Ελεύθερη αγορά με κοινωνική δικαιοσύνη γίνεται;

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΜΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ

Η συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό ήταν αποκαλυπτική. Όχι γι' αυτά που είπαν ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς, αλλά γι' αυτά που δεν είπαν.

Και οι δύο μάς γέμισαν με αριθμούς, στατιστικές, λογιστικές ταχυδακτυλουργίες. Τσακώθηκαν για το αν το έλλειμμα και το χρέος είναι δημιουργήματα του ΠΑΣΟΚ ή της Ν.Δ. Μίλησαν με επικοινωνιακή ρητορική για πράσινη και μπλε ανάπτυξη, κοινωνική δικαιοσύνη, εθνικά σχέδια σωτηρίας και άλλα βαρύγδουπα πράγματα που προτείνουν, αλλά μία λέξη δεν πρόφεραν και οι δύο: εργασία. Ένα πράγμα δεν είχαν το πολιτικό θάρρος να ομολογήσουν: Με τις οικονομικές πολιτικές που προτείνουν και οι δύο, η ...... εργασία θα είναι όλο και πιο πολύ είδος εν ανεπαρκεία.

ΠΟΙΟΣ είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των συνταγών σωτηρίας της οικονομίας που προτείνουν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.; Διαθέτουν δισ. ευρώ (που προέρχονται από μείωση μισθών και συντάξεων, κατάργηση του κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου και από μια σκληρά ταξική φορολόγηση των μισθών) για να στηρίξουν τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις, αδιαφορώντας για τις θέσεις εργασίας και τη φτώχεια.

ΟΥΔΕΝ κακόν αμιγές καλού για το κεφάλαιο. Η κρίση χρησιμεύει για να επιβάλει ένα μοντέλο κοινωνίας περισσότερο άνισης και ταξικής από τη σημερινή. Η νομιμοποίηση της επισφαλούς εργασίας, που επέβαλαν τις περασμένες δεκαετίες οι κυβερνήσεις της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς, θα γίνει ο κανόνας.

Η ΚΡΙΣΗ εξαπλώνεται, αλλά δεν θα είναι μόνο καταστροφική για το σύστημα. Η ανατροπή των σχέσεων εργασίας θα παίξει για τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό έναν ρόλο «δημιουργικό». Θα χρησιμοποιηθεί για να διασπάσει την κοινωνία σε ομάδες με συγκρουόμενα συμφέροντα, να πείσει τους εργαζομένους ότι η «ήττα του άλλου είναι η δική μου σωτηρία». Αν είναι αλήθεια ότι η κρίση είναι συστημική, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι αποτελεί και ευκαιρία να κατασκευαστεί, μέσω του κοινωνικού δαρβινισμού, ένα νέο είδος εργαζόμενου, υπερελαστικού, υπερυπάκουου, υπερανασφαλούς, υπερφοβισμένου.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ διαχειριστικές μεσολαβήσεις απέναντι σε αυτό το σχέδιο εξόδου από την κρίση που επιχειρείται. Ή οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα και τα κόμματα της αριστεράς θα το ακυρώσουν ή θα καταστραφούν. Όλοι μαζί.
Στην αγία τριάδα του νεοφιλελευθερισμού -ιδιωτικό, αγορά, επισφάλεια, οφείλουν να αντιπαρατάξουν την επέκταση του Δημοσίου, των εργασιακών δικαιωμάτων και των μισθών. Η ιδεολογία που κυριάρχησε τις περασμένες δεκαετίες, να παντρέψουμε την ελεύθερη αγορά με την κοινωνική δικαιοσύνη, αποδείχθηκε ουτοπική. Η επιμονή σε αυτή θα είναι ολέθρια. Ή το οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο θα ανατραπεί ή η έξοδος από την κρίση θα μας οδηγήσει σε μια κοινωνία περισσότερο βάρβαρη, περισσότερο άδικη.

ΙΣΩΣ είναι ο φόβος μπροστά στην επερχόμενη βαρβαρότητα που κάνει πολλούς να προτιμούν λύσεις διαχείρισης και πολιτικές συμβιβασμού, αλλά οι κοινωνίες, οι άνθρωποι, υπάρχουν και δεν μπορούν να «ελαστικοποιηθούν» πέρα από ένα όριο, το οποίο έχουμε αγγίξει. Η αλλαγή είναι «ιστορικά αναγκαία», όπως θα λέγαμε σε άλλες εποχές. Είναι ώρα η κοινωνία και η πολιτική να κυβερνήσουν την οικονομία. Είναι η στιγμή του θάρρους για την αριστερά. Τώρα πρέπει να τολμήσει να γίνει ηγεμονική δύναμη στην κοινωνία, πείθοντάς την ότι ένας άλλος κόσμος δεν είναι μόνον αναγκαίος αλλά και εφικτός.
Από avgi.gr