Μια ταινία-κραυγή για τη σφαγή του Διστόμου, όπως την αφηγείται ένα παιδί που επέζησε από την καταστροφή. Το «τραγούδι» είναι η θύμησή από το νανούρισμα που σιγοψιθύριζε τα βράδια η μητέρα του, πριν χαθεί στη σφαγή. Μια μακρινή ανάμνηση από τα χρόνια της αθωότητας, που διατηρήθηκε άσβεστη χωρίς να τη σκεπάσει η σκόνη της λήθης. Ο Αργύρης ήταν μόλις 3,5 ετών όταν οι Γερμανοί έφτασαν στη μικρή πολιτεία της Βοιωτίας με σκοπό να αφανίσουν τον πληθυσμό. Ηταν 10 Ιουνίου του 1944. Λίγη ώρα αργότερα οι απάνθρωποι κατακτητές έφυγαν τραγουδώντας, ενώ πίσω τους άφησαν 218 νεκρούς χωρίς να λυπηθούν εγκύους και μικρά παιδία. Ανάμεσα στα θύματα και οι δύο γονείς του Αργύρη που πριν στεγνώσουν τα δάκρυά του, έμελλε να ξεκινήσει για τη μεγάλη ... περιπέτεια της ζωής. περισσότερα
...Κατά γενική ομολογία, οι εκτελέσεις αυτές χαρακτηρίστηκαν σαν η πιο φρικιαστική «σφαγή» πολιτών υπό κατοχή. Μεταξύ των 218 εκτελεσθέντων, 32 έφεραν το επίθετο Σφουντούρης.. Ο μικρός τότε Αργύρης, έφθασε στην Αθήνα, όπου περιπλανήθηκε σε διάφορα ορφανοτροφεία επί τρία χρόνια, μαζί με χιλιάδες άλλα ορφανά παιδιά, αθώα θύματα της γερμανικής κατοχής. Το 1949, ήταν ένα από τα 10 παιδιά που ταξίδεψαν στην Ελβετία στο Ίδρυμα Πεσταλότσι, που σκοπός του ήταν να στεγάζει παιδιά χωρίς οικογένεια. Γρήγορα ξεχώρισε για την ευστροφία του μυαλού του. Φοίτησε στο γυμνάσιο και στη συνέχεια σπούδασε στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης Μαθηματικά, Πυρηνική Φυσική και Αστροφυσική.Ο Αργύρης Σφουντούρης το 1995 μαζί με τις τρεις επιζώσες αδερφές του, ζητούν δικαίωση. Η καταγγελία και οι εφέσεις δεν έφεραν κανένα θετικό αποτέλεσμα και οι υποθέσεις ακόμα εκκρεμούν στο δικαστήριο της Καρλσρούης. Αυτή την εποχή ο Αργύρης Σφουντούρης ζει μεταξύ Αθηνών και Ζυρίχης... περισσότερα
Από Βοιωτικά
Σελίδες
▼
Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009
"Ένα τραγούδι για τον Αργύρη"
Το ντοκιμαντέρ «Ενα τραγούδι για τον Αργύρη» θα προβληθεί απόψε στις 24.00 στην ΕΤ1... (πρόταση για όσους δεν το έχουν δεί)
Υπέροχο ντοκιμαντέρ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκλονιστική η ιστορία του Αργύρη, τέτοια που μόνο η ζωή μπορεί να φέρει.
Όταν την έβλεπα σκεφτόμουν:
Τι έχουν ζήσει αυτοί οι άνθρωποι;
Τι κουβαλάνε μέσα τους;
Και πόσο απλά διηγούνται σκηνές που σου κόβουν την ανάσα, λες και δεν αφορούσαν τους ίδιους....