Θέλουμε τελικά στο ελληνικό ελαιόλαδο να αναγράφεται η χώρα προέλευσής του;

Από τον Agrotypo
Δύο προϊόντα που αφορούν ένα… δέντρο. Το ελαιόλαδο και η επιτραπέζια ελιά. Για το ελαιόλαδο το θέμα είναι πολύ σοβαρό, γιατί η Ελλάδα δεν ψήφισε την τροπολογία του Καν 1019/2002 που αφορά την αναγραφή στην ετικέτα της χώρας προέλευσης. Η καθαρά πολιτική απόφαση που εδόθη στην ελληνική αντιπροσωπεία ήταν να ΜΗΝ ψηφιστεί η τροπολογία του άρθρου 4 του Καν.1019/2002, εγείρει ερωτηματικά. Το ιστορικό της υπόθεσης έχει ως εξής: Στην πρώτη ψηφοφορία η Ελλάδα ψήφισε «ΝΑΙ» στη δεύτερη «ΟΧΙ».
Η πρώτη ψηφοφορία έγινε για να πάει η τροπολογία στην ειδική επιτροπή του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου για να συμφωνήσουν εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση κινείται στο πλαίσιο των αρχών του ΠΟΕ και στην προκειμένη περίπτωση ήταν να αναγράφεται η «καταγωγή» του ελαιολάδου. Εδόθη λοιπόν το πράσινο φως από τον ΠΟΕ πριν από τα Χριστούγεννα.
Η δεύτερη ψηφοφορία που έγινε πριν από περίπου 15 ημέρες, ήταν για να επικυρωθεί η τροπολογία δηλαδή να ψηφιστεί οριστικά. Βέβαια υπήρχαν θέματα που διαφωνούσε η Ελλάδα αλλά θα ήταν δυνατόν να αναγραφεί σε ποια σημεία υπήρχε διαφωνία. Όμως η πολιτική απόφαση ήταν ψηφίστε ... «ΟΧΙ».

Όσο για την επιτραπέζια ελιά:

Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει Κανονισμός για την επιτραπέζια ελιά. Η όλη διακίνηση και παραγωγή μέχρι σήμερα βασίζεται σε Προεδρικό Διάταγμα του 1979. Εννοείται ότι έχουν αλλάξει οι συνθήκες της αγοράς και τα προϊόντα που μπορούν να «παραχθούν» από την ελιά.

Υπάρχει ένα σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος που αρχίζει να κάνει τις «βόλτες» του στους ενδιαφερόμενους φορείς για παρατηρήσεις.

Κι εδώ μπαίνει ο Τελωνειακός Κώδικας (ισχύει τώρα) όπου στο άρθρο 25 έχει μπει αυτούσιο στο υπό «κατασκευή» νέο Προεδρικό Διάταγμα και αναφέρει ότι:

«Μεταποίηση, επεξεργασία για την οποία υπάρχουν αποδείξεις γεγονότων που κατάγεται από τη χώρα που πραγματοποιήθηκε η τελευταία μεταποίηση. Η επεξεργασία οικονομικά δικαιολογημένη… .. η οποία κατέληξε στην κατασκευή ενός νέου προϊόντος ή ενός προϊόντος που αντιπροσωπεύει σημαντικό στάδιο παραγωγής». Δηλαδή εάν κάποιος φέρει για παράδειγμα ελιές από την Αίγυπτο και τις μετατρέψει σε πάστα ελιάς όπου μέσα θα έχει πχ τομάτα, σκόρδο κλπ είναι ένα άλλο προϊόν. Είναι «ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ» και όχι «ΤΥΠΟΠΟΙΗΣΗ» ελιάς. Βέβαια θα μπορούσε να αναγραφεί η έννοια της καταγωγής αλλά αν η τομάτα είναι από την Τουρκία, το σκόρδο από το Βέλγιο, το πιπέρι από την Ισπανία και ότι άλλον περιέχει η πάστα ελιάς. Η δυσκολία είναι αντικειμενική να υπάρχει ο κατάλογος αυτός στη συσκευασία. Πάντως έχει ανοίξει η συζήτηση για το πώς θα είναι διατυπωμένα τα άρθρα που θα αφορούν την επιτραπέζια ελιά και την… καταγωγή της.

Μαίρη Λυμπεροπούλου

Γή και ύδωρ απο το Αλουμίνιο στην Endesa. Δικά τους είναι και τα νοικιάζουν;

Απο Συμπαράταξη Βοιωτών για το περιβάλλον
Τώρα που προς το παρόν "πάγωσαν" οι μονάδες του λιθάνθρακα δια στόματος του Υπουργού Ανάπτυξης, ας ασχοληθούμε λίγο με την παρανομία που απο καιρό έχουμε καταγγείλει σχετικά με την μίσθωση του αιγιαλού και της θάλασσας (!) απο την Αλουμίνιο της Ελλάδος στην ΕΝDESSA HELLAS A.E. :
Όπως είναι γνωστό, η «ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ Α.Ε.» εκμίσθωσε στην ανώνυμη εταιρεία «ΕΝDESSA HELLAS A.E.» (1) ένα οικόπεδο επιφάνειας 200.000 τ.μ. στον Άγιο Νικόλαο Παραλίας Διστόμου Βοιωτίας, το οποίο αποτελεί τμήμα της ευρύτερης απαλλοτριωθείσας έκτασης, επιφάνειας περίπου 7.000.000 τ.μ., αποκλειστικά με σκοπό την ίδρυση βιομηχανίας παραγωγής αλουμίνας-αλουμινίου εντός της ελληνικής επικράτειας, για χρονική διάρκεια 25 ετών με δικαίωμα μονομερούς παρατάσεως της μισθώσεως για 20 ακόμη έτη από την πλευρά της μισθώτριας, με ετήσιο μίσθωμα 50.000 ευρώ για τα πρώτα τέσσερα έτη της μίσθωσης και με ετήσιο μίσθωμα 200.000 ευρώ για τα υπόλοιπα έτη έως τη λήξη αυτής, προκειμένου η μισθώτρια να κατασκευάσει, εγκαταστήσει και λειτουργήσει Ανθρακική Μονάδα Παραγωγής Ηλεκτρισμού.
Σύμφωνα με τα ...ειδικώς οριζόμενα στην παράγραφο 3.4 του 3ου άρθρου του ως άνω Μισθωτηρίου Συμβολαίου με τίτλο «Επιτρεπόμενη Χρήση και άλλα Δικαιώματα που Εκχωρούνται στο Μισθωτή», το οποίο έχει καταρτιστεί με συμβολαιογραφικό έγγραφο:
«3.4 Για την αποφυγή αμφιβολιών, ο Εκμισθωτής δια του παρόντος εκχωρεί στον Μισθωτή τα ακόλουθα δικαιώματα («Επικουρικά Δικαιώματα»), όπως αυτά συμπληρώνονται και εξειδικεύονται στο συνημμένο στο παρόν παράρτημα, για όλη τη διάρκεια του παρόντος: ……
Το δικαίωμα σε θαλασσινό νερό για το σύστημα υδρόψυξης,
Το δικαίωμα σε θαλασσινό νερό για πυρόσβεση,
Το δικαίωμα παροχής θαλασσινού νερού για τη συμπλήρωση του συμπυκνωτή και του πύργου ψύξης,
Το δικαίωμα χρήσης του λιμένα κατά την περίοδο κατασκευής, υπό τους νομικούς περιορισμούς που απορρέουν από τις ληφθείσες από τον Εκμισθωτή άδειες….».
Το ως άνω μισθωτήριο συμβόλαιο με τον τρόπο που έγινε, δηλαδή με συμβολαιογραφικό έγγραφο και μεταγραφή, καθώς και για διάρκεια συνολικά 55 ετών και μάλιστα με ένα τόσο υψηλό τίμημα (7.440.202,07 Ευρώ) ισοδυναμεί στην ουσία του με ένα πωλητήριο συμβόλαιο.
Από τα ανωτέρω αναφερόμενα ανακύπτει το εξής ερώτημα, το οποίο μάλιστα δημιουργεί υποψίες για τέλεση αξιόποινων πράξεων και πρέπει να απαντηθεί άμεσα.
Νομιμοποιείται η «ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ Α.Ε.» να μεταβιβάσει στην «ENDESSA HELLAS A.E.», δυνάμει του ανωτέρω μισθωτηρίου συμβολαίου, δικαιώματα αναφορικά με τη χρήση του θαλασσινού νερού και του λιμένα; Κατ αρχήν σύμφωνα με το άρθρο 967 του ΑΚ στα Κοινόχρηστα πράγματα περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων το θαλάσσιο νερό και οι λιμένες, τα οποία ανήκουν στην αποκλειστική κυριότητα του δημοσίου. Τα δημόσια αυτά πράγματα σύμφωνα με το άρθρο 966 του ΑΚ είναι ανεπίδεκτα οποιασδήποτε συναλλαγής. Δικαιώματα μπορούν να αποκτηθούν επί αυτών μόνο με παραχώρηση του Δημοσίου και σύμφωνα με του όρους νόμου.
