Συνεχίζονται και σήμερα οι κινητοποιήσεις των αγροτών στην Άμφισσα. Κατά την διάρκεια της νύχτας διακόπηκαν από τις 8 το βράδυ μέχρι το πρωί. Στις 8 το πρωί ξανά λειτούργησαν τα μπλόκα και κρατούν τις χθεσινές τους θέσεις . Αφήνουν την κυκλοφορία οχημάτων για δέκα λεπτά κάθε περίπου μία ώρα για να μπορούν και τον αγώνα να τους να μην εκτονώνουν αλλά και τους οδηγούς να μην τους επβαρύνουν υπέρμετρα.
Ενημερωτική σελίδα για την Ιτέα και την Φωκίδα
Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009
Συνεχίζονται οι αγροτικές κινητοποιήσεις
Συνεχίζονται και σήμερα οι κινητοποιήσεις των αγροτών στην Άμφισσα. Κατά την διάρκεια της νύχτας διακόπηκαν από τις 8 το βράδυ μέχρι το πρωί. Στις 8 το πρωί ξανά λειτούργησαν τα μπλόκα και κρατούν τις χθεσινές τους θέσεις . Αφήνουν την κυκλοφορία οχημάτων για δέκα λεπτά κάθε περίπου μία ώρα για να μπορούν και τον αγώνα να τους να μην εκτονώνουν αλλά και τους οδηγούς να μην τους επβαρύνουν υπέρμετρα.
Δώρον-άδωρον τα φωτοβολταϊκά στα σπίτια
Η μία παράγραφος νομοσχεδίου του ΥΠΑΝ άνοιξε τον δρόμο για εγκατάσταση μικρών φωτοβολταϊκών στις κατοικίες και η επόμενη τον έκλεισε. Το αναμενόμενο εδώ και καιρό νομοσχέδιο για τις ανανεώσιμες πηγές κατατέθηκε επιτέλους στη Βουλή, την περασμένη Παρασκευή. Με αυτό, επιχειρείται να μπει μια τάξη στο χάος των περίπου 7.500 αιτήσεων που κατατέθηκαν για φωτοβολταϊκές μονάδες και σε κάποιο βαθμό ο στόχος επιτελείται.Με τα όσα προβλέπει, θα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα και οι «ηλιακές» στέγες, δηλαδή η εγκατάσταση μικρών φωτοβολταϊκών συστημάτων σε κατοικίες και κάθε είδους κτίρια, χωρίς να απαιτείται οικοδομική άδεια ή έναρξη επιτηδεύματος για τον εκμεταλλευτή τους. Ωστόσο, αφ' ενός οι λεπτομέρειες για τη διαδικασία που θα ακολουθείται παραπέμπεται σε υπουργική απόφαση που θα εκδοθεί, ενώ από την άλλη, παρ' ότι καταργείται η οικοδομική άδεια, και για το μικρότερο φωτοβολταϊκό, θα απαιτείται έγκριση εργασιών υπογεγραμμένη από μηχανικό με πληθώρα σχεδίων, δικαιολογητικών κ.λπ., των οποίων το κόστος σε κάποιες περιπτώσεις θα υπερβαίνει και το κόστος του ίδιου του ... φωτοβολταϊκού.
Από τη μία ανοίγουν τον δρόμο στις «ηλιακές στέγες» από την άλλη βάζουν φραγμούς
Ειδικότερα, στο νομοσχέδιο του ΥΠΑΝ, θα επιτρέπεται η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών σε στέγες και προσόψεις κτιρίων. Για την απορρόφηση της ενέργειας των φωτοβολταϊκών, «μπορεί να προβλέπεται ο συμψηφισμός της παραγόμενης και της καταναλισκόμενης ενέργειας». Στην ουσία το νομοσχέδιο υιοθετεί το σύστημα που ακολουθείται σε πολλές χώρες, με αποτέλεσμα να εγκατασταθούν χιλιάδες φωτοβολταϊκά σε κατοικίες και κάθε είδους κτίρια, συμβάλλοντας έτσι στην παραγωγή καθαρής ενέργειας με μηδενικούς ρύπους.
Ωστόσο, η επιτυχία του προγράμματος θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από αυτά που θα προβλέπει η υπουργική απόφαση που θα εκδοθεί, καθώς θα καθορίζει την τιμολόγηση της παραγόμενης ενέργειας, το περιεχόμενο των συμβάσεων και το πώς θα γίνεται ο συμψηφισμός της αξίας του ρεύματος που παράγεται με αυτό που καταναλώνεται.
