Όταν διαβάζεις θετικές εντυπώσεις ταξιδιωτών που πέρασαν απο τον τόπο σου αισθάνεσαι οτι βρίσκεις τον σωστό δρόμο.

Με τους "Ριζίτες Αμαριώτες" στην Ορεινή Ναυπακτία
Γράφει ο Γιώργης Λέκκας

Διατηρώ πάντα τις επιφυλάξεις μου, σε ότι αφορά την πρόθεση, αλλά και την ικανότητα διοργάνωσης εκδηλώσεων, από πολλά κρητικά σωματεία της Αττικής. Στις εκδηλώσεις αυτές συμπεριλαμβάνω βέβαια και τις εκδρομές.

Όμως, τα πρόσωπα που εμπνεύστηκαν και διοργάνωσαν τη διήμερη εκδρομή στην Ορεινή Ναυπακτία, 12 και 13 Δεκεμβρίου, δεν μου άφηναν περιθώρια αμφισβήτησης. Όλοι οι «Ριζίτες Αμαριώτες», τους οποίους γνωρίζω, λόγω συντοπιότητας, παρέχουν τα εχέγγυα, για καθετί που αναλαμβάνουν. Κυρίως, ο Πρόεδρος Σταύρος Φωτάκης και ο Γεν. Γραμματέας Νίκος Τσιουδάκης είναι άξιοι πολλών συγχαρητηρίων. Έτσι, χωρίς δισταγμό και μια και δεν υπήρχε καμιά οικογενειακή δέσμευση αυτή τη φορά, αποφασίσαμε κι εγώ και η σύζυγός μου να συμμετάσχουμε.

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, στις 7.30 το πρωί του Σαββάτου, από την πλατεία Καραϊσκάκη, με ένα πούλμαν και οδηγό, που από την αρχή σου ενέπνεαν εμπιστοσύνη για ένα άνετο και ασφαλές ταξίδι. Αυτό φάνηκε κι αργότερα, όταν σε χωριά που περάσαμε με πολύ στενούς δρόμους, αλλά και σε γκρεμούς και χιονισμένα τοπία, η δεξιοτεχνία του οδηγού άφηνε τις καρδιές μας στον τόπο ... τους.

Η θέα που απολαύσαμε, καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια της διαδρομής, ήταν εκπληκτική. Από τη Λειβαδιά μέχρι την Αράχωβα, όπου κάναμε ολιγόωρη στάση, τους Δελφούς, την Ιτέα, το Γαλαξίδι κι ανηφορίζοντας ύστερα για το Λιδορίκι, δεν ήξερες τι να πρωτοθαυμάσεις. Την πολυχρωμία (λόγω εποχής) της φύσης, την ομορφιά των σπιτιών, την καθαρότητα των δρόμων ή τα χιονισμένα τοπία;

Γευματίσαμε στο Λιδορίκι, με τη ζεστασιά μιας μικρής ταβέρνας και το τσουχτερό κρύο απέξω. Εκεί το ντόπιο παϊδάκι και το λουκάνικο, μα και τ’ άλλα κρεατικά, καθώς και τα νηστίσιμα, που προτίμησαν μερικοί, θύμιζαν το «μάνα εξ ουρανού». Κι ο ταβερνιάρης «σαΐνι». Μας περιποιήθηκε άψογα, παρά το απρόοπτο της επίσκεψής μας. Τριάντα άτομα, έτσι ξαφνικά, δεν είναι και λίγα, αν θέλεις να είσαι συνεπής. Κι όμως ήταν.

Ύστερα φύγαμε για Ναύπακτο. Είδαμε, βέβαια, το Μόρνο και τις άλλες τοποθεσίες. Καταλύσαμε στο ξενοδοχείο και το βράδυ πάλι ταβέρνα. Εκεί δώσαμε και σαφή δείγματα της προέλευσής μας. Χορέψαμε κρητικά, με τους δίσκους που έφεραν μαζί τους οι οργανωτές.

Το πρωί ξεκινήσαμε για τη λοιπή Ορεινή Ναυπακτία. Εκεί συναντήσαμε και τα χιόνια. Παίξαμε και χιονοπόλεμο. Άνω Χώρα. Ένα υπέροχο χωριό, με μεγάλο υψόμετρο. Στη συνέχεια επιστροφή για το Τρίκορφο, το Μοναστήρι, των παπα-ροκάδων. Ξεναγηθήκαμε από έναν καλόγερο, μας μίλησε και ο ηγούμενος, ο γνωστός Μουλατσιώτης. Μας χτύπησαν και τις μισές από τις 62 καμπάνες, με τα 400 σήμαντρα. Γευματίσαμε σε κοντινή ταβέρνα κι ύστερα αναχωρήσαμε για την επιστροφή, μέσω της γέφυρας Ρίου – Αντίρριου. Ευτυχώς δεν συναντήσαμε κίνηση, όπως και κατά την έξοδό μας από την Αθήνα, καθώς φοβόμασταν.

Όμως, το καλύτερο σ’ αυτήν την εκδρομή ήταν η παρέα. Μια παρέα που διαρκώς απέπνεε φρονιμάδα, ευγένεια, αρχοντιά, μα και πολύ μερακλίκι, χαρακτηριστικά των γνήσιων ριζιτών. Μια παρέα που συχνά υπερκάλυπτε τη μαγεία της φύσης και, ουσιαστικά, μας εμπόδιζε να την απολαύσουμε. Γιατί τα κεράσματα με τις τσικουδιές, τα ριζίτικα τραγούδια, οι ιστορίες, τα ανέκδοτα, οι ατάκες και τα πειράγματα διαδέχονταν το ένα άλλο. Ο Νίκος Τσιουδάκης δεν έπαυε να σκαρώνει μαντινάδες για κάθε περίσταση, ο Σταύρος Φωτάκης ν’ απαγγέλει σατιρικές ρίμες του κι ο Μανώλης Μηναδάκης ν’ αποθανατίζει τοπία. Και οι τρεις μαζί με τους άλλους ριζίτες, Κυριάκο Κυριακάκη, Παναγιώτη Βαμιεδάκη και Θεοχάρη Ταταράκη, τραγουδούσαν ριζίτικα τραγούδια του Αμαρίου. Μα και όλοι του λεωφορείου έλεγαν ανέκδοτα, ιστορίες, μαντινάδες και ρίμες. Ακόμη και οι γυναίκες όπως η Νίτσα Φωτάκη, η Αθηνά Αποστολάκη και η Ελένη Λέκκα, που χρόνια διευθύντριες σε παιδικούς σταθμούς, έχουν να διηγηθούν πολλά περιστατικά με μικρά παιδιά, τα οποία προκαλούν γέλιο.

Λεπτό δεν αφέθηκε να πάει χαμένο. Ένα διήμερο γεμάτο απόλαυση, θαυμασμό, αγαλλίαση. Ας είναι καλά οι «Ριζίτες Αμαριώτες». Και πάντα άξιοι σ’ ότι κάνουν.
Από goodnet.gr
Το άρθρο αυτό το αφιερώνουμε στους Λιδορικιώτες που παλεύουν και δημιουργούν για να έχει ο τόπος τους μια τύχη διαφορετική απο την τύχη ενός μεταλλείου.