To καλύτερο μέλι, μια ιστορία μελιού απο το Κροκύλειο Δωρίδας .

Για τους φίλους μελισσοκόμους βρήκαμε και παρουσιάζουμε κάποια άρθρα που προέρχονται από κάποιες μελισσοκομικές προσπάθειες που έγιναν απο τον Κώστα Κουστούκο στην Φωκίδα.

To ελεύθερο πενταράκι, ήταν ένα μελίσσι που υπολογίζω οτι γεννήθηκε την πρωτομαγιά του 2009.
Ηταν ένας αφεσμός που μπήκε σε μια άδεια κυψέλη και έζησε στο Κροκύλειο Δωρίδας, απο τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβρη, που το έφερα στην Αθήνα.
Σε υψόμετρο της τάξεως των 800 μέτρων, είχε την ευκαιρία σε αυτή την περίοδο να δει έλατο, "δένδρα," δηλαδή βελανιδιές και δρυς, κισσό, ρίγανη και διάφορα άλλα άνθη που ζουν στην περιοχή. Το ομορφότερο και κυριότερο χαρακτηριστικό του είναι οτι στο διάστημα αυτό, ανοίχτηκε απο μελισσοκόμο 2-3 φορές.Ολες χωρίς τη χρήση καπνου και για ελάχιστο χρόνο.
Κατα τη μεταφορά του στην Αθήνα οι δυο κερήθρες που είχαν μέλι κατέρρευσαν, αλλα δεν με ανχώσαν καθόλου. Ότι εργασία έκανα στο μελίσσι ακόμα κι εδώ έγινε χωρίς καπνό και αποκόμισα μόλις ένα ... κέντρισμα. (Αυτό είναι μια αξιόλογη παρατήρηση, οτι τα μελισσια που έχω στη φωκίδα είναι ασύλληπτα ηρεμα και δεκτικά σε κάθε είδους ενόχληση απο μένα).

Η κατάρρευση δε με στεναχώρησε, γιατι με "ανάγκασε" να τρυγήσω το συγκεκριμένο, ελαχιστο μέλι. Το έστυψα και το στράγγισα προσεκτικά, όχι σε μελιτοεξαγωγέα προφανώς, αλλα στο χέρι και το αποτέλεσμα ηταν μοναδικό.

Mόλις 250 γρ μέλι που θα το έλεγα "αγριόμελο". Δεν είχε καμια παρέμβαση ή ενόχληση από άνθρωπο. Στους 4- 5 μήνες που αποθηκεύτηκε, δεν το είδε το φως δεν το έπιασε χερι και δεν ακούμπησε παρα μόνο 100% φυσική κερήθρα που έχτισαν ελευθέρα οι εργάτριες του. Δεν καπνίστηκε και διατήρησε μια γευση αρκετα διαφορετική απο οτιδειποτε άλλο έχω φαεί. Μπορει να φταιει αποκλειστικά και μόνο ότι είναι από φυτά που δεν είχα ξαναφαει, όπως οι δρυς, αλλα σιγουρα το οτι δεν εχει περάσει από πανο του καπνος γίνεται αντιληπτό.

Ειναι πολύ πιο σκουρο. Μου ειπαν οτι για αυτο ευθύνεται το γεγονός οτι στύφτηκε με το χερι και οτι ετσι παίρνει χρώμα απο την κερήθρα. Ειναι ομως λάθος, γιατι και το μελι που είναι διπλα του στις φωτογραφίες στημένο με το χέρι είναι και ειναι κατάξανθο.

Η γεύση του είναι βαρια και ξύλινη. Στο τελος αφήνει ένα άρωμα σαν αυτο του ρεικιου.
Αν όχι το νοστιμότερο, ηταν το πιο ενδιαφέρον μελι που εχω φαει μεχρι στιγμης και ειναι αυτό που έλεγα στο προηγούμενο post. To καλυτερο μελι.
Από bees.gr l