Εν προκειμένω η ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ ΑΕ δεν νομιμοποιούταν να μεταβιβάσει δικαιώματα πάνω σ΄ αυτά τα κοινόχρηστα πράγματα ( θαλάσσιο νερό και λιμένες) καθόσον σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει το Δημόσιο και να αναιρέσει με τον τρόπο αυτό τον κοινόχρηστο χαρακτήρα τους. Ακόμα και αν ή ίδια η Αλουμίνιον της Ελλάδος έχει αποκτήσει σήμερα δικαιώματα χρήσης επί των ως άνω κοινοχρήστων βάσει του Ν4110/1960 (Περί κυρώσεως της από 27 Αυγούστου 1960 συμβάσεως αφορώσης εις την ίδρυσιν βιομηχανίας Αλουμινίου εν Ελλάδι) και του νόμου 2971/2001 Περί αιγιαλού και παραλίας) σε καμία περίπτωση δεν δικαιούται να τα παραχωρήσει η ίδια περαιτέρω σε τρίτους και μάλιστα για χρήση διαφορετική από αυτήν για την οποία της παραχωρήθηκαν από το Δημόσιο, καθόσον αυτό απαγορεύεται ρητώς από τον ίδιο τον νόμο που της τα παραχώρησε. Ως γνωστόν με τον νόμο 4110/1960 η αποκλειστική χρήση του αιγιαλού της παραχωρήθηκε αποκλειστικά για την λειτουργία του εργοστασίου αλουμινίου και αλουμίνας, ενώ με τον νόμο 2971/ 2001 για την κατασκευή της νέας μονάδας ΣΗΘ στο εργοστάσιο Αλουμίνιο της Ελλάδος, χρήσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την χρήση που περιγράφεται στο ως άνω μισθωτήριο συμβόλαιο που είναι η κατασκευή της ανθρακικού Σταθμού Παραγωγής Ηλεκτρισμού. Η πράξη της δε αυτή συνιστά κατάφωρη παραβίαση του νόμου και συνιστά αντικείμενο δικαστικής διερεύνησης τόσο ως προς την νομιμότητά της όσο και ως προς την ποινική διάστασή της σε σχέση με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς (Συμβαλλόμενα μέρη, συμβολαιογράφο, δικηγόρους και μεταγραφοφύλακα), οι οποίοι αν και εγνώριζαν ότι ιδιώτης μεταβίβαζε δικαιώματα επί του θαλασσινού νερού και των λιμένων, τα οποία ανήκουν στο Δημόσιο δεν δίστασαν με τις πράξεις τους να προσπαθήσουν να δώσουν νομιμότητα σε μία κατάφωρα παράνομη και εις βάρος των συμφερόντων του Δημοσίου ενέργεια.
Για το λόγο αυτό, καλούμε την Κτηματική Υπηρεσία Βοιωτίας και κάθε άλλο εμπλεκόμενο αρμόδιο τοπικό φορέα να προβούν άμεσα στις κάτωθι ενέργειες:
α) Να επιληφθούν και διερευνήσουν εις βάθος την ως άνω συμβολαιογραφική πράξη στο πλαίσιο της μεταβιβάσεως με αυτήν δικαιωμάτων επί του θαλασσινού νερού και των λιμένων, λαμβάνοντας υπ όψιν ότι ο παραβιάσας είναι η ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΕ, στην οποία έχουν παραχωρήσει δικαιώματα επί του αιγιαλού και για τον λόγο αυτό να εισηγηθούν στον Υπουργό Οικονομικών την αυτοδίκαιη ανάκληση της εν λόγω παραχώρησης υπέρ της «ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ Α.Ε.», δεδομένου ότι αυτή εκχωρήθηκε χωρίς νόμιμο δικαίωμα στην «ENDESSA HELLAS A.E.».
β) Να ενημερώσουν εγγράφως τον Εισαγγελέα Λειβαδιάς, προκειμένου αυτός να διενεργήσει προκαταρκτική εξέταση για να διαπιστώσει εάν τελέστηκαν αξιόποινες πράξεις (παράβαση καθήκοντος… κτλ) από τα φυσικά ή νομικά πρόσωπα που εμπλέκονται στην παραπάνω σύμβαση εκχώρησης.
(1)με το υπ’ αριθμ. 6631/04.12.2007 Συμφωνητικό Μίσθωσης Ακινήτου (Σύνολο Μισθωμάτων 7.440.202,07 ΕΥΡΩ) της Συμβ/φου Αθηνών Μαρίνας Βασιλειάδη-Σταυριανού, το οποίο έχει μεταγραφεί στα βιβλία Μεταγραφών του τέως Δήμου Διστομίων στον τόμο 80 και με αριθμό 7
Ζητάμε άμεση σύγκληση του Νομαρχιακού Συμβουλίου για τα περιβαλλοντικά προβλήματα της Βοιωτίας !

