζονται σε κάποια χορογραφία, αλλά στον αυτοσχεδιασμό βάσει του ρυθμού (palo). Συχνά χρησιμοποιούνται και καστανιέτες ή βεντάλιες.
Ρυθμοί ("Πάλος") του Φλαμένκο
Στο φλαμένκο υπάρχουν διαφορετικοί ρυθμοί και μουσικά είδη, οι αποκαλούμενοι στα ισπανικά palos, που αριθμούν πάνω από 50, κάποιοι συχνότεροι και κάποιοι πιο σπάνιοι.
Τα τραγούδια του φλαμένκο κατηγοριοποιούνται στα "πάλος" με βάση το ρυθμικό μέτρο τους, την αλληλουχία των συγχορδιών, το ύφος τους, τη μορφή των στροφών, τη γεωγραφική περιοχή από την οποία προέρχονται, καθώς και την απουσία ή όχι χορού/τραγουδιού. Πολλοί καλλιτέχνες του φλαμένκο συνήθως εξειδικεύονταν σε έναν μόνο τύπο φλαμένκο.
Κάποια τραγούδια δεν έχουν συνοδεία χορού, ενώ άλλα χορεύονται είτε από άνδρες είτε από γυναίκες. Η πλειονότητα των "πάλος" χορεύεται σήμερα σε μορφή σόλο, μέχρι σημείου ο,τιδήποτε χορεύεται με περισσότερους από έναν χορευτές, όπως για παράδειγμα οι σεβιγιάνας ή οι ροντένιας, να μη θεωρείται γνήσιο φλαμένκο.

Πηγή: Βικιπαίδεια



Γραφείο Δημάρχου Ιτέας