Σύμφωνα με πληροφορίες, τα παραπάνω θα ισχύουν για φωτοβολταϊκά μέχρι 5 κιλοβάτ.
Την ευνοϊκή αυτή εξέλιξη αναιρεί η επόμενη παράγραφος του νομοσχέδιου, η οποία αν και εξαιρεί τα φωτοβολταϊκά από την έκδοση οικοδομικής άδειας, επιβάλλει την έγκριση εργασιών από την πολεοδομία. Για την έκδοσή της, προβλέπει το νομοσχέδιο υπεύθυνες δηλώσεις αναθέσεων και αναλήψεων μελετών και επιβλέψεων του... έργου, τοπογραφικό διάγραμμα με σαφές οδοιπορικό, διάγραμμα κάλυψης, σχέδια κατόψεων, τομών και όψεων, προϋπολογισμό του έργου, αποδεικτικά πληρωμής φόρων, εισφορών και αμοιβών μηχανικών.
Οπως λέει στην «Ε» ο Στέλιος Ψωμάς, διευθυντής του Συνδέσμου Φωτοβολταϊκών Εταιρειών, «οι ρυθμίσεις αυτές μπορεί να ακούγονται λογικές για μεγάλα έργα. Αγγίζουν όμως τα όρια του παραλόγου στα μικρά έργα». Ως παράδειγμα, αναφέρει ότι «για έργα μικρότερα των 20 κιλοβάτ, το ΤΕΕ κοστολόγησε τις υπηρεσίες αυτές, που πρακτικά δεν χρειάζονται, σε πάνω από 12.000 ευρώ. Ετσι, στην περίπτωση ενός μικρού οικιακού συστήματος, υπερδιπλασιάζεται ο προϋπολογισμός».
Πάντως, σύμφωνα με πληροφορίες από τα αρμόδια υπουργεία, οι παραπάνω διατάξεις θα επιδιωχθεί να γίνουν περισσότερο ήπιες, καθώς το κόστος για φωτοβολταϊκά πάνελ του 1 κιλοβάτ ανέρχεται σε περίπου 5.500-6.000 ευρώ. Δεν είναι δυνατό δηλαδή μια επένδυση των 18.000-20.000 ευρώ να επιβαρύνεται πάνω από 50% του κόστους της, από την αμοιβή του μηχανικού.
Πάντως κατά τα άλλα, ο Σύνδεσος Φωτοβολταϊκών αξιολογεί θετικά τις διατάξεις του νομοσχέδιου, που θα επιτρέψει την προώθηση των μεγαλύτερων επενδύσων, για τις οποίες έχουν κατατεθεί αιτήσεις. Ταυτόχρονα ωστόσο ζητεί να επιτραπεί η κατάθεση νέων αιτήσεων αδειών και εξαιρέσεων και να μην τεθεί πλαφόν. Οπως σημειώνεται, η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι όπου εφαρμόστηκε «πλαφόν», η αγορά αντιμετώπισε προβλήματα, ενώ επιπλέον η κατάθεση νέων αιτήσεων μειώνει δραστικά φαινόμενα εμπορίας αδειών.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΪΤΑΝΤΖΙΔΗ
Απο Ελευθεροτυπία
Στο χείλος του γκρεμού η μεταλλευτική βιομηχανία
Απο την Ιστοσελίδα capital
Ένα βήμα πριν το γκρεμό βρίσκεται πλέον η ΛΑΡΚΟ, μετά την αρνητική στάση των βασικών μετόχων στην προοπτική αύξησης μετοχικού κεφαλαίου. Η ΑΜΚ επρόκειτο να τεθεί προς έγκριση, σε έκτακτη γενική συνέλευση την περασμένη εβδομάδα. Ωστόσο οι δύο βασικοί μέτοχοι, πλην του δημοσίου, δηλαδή η Εθνική Τράπεζα και η ΔΕΗ κατέστησαν εκ των προτέρων σαφές ότι η πρόταση δε θα γινόταν δεκτή, με αποτέλεσμα, η Γ.Σ. να ... ματαιωθεί. Έτσι η εταιρεία η οποία ήδη από το Δεκέμβριο έχει σταματήσει να πληρώνει προμηθευτές, έχει ως επιλογές είτε την προσφυγή εκ νέου στο δανεισμό ή την πτώχευση.
Από τα πλέον παράδοξα στην πορεία της ΛΑΡΚΟ, είναι ότι η κατάστασή της επιβαρύνεται από τον ίδιο το μέτοχό της. Ο λόγος για το κόστος ρεύματος, το οποίο μετά τις αυξήσεις που επέβαλε η ΔΕΗ, έχει μετατραπεί σε «βραχνά» για τη βιομηχανία. Σημειώνεται ότι η ΛΑΡΚΟ, κατά το πρότυπο πολλών εταιρειών του κλάδου διεθνώς, διέθετε στο παρελθόν ειδικό τιμολόγιο που ήταν συνδεδεμένο με τις διεθνείς τιμές LME του νικελίου. Μετά από πίεση της ΔΕΗ, το τιμολόγιο αποσυνδέθηκε από τις τιμές του νικελίου, παρά το γεγονός ότι το ρεύμα αποτελεί καθοριστικό παράγοντα κόστους. Δηλαδή η ΔΕΗ δεν δέχθηκε η εταιρεία στην οποία συμμετέχει να μπορεί να πληρώνει φθηνότερα το ρεύμα σε περιόδους ύφεσης, όπως η τρέχουσα και ακριβότερα, σε περιόδους που η αγορά είναι κερδοφόρα, όπως κατά την προηγούμενη διετία. Εκτός όμως από την αποσύνδεση της τιμής του ρεύματος από την τιμή του νικελίου, στη συνέχεια η ΔΕΗ, προχώρησε από το 2007 μέχρι το καλοκαίρι του 2008 σε μπαράζ νέων αυξήσεων με αποκορύφωμα την τελευταία αύξηση του περασμένου Ιουλίου κατά 10% (συνολικά τον τελευταίο χρόνο οι αυξήσεις έφτασαν το 30%).
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να επιβαρυνθεί καθοριστικά το κόστος παραγωγής λόγω της υψηλής κατανάλωσης (στην αιχμή της ζήτησης η βιομηχανία φτάνει στα 162MW αποτελώντας το δεύτερο μεγαλύτερο καταναλωτή ρεύματος στη χώρα). Το τιμολόγιο ρεύματος που καλείται να πληρώνει η εταιρεία πλέον φτάνει τα 63€/MWh, με τις τιμές LME του νικελίου στα 9.842$/τόνο. Για να γίνει αντιληπτό πόσο επιβαρύνεται η ΛΑΡΚΟ, αρκεί μόνο να γίνει σύγκριση με την τιμή του ρεύματος το 2003 όταν η τιμή LME ήταν περίπου ίδια στα 9.633$/τόνο. Τότε λοιπόν η εταιρεία πλήρωνε για το ρεύμα 21€/MWh. Δηλαδή με τις ίδιες τιμές του προϊόντος, η εταιρεία καλείται να πληρώσει το ρεύμα κατά 200% ακριβότερο. Πρακτικά αυτό σημαίνει για φέτος επιπλέον κόστος 40 έως 50 εκατ. ευρώ, όταν η χρήση αναμένεται να κλείσει με ζημιές 90 έως 100 εκατ. ευρώ, δηλαδή μόνο το επιπλέον κόστος του ρεύματος αντιπροσωπεύει τις μισές ζημιές του έτους. Την κατάσταση αυτή γνωρίζει «από πρώτο χέρι» η ΔΕΗ, καθώς η ΛΑΡΚΟ έχει δηλώσει αδυναμία να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της και δεν αποπληρώνει τους λογαριασμούς ηλεκτρικής ενέργειας.
Η μεταλλευτική βιομηχανία
Και βέβαια τα προβλήματα της ελληνικής ΛΑΡΚΟ, είναι ενδεικτικά των όσων αντιμετωπίζει συνολικά η βαριά μεταλλευτική βιομηχανία σε διεθνές επίπεδο. Έτσι εκτός από την τιμή LME του νικελίου που έπεσε από τα 31.400 $/ τόνο στα 9.600 το Δεκέμβριο, σε ελεύθερη πτώση βρίσκεται και η τιμή του αλουμινίου (1400$/ τόνο, απώλειες άνω του 50% από τα υψηλά του έτους). Πρόκειται για την πιο «συγγενική» παραγωγική δραστηριότητα προς το νικέλιο, καθώς η παραγωγή αλουμίνας, είναι ακόμη πιο ενεργοβόρα και ανελαστική ως προς τη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας, όπως συμβαίνει με την παραγωγή νικελίου (δηλαδή δεν μπορεί μια βιομηχανία παραγωγής αλουμίνας να κρατά κλειστές τις γραμμές παραγωγής την ημέρα και να λειτουργεί το βράδυ με φθηνότερο ρεύμα όπως π.χ. οι χαλυβουργίες).
Με τις τιμές της αλουμίνας λοιπόν να βρίσκονται σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα, όλο και περισσότερες βιομηχανίες του κλάδου ανά τον κόσμο καλούνται να μειώσουν το κόστος παραγωγής τους, υιοθετώντας ακόμη και «οδυνηρές» αποφάσεις, όπως η μείωση παραγωγής ή το κλείσιμο μονάδων με υψηλό κόστος.
Μεγαθήρια του κλάδου όπως η Alcoa (ο μεγαλύτερος παραγωγός αλουμινίου στις ΗΠΑ) ανακοίνωσε μείωση παραγωγής κατά 15% ή 615,00 τόνους / έτος. Αντίστοιχες αποφάσεις έχουν ληφθεί και από άλλες εταιρείες όπως η Vimetco (Ρουμανία) που περιέκοψε την παραγωγή της κατά 25%,(160,000 τόνους/ έτος), η Chalco (Κίνα) κατά 18%(720,000 τόνους/ έτος), ενώ ο μεγαλύτερος παραγωγός στον κόσμο η Rusal ανακοίνωσε περικοπές του επενδυτικού της προγράμματος, υποστηρίζοντας ότι το 75% των μονάδων της σε Ευρώπη, Κίνα και Αμερική καθίστανται πλέον ζημιογόνες.
Εκπρόσωποι της βιομηχανίας χαρακτηρίζουν τις συνθήκες πρωτόγνωρες και δηλώνουν ότι οι αποφάσεις αυτές δεν είναι ευχάριστες, αλλά αποτελούν τη μόνη διέξοδο για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας των εταιρειών τους και του κλάδου γενικότερα.
Ένα βήμα πριν το γκρεμό βρίσκεται πλέον η ΛΑΡΚΟ, μετά την αρνητική στάση των βασικών μετόχων στην προοπτική αύξησης μετοχικού κεφαλαίου. Η ΑΜΚ επρόκειτο να τεθεί προς έγκριση, σε έκτακτη γενική συνέλευση την περασμένη εβδομάδα. Ωστόσο οι δύο βασικοί μέτοχοι, πλην του δημοσίου, δηλαδή η Εθνική Τράπεζα και η ΔΕΗ κατέστησαν εκ των προτέρων σαφές ότι η πρόταση δε θα γινόταν δεκτή, με αποτέλεσμα, η Γ.Σ. να ... ματαιωθεί. Έτσι η εταιρεία η οποία ήδη από το Δεκέμβριο έχει σταματήσει να πληρώνει προμηθευτές, έχει ως επιλογές είτε την προσφυγή εκ νέου στο δανεισμό ή την πτώχευση.
Από τα πλέον παράδοξα στην πορεία της ΛΑΡΚΟ, είναι ότι η κατάστασή της επιβαρύνεται από τον ίδιο το μέτοχό της. Ο λόγος για το κόστος ρεύματος, το οποίο μετά τις αυξήσεις που επέβαλε η ΔΕΗ, έχει μετατραπεί σε «βραχνά» για τη βιομηχανία. Σημειώνεται ότι η ΛΑΡΚΟ, κατά το πρότυπο πολλών εταιρειών του κλάδου διεθνώς, διέθετε στο παρελθόν ειδικό τιμολόγιο που ήταν συνδεδεμένο με τις διεθνείς τιμές LME του νικελίου. Μετά από πίεση της ΔΕΗ, το τιμολόγιο αποσυνδέθηκε από τις τιμές του νικελίου, παρά το γεγονός ότι το ρεύμα αποτελεί καθοριστικό παράγοντα κόστους. Δηλαδή η ΔΕΗ δεν δέχθηκε η εταιρεία στην οποία συμμετέχει να μπορεί να πληρώνει φθηνότερα το ρεύμα σε περιόδους ύφεσης, όπως η τρέχουσα και ακριβότερα, σε περιόδους που η αγορά είναι κερδοφόρα, όπως κατά την προηγούμενη διετία. Εκτός όμως από την αποσύνδεση της τιμής του ρεύματος από την τιμή του νικελίου, στη συνέχεια η ΔΕΗ, προχώρησε από το 2007 μέχρι το καλοκαίρι του 2008 σε μπαράζ νέων αυξήσεων με αποκορύφωμα την τελευταία αύξηση του περασμένου Ιουλίου κατά 10% (συνολικά τον τελευταίο χρόνο οι αυξήσεις έφτασαν το 30%).
