Εργολάβοι συνειδήσεων

Ο ΒΡΩΜΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΜΕ ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ «ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ»

ΜΕΡΟΣ 1^ο – Οι κανόνες του παιχνιδιού

Πριν μερικές ημέρες, στην εξεταστική επιτροπή για το σκάνδαλο Siemens, μάθαμε όλοι με γλαφυρό τρόπο, αυτό που χρόνια υποπτευόμασταν: ότι η ενημέρωσή μας αποτελεί προϊόν εμπορικών συμφωνιών. Πιο συγκεκριμένα, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Civitas, Γιώργος Φλέσσας, πειθαναγκάστηκε να ομολογήσει -έστω και μέσα από τα δόντια του- ότι η εταιρεία του πληρωνόταν για να «βοηθά» μέσω του δημοσιογραφικού κλάδου στη δημιουργία καλής εικόνας τόσο της Siemens τον καιρό που ξέσπασε το σκάνδαλο,  όσο όμως και του ΔΝΤ τις εβδομάδες που διαμορφωνόταν το μνημόνιο (πριν γίνει νόμος του κράτους).
Το κόλπο της κατευθυνόμενης ενημέρωσης είναι χρόνια δοκιμασμένο στην «ελεύθερη» Δύση και -ως συνήθως- χονδροειδέστατα αντιγραμμένο στην ημέτερη Ανατολή. Κι όμως, παρόλο που επτά στους δέκα Έλληνες δεν εμπιστεύονται τα καθεστωτικά ΜΜΕ (τηλεόραση και εφημερίδες), αυτά συνεχίζουν να κατασκευάζουν αναπόδραστες πραγματικότητες.

Στα πρακτικά της εξεταστικής για τη Siemens, από την ιδιαίτερα αποκαλυπτική κατάθεση του Γ. ...Φλέσσα, ξεχωρίζουν δύο αποσπάσματα:
«…μία πρόσθετη υπηρεσία η οποία μας ζητήθηκε κάποια στιγμή που οι εκπρόσωποι της Τρόικας -μετά την υπογραφή του μνημονίου- θέλησαν να επικοινωνήσουν με τα Μέσα Ενημέρωσης, ήταν να μας αναθέσουν να πάρουμε τηλέφωνα κάποιους δημοσιογράφους και να τους πούμε να πάνε την τάδε ώρα στη «Μεγάλη Βρετάνια» για να τους μιλήσουν οι άνθρωποι του ΔΝΤ. Νομίζω ότι δεχθήκαμε και κάποια άλλα αιτήματα από έντυπα, εφημερίδες και τηλεοράσεις που έλεγαν «κλείστε μας ραντεβού να μιλήσουμε με το ΔΝΤ». Εμείς προωθούσαμε όλα αυτά τα αιτήματα στους ανθρώπους αυτούς -οι οποίοι δεν ξέρω αν ήταν και όλοι του ΔΝΤ ή τι ακριβώς ήταν, γιατί εγώ δεν τους είδα ποτέ- και οι άνθρωποι αυτοί επέλεγαν ποιον θα δουν και πώς θα τον δουν, κάνοντας τις δικές τους επαφές»
Και
«Στα οκτώ χρόνια της συνεργασίας μας με τη SIEMENS νομίζω -δεν είμαι 100% σίγουρος- ότι κάναμε ένα… δεν ήταν media training, απλώς ως τέτοιο το υπολογίσαμε, μία εκπαίδευση σε κάποιους εκπροσώπους της εταιρείας -δεν θυμάμαι τώρα ποιοι ήταν- για να μιλούν στους πελάτες τους, όχι στα media, γι’ αυτό και δεν χρησιμοποιήθηκαν δημοσιογράφοι, απ’ όσο θυμάμαι, αλλά εν πάση περιπτώσει δεν θυμάμαι ακριβώς να σας πω»
Μέσα στις ασυνάρτητες αναφορές στο κακό μνημονικό του κρύβεται όλη η αλήθεια για τις εταιρείες «δημοσίων σχέσεων» που λειτουργούν ως ενδιάμεσοι εταιρειών και των κομμάτων (σ.σ. η Civitas είχε αναλάβει τη Νέα Δημοκρατία ως «επικοινωνιακός σύμβουλος» με τον ίδιο το Φλέσσα σε ρόλο spin doctor), με το δημοσιογραφικό κλάδο. Πρόκειται για μία ακριβοπληρωμένη βιομηχανία παραγωγής ειδήσεων και κατευθυνόμενης πληροφόρησης, η οποία προσαρμόζεται εμβόλιμα στη ροή των ειδήσεων και του σχολιασμού – πάντα με το αζημίωτο.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, κάνοντας μία πρώτη προσέγγιση στα εργαλεία του μηχανισμού παραπληροφόρησης των πολιτών από τα ΜΜΕ. Μίας πολύ οργανωμένης επιχείρησης κατασκευής συνειδήσεων, της οποίας το μέγεθος είναι τέτοιο ώστε να θεωρείται ως ωμή παρέμβαση στη λειτουργία του ίδιου του πολιτεύματος.
