Από την εφημερίδα του Τείχιου Δωρίδας, πατρίδα της Καραΐνδρου:
Ζώντας το θέατρο από μέσα, έχω βιώσει τη στιγμή της γέννησης της παράστασης σαν στιγμή
υπέρτατης ευδαιμονίας, αλλά αντίστοιχα, η στιγμή που η παράσταση αποχαιρετάει το κοινό και αποχωρίζεται τους ηθοποιούς, είναι στιγμή βαθιάς μελαγχολίας και νιώθεις έναν κόμπο, τον κόμπο του αποχαιρετισμού.
Αυτή η αίσθηση του τέλους, του εφήμερου, που τελικά συνιστά μια θεατρική παράσταση, μετριάζεται αν κάνει κάτι κανείς για να σταματήσει το χρόνο και να κλείσει μέσα του κάποιες φευγαλέες στιγμές.
Κάποιες εικόνες, κάποιες φωνές και φυσικά κάποιες μουσικές.
Αυτές οι ηχογραφήσεις που συγκεντρώθηκαν για να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη μοναδικών στιγμών και συναντήσεων, είναι εκείνες οι πρωταρχικές μουσικές που γράφτηκαν υπό το ...