Ο δρόμος της Επανάστασης

H Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας
έχει προγραμματίσει δύο προβολές
την Κυριακή στις 6μμ και στις 9μμ
στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας
με την ταινία Ο δρόμος της Επανάστασης
Διαβάστε λίγα λόγια
για την ταινία
δείτε και
το τρέιλερ της ταινίας.
Λόγω της Οδύσσειας η προβολή θα επαναληφθεί
και την Δευτέρα στις 9:00

Αμερική 1955: Ένα παντρεμένο ζευγάρι, ο Φρανκ και η Έιπριλ Γουίλερ, δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τη ζωή που κάνουν, καθώς νιώθουν πως δεν έχουν τίποτα κοινό με τους γείτονες τους στο Κονέκτικατ όπου κατοικούν. Ο γάμος τους δοκιμάζεται, καθώς έρχονται αντιμέτωποι με τις αποτυχίες και τις ανασφάλειες τους και σταδιακά καλούνται να συμβιβαστούν με τη μονότονη καθημερινότητα τους. Θα καταφέρουν άραγε να ξεπεράσουν την κρίση και να συνεχίσουν τη ζωή τους, από εκεί που ... την άφησαν;

Ο θεατής, ευαίσθητος άνθρωπος ο ίδιος, δεν μπορεί παρά να αγαπάει τον άνθρωπο και να πονάει με τον πόνο του! Επομένως, βλέποντας το νεαρό ζευγάρι «Του Δρόμου της Επανάστασης» να περιστρέφει ατέρμονα την αδιέξοδη μεσοαστική δυστυχία του γύρω από τον άξονα της αδιέξοδης μεσοαστικής ζωής, δεν μπορεί παρά να πληγωθεί και να πονέσει! Η αστική κοινωνία δεν έχει λύσεις ούτε για τα προβλήματα που δημιουργεί η ίδια. Ο μόνος τρόπος για να βγει κανείς από αυτό το τέλμα που βιώνει σχεδόν το σύνολο της αστικής κοινωνίας, είναι ο Δρόμος της Επανάστασης. Ο Δρόμος της Επανάστασης που οδηγεί σε μια άλλη, σε μια πιο αναπτυγμένη κοινωνία, σε μια ανθρώπινη κοινωνία με άλλες αρχές, με άλλους στόχους και σκοπούς, με άλλες αξίες, χωρίς ανταγωνισμούς και χωρίς ανήθικες ηθικές (ο θάνατός σου η ζωή μου). Σε μια κοινωνία που δε θα αγωνίζεσαι για να κατατροπώσεις και για να αποδείξεις κάτι στους άλλους, αλλά θα αγωνίζεσαι να ζήσεις αρμονικά με τους άλλους (και με τον εαυτό σου).