Δημιουργία εντυπώσεων (spin): Εδώ συναντάμε εταιρείες PR σαν τη Civitas, οι οποίες αναλαμβάνουν τη στρατηγική και την επικοινωνιακή πολιτική στην προώθηση των προϊόντων (από αναψυκτικά έως πολιτικές ιδεολογίες) των πελατών τους, μέσω των media. Οι εταιρείες PR φέρνουν σε επαφή τον πελάτη με τους δημοσιογράφους του μέσου στο οποίο «παίζει» η διαφήμιση. Η επικοινωνιακή πολιτική αναπτύσσεται μέσω εναλλακτικών μεθόδων προβολής, όπως τα πληρωμένα δημοσιεύματα (advertorials), η προώθηση της ειδησεογραφίας που αφορά την εταιρεία-πελάτη και η ευμενής παρουσίασή στην αρθρογραφία, τα editorials και τα σχόλια των δημοσιογράφων. Τακτικές απολύτως νόμιμες, πλην όμως ελάχιστα ηθικές. Ο ήδη διαβρωμένος δημοσιογραφικός κόσμος γίνεται αποδέκτης μικρών ή και μεγάλων δώρων, ταξιδιών (υποτίθεται για ενημέρωση, αλλά στην πράξη για αναψυχή), ακόμη και προσωπικών εξυπηρετήσεων. Στο τέλος ο δημοσιογράφος καθίσταται πλήρως χειραγωγημένος. Φτάνει σε σημείο να θεωρεί υποχρέωσή του να αναφέρεται θετικά στον φίλο και πελάτη του μέσου στο οποίο εργάζεται (δείτε τη σχετική φωτό της Καθημερινής).
Εδώ αξίζει να αναφερθεί η περίπτωση του Παύλου Τσίμα, ο οποίος όχι μόνο εμφανίζεται στην προσωπική λίστα Χριστοφοράκου με τα -ακριβούτσικα- εταιρικά δώρα της Siemens, αλλά και ομολόγησε -πιεζόμενος από τις αποκαλύψεις- την πολύχρονη φιλία που τον συνδέει με το φυγόδικο «Νο 1» της γερμανικής εταιρείας και τα ποδοσφαιρικά ταξιδάκια στο εξωτερικό με χορηγία της Siemens. Κι όμως, αυτός ο, κατά πολλούς αξιόπιστος, δημοσιογράφος δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να σχολιάζει το σκάνδαλο Siemens, τόσο πριν όσο και αφότου έγινε γνωστή η σχέση του με το Χριστοφοράκο. Παράνομο; Σε καμία περίπτωση. Ανήθικο; Εξαρτάται πού έχει βάλει κανείς τον πήχη της ηθικής του. Αντιδεοντολογικό; Κάργα!

Η περίφημη «γκάφα» της Καθημερινής. Δημοσιογράφοι και εταιρείες σε αγαστή συνεργασία και αλληλοστήριξη.

Μισές αλήθειες: Δεν υπάρχει κανένας λόγος που ένα «σοβαρό» μέσο θα καταφύγει στη διασπορά ψευδών ειδήσεων και τη χοντροκομμένη παραπολιτική. Αρκεί να μην πει όλη την αλήθεια. Αρκεί να κρύψει ή απλώς να αδιαφορήσει για ένα μεγάλο μέρος της. Όλο αυτόν τον καιρό που μεσολάβησε από το «λεφτά υπάρχουν» έως το «δεν υπάρχει σάλιο», όλες οι μεγάλες εφημερίδες, κανάλια και ραδιόφωνα, πρόβαλαν αποκλειστικά την «αλήθεια» του μνημονίου και της τρόικας, ανεξαρτήτως μάλιστα της ιδεολογικής ταυτότητας που πλασάρουν στο κοινό τους. Κανείς δεν ασχολήθηκε με τη μεγαλειώδη μετεκλογική κωλοτούμπα του ΠΑΣΟΚ, η οποία αναμφίβολα πρέπει να καταγραφεί ως η μεγαλύτερη πολιτική απάτη στην ιστορία της Νεότερης Ελλάδας. Αντιθέτως, οι μεγαλοδημοσιογράφοι πλάσαραν τη λογική του μονόδρομου με απίστευτη προσήλωση (αλλά και ψευδοκριτική πάντα ματιά για ξεκάρφωμα), εκτοπίζοντας και συκοφαντώντας κάθε άλλη εναλλακτική (εννοείται αριστερόστροφη).
«Οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς μπορούν να γράψουν Ιστορία, δείχνοντας τον δρόμο για μια μεγάλη εθνική συνεννόηση που θα βάλει τέλος στα λαϊκιστικά τερατουργήματα της μεταπολίτευσης, θα βάλει όρια στην καταστροφική μανία των επαγγελματιών της διαμαρτυρίας και θα χτίσει ένα νέο ευρωπαϊκό κράτος.
Ο κ. Παπανδρέου έκανε το λάθος να μη βάλει ποτέ «πλάτη» όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Αν το είχε κάνει, ίσως να είχε κληρονομήσει μια λιγότερο απελπιστική κατάσταση. Τώρα όμως έχει την ευκαιρία να κάνει υπερβάσεις, ενώ και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης οφείλει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Εδώ δεν υπάρχει περιθώριο κέρδους για ένα κόμμα ή έναν πολιτικό. Είτε θα αλλάξουν μαζί τη χώρα είτε θα βουλιάξουν όλοι μαζί.»
Α. Παπαχελάς, Καθημερινή, 2 Μαϊ 2010
Δεκάδες οικονομολόγοι, καθηγητές πανεπιστημίου, Έλληνες και ξένοι, έκρουαν έγκαιρα τον κώδωνα του κινδύνου για τον εκτροχιασμό στο νεοφιλελευθερισμό, επιχειρώντας να διερευνήσουν τις εναλλακτικές προτάσεις για έξοδο από την κρίση. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κανείς δε βρήκε το δρόμο προς τα κανάλια ή τα μεγαλύτερα έντυπα του χώρου. Δε χρειάστηκε να φιμωθούν οι φωνές αυτές, ούτε να κυνηγηθούν οι «αιρετικοί» που τις εξέφραζαν («δημοκρατία» έχουμε άλλωστε). Αρκούσε η πλήρης αδιαφορία για αυτήν την αλήθεια. Πολύ χτυπητή η περίπτωση της εκπομπής των Λυριτζή-Οικονόμου στο ραδιοφωνικό Σκάι (18/6/2010). Όταν ενημερώθηκαν οι σχολιαστές από ακροατή της εκπομπής για την ομιλία οικονομολόγων στα πλαίσια της πρωτοβουλίας «Παύση πληρωμών – έξοδος από το ευρώ», ο Λυριτζής κατηγόρησε την άποψη ως «συνωμοσιολογική» και ισχυρίστηκε ότι το θέμα είναι πολύ σοβαρό για απλοϊκές προσεγγίσεις. Εννοείται ότι, πέρα από το σχόλιο του δημοσιογράφου του Σκάι, ουδεμία άλλη αναφορά έγινε στην ομιλία αυτή.
Τεχνική «καρότο και μαστίγιο»: Όμως είναι ευρύτερα γνωστό «ο δημοσιογράφος ελέγχει την εξουσία». Τα ιδιωτικά ΜΜΕ αντιμετωπίζουν το ρήμα «ελέγχω» με την ετυμολογική του σημασία. Στην κυριολεξία ελέγχουν την εξουσία με το σκεπτικό ότι της τραβούν το αυτί όταν αυτή κατά λάθος κινηθεί έξω από τη ρότα που της έχουν χαράξει. Έτσι, ενώ δεν πρόκειται να παρακολουθήσουμε -ανεξαρτήτως κυβέρνησης- μία σοβαρή, αιχμηρή και επιθετική συνέντευξη κυβερνητικού πολιτικού, ταυτόχρονα επιλεγμένα ονόματα και στελέχη θάβονται εν μία νυκτί από τους ίδιους δημοσιογράφους που έως την προηγούμενη ημέρα τους «χάιδευαν». Γνωρίζοντας ότι το μνημονικό του θεατή-καταναλωτή είναι ανήμπορο μπροστά στο χάος της μασημένης πλην αλληλοαναιρούμενης πληροφορίας, οι δημοσιογράφοι «κύρους» (δηλαδή οι ακριβοπληρωμένες γραφίδες σε ρόλο think tank του ιδιοκτήτη του μέσου), μπορούν να αλλάξουν γνώμη αστραπιαία, εφόσον το επιτάσσει το καθήκον (δηλαδή η γραμμή του εργοδότη). Τυπικό παράδειγμα, ο μέντορας της παιδικής αρθρογραφίας που απευθύνεται στην ενήλικη ημιμαθή και απολίτικη μάζα, Γιάννης Πρετεντέρης. Αυτός ο κήνσορας της τρόικας δεν έχει κανένα απολύτως ενδοιασμό να γυρίσει τούμπα τη λογική του μονόδρομου που ο ίδιος ευαγγελιζόταν.
Τον περασμένο Απρίλιο θεωρεί το ΔΝΤ αναπόφευκτο και μάλιστα με υπευθυνότητα όλων των Ελλήνων:
«Το πρόβλημα δεν είναι αν το ΔΝΤ αποτελεί μονόδρομο. Ενδεχομένως αποτελεί. Το πρόβλημα είναι τι κάναμε για να τον αποφύγουμε. Ε, λοιπόν, όχι μόνο δεν κάναμε τίποτα αλλά μόνοι μας τον καταστήσαμε αναπόφευκτο.»
Γ. Πρετεντέρης, Τα Νέα, 19 Απρ 2010
Πριν λίγες ημέρες όμως, χαρακτηρίζει ανεύθυνη την κυβέρνηση για την υπογραφή του μνημονίου, ομολογώντας ότι καμία εναλλακτική δε διερευνήθηκε σοβαρά (αλήθεια; από ποιον;):
«Αναρωτιέμαι αν οι κυβερνητικοί αρµόδιοι τα αναλογίστηκαν αυτά όταν υπέγραψαν το Μνηµόνιο µε την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ ή όταν το έκαναν νόµο του κράτους. Αν είχαν, δηλαδή, πλήρη επίγνωση της παρέµβασης που αναλαµβάνουν να κάνουν στην ελληνική κοινωνία.
Αν είχαν επίγνωση, απορώ πώς δέχτηκαν να αναλάβουν τέτοιες υποχρεώσεις.
Αν δεν είχαν επίγνωση, τότε απορώ πώς ανέλαβαν υποχρεώσεις τις οποίες είτε δεν γνώριζαν, είτε δεν κατανοούσαν.
Διότι η λογική του µονόδροµου δεν είναι δικαιολογία, είναι επιλογή. Η Ελλάδα υποχρεούται τώρα να πάρει τα συγκεκριµένα µέτρα όχι επειδή δεν υπάρχουν ή δεν υπήρχαν άλλες επιλογές (αυτό δεν µου φάνηκε να το διερεύνησε σοβαρά κανένας…) αλλά επειδή αυτά ακριβώς τα µέτρα δεσµεύτηκε να εφαρµόσει.»
