ΓΑΖΑ: Λαθρεμπόριο Ελπίδας

Του Γιάννη Μπογιόπουλου (ΕΝΕΤ Διάλογοι)

Μπαίνουμε στο αεροπλάνο επιστροφής, Κάιρο – Αθήνα φορτωμένοι με αιγυπτιακές λιχουδιές για τους φίλους. Θα προτιμούσα να έφερνα λίγο από εκείνο το πεντανόστιμο γλυκό που οι εγκλωβισμένοι της Γάζας ονομάζουν “αραμπίγια” (αραβικό) αλλά θα ήταν σουρεαλιστικό να εξάγεις από τη φυλακή τους χρήσιμα πράγματα που με κόπο και κίνδυνο εκείνοι έβαλαν!
Ομολογώ την αμαρτία μου! Πήρα μερικά μαντήλια και δύο ζευγάρια κάλτσες! Αφήσαμε πίσω δύο σλίπινγκ μπαγκ, δεκάδες στυλό και λίγα δολάρια. Η φιλοξενία μέσα στη Γάζα ήταν απίστευτη, δεν ήταν εύκολο να ξοδέψουμε, αφού πολλοί ήταν αυτοί που ήθελαν να προσφέρουν. Από ένα τσάι στο καφενείο έως γεύμα ακόμη και μέσα σε ... πάμφτωχες σκηνές.
Βρήκαμε εθελοντές μεταφραστές, οδηγούς που προσφέρονταν να μας πάνε όπου θέλαμε... Υπήρχαν όμως κάποιοι που δεν ήθελαν να μπούμε (επί τρεις μέρες προσπαθούσαμε) και κάποιοι που με την ένοπλη εξουσία τους μας απαγόρευαν να φύγουμε επί δύο μέρες. Ποιοί ήταν; Η αιγυπτιακή κυβέρνηση αρχικά που είχε αποφασίσει “κανένας ξένος δεν μπαίνει” και κάποιοι αξιωματούχοι της Χαμάς που είχαν αποφασίσει ότι “αυτοί οι δύο ξένοι δεν βγαίνουν”! Τελικά, ευτυχώς, δεν τους πέρασε...

Γράφω στα 30.000 πόδια. Τα σύνορα από εδώ πάνω είναι αόρατα. Μόνο ξηρά, θάλασσα και κάποιες πόλεις φαίνονται. Η Λωρίδα της Γάζας, αν επιτρέπονταν οι υπερπτήσεις πολιτικών αεροπλάνων, θα φαινόταν μάλλον σαν μια ελληνική παραθαλάσσια πόλη, απλωμένη κατά μήκος της θάλασσας, ενωμένη με γειτονικές πόλεις και χωριά με έναν ιστό τσιμέντου. Κάτι σαν το Ηράκλειο της Κρήτης, δηλαδή.

Ομως, αντίθετα από όσα είχα δει μέχρι τώρα, η πυκνότητα του πληθυσμού τρομάζει. 6.000 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, τα 2/3 από αυτούς πρόσφυγες από τους πολέμους και τις μετατοπίσεις πληθυσμών από το 1948 και μετά. Ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι στριμωγμένοι σε μια έκταση όσο περίπου το νησί Ανδρος ή το 1/10 της Εύβοιας!

Μπορείς να φυτέψεις στην άμμο; Οι Γαζίτες το προσπαθούν. Και βγάζουν κάτι καχεκτικά φυτά με μικρούς καρπούς. Δεν έχουν παρά ελάχιστη αγροτική γη, η οποία μειώθηκε σημαντικά μετά την περσινή ισραηλινή επίθεση. Αξίζει να δει κανείς τη Γάζα από το Google Earth για να καταλάβει.

Το νερό της βρύσης τρέχει συχνά... χώμα. Πολλοί υποψιάζονται ότι εκτός από την υπεράντληση που φέρνει πλέον θάλασσα στον υδροφόρο ορίζοντα, υπάρχει και εκτεταμένη ρύπανση από τοξικά εξαιτίας των βομβαρδισμών. Το Ισραήλ ελέγχει χειμάρρους και ποτάμια και δίνει προτεραιότητα (το λιγότερο) στις αγροτικές του καλλιέργειες.

Αν δεν λυθεί η πολιορκία, που ήδη είναι αιτία να πεθαίνουν άνθρωποι γιατί δεν υπάρχουν φάρμακα και θεραπείες, που είναι αιτία να υποσιτίζονται παιδιά, που στερεί το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας σε αθώους πολίτες, που δεν επιτρέπει καν να χτιστούν σπίτια και σχολεία που βομβαρδίστηκαν, τότε η Γάζα θα μετατραπεί σε έναν εφιάλτη.

Διεθνείς οργανισμοί, μεταξύ των οποίων και ο ΟΗΕ προειδοποιούν για επικείμενη ανθρωπιστική καταστροφή. “Δεν είναι ήδη εφιάλτης;” θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Οχι ακόμη γιατί οι Γαζίτες αντέχουν. Οχι ακόμη γιατί οι πολίτες της κρατούν την αξιοπρέπειά τους. Οχι όσο δεν υπάρχουν ζητιάνοι στο δρόμο, γιατί ένα διευρυμένο σύστημα αλληλεγγύης επιτρέπει μια στοιχειώδη διατροφή. Οχι, όσο το νερό ακόμη πίνεται, παρά την κατακόρυφη αύξηση των ιατρικών περιστατικών. Οχι όσο είναι όρθιοι ακόμη αυτοί οι ήρωες γιατροί στα νοσοκομεία, παρά την έλλειψη υλικών και φαρμάκων. Οσο τα φώτα ανάβουν για αρκετές ώρες...

Τρεις τουλάχιστον πολίτες νεκροί σήμερα από τέσσερις αεροπορικές επιθέσεις. Ανάμεσά τους ένα παιδί 14 ετών. Μπορεί να ήταν κάποιος από τους πολλούς πιτσιρικάδες που μας περιεργάζονταν με απορία. Μπορεί να είναι κάποιος που δεν πρόλαβε να δει ποτέ του ξένο. Τα σύνορα έχουν κλείσει πάλι ερμητικά.

Στέλνω αυτό το ποστ, ίσως το τελευταίο αυτού του φακέλου στους “Διαλόγους”, από το σπίτι. Εχουμε ήδη αρχίσει να τακτοποιούμε το υλικό, σημειώσεις και φωτογραφίες για τις έντυπες εκδόσεις. Είμαι στην Αθήνα και δεν φοβάμαι ότι μια βόμβα μπορεί να πέσει από τον ουρανό, δεν ανησυχώ για τα παιδιά της γειτονιάς που πάνε στο σχολείο. Θα βρω ανοιχτά και υπερπλήρη τα σουπερμάρκετ. Μπορώ ακόμη, αν έτσι επιθυμώ, να πάω μέχρι τη Βούλα ή τη Βάρκιζα. ¨Η να πάρω μια βάρκα κι ένα μπουκάλι τσίπουρο και να ανοιχτώ στο πέλαγος...
Από foreignpress-gr