Υπάρχουν στην αριστερά δυνάμεις που όταν τους λέμε τα περί εξάρτησης της χώρας και πως άλλοι αποφασίζουν για το τι θα αποφασιστεί και τι όχι διαμαρτύρονται και ισχυρίζονται πως έτσι ...απαλλάσουμε την κυβέρνηση από τις ευθύνες της! Οι κυβερνητικοί από την άλλη, ειδικά αυτός ο Λοβέρδος είναι απίθανος με το τρόπο που το παίζει ...δυστυχισμένος, παριστάνουν τους κακομοίρηδες και πως δε μπορούν να κάνουν αλλιώς, τα ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν ότι δίνουν μάχες οι κυβερνητικοί για να μετριάσουν τις επιπτώσεις από τα μέτρα που μας επιβάλουν το ΔΝΤ και η ΕΕ, τόση εθνική ανεξαρτησία δηλαδή.Χθες λοιπόν, εκεί που τις προηγούμενες μέρες οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ μας διαβεβαίωναν ότι αυτοί απλώς αποδέχονται αυτά που τους προτείνει η κυβέρνηση, τώρα στείλαν ραπόρτο ότι δεν είναι ικανοποιημένοι με τα μέτρα αυτής της ανεξάρτητης κυβέρνησης και αξιώνουν να μην υπάρχει τίποτα που να ...θυμίζει υποχώρηση.
Οπότε μετά το διάλειμα της σκανδαλολογίας αρχίσαμε πάλι τα περί πιέσεων από τους "σωτήρες" και τι να γίνει, προκειμένου... να σωθεί η χώρα θα ξαναϋποχωρήσουμε! Θα ξαναβγάλει έρπη ο "Τζέφρι" θα ξαναπάθει το στομάχι του Λοβέρδου αλλά δεν γίνεται αλλιώς, τι να κάνουμε! Και δώστου πάλι Βατοπέδι και υπουργοί μπλεγμένοι στα σκάνδαλα μπας και ικανοποιηθούμε με τη "διαπόμπευση" και τυχόν "τιμωρία" των "υπεύθυνων" για τα χάλια μας.
Επειδή λοιπόν γίνεται αλλιώς, και ο λαός μας το έδειξε με τις τελευταίες απεργίες και συγκεντρώσεις θα πρέπει να συνεχίσει να το δείχνει πιο συχνά και πιο συνεχόμενα, δεν αρκούν οι κάθε δεκαπέντε μέρες απεργίες ή συγκεντρώσεις. Οι ευθύνες της αριστεράς είναι μεγάλες. Δυστυχώς το ΚΚΕ, μετά την επίδειξη δύναμης που έκανε το τελευταίο διάστημα έπιασε τα όρια του και άρχισε τις πορείες στη Πειραιώς προς το ...Θησείο, έχοντας τη συμπαράσταση του ΣΥΡΙΖΑ που τράβηξε τα ίδια πέρυσι. Τους τράβηξε τα αυτιά το σύστημα δηλαδή και αυτοί συμμορφώνονται. Αυτός ο τελευταίος περνάει και τη δική του κρίση ψάχνοντας να βρει τη πιο ..πιασάρικη κυβερνητική πρόταση (αριστερή πάντα!). Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ενώ έχει αποδείξει πως όταν θέλει μπορεί να κινητοποιήσει κόσμο και να ξεπεράσει της ηγεσίες του συμβιβασμένου συνδικαλισμού το ρίχνει σε περισπούδαστες αναλύσεις για το ...χρέος που πάντως δεν το αναγνωρίζει! Και όλοι μαζί καταλήγουν σε ...αντικαπιταλιστικές προτάσεις τύπου Τσάβες ή Μοράλες. Σε διάφορες παραλλαγές δηλαδή, άλλες πιο "δεξιές" και άλλες πιο "αριστερές" της "λαϊκής οικονομίας και εξουσίας".
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο που αγωνιστές όλων των τάσεων της αριστεράς αναρωτιούνται πως μπορούμε να πάμε μπροστά και να ανταπεξέλθουμε σε αυτή την ολομέτωπη επίθεση του συστήματος με αυτή την αριστερά, με τον τρόπο του ο καθένας.
