Θα ήθελα επιγραμματικά να αναφέρω δύο τρία στοιχεία των γεγονότων των ημερών του 1886. Γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία του εργατικού κινήματος. Οι ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και η θέσπιση του οχτάωρου ήταν οι βασικές αιτίες που περί τις 100.000 εργάτες των εργοστασίων του Σικάγο βγήκαν στους δρόμους με πρωτοστάτη τον Albert Parsons. Συμπλοκές που διήρκεσαν ημέρες με βόμβες και οπλοπολυβόλα και το αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν αρκετοί αστυνομικοί και εργάτες και ακόμη περισσότεροι να τραυματιστούν. Σε παγκόσμια ημερίδα που διοργανώθηκε στο Παρίσι λίγα χρόνια αργότερα, θεσπίστηκε η 1η Μαϊου ως ημέρα μνήμης και είναι ημέρα απεργίας και όχι αργίας. Στην Ελλάδα γνωστά είναι τα επεισόδια της Πρωτομαγιάς το 1936 στα καπνεργοστάσια της Θεσσαλονίκης από τα οποία εμπνεύστηκε ο Γιάννης Ρίτσος και έγραψε τον «Επιτάφιο».
Δεν θέλω να κάνω παραλληλισμούς του σήμερα και του τότε, να αναφέρω επιτεύγματα ή και υπερβολές του εργατικού κινήματος, θέλω απλώς να σας προβληματίσω για την επέτειο αυτή ιδιαίτερα λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων που βιώνουμε.
Εκατό και πλέον χρόνια μετά τα γεγονότα του Σικάγο, το 8ώρο καταστρατηγείται, η ανεργία ... παίρνει διαστάσεις λαίλαπας και τα σπασμένα των κυβερνήσεών μας, καλείται να πληρώσει ο εργαζόμενος και το ίδιο το πολιτειακό μας σύστημα που περισσότερο από κάθε άλλη φορά κλυδωνίζεται επικίνδυνα.΄Ηθικά και πρακτικά.
Οι ματωμένες Πρωτομαγιές πρέπει να στέλνουν κυρίως το μήνυμα της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, του αγώνα για μια άλλη κοινωνία. Δεν μπορούμε να σωθούμε από την κρίση αν δεν φτάσουμε στην ανατροπή. Γιατί πολλοί "βολεμένοι", πίσω από δήθεν συνδικαλιστικά κινήματα εξυπηρετούν τους σκοπούς τους και εκμεταλλεύονται τις κατά καιρούς εργατικές κινητοποιήσεις για ατομική προβολή. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι πρόεδροι μεγάλων συνδικαλιστικών φορέων μεταπήδησαν στην πολιτική και ξέχασαν από που ξεκίνησαν.
Σας παραθέτω αποσμάσματα από το ποίημα του Ρίτσου για το οποίο είχαμε αφιερώσει πολλές ώρες στο Λύκειο με την Κα Παπαδοπούλου (μακάρι να έβλεπε κάπου το site και να έβλεπε ότι οι κόποι της δεν πήγαν χαμένοι και ότι κάτι μας έμεινε από το ατέλειωτο κήρυγμά της) και που το ποίημα αυτό αποτέλεσε αιτία για την στροφή του Ρίτσου στην ποίηση :
Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου,
πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου,
πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω
καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;
Γιόκα μου, ἐσὺ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου,
Ποὺ μάντευες τί πέρναγα κάτου ἀπ᾿ τὸ τσίνορό μου,
τώρα δὲ μὲ παρηγορᾶς καὶ δὲ μοῦ βγάζεις ἄχνα
καὶ δὲ μαντεύεις τὶς πληγὲς ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα;
Πουλί μου, ἐσὺ ποὺ μοῦ ῾φερνες νεράκι στὴν παλάμη
πῶς δὲ θωρεῖς ποὺ δέρνουμαι καὶ τρέμω σὰν καλάμι;
Στὴ στράτα ἐδῶ καταμεσὶς τ᾿ ἄσπρα μαλλιά μου λύνω
καὶ σοῦ σκεπάζω τῆς μορφῆς τὸ μαραμένο κρίνο.
Φιλῶ τὸ παγωμένο σου χειλάκι ποὺ σωπαίνει
κι εἶναι σὰ νὰ μοῦ θύμωσε καὶ σφαλιγμένο μένει.
Δὲ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγὼ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγω
καὶ στὰ βυζιὰ ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω.
II
Κορώνα μου, ἀντιστύλι μου, χαρὰ τῶν γερατειῶ μου,
ἥλιε τῆς βαρυχειμωνιᾶς, λιγνοκυπάρισσό μου,
Πῶς μ᾿ ἄφησες νὰ σέρνουμαι καὶ νὰ πονῶ μονάχη
χωρὶς γουλιά, σταλιὰ νερὸ καὶ φῶς κι ἄνθο κι ἀστάχυ ;
Μὲ τὰ ματάκια σου ἔβλεπα τῆς ζωῆς κάθε λουλούδι,
μὲ τὰ χειλάκια σου ἔλεγα τ᾿ αὐγερινὸ τραγούδι.
Μὲ τὰ χεράκια σου τὰ δυό, τὰ χιλιοχαϊδεμένα,
ὅλη τη γῆς ἀγκάλιαζα κι ὅλ᾿ εἴτανε γιὰ μένα.
Νιότη ἀπ᾿ τὴ νιότη σου ἔπαιρνα κι ἀκόμη ἀχνογελοῦσα,
τὰ γερατειὰ δὲν τρόμαζα, τὸ θάνατο ἀψηφοῦσα.
Καὶ τώρα ποὺ θὰ κρατηθῶ, ποὺ θὰ σταθῶ, ποὺ θἄμπω,
ποὺ ἀπόμεινα ξερὸ δεντρὶ σὲ χιονισμένο κάμπο;
Γιέ μου, ἂν δὲ σοὖναι βολετὸ νἀρθεῖς ξανὰ σιμά μου,
πᾶρε μαζί σου ἐμένανε, γλυκειά μου συντροφιά μου.
Κι ἂν εἶν᾿ τὰ πόδια μου λιγνά, μπορῶ νὰ πορπατήσω
κι ἂν κουραστεῖς, στὸν κόρφο μου, γλυκὰ θὰ σὲ κρατήσω.
www.elea-fokidos.gr
elaiafokidos@yahoo.gr
Σας ευχαριστώ
Γιώτα Γεροδήμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου