Ενημερωτική σελίδα για την Ιτέα και την Φωκίδα
 |
| Φωτο από fokidasports.gr |
Στο ΛΙΔΩΡΙΚΙ.
Την Παρασκευή το μεσημέρι στην Ερατεινή 
Η "Γιορτή της Τράτας" που γίνεται κάθε χρόνο στην Ερατεινή θα πραγματοποιηθεί φέτος το Σάββατο 19 Ιουνίου 2010
Ως “πραξικόπημα” χαρακτηρίζουν σε Ευπάλιο και Τολοφώνα, την απόφαση, στο παραπέντε, της αλλαγής της έδρας του νέου Δήμου Δωρίδας. 
<
Επιστολή προς τον υπουργό ΥΠΕΣ Γιάννη Ραγκούση της Τ.Ο. ΠΑΣΟΚ δήμου Τολοφώνα
Επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης στο Δήμο Τολοφώνος, ο Γιώργος Καπετζώνης μιλά στο nafpaktia.com για την κοινωνικοοικονομική όσμωση της παραλιακής Δωρίδας με τη Ναύπακτο, αλλά και το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός παραλιακού Δήμου, που θα ξεκινά απ’ την Κάτω Βασιλική του σημερινού Δήμου Χάλκειας και θα τελειώνει στην Ερατεινή. Σημειώνει, δε, ότι θα ήταν καλύτερο να αποφευχθούν τα πολύ μεγάλα και ανομοιογενή σχήματα στους νέους Δήμους, καθώς αυτά θα είναι δυσλειτουργικά. Στο θεσμικό κομμάτι του Καλλικράτη ποια είναι η άποψή σας; Είναι προς τη σωστή κατεύθυνση η διοικητική αλλαγή;
Είπατε και κατά την παρουσία σας στο πρόσφατο Δημοτικό Συμβούλιο Ευπαλίου, ότι ο Δήμος Τολοφώνα βλέπει δυτικά. Μας το εξηγείτε;
Από το καλοκαίρι του 2008, τότε που ακόμη συζητούσαμε για τον Καποδίστρια ΙΙ, το Δημοτικό μας Συμβούλιο είχε αποφασίσει τη συνένωση με τον Δήμο Ευπαλίου. Τότε δεν υπήρχε ενδεχόμενο αλλαγής ορίων των Περιφερειών, ούτε σκέψη κατάργησης των Νομών. Με τα δεδομένα, όμως, του Καλλικράτη και απ’ την ώρα που βγαίνει το σχέδιο σε διαβούλευση, όλα πρέπει να συζητηθούν. Το πιθανότερο είναι να μην υπάρξει αλλαγή των ορίων των Περιφερειών, αλλά αν τελικά κάτι τέτοιο εξεταστεί, δεν θα πρέπει να μας βρει απροετοίμαστους.
Με ρωτάτε γιατί κοιτάμε δυτικά. Η απάντηση είναι απλή. Κοιτάμε εκεί που μας πάει η ίδια η ζωή.
Οι δεσμοί της παραλιακής Δωρίδας με τη Ναύπακτο είναι πολλαπλοί: Έχουμε άμεσες κοινωνικές, οικονομικές και αναπτυξιακές σχέσεις σε τέτοιο βαθμό που αν κανείς δεν θέλει να τις δει ή να τις παραδεχτεί, σίγουρα κάποια σκοπιμότητα θα κρύβει η στάση του. Η παραλιακή Δωρίδα είναι συνυφασμένη με τη Ναύπακτο και το αντίστροφο.
Σε αυτό το επίπεδο συζητάτε και για ένταξη στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας;
Είναι λογικό να επιθυμούμε, εδώ στη Δωρίδα, για διοικητικό μας κέντρο την Πάτρα και όχι την Λαμία ή τη Λάρισα. Θα ήταν ευχής έργο να το πετυχαίναμε.
Έχετε πολύ καλή εικόνα της Ναυπάκτου, αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Χωρίς να σας ζητούμε να μπείτε σε “ξένα χωράφια”, πώς θα βλέπατε ένα μοντέλο ενός ενιαίου Δήμου που θα περιελάμβανε και την πεδινή και την ορεινή Ναυπακτία;
Πράγματι, δεν μπορώ να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Ωστόσο, μπορώ να σας μεταφέρω την προσωπική μου άποψη. Πιστεύω ότι δεν χρειάζονται πάρα πολύ μεγάλα σχήματα. Δεν καταργούμε τους Νομούς για να πάμε σε άλλους “Νομούς” που απλά θα τους λέμε Δήμους. Χρειαζόμαστε τα ευέλικτα και ομοιογενή σχήματα. Δεν χρειάζεται να βάλουμε μαζί και ορεινές και πεδινές περιοχές.
Τα μεγάλα και ανομοιογενή σχήματα θα γεννήσουν δυσλειτουργικά μοντέλα διοίκησης που δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στις ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής αποτελεσματικά. Δεν πρέπει, δηλαδή, να φτιάξουμε σχήματα που οι ανάγκες τους θα υπερβαίνουν τις δυνατότητες ελέγχου και επέμβασης των υπηρεσιών και δυνατοτήτων ενός Δήμου.
Θεωρώ ότι τα νέα σχήματα θα πρέπει να είναι μεν μεγαλύτερα απ’ τα σημερινά, αλλά όχι τόσο μεγάλα, ώστε να λειτουργήσουν αποδοτικά για τους δημότες.
Αν, τελικά, οι Περιφέρειες δεν αλλάξουν;
Τότε εμμένουμε στην απόφασή μας για συνένωση με το Ευπάλιο.
Ανεξάρτητα από το νέο σχήμα που θα γεννήσει ο “Καλλικράτης”, εσείς θα είστε παρών στις επόμενες εκλογές;
Ασχολούμαι με τα κοινά και θα συνεχίσω να ασχολούμαι.
To..." Eξπρές του...Λιδορικίου ", ξεκινάει απ' το χωριό μας για το...χάνι Κουλατζή, επιβάτες; τσολιάδες, φαντάροι, φουστανελάδες σωτήριον έτος 1913 !! Εκείνο τον καιρό , 1880-1900 , η επικοινωνία με την Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα , γινόταν απ' του Κουλατζή το χάνι , ένα χάνι εκεί που είναι σήμερα η Ερατεινή . Άμαξες κι' αγωγιάτες με υποζύγια , κατέβαιναν ομαδικά γιά να φορτώσουν εμπορεύματα και τα είδη μονοπωλίου . Τα μονοπωλιακά είδη τα χτυπούσαν στη δημοπρασία ολόκληρα χωριά κι' έτσι , καραβάνια ατέλειωτα , από ξενηστικωμένα ζώα και θεονήστικους αγωγιάτες , ξεκινούσαν άγρια μεσάνυχτα από τα ορεινά χωριά τους , να φτάσουν χαράματα στο Χάνι , να φορτώσουν και να γυρίσουν πάλι μετά σ' αυτά . Οι γονείς γιά ν' αντιμετωπίσουν αυτόν τον κίνδυνο , έχωναν τα πόδια των παιδιών τους μέσα σε μιά λινατσούλα μ' άχυρο , την έδεναν καλά-καλά , γύρω-γύρω , κι έτσι τα ποδαράκια τους δεν ξεπάγιαζαν στο πεντάωρο ταξείδι τους , καθώς κρέμονταν καβάλα πάνω στο ζώο . Όσο γιά ψωμί , ας ήταν καλά το καλαμπόκι , που 'βγαζε το τελωνείο " ακατάλληλο προς ..βρώσιν " . Εκείνο τον καιρό , τη Δωρίδα την έσωζε το Ρουμάνικο καλαμπόκι , που το 'φερναν με καίκια απ' τον Πειραιά . Τα καίκια τα βαρυφόρτωναν ως τα μπούνια κι' αν καμιά φορά τύχαινε να πιάσει κάνα μπουρίνι , πήδαγε το κύμα μέσα κι έρεχε τα πάνω σακιά . Εκείνο , λοιπόν , το βρεγμένο καλαμπόκι άναβε και πίκριζε και το τελωνείο το 'δινε για ζωοτροφή . Ο Κουλατζής όμως , το 'φτιαχνε ψωμί και τάιζε τους ταλαίπωρους " βλάχους " , οι οποίοι , θέλοντας και μη , τό 'τρωγαν , μα τους έτρωγε .
Οι αγωγιάτες , ως επί το πλείστον , ήταν μικρά παιδιά , 12 - 15 χρονών , που τά 'στελναν οι γονείς τους γιά τα χρήματα , μιάς και δεν διέτρεχαν κανένα κίνδυνο , αφού ήταν όλο το χωριό , σχεδόν , παρέα . Πήγαιναν άδειοι και καβάλα και γύριζαν με τα πόδια . Το καλοκαίρι , τα πράγματα΄ πήγαιναν κι' έρχονταν , το χειμώνα όμως , που το κρύο κι η παγωνιά περόνιαζε και που τα ... περισσότερα παιδιά δεν είχαν παπούτσια ; Τι λέω τα περισσότερα , όλα σχεδόν .
Οι αγωγιάτες του χωριού μας , πήγαιναν χαμηλά από τον Κούστη , πέρναγαν στο αμπέλι του Παπανικολάου , μύλο του Σφέτσου κι 'εβγαιναν στο Βύθλα , αποφεύγοντας το δημόσιο δρόμο . Ξεκινούσαν στις τρεις τα μεσάνυχτα κι' έφταναν το πρωί στο Χάνι , πριν καλά -καλά χαράξει . Τα ζώα απ' την κούραση και την πείνα , έφταναν τσακισμένα στον παραλιακό δρόμο , όπου αριστερά και δεξιά φύτρωναν " μπαμπζίνες "( πικροδάφνες ) κι' αν δεν τα πρόσεχαν μπορούσαν να φάνε και να ψοφήσουν . Τα ντόπια δεν τις έτρωγαν , ενώ τα δικά μας ίσως έφταναν ξεθεωμένα , ίσως γιατί δεν τις ήξεραν , τις άρπαζαν στα σκοτεινά και τις έτρωγαν κι έτσι πολλοί ορεινοί έχασαν πολύτιμα , γιά κείνα τα χρόνια της μαύρης φτώχειας , ζωντανά .
Σ' ένα τέτοιο νυχτερινό αγώι , λοιπόν , συνέβη το εξής : Η ομάδα είχε ξεκινήσει στις 3 τα μεσάνυχτα και την αποτελούσαν μικρά παιδιά , έχοντας όλα δεμένη στα πόδια τους τη λινατσούλα μα τα άχυρα . Βρίσκονταν στο 'υψος του " Καμπλάκη " , όταν το γαιδούρι της μακαρίτισσας της Τραμποβάσιως " ξαφνιάστηκε " ( ποιός ξέρει από τι ) και πετάει τη θειά Βάσιω μέσα σε μιά πουρναρομαζιά με τα πόδια τον ανήφορο .
Έβαλε τις φωνές και ρέκαζε το κορίτσι , αλλά ποιός να τη βοηθήσει , που όλα τα παιδιά ήταν δεμένα και δεν προλάβαιναν να λυθούν ; Ευτυχώς , έτρεξε ο Ντουμοδρόσος , που ήταν λίγο μεγαλύτερος και την έβγαλε απ' τα πουρνάρια και το " καραβάνι " συνέχισε το μαρτυρικό του δρόμο ως του Κουλατζή το χάνι .
Ο Κουλατζής στο χάνι του είχε μιά κατσαρόλα όλη κι' όλη . Σ' αυτή έβραζε φασουλάδα γιά τους.. " Βλάχους " ( όπως μας έλεγαν οι παράλιοι ) και , μόλις έβλεπε νά 'ρχονται αγωγιάτες , έβγαινε και ρωτούσε : - Έρχονται κι άλλοι από πάνω ;
- Έρχονται , μπάρμπα , έρχονται , του απαντούσαν τα παιδιά κι εκείνος έδινε διαταγή στον παραγιό του : -- Ρίξε κι' άλλο νερό στα φασόλια , μάστορααα !!
Ρίξε ..ρίξε όμως νερό , ο μάστορας , στο τέλος έπρεπε να κυνηγάς τα φασόλια με το..δίκανο και μερικές φορές αν τύχαινε να μείνουν πολλές μέρες στην κατσαρόλα , ελλείψει πελατείας , ξίνιζαν και τότε ο αγιογδύτης ο χανιτζής έκοβε μέσα μάραθο , μαρούλια και κρεμμυδόφυλλα , κι' άλλα ζαρζαβατικά , γιά να κόψει την ξινίλα τους .
Το 'παιρναν οι κακόμοιροι , το 'κοβαν φέτες , το χάραζαν με το σουγιά , το καψάλιζαν στη φωτιά , κάνοντάς το " καρμάλα " ( φρυγανιά ! ) . Η καρμάλα εκείνη , έπιανε απ' το καψάλισμα μιά ροδοκόκκινη πέτσα , έξω - έξω , που τρωγόταν κάπως . Κάτω όμως απ' αυτή την πέτσα , , το υπόλοιπο ήταν " ίμπλα " ( σκέτη..λάσπη δηλαδή ). Η ίδια διαδικασία γινόταν γιά δεύτερη και τρίτη φορά , ώσπου , σιγά-σιγά να φαγωθεί όλο το ψωμί , αλλοιώς δεν πήγαινε ..κάτω με τίποτα .
Αυτά τραβούσε , φίλοι μου , η ορεινή Δωρίδα της εποχής εκείνης , γι'αυτο και πολλοί πήραν των ..όμματιών τους και..χάθηκαν στις..τσιμεντουπόλεις...