Να κινηθούμε σύντροφοι και συναγωνιστές που αναρωτιόσαστε, επίμονα, στις γειτονιές, στις σχολές στις δουλειές μας παντού, όπου μπορούμε να μαζικοποιηθούν τα σωματεία και να ζωντανέψουν, όπου όχι να δημιουργηθούν επιτροπές αγώνα κατά της επίθεσης. Να δημιουργηθούν ή να δραστηριοποιηθούν οι επιτροπές και πρωτοβουλίες στις γειτονιές με πιο έντονο ρυθμό επιδιώκοντας και αυτών τη μαζικοποίηση με ουσιαστική συμμετοχή του κόσμου που απευθύνονται. Οι δυσκολίες πολλές, το έδαφος όμως είναι εύφορο και αυτό δεν είναι άλλο από την οργή του λαού που δε "μασάει" ούτε από χρέη ούτε σκάει για υπεύθυνες προτάσεις. Η δυνατότητα για κοινή δράση υπάρχει, η βάση για συμφωνία δε μπορεί να είναι η οποιαδήποτε πρόταση προοπτικής αλλά η ανάγκη που όλοι αναγνωρίζουμε για απόκρουση των μέτρων και ανατροπή τους, να βγει ο κόσμος στους δρόμους, να πιστέψει ότι μπορεί να υπερασπιστεί και να επιβάλει τα δικαιώματά του και τότε θα λυθούν και οι διαφορές της αριστεράς. Θα τις λύσει ο ίδιος ο λαός. Το πρόβλημα της αριστεράς δεν θα λυθεί στα γραφεία ούτε με τα πέρα-δώθε στα διάφορα "ενωτικά" σχήματα, θα λυθεί στο δρόμο. Η νέα αριστερά, το νέο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, θα προκύψει από την ίδια την ανάγκη του λαού, της εργατικής τάξης, να πάρει τη τύχη του στα χέρια του. Και τότε θα ξεπεραστούμε όλοι γιατί θα έχει προκύψει αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη. Η ευθύνη της αριστεράς στις μέρες μας είναι να στηρίξει και να γονιμοποιήσει τις διαθέσεις του λαού. Αριστερό σήμερα είναι η κοινή δράση με βάση αυτά που συμφωνούμε, χωρίς προαπαιτούμενα, ανοιχτά και ξάστερα ο καθένας με την άποψή του μπροστά στο λαό που όλοι ισχυριζόμαστε ότι υπηρετούμε.
Ο κόσμος είναι εδώ, η Αριστερά που βρίσκεται;
Η Γενική απεργία της 20ης Μαΐου είχε μεγάλη επιτυχία όπως και η συμμετοχή του κόσμου στις συγκεντρώσεις και στις πορείες, παρόλο ότι δεν λειτουργούσαν στην Αθήνα το μετρό και τα λεωφορεία. Ο όγκος του συλλαλητηρίου πλησίαζε τα 2/3 αυτού που είχε γίνει στις 5η Μάη. Τα μαγαζιά στο κέντρο ήταν κλειστά σε μεγαλύτερο ποσοστό από ότι στις 5 Μάη. Σε αυτή την κινητοποίηση παρουσιάστηκαν μερικά ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά που θα θέλαμε να τα επισημάνουμε.
Ο κόσμος κυκλοφορούσε περισσότερο από άλλες φορές έξω από κομματικές στοιχήσεις. Αυτό καταγράφεται και στα συνθήματα που φώναζε. Η συμμετοχή της νεολαίας ήταν περιορισμένη, όμως ήταν μεγάλη και μαχητική η συμμετοχή σωματείων και ομοσπονδιών που στηρίζουν την ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Από τα μπλοκ αυτών των σωματείων ακούστηκαν συνθήματα ενάντια στις συνδικαλιστικές ηγεσίες τους και ενάντια στο πολιτικό σύστημα. Τα μαζικά χαρακτηριστικά αυτού του γεγονότος τρόμαξαν τους διάφορους Πρετεντέρηδες και τους έκαναν να αναρωτιούνται στα βραδινά δελτία ειδήσεων ποιοι είναι αυτοί που βρίζουν την βουλή και τα έχουν βάλει με το πολιτικό σύστημα συνολικά. Οι ιστορίες για προβοκάτορες αυτή την φορά ήταν πιο μετρημένες...
Και αυτή η κινητοποίηση ανέδειξε την αδυναμία της Αριστεράς να καλύψει πολιτικά το κενό που δημιουργεί η κρίση του δικομματισμού. Αυτή η αδυναμία καταγράφηκε και στις φοιτητικές εκλογές, όπου οι δυνάμεις του ΚΚΕ παρουσίασαν μια μικρή πτώση στους ψήφους τους ενώ οι υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς απλώς διατήρησαν τα κουκιά τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου