Η μάχη για την τιμή του ελαιόλαδου

ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΤΟΥ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟΥ

Δήλωση του προέδρου της ΔΕ του ΓΕΩΤΕΕ/π.Κρήτης κ. Κώστα Καμπιτάκη.

Η τιμή του ελαιολάδου που ανακοινώθηκε και ανέρχεται στα 2 ή 2,10 ευρώ ανά κιλό, παρουσιάστηκε εξωραϊστικά ως η «καλύτερη» υπό τις παρούσες συνθήκες της διεθνούς αγοράς. Σε κάθε περίπτωση όμως η τιμή αυτή είναι εξευτελιστική για το προϊόν. Με αυτή την τιμή η ελαιοκαλλιέργεια της Κρήτης εισέρχεται στο στάδιο της εγκατάλειψης, κατά το πρότυπο των αμπελιών και της σταφίδας. Η ανάγνωση και παρουσίαση από τα ΜΜΕ της κατάστασης στη διεθνή αγορά, όταν γίνεται στην έναρξη της περιόδου συγκομιδής, αποτελεί ουσιαστικά το άλλοθι αυτού του εξευτελιστικού επιπέδου των τιμών. Η μελέτη των εξελίξεων στην αγορά οφείλει να είναι διαρκής, έγκυρη και έγκαιρη ώστε να παίρνονται τα κατάλληλα μέτρα.
Οι ευθύνες για τη δυσμενέστατη αυτή εξέλιξη είναι πολλές και ποικίλες. Έχουν και ονοματεπώνυμο. Ίσως κάποιοι να πρέπει να πάνε στα σπίτια τους. Δεν είναι όμως του παρόντος ο καταλογισμός των ευθυνών. Το σημερινό ζητούμενο είναι από τη μια η αναζήτηση της άμεσης απάντησης, που είναι ικανή να ... αποτρέψει το δυσμενές ενδεχόμενο της εγκατάλειψης της καλλιέργειας και από την άλλη η ανάληψη των αναγκαίων πρωτοβουλιών για την ανάκαμψη της καλλιέργειας.
Η απάντηση στο πρώτο είναι υπόθεση της κυβέρνησης, που οφείλει στα πλαίσια των δυνατοτήτων της, να παρέμβει αποφασιστικά προς τη κατεύθυνση της άμεσης στήριξης του εισοδήματος των παραγωγών (αυτών καθαυτών – όχι των Ενώσεων - έχει τρόπους), τουλάχιστον μέχρι τη κάλυψη του κόστους της καλλιέργειας.
Η απάντηση στο δεύτερο όμως είναι υπόθεση όλων. Πριν απ’ όλα είναι υπόθεση των ίδιων των ελαιοπαραγωγών, μεμονωμένα και συλλογικά. Είναι υπόθεση των ελαιουργών, των τυποποιητών, των εμπόρων κάθε μορφής, (ιδιωτών ή συνεταιριστών), ή τουλάχιστον εκείνων που δεν θέλουν να είναι μεταπράτες των ξένων (Ιταλών ή Ισπανών αδιάφορο), αλλά υπηρέτες των παραγωγών και της Κρήτης. Είναι υπόθεση των φορέων τοπικής εξουσίας, οι οποίοι οφείλουν να πάψουν να οχυρώνονται πίσω από τις επιλογές άλλων. Είναι τέλος υπόθεση της κυβέρνησης. Οι δύο τελευταίοι (φορείς τοπικής εξουσίας και κυβέρνηση) οφείλουν να διαμορφώσουν όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις, για την απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων, που είναι έτοιμες να αντιδράσουν στις δυσμενείς συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και έχουν τη θέληση, την ικανότητα και τον τρόπο να εκμεταλλευτούν τα θετικά της. Υπάρχουν αυτοί. Η παραπάνω πρακτική είναι υποχρεωτική, αφού η καθιέρωση ενός προστατευτικού συστήματος (κατά την ΟΑΣΝΗ) φαντάζει μάλλον απίθανη υπό τις παρούσες συνθήκες. Εξ άλλου η διατύπωση αυτής της πρότασης τώρα μπορεί να είναι και άλλοθι στις απαράδεκτες τιμές που ανακοινώθηκαν (εκδοχή που δεν θέλω να πιστεύω ότι είναι στις προθέσεις του Προέδρου της Ομοσπονδίας).

16 Δεκέμβρη 2008
.
Κ. ΚΑΜΠΙΤΑΚΗΣ