Γ. Πρετεντέρης, Τα Νέα, 18 Ιουν 2010

Είναι φανερό ότι η «μονοκρατορία ΠΑΣΟΚ» τρώει γρήγορα τα ψωμιά της για τα φερέφωνα της εξουσίας όπως το Συγκρότημα Λαμπράκη και το Mega Channel. Έτσι λοιπόν ψήνεται ένα πιο συνεργατικό σχήμα «εθνικής συννενόησης» (άρα εντελώς απολίτικο και ανήμπορο στις εξωτερικές πιέσεις λόγω ευαίσθητων ισορροπιών). Παπαγαλάκια όπως ο Γιάννης Πρετεντέρης αναλαμβάνουν νέα εργολαβία. Εκεί που υπήρχε καρότο για την κυβέρνηση Παπανδρέου, τώρα έρχεται μαστίγιο.
Αντίστοιχη τακτική χειραγώγισης χρησιμοποιείται όμως και προς τα κάτω, δηλαδή τον τηλεθεατή/αναγνώστη/καταναλωτή. Από τη μία η κατατρομοκράτηση του πληθυσμού για ένα μέλλον που δεν εξηγείται αναλυτικά από κανέναν, παρά μόνον «ζωγραφίζεται» με εντελώς αρνητικές εκφράσεις όπως «χρεωκοπία», «οικονομική καταστροφή», «απομόνωση», «αδυναμία πληρωμών» κ.λπ.  Από την άλλη το γλείψιμο του «ανήμπορου», «φτωχού», «καταφρονεμένου», «εργάτη», «μικροέμπορου», «συνταξιούχου». Ταυτόχρονα η διάχυση της ευθύνης επί δικαίων και αδίκων, ώστε να πιστέψει και ο τελευταίος Έλληνας ότι μόνος του έφερε το ΔΝΤ ακόμη κι αν απλώς έχει κάνει χρήση πιστωτικής κάρτας τα τελευταία δέκα χρόνια. Έτσι το μέσο, από τη μία γίνεται αρεστό στον πελάτη και από την άλλη αντιμετωπίζεται ως ο κάτοχος της «Λυδίας Λίθου» για όλα τα ανυπέρβλητα προβληματα που θα βυθίσουν τη χώρα στο ζόφο και την καταστροφή. Οποιαδήποτε πρόταση κι αν σερβιριστεί θα καταναλωθεί άμεσα. Αρκεί να μυρίζει ωραία και να έχει όμορφο περιτύλιγμα.
Ξεκάρφωμα: Το ιδιωτικό μέσο ενημέρωσης δεν παύει να είναι πάνω από όλα εταιρεία. Και ως εταιρεία ωφείλει να διευρύνει μονίμως το πελατολόγιό της. Είναι ίσως ο μοναδικός λόγος που σπρώχνει τα ΜΜΕ να προβάλουν και τη «διαφορετική άποψη». Ακόμη κι εκείνη που ενδεχομένως θα μπορούσε να βλάψει τα συμφέροντά της. Το μόνο που πρέπει να κάνει πριν τη σερβίρει είναι να την αδρανοποιήσει. Μία τέτοια περίπτωση αδρανοποίησης παρέχουν οι σατιρικές εκπομπές. Τι να θέλει άραγε ένας δηλωμένος κομμουνιστής όπως ο Θύμιος Καλαμούκης στο καταφανώς δεξιό Σκάι; Χωρίς να υποτιμώ στο ελάχιστο τον μεγαλύτερο σατιρικό παραγωγό των τελευταίων χρόνων, ο εκτονωτικός ρόλος της σάτιρας λειτουργεί αντίστροφα για την αλήθεια που εκπροσωπεί. Δίπλα σε μία «σοβαρή» δεξιά αρθρογραφία, η «αριστερή» σάτιρα στην πράξη υποστηρίζει την πρώτη. Εκτονώνει τα πάθη του θεατή/ακροατή και διοχετεύει ανώδυνα την οργή του απέναντι στο εκάστοτε καθεστώς. Δεν περνάει όμως πολιτική γραμμή και σίγουρα δεν ισορροπεί από πλευράς πλουραλισμού το χαρακτήρα του μέσου. Οι λιγοστοί αρθρογράφοι της «άλλης άποψης», όπως για παράδειγμα ο Άρης Χατζηστεφάνου, εκτοπίζονται είτε σε ολιγόωρες ραδιοφωνικές εκμπομπές δευτερεύουσας σημασίας, είτε σε μονόστηλα εφημερίδων. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο επιχειρηματίας της ενημέρωσης μπορεί άνετα να υποστηρίζει (ψευδώς) ότι εξυπηρετεί τον πλουραλισμό και την ελευθερία της άποψης.
Δεν υπάρχει κακή δημοσιότητα: Το περίφημο ρητό «There is no such thing as bad publicity except your own obituary» («Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως κακή δημοσιότητα, εκτός από τη νεκρολογία σου», Brendan Behan, 1923-64, Ιρλανδός συγγραφέας) ήδη χρησιμοποιείται -ειδικά στην ελληνική τηλεόραση- κατά κόρον. Μπορεί ο Ψωμιάδης με τη μάσκα πάνω στο άλογο να προκαλεί το γέλιο ακόμη και στους ψηφοφόρους του. Μπορεί επίσης ο αντιπαθής Καρατζαφέρης να φέρνει σε μεσήλικα χιμπατζή πίττα στα αναβολικά. Μπορεί τέλος ο Λοβέρδος να θυμίζει παρωδία φωσκολικού μελοδράματος. Ωστόσο όλοι τους «παίζουν» μονίμως στο γυαλί. Όλες τις ώρες της ημέρας, σε όλες τις συχνότητες. Το αποτέλεσμα είναι κοινό: ο θεατής-ψηφοφόρος την κρίσιμη ώρα των επιλογών ανακαλεί εκείνο που έχει συνηθίσει να βλέπει μονίμως.
O μύθος της ελεύθερης (ιδιωτικής) ενημέρωσης
Το κρατικό μέσο ενημέρωσης έχει έναν «εργοδότη» διακριτό και γνωστό στο κοινό, άρα και μία γραμμή πληροφόρησης, εξίσου διακριτή και γνωστή. Στο ιδιωτικό μέσο ενημέρωσης, ο θεατής/αναγνώστης/ακροατής είναι δύσκολο να διακρίνει την υπαρκτή γραμμή, ακριβώς διότι δε γνωρίζει το ιδιοκτησιακό καθεστώς και τα συμφέροντα που αυτό εξυπηρετεί. Στην πράξη, η ιδιωτική προπαγάνδα είναι πολλαπλά ανεξέλεγχτη και επιζήμια, χρησιμοποιώντας μάλιστα το προσωπείο της «ανεξάρτητης ενημέρωσης», κάτι που ένα κρατικό μέσο είναι σχεδόν ακατόρθωτο να ισχυριστεί ότι παρέχει. Θεωρητικά, ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης θα μπορούσε να λειτουργήσει προς ώφελος της πραγματικής πληροφόρησης, αν και πάλι θα ήταν υποχρεωτική η αυξημένη κριτική ικανότητα του κοινού. Στην ελληνική πραγματικότητα όμως αυτή η θεωρία μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να αντιμετωπίζεται. Κι αυτό διότι τα ΜΜΕ βρίσκονται στα χέρια ελάχιστων ιδιοκτητών και μάλιστα από δύο πολύ συγκεκριμένα και πανίσχυρα λόμπι: τα δημόσια έργα και τη ναυτιλία, δηλαδή τους μεγαλοκατασκευαστές και τους πλοιοκτήτες. Το μεν πρώτο λόμπι κατεξοχήν κρατικοδίαιτο και το δεύτερο σε καθεστώς πλήρους ασυδοσίας. Με λίγα λόγια οι δύο καλύτεροι φίλοι του (δι)κομματικού κράτους. Κατά συνέπεια, στην Ελλάδα βιώνουμε μία ιδιότυπη «βορειοκορεάτικου» τύπου παραπληροφόρηση, η οποία πηγάζει απευθείας από τα υπουργικά γραφεία και τα κέντρα που εξυπηρετούνται από αυτά τα γραφεία.
Μέρος 2^ο – Από τον Αυριανισμό στον Αλαφουζισμό
Από   sxoliastesxwrissynora.wordpress.com