Στην ταινία, δυστυχώς, «Ο Δρόμος της Επανάστασης», δεν είναι παρά το όνομα, η ταμπέλα της οδού στην οποία μένει το νεαρό ζευγάρι και ίσως, στο πολύ βάθος, ο υπαινιγμός των δημιουργών της ταινίας, για την πραγματική επανάσταση. Μόνον ο υπαινιγμός, όμως, αφού τίποτα άλλο στην ταινία δεν κατευθύνει το θεατή προς τη σωστή λύση, που είναι η ανατροπή του κοινωνικού συστήματος που γεννάει τα κοινωνικά και τα προσωπικά δράματα, που κάνει τους ανθρώπους δυστυχισμένους. Η ταινία δε μας αποκαλύπτει κάποια χαραμάδα. Δε σπρώχνει τους ήρωές της προς την ανατροπή. Αντίθετα, θεωρεί πως η λύση της δυστυχίας βρίσκεται μέσα στην ίδια την κοινωνία που τη γεννάει. Και δεν είναι παρά η κατανόηση, ο συμβιβασμός πως και χωρίς το Παρίσι, χωρίς την επανάσταση δηλαδή, μπορεί κάποιος να ευτυχίσει! Αντιδραστική άποψη, το δίχως άλλο.

Ενα νεαρό ζευγάρι, ευτυχισμένο επιφανειακά και πρότυπο για τη γειτονιά και τους φίλους, νιώθει σιγά - σιγά να βουλιάζει μέσα στη λάσπη της απελπισίας, του συμβιβασμού, των ανεκπλήρωτων ονείρων. Τίποτα από αυτά που επιθυμούσε να κάνει στη ζωή του, τα οποία βέβαια ήταν προσωπικά και όχι γενικά, ατομικά και όχι κοινωνικά, δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει. Στη θέση αυτών έβαλε το επιφανειακό λούστρο, την εξωτερική εικόνα, το συμβιβασμό.

Τα ανεκπλήρωτα όνειρα, όμως, ιδιαίτερα τα ατομικά ανεκπλήρωτα όνειρα που είναι εγωιστικά και συμφεροντολόγα, έχουν μεγάλες δαγκάνες! Δαγκάνες που με τον καιρό σε βουτάνε από το λαιμό και σε πάνε μπροστά στον καθρέφτη της συνείδησής σου. Εκεί σε αναγκάζουν να δεις πως, τελικά, ξύνοντας το λούστρο, τη γυαλιστερή επιδερμίδα, δεν είσαι παρά ένας φελλός. Ενας φελλός που μπορεί να μη βουλιάζει στα σκατά, ωστόσο, δεν έχει καμία ελπίδα για κάτι καλύτερο. Θα συνεχίσεις να επιπλέεις χωρίς κανόνες και χωρίς σκοπό. Από το σημείο αυτό και μετά, βέβαια, αρχίζει το δράμα. Τα βάζεις με τους γύρω σου, με την τύχη, με τον εαυτό σου. Μπαίνεις στην τροχιά της καθημερινής και αδιέξοδης δυστυχίας! Σιγά - σιγά αποδέχεσαι τον άθλιο τρόπο ζωής που βιώνεις και αναπαράγεις. Μέχρι που γίνεσαι ολοκληρωτικά δυστυχισμένος ή αυτοκτονείς!

Η ταινία, η οποία στηρίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Ρίτσαρντ Γέιτς (εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη το 1961 - κυκλοφορεί και στα ελληνικά) είναι άψογη στην καταγραφή και την περιγραφή της μεσοαστικής απελπισίας. Αδυνατεί, όμως, ή δε θέλει να δώσει απαντήσεις. Δε βλέπει ή δε θέλει να δει διέξοδο. Περιορίζει και παγιδεύει τους ήρωές της και τους θεατές της στην αδιέξοδη μεσοαστική λογική. Κρατάει το νεαρό ζευγάρι κλεισμένο στο σπίτι του και στον εαυτό του, δεν το σπρώχνει προς την κοινωνία, δεν το αναγκάζει να μετατρέψει το προσωπικό σε γενικό, το ατομικό σε κοινωνικό, να μεγαλώσει το εύρος του αγώνα του. Η ατομική ευτυχία είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής ευτυχίας. Μοιραία, λοιπόν, αυτό το ζευγάρι, αυτή η κοινωνία που αναζητά ατομική λύση σε κοινωνικά ζητήματα, θα αυτομαχαιρωθεί.

Ο προσεχτικός θεατής έχει πολλά να κερδίσει από τη συγκεκριμένη ταινία. Πρώτα θα εδραιώσει την άποψή του πως η αστική κοινωνία είναι φορέας και πηγή κακών και δεύτερον πως η διέξοδος είναι ο κοινωνικός αγώνας και όχι ο προσωπικός, ο οποίος προσωπικός αγώνας σε αποπροσανατολίζει και, τελικά, σε απογοητεύει.

του Νίκου Αντωνάκου απο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