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να επιβαρυνθεί καθοριστικά το κόστος παραγωγής λόγω της υψηλής κατανάλωσης (στην αιχμή της ζήτησης η βιομηχανία φτάνει στα 162MW αποτελώντας το δεύτερο μεγαλύτερο καταναλωτή ρεύματος στη χώρα). Το τιμολόγιο ρεύματος που καλείται να πληρώνει η εταιρεία πλέον φτάνει τα 63€/MWh, με τις τιμές LME του νικελίου στα 9.842$/τόνο. Για να γίνει αντιληπτό πόσο επιβαρύνεται η ΛΑΡΚΟ, αρκεί μόνο να γίνει σύγκριση με την τιμή του ρεύματος το 2003 όταν η τιμή LME ήταν περίπου ίδια στα 9.633$/τόνο. Τότε λοιπόν η εταιρεία πλήρωνε για το ρεύμα 21€/MWh. Δηλαδή με τις ίδιες τιμές του προϊόντος, η εταιρεία καλείται να πληρώσει το ρεύμα κατά 200% ακριβότερο. Πρακτικά αυτό σημαίνει για φέτος επιπλέον κόστος 40 έως 50 εκατ. ευρώ, όταν η χρήση αναμένεται να κλείσει με ζημιές 90 έως 100 εκατ. ευρώ, δηλαδή μόνο το επιπλέον κόστος του ρεύματος αντιπροσωπεύει τις μισές ζημιές του έτους. Την κατάσταση αυτή γνωρίζει «από πρώτο χέρι» η ΔΕΗ, καθώς η ΛΑΡΚΟ έχει δηλώσει αδυναμία να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της και δεν αποπληρώνει τους λογαριασμούς ηλεκτρικής ενέργειας.
Η μεταλλευτική βιομηχανία
Και βέβαια τα προβλήματα της ελληνικής ΛΑΡΚΟ, είναι ενδεικτικά των όσων αντιμετωπίζει συνολικά η βαριά μεταλλευτική βιομηχανία σε διεθνές επίπεδο. Έτσι εκτός από την τιμή LME του νικελίου που έπεσε από τα 31.400 $/ τόνο στα 9.600 το Δεκέμβριο, σε ελεύθερη πτώση βρίσκεται και η τιμή του αλουμινίου (1400$/ τόνο, απώλειες άνω του 50% από τα υψηλά του έτους). Πρόκειται για την πιο «συγγενική» παραγωγική δραστηριότητα προς το νικέλιο, καθώς η παραγωγή αλουμίνας, είναι ακόμη πιο ενεργοβόρα και ανελαστική ως προς τη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας, όπως συμβαίνει με την παραγωγή νικελίου (δηλαδή δεν μπορεί μια βιομηχανία παραγωγής αλουμίνας να κρατά κλειστές τις γραμμές παραγωγής την ημέρα και να λειτουργεί το βράδυ με φθηνότερο ρεύμα όπως π.χ. οι χαλυβουργίες).
Με τις τιμές της αλουμίνας λοιπόν να βρίσκονται σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα, όλο και περισσότερες βιομηχανίες του κλάδου ανά τον κόσμο καλούνται να μειώσουν το κόστος παραγωγής τους, υιοθετώντας ακόμη και «οδυνηρές» αποφάσεις, όπως η μείωση παραγωγής ή το κλείσιμο μονάδων με υψηλό κόστος.
Μεγαθήρια του κλάδου όπως η Alcoa (ο μεγαλύτερος παραγωγός αλουμινίου στις ΗΠΑ) ανακοίνωσε μείωση παραγωγής κατά 15% ή 615,00 τόνους / έτος. Αντίστοιχες αποφάσεις έχουν ληφθεί και από άλλες εταιρείες όπως η Vimetco (Ρουμανία) που περιέκοψε την παραγωγή της κατά 25%,(160,000 τόνους/ έτος), η Chalco (Κίνα) κατά 18%(720,000 τόνους/ έτος), ενώ ο μεγαλύτερος παραγωγός στον κόσμο η Rusal ανακοίνωσε περικοπές του επενδυτικού της προγράμματος, υποστηρίζοντας ότι το 75% των μονάδων της σε Ευρώπη, Κίνα και Αμερική καθίστανται πλέον ζημιογόνες.
Εκπρόσωποι της βιομηχανίας χαρακτηρίζουν τις συνθήκες πρωτόγνωρες και δηλώνουν ότι οι αποφάσεις αυτές δεν είναι ευχάριστες, αλλά αποτελούν τη μόνη διέξοδο για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας των εταιρειών τους και του κλάδου γενικότερα.